*Οποιαδήποτε ομοιότητα στο κείμενο που ακολουθεί με πρόσωπα και καταστάσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι τελείως συμπτωματική.

Την τηλεοπτική σεζόν 2006-07 κυκλοφόρησε στο δίκτυο NBC η πρώτη σεζόν της σειράς «Friday Night Lights», η οποία ακολουθούσε τη ζωή του προπονητή football, Έρικ Τέιλορ, στη φανταστική πόλη Ντίλον του Τέξας.

Ο Τέιλορ είχε αναλάβει τα ηνία της τοπικής ομάδας high school football του Ντίλον, των Πάνθερς, οι οποίοι αποτελούσαν το καμάρι της μικρής αυτής πόλης, όπου το όνειρο όλων σχεδόν των κατοίκων της, ήταν να τους δουν πρωταθλητές της πολιτείας του Τέξας.

Πλησιάζοντας, λοιπόν, προς το τέλος της πρώτης σεζόν, οι Ντίλον Πάνθερς είχαν προκριθεί στα ημιτελικά του πολιτειακού πρωταθλήματος κι επρόκειτο να αντιμετωπίσουν με πλεονέκτημα έδρας (σε μονό παιχνίδι) τους μισητούς τους Μπραντ Βάικινγκς.

Το παιχνίδι ήταν sold out, όμως λίγες ημέρες πριν την διεξαγωγή του, έγινε ένα τεράστιο σιδηροδρομικό ατύχημα δίπλα στο γήπεδο των Πάνθερς, με τόνους χημικών να διαρρέουν στην ατμόσφαιρα. Έτσι, η πολιτεία του Τέξας αναγκάστηκε να βγάλει την απόφαση πως η έδρα των Πάνθερς ήταν ακατάλληλη για να γίνει το παιχνίδι, καθώς έπρεπε πρώτα να καθαρίσουν τα χημικά.

Ο ημιτελικός δεν μπορούσε να αναβληθεί χρονικά και η μόνη άλλη λύση ήταν να γίνει το παιχνίδι στην έδρα των Βάικινγκς, κάτι όμως που προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις στους φιλάθλους των Πάνθερς, που δεν ήθελαν να απολέσουν το πλεονέκτημα έδρας που είχαν. Ουδέτερο γήπεδο δεν προλάβαιναν να βρουν ή σε όποιο κοντινό απευθύνθηκαν… έφαγαν άκυρο λόγω του τεταμμένου κλίματος.

Μπροστά λοιπόν στο ενδεχόμενο να χρειαστεί να δώσει το σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς στην έδρα του αντιπάλου του, ο Έρικ Τέιλορ βρήκε μια… ανορθόδοξη λύση, περνώντας δίπλα από ένα χωράφι με αγελάδες.

Πήρε την διακήρυξη του πρωταθλήματος, πήγε στο κομμάτι που αναφερόταν στο γήπεδο, διάβασε προσεκτικά τις οδηγίες και τότε του… έσκασε η ιδέα! Πήρε μπογιές και πασσάλους, πήγε στο χωράφι με τις αγελάδες, το νοίκιασε από τον ιδιοκτήτη του, έβαψε το χορτάρι με γραμμές, σήκωσε και τα τέρματα κι έφτιαξε ουσιαστικά ένα γήπεδο football στην μέση του πουθενά.

Όταν κάλεσε τον αντίπαλο προπονητή (εκεί αποφασίζουν οι προπονητές, κάπου αλλού μπορεί να αποφασίζουν οι ιδιοκτήτες) στο γήπεδο που έφτιαξε, χρησιμοποίησε όλα τα… ώριμα επιχειρήματα του στυλ «αν είσαι άνδρας δεν θα φοβηθείς να παίξεις σε ένα χωράφι», «τι έγινε, φοβάσαι πως θα χάσεις;», ούτως ώστε να τον αναγκάσει να δεχθεί.

Και τα κατάφερε! Γιατί πέρα της γελοιότητας των επιχειρημάτων του, κι αυτός, αλλά και ο αντίπαλος προπονητής, αντιλήφθηκαν πως το σημαντικό δεν είναι το πού θα γίνει το παιχνίδι και υπό ποιες γηπεδικές συνθήκες, αλλά το να γίνει! Γιατί είναι αυτό: ένα παιχνίδι! Και τίποτα παραπάνω…

Αν έχετε απορία, η πολιτεία του Τέξας είχε απλά σηκώσει τα χέρια ψηλά και περίμενε από τις δύο ομάδες να αποφασίσουν που θέλουν να παίξουν το παιχνίδι. Τελικά, μερικές φορές ζωή και τέχνη έχουν και κοινά σημεία…

Α, είχε και φιλάθλους αυτό το ματς. Κι απ’ τις δύο ομάδες. Κι έβρεχε και καταρρακτωδώς εκείνο το βράδυ. Και το χορτάρι έγινε λάσπη. Και ξεκίνησε και τελείωσε κανονικά. Στην ημέρα που ήταν να γίνει και την ώρα που ήταν να ξεκινήσει…