Ημερολόγιο Καραντίνας Νο 8

Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Η αναμέτρηση Αγιαξ-Μπάγερν το 1973 σίγουρα δεν θα μπορούσε να λείψει από την λίστα των σημαντικών παιχνιδιών αλλά για μένα προσωπικά αυτό το παιχνίδι ήταν η πρώτη και πιο δυνατή εικόνα – και μετά ανάμνηση –από τον χώρο του ποδοσφαίρου.

Δεν γνωρίζω πραγματικά αν άλλος συντάκτης στο gazzetta είχε την τύχη –το προνόμιο αν θέλετε- να έχει απολαύσει ζωντανά αυτό το παιχνίδι-ηλικιακά ίσως μόνο ο Βασίλης Σκουντής- αλλά εγώ είμαι «ο τυχερός που το ‘χει δει» όπως λέει στον Αύγουστο ο Νίκος Παπάζογλου!

Πολλά χρόνια αργότερα διαπίστωσα ότι η συγκεκριμένη αναμέτρηση ήταν το πιο Αγιαξ παιχνίδι της μεγαλύτερης πιο θεματικής ιδιοφυούς και χαρισματικής ομάδας που γνώρισε η γενιά μου και σίγουρα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία από μένα.

Που γνώρισαν ιδίοις όμμασι. Γιατί ο πατέρας μου, οι φίλοι του αλλά και συνάδελφοι αργότερα στο δημοσιογραφικό χώρο μου μιλούσαν , μου διηγούταν τα κατορθώματα της Ρεάλ , της Ιντερ του Χερέρα και πολλών άλλων μεγάλων κλαμπ αλλά πολλοί λίγοι τις είχαν απολαύσει ζωντανά γιατί τηλεόραση δεν υπήρχε και συνεπώς δεν είχαν όλοι τους εικόνα από το γεγονός!

Ήμουν λοιπόν δέκα χρονών και κάτι ψίχουλα όταν στήθηκα μπροστά στην μικρή οθόνη να παρακολουθήσω το γεγονός με τους Ιπτάμενους Ολλανδούς. Οι Ιπτάμενοι Ολλανδοί του Μίχελς όπως συνήθιζαν τότε να τους αποκαλούν ,αλλά την χρονιά εκείνη η σκυτάλη είχε περάσει στο κόουτς Κόβατς, χωρίς όμως να έχει αλλάξει κάτι δραματικά στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Κι έμελλε αυτό το ματς να μου κεντήσει στο μυαλό το ωραιότερο ποδοσφαιρικό εργόχειρο!

Τον τελικό του Αγιαξ με τον Παναθηναϊκό τον παρακολούθησα, όπως όλοι οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι την εποχή εκείνη μια που μιλάμε για ανεπανάληπτο κατόρθωμα ελληνικής ομάδας, αλλά ήμουν μικρός για να αντιληφθώ μεγέθη και χαρακτηριστικά.

Τον τελικό με την Ιντερ επίσης! Ήμουν ένα χρόνο μεγαλύτερος κάτι που έκανε διαφορά αλλά και πάλι δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω τρόπο παιχνιδιού και ικανότητες.

Θυμάμαι βέβαια τον θείο μου τον Μάκη ιταλοτραφής γαρ να υποστηρίζει με θέρμη τους Μιλανέζους και να επιμένει ότι νερατζούρι του κόουτς Ινβερνίτσι παικταράδες όπως ο Ματσόλα , ο τεράστιος Τσιαντσίντο Φακέτι , ο Οριάλι, ο Μπονισένια , ο πρώτος και μοναδικός για πολλούς Μπόμπο του ιταλικού ποδοσφαίρου, ο Μπούρνιτς, ο Μάριο Κόρσο και ο Ζαίρ ήταν αδύνατον να χάσουν από τα ….Ολλανδάκια!

Όχι μόνο έχασαν στο Ρότερνταμ ( η μεγαλύτερη «εκδίκηση» του Αγιαξ να κερδίσει τίτλο στην έδρα της μισητής αντιπάλου Φέγενορντ), αλλά η Ιντερ την βραδιά εκείνη έχασε και την μπάλα. Άγιο είχε που το σκορ έμεινε στο 2-0! Η 4άρα στην Μπάγερν ήταν η προτελευταία φάση πριν της ολοκλήρωση της τριετούς απόλυτης κυριαρχίας του Αγιαξ στο ευρωπαϊκό στερέωμα και θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί τελικός. Δεν ξέρω ,αν δεν έχεις ολοκληρωμένη εικόνα, αν τα στιγμιότυπα που υπάρχουν από εκείνο το ματς μπορούν να αποτυπώσουν την διαφορά επιπέδου ανάμεσα στις δυο ομάδες αλλά και τις διαφορές στην ποιότητα, στις εμπνεύσεις, στις επινοήσεις, στην φαντασία , στην τεχνική κατάρτιση!

Η Μπάγερν των παικταράδων εκείνης της εποχής έχει μόνο μια φάση καταγεγραμμένη στο φιλμ του παιχνιδιού , καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού μοιάζει με ομάδα ιταλική που μάταια προσπαθεί στα μετόπισθεν να αποσοβήσει το μοιραίο. Και δεν το αποσόβησε παρόλο που ο Ζεπ Μάγιερ, τηρουμένων των αναλογιών, στάθηκε στο ύψος του, εν συγκρίσει με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, που χάθηκαν στο τερέν κρατώντας κλεφτοφάναρα μήπως και βρουν την έξοδο.

