Ο Θρίαμβος της ΑΕΚ, η νίκη της τοξικότητας…

Δεν υπάρχει αμφιβολία, νομίζω ούτε και στον τελευταίο φίλο του Παναθηναϊκού, ότι η ΑΕΚ ήταν συνολικά στη σεζόν η καλύτερη ομάδα. Όπως έχω γράψει πολλές φορές, αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε να πάρει και το πρωτάθλημα ή αν το έπαιρνε ο Παναθηναϊκός δεν θα ήταν δίκαιο, αλλά όπως και να το κάνουμε στο τέλος της ημέρας μετρά και το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ΑΕΚ.

Η Ενωση που ακόμη και στο κρίσιμο ματς επιβραβεύεται από το μεγάλο πλεονέκτημά της σε όλη τη φετινή σεζόν. Από το βάθος στο ρόστερ της. Στη Θεσσαλονίκη δεν είχε Αραούχο, δεν είχε Λιβάι, είχε Φαν Φέερτ όμως. Ο τρίτος σέντερ φορ της, είναι ο Ολλανδός πρώτος σκόρερ του περσινού πρωταθλήματος και αυτό τα λέει όλα, όπως και το γκολ που πέτυχε στο «Βικελίδης».

Ο Αλμέιδα είναι η ευλογία της. Αυτό το πρωτάθλημα είναι περισσότερο από κάθε άλλο πρωτάθλημα των τελευταίων ετών, πρωτάθλημα του προπονητή. Την δουλειά του και το επίπεδο της, το είχαμε καταλάβει πολλούς μήνες πριν, από τον περασμένο Νοέμβριο που έγραφα ότι η ΑΕΚ δεν έχει τίποτα να περιμένει να δει από τον Αργεντινό και πρέπει να του προσφέρει πολυετές συμβόλαιο, κάτι που έγινε μερικούς μήνες μετά.

Ο Αλμέιδα πήρε την εκτός Ευρώπης ΑΕΚ και 5η στο περσινό πρωτάθλημα και την έκανε πρώτα ομάδα που ήθελες να την βλέπεις κάθε Κυριακή να παίζει και μετά πρωταθλήτρια. Τόσο γρήγορα, τόσο εντυπωσιακά, τόσο αποτελεσματικά. Και δεν είναι μόνο αυτό. Και ο Μανόλο την έκανε πρωταθλήτρια πριν μερικά χρόνια, αλλά τι έμεινε για την επόμενη σεζόν από εκείνο το πρωτάθλημα; Απολύτως τίποτα. Τώρα είναι βέβαιο ότι στην ΑΕΚ έμεινε για την επόμενη σεζόν μία σπουδαία ομάδα που δεδομένα θα είναι πάλι πρωταγωνίστρια.

Όλα αυτά οφείλεις να τα γράψεις αν είσαι δημοσιογράφος, οφείλεις να τα αναγνωρίσεις ακόμη κι’ αν είσαι ο απολύτως δικαιολογημένα πικραμένος φίλος του Παναθηναϊκού. Οφείλεις να βγεις από το κλίμα τοξικότητας και να κοιτάξεις από ψηλά, καθαρά μακριά από το τοξικό νέφος του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Και για το κλίμα της τοξικότητας έχουν όλοι ευθύνη, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αλλά όλοι. Δεν είναι δηλαδή καλύτερα για την ΑΕΚ, την ίδια την ομάδα και τον κόσμο της που αυτό το πρωτάθλημα θα το πάρει με 3 βαθμούς διαφορά από τον Παναθηναϊκό επειδή έπαιξε, νίκησε και πήρε μέσα στο γήπεδο αυτούς τους τρεις βαθμούς στο Περιστέρι, από το να τους είχε πάρει άνευ αγώνος επειδή τα δοκάρια ήταν μερικά εκατοστά πιο κοντά. Κι’ ας είχε νομικά δίκιο.

