Ο Άρης έδειξε ανδρισμό και προσωπικότητα
Είναι αποδεδειγμένο ιστορικά ότι εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο Άρης. Το σχετικό συμπέρασμα δεν κατατίθεται βάσει μεμονωμένων αντιδράσεων, σαν αυτή που είχε στο Καραϊσκάκη, αλλά αντιπροσωπεύει διαχρονικά τον σύλλογο. Αυτό που έγινε, για παράδειγμα, στον Πειραιά αποτυπώνει την αντίδραση της ομάδας στη διάρκεια της χρονιάς. Εκεί που σ’ ενθουσιάζει, να’ σου η ελεύθερη πτώση στα τάρταρα. Κι εκεί δε που δεν την περιμένεις, δεν εμφανίζεται απλά, αλλά τραντάζει και τα πλακάκια. Έχω γράψει κατ’ επανάληψη για το 1-1-7 των ντέρμπι που είχε πριν τον αγώνα με τον Ολυμπιακό. Δεν το άξιζε βάσει εμφανίσεων, αλλά το γεύτηκε ολοκληρωτικά επειδή ήταν αφελής. Σαν τους εντός έδρας αγώνες με Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή του αν είχε αυτούς τους εννιά βαθμούς αντί του ενός; Και γράφω για τα παιχνίδια στα οποία «άξιζε» να είχε νικήσει και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση.
Μια παρένθεση πριν τα αγωνιστικά. Με στόματα που καλλιεργούν τοξικότητα, στοχεύουν στη δημιουργία εντυπώσεων και κανονικά δε θα έπρεπε καν να βρίσκονται στις ποδόσφαιρο μην περιμένετε να ασχοληθώ. Είναι γνωστή η διαδρομή του καθενός στον χώρο και ό,τι έχει γραφτεί δεν ξεγράφεται. Κάποιοι έχουν βαφτίσει την αφέλεια επικοινωνιακή μαγκιά, είναι συνεχώς εκτεθειμένοι αλλά επειδή επενδύουν στην κοντή μνήμη του κόσμου, συνεχίζουν στο ίδιο αστείο τροπάριο. Είναι στόματα που απολαμβάνουν την ασυλία που έχουν από τις αθλητικές εισαγγελικές αρχές κι όσο τους δίνεται το δικαίωμα να λένε τη μία χαζομάρα μετά την άλλη, νιώθουν καμπόσοι. Στόματα που χρησιμοποιούν αφηγήματα για να στρέψουν την κοινή γνώμη μακριά από το πεδίο δράσης τους, εκεί που έχουν μάθει να λειτουργούν. Αυτά ως παρένθεση. Συνεχίζουμε αγωνιστικά.
Ο φετινός Άρης είναι όμως η ομάδα που παρουσιάστηκε στο Καραϊσκάκη. Αυτή των 60 πρώτων λεπτών του… άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη αλλά και η αντίστοιχη των τελευταίων 30’ που έδειξε ανδρισμό και προσωπικότητα και θα μπορούσε να είχε φέρει τα πάνω κάτω, ολοκληρωτικά. Στο μεσοδιάστημα, διάβαζα ότι ήταν καταπληκτικός ο Ολυμπιακός των 17 τελικών προσπαθειών του πρώτου ημιχρόνου αλλά με το χέρι στην καρδιά, εξίσου σπουδαίο γεγονός για καταγραφή ήταν ο κάκιστος Άρης.
Ο Ολυμπιακός βρήκε κι έκανε και μάλιστα όχι αυτά που του έδινε το παιχνίδι. Κενή η δεξιά πλευρά, ανύπαρκτος ο άξονας κι ένας Άντρε Γκρέι ο οποίος λειτουργούσε λες κι έχει για συμπαίκτες τα χαφ της Μάντσεστερ Σίτι που θα του σέρβιραν την μπάλα στο πιάτο. Καμία νίκη σε προσωπικές μονομαχίες, κάκιστες αποστάσεις μεταξύ των παικτών και απερίγραπτος πανικός. Το αγωνιστικό σχέδιο έλεγε ότι το παιχνίδι θα ξεκινούσε από πίσω μα οι αποστάσεις μεταξύ της αμυντικής γραμμής και των παικτών του άξονα ήταν χαοτικές, δεν συζητούμε για τους πιο μπροστινούς. Και να’ σου κλέψιμο ο Ολυμπιακός, «πάρτι» του Κανός από τη δεξιά, είδε και αναθάρρησε και ο Χουάνγκ στη φάση του πρώτου γκολ. Και το 1-0 του ημιχρόνου ήταν ουδόλως αντιπροσωπευτικό της εικόνας του αγώνα και κυρίως της έλλειψης ηρεμίας και συγκέντρωσης του Άρη.
