«Του χρόνου Ράγιο - Λίβερπουλ», στο χάος του «Βαγιέκας» (vids)

«Του χρόνου Ράγιο - Λίβερπουλ», στο χάος του «Βαγιέκας» (vids)

«Του χρόνου Ράγιο - Λίβερπουλ», στο χάος του «Βαγιέκας» (vids)

bet365

Ένα ξεφτισμένο γήπεδο, η κορυφαία έδρα της Ευρώπης. Ένα κλαμπ χωρίς ιατρικό τιμ για το γυναικείο τμήμα, χωρίς online εισιτήρια, σε τροχιά Champions League. Η Ράγιο Βαγιεκάνο είναι ένα μάτσο χάλια και ντροπές, αλλά και η 4η της La Liga. Κι όταν παίζει στο «Βαγιέκας», οι Μπουκανέρος δεν έχουν άλλη σκέψη παρά να ζητούν τραγουδιστά, εκείνο το Ράγιο-Λίβερπουλ που τους χρωστά η ιστορία.

«El año que viene». Που θα πει την επόμενη χρονιά. Όσο τα παιδιά στέλνουν κάρτες στον Άη-Βασίλη και ο μίζερος κόσμος των ενηλίκων αψηφά τα θαύματα πάντα τέτοια εποχή, στο barrio του Βαγιέκας συμβαίνει το πιο αγνό και ποδοσφαιρικό, μπροστά στα μάτια των Rayistas. Στο ομώνυμο Estadio, η τελευταία ισπανική ομάδα της γειτονιάς που παίζει στα σαλόνια, περισυλλέγει τα περήφανα κουρέλια της και ράβει το πιο αλλόκοτο ευρωπαϊκό κοστούμι για να κάνει ποδαρικό στο νέο έτος. Στέκεται 4η στο ταμπλό της La Liga, όταν πριν από έναν χρόνο ήταν 6η στη Segunda. Παίζει το πιο ορμητικό ποδόσφαιρο στην Ισπανία, στο πιο ξεφτισμένο μα απόρθητο κάστρο των κορυφαίων πρωταθλημάτων. Μασκαρεύοντας τα σημάδια της φύσης κι όλες τις ατέλειές της που ορίζει το modern football, η Ράγιο Βαγιεκάνο κάνει τις καρδιές να χτυπούν δυνατά και το κοινό των Μπουκανέρος να φωνάζει ρυθμικά κι έκδηλα, την πιο μεγάλη τους ευχή για το 2022:

«El año que viene, Ράγιο-Λίβερπουλ». Λιγότερο ευχή, περισσότερο απωθημένο. Η διαρκής έκφραση του ευρωπαϊκού ονείρου για τη Ράγιο ήταν και παραμένει η εξάκις φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το ουτοπικό και μοιραίο τους συναπάντημα. Θα μπορούσε να δικαιολογείται από το παρεμφερές DNA τους. Το καμάρι της εργατικής τάξης, η ομάδα που συμπυκνώνει τις αδικίες και τα καθημερινά τους προβλήματα, η ισχύς εν τη ενώσει απέναντι στα μεγαθήρια της μεγαλούπολης και της εξουσίας. Στην πραγματικότητα, είναι ο πόθος που ξύπνησε ξάφνου το 2001. Τότε που η άσημη σε όλους Ράγιο, 9η της Primera το 2000, εξασφάλισε μέσω… fair-play την παρθενική της έξοδο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, κι έκανε το «μπαμ» φτάνοντας στα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA. Ήταν τότε που με δίδυμο τερματοφυλάκων τον διεθνή Αμερικανό, Κέισι Κέλερ και τον νυν προπονητή της Σεβίλλης, Ζουλιέν Λοπετέγκι, υπέκυψε κόντρα σε μια άλλη συμπατριώτισσα Σταχτοπούτα, την Ντεπορτίβο Αλαβές. Η τελευταία τα έβαλε εν τέλει με τη Λίβερπουλ στον τελικό, σε εκείνο το αξέχαστο 5-4 του «Westfallen» υπέρ των Reds.

Από τότε, κάθε που αφήνει μια σπιθαμή ελπίδας για ευρωπαϊκή συμμετοχή, το Ράγιο-Λίβερπουλ αντηχεί σαν ρεφρέν από ska-punk κομμάτι σε όλο το «Βαγιέκας». Όπως και το περασμένο Σαββατοκύριακο, που η Ράγιο πανηγύρισε την τελευταία της χρονικά νίκη απέναντι στη Ντέπορ και οι μνήμες εκείνης της μυθικής σεζόν 2000-01 ζωντάνεψαν αυτόματα.