Δεν θα ήταν καλύτερα να μην είχε γίνει ότι έγινε τα τελευταία 24ωρα με το ξέσπασμα του covid 19 στον Παναθηναϊκό. Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που πιστεύει, έστω κι ένας, ότι σωστά αναβλήθηκε η αγωνιστική και σωστά έγινε 24 ώρες μετά. Μέσα στην απίθανη τοξικότητα, την οποία συντηρούν σε μεγάλο βαθμό, δυστυχώς αρκετοί συνάδελφοί μου, οι οποίο πιάνουν το μικρόφωνο ή το πληκτρολόγιο με μίσος και αδιανόητη ανευθυνότητα, ακούσαμε και διαβάσαμε τα πάντα. Ότι όλο αυτό ήταν σκηνοθετημένο κανείς δεν είχε covid και 18 παίκτες και 10 προπονητές και ένα ολόκληρος σύλλογος το σκαρφίστηκε όλο αυτό για να ξεκουραστεί λέει 2-3 μέρες παραπάνω. Γελοίο και να το σκεφτείς, αλλά ας κάνω το χατίρι της γελοιότητας κι’ εγώ. Γιατί λοιπόν η Σούπερ Λιγκ το αποδέχτηκε ως πραγματικό γεγονός και ανέβαλε την αγωνιστική; Ας έστελνε ένα κρατικό κλιμάκιο να κάνει τεστ και να επιβεβαιώσει ότι όντως έτσι είναι ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία. Και μετά να έκανε το φυσιολογικό. Να έδινε στον Παναθηναϊκό 3-4 ημέρες να τσεκάρει με εξετάσεις, καρδιολογικές και πνευμονολογικές όλους τους παίκτες του για να δει αν ήταν καλά.

Με τον Γκάνεα που πέρασε ελαφριά τον covid 19 εκτός γηπέδου εδώ και μήνες, λόγω των όσων του άφησε ο κορωνοϊός, με τον Νάρει να έχει πρόβλημα στους πνεύμονές του και να μην παίζει μπάλα εδώ και εβδομάδες, τι πιο λογικό. Γιατί να μην είναι στο ελληνικό ποδόσφαιρο πρώτοι η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ που θα έλεγαν, «βεβαίως κύριοι εδώ έχουμε ένα σοβαρό θέμα υγείας, πάρτε τρεις ημέρες να δείτε τι έχουν οι παίκτες σας και τα ξαναλέμε…». Πόσο δύσκολο είναι και πόσο πιο περήφανος θα ήταν ένας οπαδός για αυτήν την στάση της ομάδας του και όχι για την στάση «Ο ΚΑΠ λέει ότι η αγωνιστική πρέπει να αναβληθεί, την αναβάλουμε αναγκαστικά, ο ΚΑΠ λέει ότι την επομένη μπορεί να γίνει, μπείτε και παίξτε μετά από 24 ώρες και κόψτε τον λαιμό σας…».

Ο Ιβάν έχει δίκιο λοιπόν για την απανθρωπιά και αυτή η απανθρωπιά είναι αποτέλεσμα της τοξικότητας, του δηλητήριου, που τρέχει στις φλέβες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μία τοξικότητα που δεν επιτρέπει σε κανέναν νικητή διαχρονικά και σε κανένα ηττημένο, είτε να χαρεί τη στιγμή στο βαθμό που πρέπει, είτε να ανακαλύψει τα αίτια της ήττας στο βαθμό που πρέπει.

Και ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να το κάνει αυτό το λάθος. Η τοξικότητα και η απανθρωπιά είναι άλλο κεφάλαιο, η απώλεια του πρωταθλήματος άλλο. Ο Παναθηναϊκός και φέτος έκανε ένα άλμα προς τα εμπρός, για δεύτερη σερί χρονιά, οφείλει όμως να κάνει ένα ακόμη τελευταίο την επόμενη. Το άλμα της λεπτομέρειας, που στο ποδόσφαιρο είναι και το πιο δύσκολο. Το πρωτάθλημα το διεκδίκησε μέχρι τέλους αλλά δεν το πήρε, γιατί δεν μπόρεσε να κρατήσει την διαφορά των 10 βαθμών που είχε κάποια στιγμή, γιατί έκανε το μεγάλο λάθος στα πλέι οφ με τον Βόλο που δεν το έκανε κανείς άλλος, δεν το πήρε γιατί είχε τρία ματς μπολ να το κατακτήσει, τα δύο στη Λεωφόρο με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ και δεν πήρε κανένα. Αυτό πρέπει να διορθώσει για να επιστρέψει καλύτερος και σοφότερος την επόμενη σεζόν…