Προφανώς οι αλλαγές λειτούργησαν ευεργετικά
Η προηγούμενη φορά που ο Άρης γύρισε από την κόλαση του 0-2 ήταν τον περασμένο Μάη με την ΑΕΚ στο «Κλ. Βικελίδης», στο οποίο εξασφάλισε το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Τότε επέστρεψε ολοκληρωτικά μ’ εκείνο το 3-2. Θα μπορούσε να είχε συμβεί το ίδιο και χθες. Ο διακόπτης γύρισε όταν ο Χουάν Ιτούρμπε πάτησε το πόδι του στο χορτάρι. Σα να εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο μετά από καταρρακτώδη βροχή. Έδωσε ζωή σε μια ομάδα που έδειχνε παραδομένη. Σημειωτέον, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και στα τρία γκολ που πέτυχε ο Παραγουανός στο φετινό Πρωτάθλημα πέρασε στο παιχνίδι ως αλλαγή.
Νωρίτερα, η είσοδος του Πίτερ Ετέμπο δεν είχε φέρει έφερε απλά την ισορροπία στο κέντρο αλλά έδωσε κερδισμένες μονομαχίες μέσα από τις οποίες ήρθε το παιχνίδι στην transition επίθεση, ασχέτως του ότι σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις δεν έγινε η σωστή πάσα. Για να ακολουθήσει ο Ράφαελ Καμάτσο για τον οποίον σας είχα γράψει ότι η περίπτωσή του είναι ανεξήγητη βάσει των επιδόσεών του στις προπονήσεις. Αν καταφέρει κάποια στιγμή να βγάλει αυτή την εικόνα και στους αγώνες, τόσο το καλύτερο (και) για τον ίδιο.
Ο Άρης μετά το 60’ έβγαλε ανδρισμό γιατί έπαψε να αντιμετωπίζει υποτακτικά τις προσωπικές μονομαχίες. Μέχρι τότε, αυτές είχαν μονόπλευρο αποτέλεσμα. Πέραν τούτου, η αλλαγή ρόλου του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου με την τοποθέτησή του στον άξονα αποδείχθηκε έξυπνη κίνηση γιατί διάβαζε καλύτερα τις κινήσεις της άμυνας του Ολυμπιακού. Συνδυάστηκε με την ενίσχυση ταχύτητας των ακραίων. Ακόμη και να μην έκανε την ανατροπή, ο Άρης έβγαζε αγωνιστική λογική ως προς τον τρόπο σκέψης του και είχε την ωριμότητα να διαγράψει ό,τι είχε προηγηθεί στα 60 λεπτά για να διεκδικήσει στα ίσα το παιχνίδι στα υπόλοιπα 30. Γιατί οι αλλαγές του άλλαξαν τη ζωή, όπως σωστά είπε ο Τόλης Τερζής.
Βέβαια, για να γίνει κάτι στο ποδόσφαιρο χρειάζονται δύο. Όπως δηλαδή ο Άρης ήταν αυτοκαταστροφικός μέχρι το 60’, το ίδιο ίΛαμίασχυσε και για τον Ολυμπιακό κατόπιν αυτού με μεγαλύτερο λάθος την πίστη του ότι όλα είχαν τελειώσει. Στο τέλος έφτασε να χρειάζεται γκολ κι έπαιζε χωρίς φορ. Νωρίτερα στην πρώτη γραμμή άμυνας είχε τον ξεζουμισμένο Κασάμι και ο Άρης κυκλοφορούσε εύκολα την μπάλα δίχως την ασφυκτική πίεση που ένιωσε στο πρώτο ημίχρονο. Δηλαδή, το παιχνίδι πήγε εκεί που το είχε σχεδιάσει. Ακόμα νωρίτερα, ο Ολυμπιακός είχε υπέρ του σκορ και δεν είχε μπαλαδόρο να κρατά την μπάλα καθώς είχε υποχρεωθεί σε αλλαγή ενός κεντρικού αμυντικού λόγω τραυματισμού. Ο Βαλμπουενά ήταν στον πάγκο.
Ο Άρης δεν είδε… φως και μπήκε, αλλά βλέποντας ότι το παιχνίδι πήγαινε στο δικό του πλάνο, έδειξε την προσωπικότητά του. Αυτή που κανονικά θα έπρεπε να είχε δείξει στη διάρκεια της χρονιάς και να μην «χαροπαλεύει» με τον Βόλο για το 5ο ευρωπαϊκό εισιτήριο. Σε έδρες δηλαδή όμως η Λαμία, η Νίκαια ή η Λιβαδειά από τις οποίες έφυγε με έναν βαθμό. Βάλτε δηλαδή αυτούς που όφειλε να είχε πάρει στα ντέρμπι βάσει απόδοσης και αυτούς που χάθηκαν στις παραπάνω έδρες. Το νούμερο είναι διψήφιο. Ας ξαναδεί λοιπόν το χθεσινό παιχνίδι, όχι μόνο για τις προβλεπόμενες επισημάνσεις που αφορούν την τακτική συμπεριφορά, αλλά για να καταλάβει πόσο έχει αδικήσει φέτος τον εαυτό του. Αν το καταλάβει, έχει μπροστά του ακόμη οκτώ αγώνες για να το αποδείξει.