Παναθηναϊκός: Η ολική επιστροφή που του δίνει προβάδισμα

Πρώτα απ’ όλα οι παραδοχές. Με αντίστροφη σειρά από το τρία προς το ένα. Η τελευταία είναι ότι ο τραγικός «σχεδιασμός» του Ολυμπιακού θα ήταν παράλογο να γίνει από κάρβουνο χρυσάφι με δύο ματς φωτοβολίδα (το διπλό στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη νίκη επί του ΠΑΟΚ). Η δεύτερη ότι ασφαλώς και είναι η ΑΕΚ καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό και γι αυτό υπήρχε και η έκπληξη από το 1-3 στην κανονική περίοδο. Απλά δεν είναι σαφές αν το εκμεταλλεύεται όσο πρέπει. Και η πρώτη (με σειρά κατάταξης) παραδοχή είναι ότι πρέπει να πει κάποιος πολλά μπράβο για την ολική επιστροφή του Παναθηναϊκού από τη μαύρη τρύπα στην οποία είχε βρεθεί μετά τη διακοπή για το Μουντιάλ και την απώλεια της βαθμολογικής διαφοράς που είχε φτιάξει και (το κυριότερο) μεγάλου μέρους της πίστης στον εαυτό του. Προσωπικά αν και περίμενα την ανάκαμψη, είναι πιο πειστική από το (δικό μου) αναμενόμενο.

Ξεκινώντας από το τελευταίο και αφήνοντας πίσω τις δικαιολογίες του Λουτσέσκου περί τύχης του αντιπάλου (κάποιος πρέπει κάποια στιγμή να πεις στους προπονητές ότι, η καραμέλα «έκαναν δύο ευκαιρίες και μας έβαλαν δύο γκολ» δεν είναι κολακευτική για τη δικιά τους ομάδα, αλλά προφανώς η έπαρση κερδίζει την ευφυΐα σε πολλές περιπτώσεις σε τούτη τη ζωή) οι Πράσινοι έφυγαν δίκαια και πειστικά νικητές από την Τούμπα όπου μπήκαν μαχητές. Η ακόμα μια σφραγίδα στο εισιτήριο της επιστροφής αποδεικνύει πως, όσα γράφτηκαν, εκείνη την ζόρικη για τον Παναθηναϊκό περίοδο, σε σχέση με την προστασία του Γιοβάνοβιτς ήταν απόλυτα σωστά. Ο Σέρβος είναι αυτός που κατά 80% μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία των Πράσινων και τη συνοχή του γκρουπ που έχει φτιάξει. Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό, γιατί όταν σε έναν προπονητή δεν επιβάλλονται παίκτες, αλλά είναι δικιές του επιλογές (ακόμα και αν τις… ψειρίζει μέχρι «θανάτου» για να πει το ναι για έναν παίκτη) όλοι μέσα στην ομάδα γνωρίζουν σίγουρα δύο πράγματα. Ότι αυτός κάνει το κουμάντο και ότι αυτός τους επέλεξε στο 100% άρα έχουν την εμπιστοσύνη του, όταν και αυτοί δίνουν ότι πρέπει. Δεν τίθεται θέμα λοιπόν, άδικων αποκλεισμών. Αυτή η παράμετρος, μαζί με το γεγονός ότι αυτό το σύνολο χτίζεται ήδη δύο σεζόν βοήθησαν στην επιστροφή με πειστικό ποδόσφαιρο. Θα επαναλάβω μάλιστα, ότι ο Παναθηναϊκός που έχει ανακάμψει είναι πιο στιβαρός και σκληρός από αυτόν του πρώτου γύρου. Ασφαλώς και θα μπορούσε να μη φύγει νικητής από την Τούμπα. Ντέρμπι ήταν, όλα τα αποτελέσματα έπαιζαν και η διαφορά του με τον –χθεσινό- ΠΑΟΚ δεν ήταν μεγάλη. Αλλά οι νίκες και οι τίτλοι κρίνονται στη λεπτομέρεια, εδώ που είμαστε. Όταν είσαι και πνευματικά έτοιμος καθορίζεις ακόμα και ένα μέρος της τύχης μέσα στο ματς. Όλα αυτά δίνουν ένα (μικρό έστω) προβάδισμα στον Παναθηναϊκό για τον τίτλο.