Το ετοιμόρροπο «Βαγιέκας» η Νο1 έδρα του Top-5

Δεν ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει φέτος. Προηγήθηκαν αρκετές το περασμένο διάστημα, όταν οι σερί νίκες πλήθαιναν και η Ράγιο απλά δεν μπορούσε να χάσει, φτάνοντας πια να έχει μαζέψει 25 από τους 27 διαθέσιμους βαθμούς εντός έδρας στον πρώτο γύρο. Μοναδική της απώλεια ένα 0-0 απέναντι στη Θέλτα. Όλες τις άλλες, τις «πάτησε». Με συνολικά γκολ 19-3 και διαφορά τερμάτων +16, κατέχει το κορυφαίο ρεκόρ στο γήπεδό της από κάθε ομάδα που αγωνίζεται σε Premier League, La Liga, Bundesliga, Serie A, Ligue 1. Ρεκόρ που θα ζήλευε κάλλιστα ο Γιούρκεν Κλοπ στη Λίβερπουλ, η Ρεάλ, η Μπάγερν, η Μάντσεστερ Σίτι, η Ίντερ, γιατί πολύ απλά δεν το άγγιξαν στο πρώτο μισό της σεζόν. Μόνο η Παρί έκανε κάτι αντίστοιχο, αλλά με χειρότερη άμυνα και διαφορά γκολ.

Αν αναρωτιέται κανείς που δεν έχει παρακολουθήσει φέτος τη Ράγιο για το πώς το έχει πετύχει, το σύνθημα του προπονητή της, Αντονί Ιραόλα, απαντά πιστά σε κάθε απορία:

«Προτιμώ το υπερβολικό χάος από την υπερβολική οργάνωση. Προτιμώ να παίζουμε σε υψηλό ρυθμό, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει μία δόση επιπολαιότητας, από το να παίζουμε σε χαμηλότερο τέμπο και να έχουμε λίγο περισσότερο έλεγχο. Αυτό μας ταιριάζει».

Η Ράγιο δεν καταστρέφει, αλλά «πνίγει» τον αντίπαλό της με το που πατήσει το χορτάρι στο «Βαγιέκας». Υψηλό τέμπο, άμεσες (αντ)επιθέσεις, δεμένο σύνολο καθώς οι εννέα από τους έντεκα της 11άδας την ακολούθησαν από τη Segunda στην Primera κι ο κορμός παρέμεινε αναλλοίωτος. Δεν είναι μόνο ο Tigre Φαλκάο, για τη μεγάλη επιστροφή και «αναγέννηση» του οποίου στη La Liga η Ράγιο έγινε viral. Ο Κολομβιανός είναι το λαμπερό ρουμπίνι της γραμμής κρούσης, ωστόσο, παίκτες όπως ο δημιουργός-αποκάλυψη και πρώτος στις ασίστ στη La Liga, Όσκαρ Τρέχο ή το «μηχανάκι» της μεσαίας γραμμής, Σέρχι Γκουαρδιόλα, συνιστούν τη ραχοκοκαλιά και το ποια είναι πραγματικά η ομάδα Ράγιο που συναρπάζει στο γήπεδό της.

Στην ουσία, μια ομάδα που είναι ένα με τη λέξη «χάος». Όπως περικλείει το motto του 39χρονου Βάσκου coach, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του μόλις το 2018 από την ΑΕΚ Λάρνακας και δέχεται λαϊκές εκκλήσεις για να ανανεώσει το συμβόλαιό του που λήγει το προσεχές καλοκαίρι.

Όλα λάθος, εκτός από την ομάδα

Το «χάος», όμως, έχει διπλή όψη. Από τη μία «ρουφάει» εντός του τις ομάδες που το επισκέπονται, από την άλλη, χαρακτηρίζει την πραγματικότητα και τη λειτουργία του κλαμπ. Το οποίο, μοιάζει, να ζει ακόμη με το ημερολόγιο του 2001.

Το «Βαγιέκας» είναι «ερείπιο», χωρίς την παραμικρή ανακαίνιση από το 1976 όταν και κατασκευάστηκε. Είναι το μόνο γήπεδο της La Liga χωρίς τον πρέποντα χλοοτάπητα, μικρότερο έτσι κι αλλιώς από τις κανονικές διαστάσεις. Το μόνο γήπεδο για το οποίο κανείς δεν θα μπορέσει να προμηθευτεί εισιτήριο online, αφού οι πωλήσεις γίνονται μόνο από τα εκδοτήρια. Φθορές παντού, στις εξέδρες, στους εσωτερικούς χώρους, στα δημοσιογραφικά ή όπως τολμά κάποιος να «βαφτίσει» το booth που φιλοξενεί το «Βαγιέκας» για τους ρεπόρτερ που καλύπτουν τις αναμετρήσεις.