Από τα ασπρόμαυρα στιγμιότυπα όμως μπορείς να ξεχωρίσεις την ελευθερία στις κινήσεις των παικτών του Αίαντα, την άνεση στις αλλαγές θέσεων –πρωτόγνωροι μέθοδοι για το ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής- την φινέτσα, την αυτοπεποίθηση, την προσωπικότητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών , την μαεστρία στις μονομαχίες ένας εναντίον ενός, την ασύγκριτη ,που ξεπερνά κάθε τι ανάλογο σε μέγεθος, τεχνική κατάρτιση.

Το γκολ του Μιούρεν ακόμα και σήμερα πολλοί λίγοι παίκτες πρώτης γραμμής θα μπορούσαν να το πετύχουν. Ξέρω κάποιοι αυτόκλητοι υπερασπιστές του σήμερα θα ισχυριστούν ότι τότε το ποδόσφαιρο ήταν πιο αργό και έτσι οι παίκτες είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων. Ναι ήταν πιο αργό αλλά δεν ήταν πιο αργό στην σκέψη , στις εμπνεύσεις , στον τρόπο εκτέλεσης. Ήταν το ποδόσφαιρο των ποδοσφαιριστών και όχι το ποδόσφαιρο των αθλητών. Των μαραθωνοδρόμων όπως το αποκάλεσε πολύ εύστοχα μια από τις τελευταίες μεγάλες μορφές του αθλήματος ο Ρομπέρτο Μπάτζιο!

Ποδόσφαιρο που το απολάμβανες από την αρχή ως το τέλος γιατί δεν είναι μόνο η ταχύτητα που το καθιστά συναρπαστικό, αλλά η φαντασία , η φρεσκάδα που στις μέρες μας απουσιάζει εξ’ αιτίας των πολλών αναμετρήσεων, η ελευθερία κινήσεων και επιλογών , η φαντασία που τότε είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, η τεχνική κατάρτιση αυτή μυστική και μεταφυσική συνομιλία του παίκτη με την μπάλα από την οποία εξάλλου προήλθε και η περίφημη φράση «αυτός μιλάει στην μπάλα».

Με την ίδια λογική και σύμφωνα με το πνεύμα των ημερών και οι Μπουλς του Τζόρνταν ήταν κατά τι πιο αργοί από τις ομάδες του σήμερα αλλά η ποιότητα παραμένει ασύγκριτη! Ο Αγιαξ εκείνης της περιόδου έκλεισε το κύκλο του με την τρίτη συνεχή κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Βελιγράδι νικώντας την Γιουβέντους με το …πενιχρό 1-0. Με ένα γκολ του Ρέπ νωρίς στο 8ολεπτό μετά από σέντρα του Κρολ στην πλάτη του Μορίνι.

Την Γιουβέντους του ΤζΟφ , του Καπέλο , των Αλταφίνι, Καούζιο, Αναστάζι, Φουρίνο, Μπέτεγκα! Χρόνια μετά έμελλε ο Φάμπιο Καπέλο να δώσει σε μια συνέντευξη του την οποία έτυχε να παρακολουθήσω στην ιταλική τηλεόραση την γλαφυρότερη εικόνα εκείνου του παιχνιδιού, αλλά και την πιο ακριβή περιγραφή όσον αφορά την ποιότητα των Ολλανδών!

Είχε πει θυμάμαι γελώντας πως από την στιγμή που δεχθήκαμε το γκολ πολύ νωρίς και μέχρι εκείνη την στιγμή είχαμε δει την μάρκα της μπάλας μόνο όταν κάναμε σέντρα μετά το γκολ αποφασίσαμε να λειτουργήσουμε έξυπνα και ρεαλιστικά. Αποφασίσαμε να μη τους προκαλέσουμε γιατί μας περίμενε συντριβή. Κάτσαμε πίσω και περιμέναμε την λήψη έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης και πεπεισμένοι ότι το 1-0 είναι ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα απέναντι στον Άγιαξ!

Από τότε δεν έχει ειπωθεί ανοιχτά κάτι ανάλογο για την ανωτερότητα του αντιπάλου ποτέ σε ένα τελικό στην ιστορία του ποδοσφαίρου κι αυτό λέει πολλά!!! Η τρίχρονη κυριαρχία της Μπάγερν που ακολούθησε δεν έχει καμία σχέση με ότι προηγήθηκε. Στο πρώτο τους τελικό οι Βαυαροί γλίτωσαν την ήττα με ανέλπιστο γκολ του Σβάτσενμπεργκ στις καθυστερήσεις ένα μακρινό σουτ απελπισίας που οδήγησε την Μπάγερν σε επαναληπτικό με την Ατλέτικο Μαδρίτης γιατί τότε δεν υπήρχε παράταση και πέναλτι.

Στο δεύτερο τελικό με την Λιντς δεν μέτρησαν κακώς δυο γκολ των Άγγλων από τον απίθανο διαιτητή Κιταμπντιζάν και στον τρίτο τελικό με την Σεντ Ετιέν οι Γάλλοι είχαν τα δοκάρια και οι Γερμανοί ένα γκολ από φάουλ μακρινό, με ξερό σουτ του Ροτ, με την μπάλα να βρίσκει στο τείχος και να ξεγελά τον Σέρβο τερματοφύλακα Ιβάν Τσούρκοβιτς! Η εποχή της μαγείας είχε περάσει ανεπιστρεπτί! Το μεγάλο επίτευγμα του Αγιαξ στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου, δεν ήταν οι τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις-το έχουν πετύχει κι άλλες ομάδες, ούτε η σχολή που δημιούργησε, η λεγόμενη Ολλανδική.

Πολλές ομάδες στον πλανήτη ποδόσφαιρο με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο έφτιαξαν σχολή.

Το μεγάλο επίτευγμα ήταν ότι όποια ομάδα μεσουράνησε μετά από αυτόν έπρεπε να συγκριθεί μαζί του ΠΟΙΟΤΙΚΑ!