Η ΑΕΚ έπαιξε για ακόμα μια φορά με τη φωτιά σε ένα ματς τον Ολυμπιακό, που ήταν και πάλι καλύτερη. Παρά το 1-3 έφυγε οριακά (με βάση την διαμόρφωση του σκορ στο χρονικό σημείο που έγινε) «άβρεχτη» από το Καραϊσκάκης, παρότι στο πρώτο μέρος ήταν απόλυτα κυριαρχική. Έμαθε κάποια πράγματα από την ήττα στο γήπεδό της και πήρε το μάθημα. Θα ήταν αυτοκτονία να έχει απώλεια απέναντι σε αυτό το φάντασμα του Ολυμπιακού, αλλά το ματς ξεκλείδωσε με ένα πέναλτι που χωράει τεράστια κουβέντα (για εμένα δεν ήταν αλλά…απόψεις είναι αυτές) . Αλλά όταν ένας διαιτητής δίνει ένα πέναλτι η όποια κουβέντα είναι φιλολογική εφόσον αυτό δεν ανακαλείται π.χ. από το VAR. Συνολικά θα πω ότι, δεν ξέρω πόσο καλός διαιτητής είναι πραγματικά ο Μάσα. Το «elite» δεν μου λέει πάντα πολλά πράγματα γιατί όπως έχω γράψει ξανά πολλοί τέτοιοι top διαιτητές έρχονται στην Ελλάδα για να …σου κάνουν χάρη και έχουμε δει κακές διαιτησίες και αυτούς σε αρκετές περιπτώσεις. Ο Ιταλός στα μάτια μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση Ντε Θέρο Γκράντε, δεν προσάρμοσε το στιλ του σε αυτό του αγώνα και σφύριξε εντελώς «ναρκισσιστικά» θεωρώντας ότι είναι πιο σημαντικός από το παιχνίδι. Το αποτέλεσμα είναι να αφήσει την κλωτσοπατινάδα που θα μπορούσε να αποβεί ιδιαίτερα επικίνδυνη και για τις δύο ομάδες, όσο στην εξέλιξη του αγώνα ο εκνευρισμός μεγάλωνε.

Είναι πραγματικά κουραστικό να γράφονται τα ίδια και τα ίδια για τον Ολυμπιακό. Και θα σημειώσω κάτι. Του απαράδεκτου «ντου» των οργανωμένων (που θύμισε πέτρινα χρόνια στο παλιό Καραϊσκάκης ) προηγήθηκε κάτι άλλο άξιο καταγραφής. Η απόλυτη βουβαμάρα μετά το 1-2. Ακόμα και σε κατάσταση «αμφισβητούμενο πέναλτι» η μεγάλη μάζα των φίλων του Ολυμπιακού δεν είχε κουράγιο και διάθεση να αρθρώσει κουβέντα. Στα μάτια μου, στους Ερυθρόλευκους δεν υπάρχει πλέον ούτε εκνευρισμός, ούτε οργή αλλά αφόρητη κούραση από μια ομάδα που όχι μόνο δεν σηκώνει κεφάλι, αλλά αυτός που μπορεί να εγγυηθεί την ανάκαμψη, στην επόμενη μέρα της, κατεβαίνει κάθε τρεις και λίγο στο χορτάρι για να τα ψάλλει στους διαιτητές και να κλωτσάει μπάλες. Θα πείτε άλλο η αντίδραση εν θερμώ και άλλο το χτίσιμο ομάδας, από την αρχή. Εσείς θα το πείτε, αλλά δεν ξέρω αν το πιστεύετε κιόλας μετά από αυτά που έχουν γίνει από τον Ιούλιο και μετά. Ο Ολυμπιακός έχει φτάσει να βιώνει μια κατάσταση την οποία τα προηγούμενα χρόνια έτριβε στα μούτρα των αντιπάλων του με κυνικό τρόπο. Το περίφημο «φτιάξτε ομάδα να κερδίζετε και τη διαιτησία». Και το μόνο σίγουρο είναι ότι ομάδα δεν έφτιαξε. Η πασαρέλα και πρώην αλλά και πλήθους ποδοσφαιριστών σε κατάσταση… «κέντρο διερχομένων» και η πρόσληψη διαφορετικής προσέγγισης, ύφους και εμπειρίας προπονητών για να καταλήξει να παίζει χωρίς κόουτς είναι πραγματικά γεγονότα και όχι το πώς το βλέπει ο καθένας. Έχουν γραφτεί δεκάδες φορές αυτά.

Στην τελική ευθεία μπαίνουν για τη μάχη του τίτλου οι δύο καλύτεροι και πιο συνεπείς, στον μέσο όρο τους, μέσα στη σεζόν. Μας δίνουν πράγματα μέσα στο γήπεδο που μας επιτρέπουν να μένουμε ακόμα συγκεντρωμένοι στο αγωνιστικό σκέλος. Σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον. Αλλά όσο πάμε προς το νήμα τα «πέριξ» του γηπέδου έχω την αίσθηση ότι θα αγριέψουν κι άλλο. Αλλά πάντα ποντάρω στο ότι… τελικά θα τελειώσει το πρωτάθλημα (που έχουμε φτάσει ε;).