Οι Buccaneros, ο πυρήνας των οργανωμένων που έχει αφήσει το αποτύπωμά του μέσα από την κοινωνική του δράση και την αριστερή ιδεολογία, μπορεί να τραγουδούν σύσσωμοι για 90 λεπτά κάθε Σάββατο ή Κυριακή, όμως, την υπόλοιπη εβδομάδα φωνάζουν με κάθε τρόπο την εναντίωσή τους προς τον πρόεδρο, Ραούλ Μαρτίν Πρέσα και την επιθυμία τους να αποχωρήσει. Επί των ημερών του, η Ράγιο έχει μείνει πίσω σε όρους ανάπτυξης και πλέον συχνά πυκνά απασχολεί τα media ως το κακό παράδειγμα, με εικόνες ντροπής για το ισπανικό ποδόσφαιρο.

Δύο ημέρες πριν από τη νίκη της Ράγιο επί της Αλαβές, η γυναικεία ομάδα έπαιζε στο «Γιόχαν Κρόιφ» κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μπαρτσελόνα κι όταν μία από τις παίκτριές της έπεσε τραυματίας στο χορτάρι, έσπευσε για τις πρώτες βοήθειες το ιατρικό τιμ των Μπλαουγκράνα. Ο Πρέσα έχει οδηγήσει το γυναικείο τμήμα στο χείλος του αφανισμού, σε σημείο να μην διαθέτει καν γιατρούς και φυσιοθεραπευτές. Αν ήταν στο χέρι του, θα το είχε καταργήσει ήδη από το 2011 όταν και ανέλαβε την προεδρία. Χάρη στους οπαδούς της Ράγιο, όμως, που έδωσαν τα απαραίτητα χρήματα για να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα και ενισχύουν το ταμείο με το εισιτήριό τους στους αγώνες, η ομάδα παραμένει ζωντανή.

Το μήνυμα των οπαδών της Ράγιο

«Σεβασμός και αξιοπρέπεια για το γυναικείο τμήμα», το μήνυμα των Μπουκανέρος

Το χάλι της Ράγιο δεν συνοψίζεται μόνο στις εγκαταστάσεις και την έλλειψη εξοπλισμού-δυναμικού. Πρόσφατα, έγινε γνωστή η ιστορία ενός παίκτη από τη β΄ομάδα, του 20χρονου Γάλλου, Ζαν Πολ Ντζολί, ο οποίος αναγκάζεται να διαμένει στο προπονητικό κέντρο. Χωρίς συμβόλαιο, χωρίς μισθό, χωρίς ασφάλιση. Ο Μαρτίν Πρέσα και οι άνθρωποι της διοίκησης ταξίδεψαν στη Γαλλία το καλοκαίρι για να τον πείσουν να μετακομίσει στο κλαμπ. Εκείνος δέχτηκε και μάλιστα συμμετείχε σε όλη την προετοιμασία και σκόραρε τα πρώτα του γκολ, ωστόσο, η διοίκηση ξαφνικά τού παρουσίασε νέο συμβόλαιο, με εντελώς διαφορετικούς όρους και τον μισό μισθό. Ο παίκτης δεν υπέγραψε, αλλά υποχρεώθηκε να μείνει και να προπονείται απλήρωτος, ώσπου το κλαμπ του στέρησε και αυτό το δικαίωμα.

Το συμβόλαιο «ντροπής» της διοίκησης προς τον Ντζολί

«Εδώ δεν υπάρχουν είδωλα»

Η υπερβατική πορεία της φετινής Ράγιο φέρει ως μεγάλο παράσημο τον τρόπο παιχνιδιού της. Φέρει, όμως και την εγγενή απορία, για το πώς γίνεται μια ομάδα με τέτοιες παθογένειες και τρομακτικές ελλείψεις να ονειρεύεται μέσα στο χορτάρι το Champions League. Οι ποδοσφαιριστές της αντιδρούν, γνωρίζουν ότι οι συνθήκες στις οποίες αγωνίζονται και ο διαρκής εξευτελισμός του γυναικείου τμήματος, της ομάδας Νέων, αλλά και των ίδιων των οπαδών πρέπει να σταματήσει.

«Καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Το θέμα με την ομάδα γυναικών, η καθυστέρηση των εισιτηρίων, ο αγωνιστικός χώρος που παίζουμε. Οι οπαδοί μας δεν αξίζουν τέτοια αντιμετώπιση. Αξίζουν τον θαυμασμό μας, διότι η διοίκηση τους τιμωρεί και τους έχει αφήσει απροστάτευτους εδώ και καιρό. Εμείς οι αρχηγοί της Ράγιο προσπαθούμε να δώσουμε στον Πρέσα να καταλάβει ότι από την ανθρώπινη πλευρά, κάνουμε τα πάντα λάθος», δήλωσε ο Όσκαρ Τρέχο στον ραδιοφωνικό σταθμό «Cadena SER». Το μυστικό, όμως, της φετινής Ράγιο, το φύλαξε στην τελευταία του πρόταση.

«Εδώ δεν υπάρχουν είδωλα. Εδώ οι άνθρωποι σού ζητούν να ιδρώνεις τη φανέλα, να αφήνεις το είναι σου στο γήπεδο. Το πρωταρχικό και μοναδικό πράγμα που μετράει είναι η ομάδα. Πρόβλημα με το πρόβλημα, σε κάνει να νιώθεις ένα με την ομάδα και να υπερασπίζεσαι αυτή τη φανέλα όπως εμείς».

Ράγιο Βαγιεκάνο

Στο τέλος της ημέρας, έτσι εξηγείται το «θαύμα» της Ράγιο και ο παροιμιώδης εαυτός της στο «Βαγιέκας». Ο αγωνιστικός καθρέφτης αντανακλά τους απρόσκοπτους δεσμούς των παικτών, μεταξύ τους αλλά και με το barrio, δηλαδή τη γειτονιά και τους ανθρώπους της. Όπως είχε διηγηθεί ο Ισπανοαλβανός δεξιός της μπακ, Ιβάν Μπαλιού, μετά την άδεια σε περίοδο εθνικών ομάδων «γύρισα από την Καταλονία με κρασί. Ο Ίσι γύρισε από τη Μούρθια με φρούτα. Ο Φραν Γκαρθία αγόρασε τυρί από τη Μάντσα».

Μέσα από τα κάθε λογής προβλήματα, το σύνολο του Άντι Ιραόλα συσπειρώνεται και καταφέρνει να υπερκαλύπτει το «χάος» του κλαμπ σε κάθε έκφανσή του. Κι όπως είχε πει και ο Νίτσε, μετά το χάος, επέρχεται πάντα η τάξη. Μήπως και η ευρωπαϊκή έξοδος;

Η πραγματιστική αλήθεια λέει ότι οι 25 βαθμοί εντός έδρας, αντισταθμίζονται από τους μόλις 5 μακριά από το «Βαγιέκας». Στηρίζει, επίσης, τη λογική ότι είναι θέμα χρόνου να γκρεμιστεί η στοίβα των τραπουλόχαρτων, ή πολύ απλά τέσσερις από τις άλλες επτά ομάδες που δεδομένα διεκδικούν τις θέσεις Ευρώπης (Μπέτις, Ατλέτικο, Σοσιεδάδ, Μπαρτσελόνα, Βαλένθια, Βιγιαρεάλ, Μπιλμπάο) να αποδειχθούν ανώτερες και την αφήσουν εκτός στο τέλος της σεζόν. Όποιος, όμως, βιάζεται να την ξεγράψει, ας υπολογίσει ότι η ίδια ομάδα που δυσκολεύεται να πάρει αποτελέσματα εκτός έδρας, έφερε στα όριά της τη Ρεάλ μέχρι να υποταχθεί στο «Μπερναμπέου», λύγισε στο 68’ από τη Σοσιεδάδ και στο 75’ από τη Μπέτις με δύο πέναλτι.

Ίσως ο πόθος του Ράγιο-Λίβερπουλ να μην επιβεβαιωθεί ούτε το 2022, ίσως και ποτέ. Το ενδεχόμενο της Ράγιο στο Europa League ή ακόμη περισσότερο στο Conference League, δεν είναι, όμως, και τόσο δύσκολο δα να συμβεί. Κι αν η στιγμή έρθει, κι ολόκληρη η Ισπανία και η Γηραιά Ήπειρος «παραμιλά» για το μοναδικό κατόρθωμα μιας ρακένδυτης νεοφώτιστης, το σίγουρο είναι ότι εκείνη θα ξαναβρεί τον τρόπο να «μπαλώσει» τις τρύπες και να εξωραΐσει την εξωτερική της εμφάνιση, κάνοντας άπαντες να εστιάσουν στη διαχρονική και βαθύτερη γοητεία της ομάδας του «Βαγιέκας».

@Photo credits: Getty Images/Ideal Image
 

LA LIGA Τελευταία Νέα