ΠΑΟΚ: Η ανάγκη για πίστη στο γκρουπ και η «περί ανέμων και υδάτων» θεωρία

Η δοκιμασία της πίστης του Ραζβάν Λουτσέσκου στο πρότζεκτ του θα περνούσε, ήταν δεδομένο, διάφορα στάδια. Φάσεις. Στην πρώτη σοβαρή, τον Οκτώβριο, η ανθεκτικότητα αποδείχθηκε επαρκής. Ο ΠΑΟΚ «μεταλλάχτηκε», εμφανίστηκε ορμητικός για ένα τρίμηνο. Η δεύτερη δοκιμασία ήρθε, όπως πέρσι, στα play-offs.

Ο ίδιος ΠΑΟΚ, σχεδόν ολόιδιος, τεσσεράμισι μήνες πίσω ήταν όσο καλός χρειαζόταν για να νικήσει όποιον έβρισκε μπροστά του. Όμως, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κάνει πολύ μέτρια έως κακά play-offs. Καταστροφική σύμπτωση! Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, θα πει κάποιος κοιτάζοντας αποκλειστικά και μόνο τα αποτελέσματα.

Η δυνατότητα της ομάδας, θεωρώ πως, είναι ένα πράγμα. Η μία βραδιά, και το τι σ' αυτήν μπορεί να συμβεί, είναι ένα άλλο πράγμα. Γι’ αυτό και βλέπουμε όλες αυτές τις μεταπτώσεις ακόμα και στη διάρκεια των αγώνων. Ο ΠΑΟΚ για 30 λεπτά «έπνιξε» τον Άρη κι όμως στα επόμενα 15 λεπτά μέχρι το τέλος του ημιχρόνου έμοιαζε να είναι μια ομάδα ανήμπορη να αντιδράσει, έστω και στα στοιχειώδη πράγματα. Στην έλλειψη εμπειρίας το απέδωσε ο προπονητής, αν και στο δεύτερο μισό του ντέρμπι η αντίδραση ήταν πολύ καλύτερη στην γκολάρα που έβαλε με το άπιαστο σουτ ο Νταρίντα.

Καλή, λοιπόν, η ανάλυση (αν και, ως γνωστόν, «η πολλή ανάλυση φέρνει τη διάλυση»), αλλά μπροστά στην αδρή πραγματικότητα των αριθμών η «περί ανέμων και υδάτων» θεωρία παραλύει: «Αυτοί που τα παρατούν ποτέ δεν κερδίζουν, ένας νικητής δεν τα παρατάει ποτέ», έγραψε σε ανάρτησή του στο προσωπικό προφίλ στο Instagram ο Άντρια Ζίβκοβιτς, που με ένα υπέροχο βολέ χάρισε τη νίκη.

Σε μια κρίσιμη στιγμή που έδειχναν ότι όλοι είχαν λυγίσει, ο ΠΑΟΚ ευτύχησε να δει παίκτες με προσωπικότητα, όπως ο Σέρβος μεσοεπιθετικός, ο Τάισον που αποδεικνύει την ποιότητά του και γιατί η ομάδα τον έχει ανάγκη, ακόμα ακόμα και αυτός ο τύπος που στα 37 του μπαίνει μέσα, ο Βιεϊρίνια των 300 συμμετοχών, για να δώσει ότι έχει και δεν έχει, να μπει στη μάχη.

Αποδεικνύεται πως ο ΠΑΟΚ των «νεαρών κυρίων», των ταλαντούχων παικτών, διανύει με άκομψο τρόπο για τον κοινό του, τη φάση κατά την οποία, σιγά σιγά, εξερευνά και ανακαλύπτει τον καινούργιο εαυτό του. Με τα λίγα προτερήματα, με τα πολλά ελαττώματα. Τον διαφορετικό, οπωσδήποτε, εαυτό του.

Τι έχει, σ' αυτή τη φάση, ανάγκη; Την πίστη. Οχι το ζιζάνιο της αμφιβολίας και το μικρόβιο της ανασφάλειας, που μπήκε πολύ έντονα μετά τις απανωτές ήττες. Την πίστη ότι μπορεί στο τέλος να καταφέρει και να μη τερματίσει 4ος ή να χάσει (και) το κύπελλο.

Εάν στην ποδοσφαιρική Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που επιμένουν να τη βρίσκουν, να παραλογίζονται, να κάνουν τις λεπτομέρειες κριτήρια και τα αποτελέσματα δικαστήρια, εμείς δεν υπάρχει περίπτωση να ακολουθήσουμε όλη αυτή τη σημειολογία ενόψει του Παναθηναϊκού – ΠΑΟΚ της Τετάρτης. Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος οι απ' έξω να (παρ)ακολουθήσουμε όλο αυτό το σκηνικό που στήθηκε στο άψε-σβήσε με το που ολοκληρώθηκαν τα ματς της 7ης αγωνιστικής των play-offs. Λιγότερος παραλογισμός σημαίνει καλύτερη εκπαίδευση στο μάθημα της ισορροπίας των συναισθημάτων. Στο μάθημα να μη χάνουμε, από ένα ματς ή δύο, την ευρύτερη οπτική.

Γι’ αυτό και είμαι βέβαιος ότι ο ΠΑΟΚ θα μπει στη Λεωφόρο με στόχο να παίξει το ντέρμπι, με όποιους κι αν μπει να το παίξει, για να πάρει κάτι απ’ αυτό, γνωρίζοντας ότι ακόμα και ο βαθμός της ισοπαλίας θα τον κάνει φαβορί στη μάχη με τον Ολυμπιακό για την 3η θέση και το «καλό» ευρωπαϊκό εισιτήριο, που θα κάνει πολύ καλύτερη τη ζωή του το ερχόμενο καλοκαίρι και κατ’ επέκταση την επόμενη χρονιά.

Μπορούμε να συζητάμε επί ώρες για τη διαιτησία. Κατανοώ ότι η αποκλιμάκωση δεν είναι... εμπορική όσο οι άναρθρες κραυγές και τα αναθέματα ή οι «συνολικές κρίσεις» με δείγμα τη μια απόφαση. Γιατί ο ένας θα υποστηρίζει ότι υπήρξε ξεκάθαρη παράβαση από τον Κουλιεράκη πάνω στον Γκαρσία κι ο άλλος θα απαντάει πως όσο πέναλτι ήταν του Ματέο, άλλο τόσο ήταν και το παρατεταμένο τράβηγμα του Εμπακατά στον Κωνσταντέλια. Ο Αγκάγιεφ και στις δύο σφύριζε… αδιάφορα. Άκρη δε θα βγει. Πάντως, ντροπή δεν είναι τι βλέπεις και τι πιστεύεις, ντροπή είναι να βλέπεις με (οπαδικά γυαλιά σου) πέναλτι πάνω στον Γκαρσία και να χαρακτηρίζεις ανύπαρκτο το πέναλτι του Σβαμπ. Τόσο απλά.

Εκεί, όπου ουδείς δε δικαιούται να πει το αντίθετο, είναι στην βλακωδέστατη συμπεριφορά ενός ανεγκέφαλου που πέτυχε με αντικείμενο το κεφάλι του Αζέρου δεύτερου βοηθού. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να είχε εκείνη την ώρα στο μυαλό του και γιατί ντε και καλά πρέπει να βάλει σε κίνδυνο την ομάδα του.