Η διαφορά του Μαρτίνς από τον Βαλβέρδε…
Κάθεται μπροστά από τις κάμερες και τα μικρόφωνα στη συνέντευξη τύπου, παραμονή του αγώνα με την Αϊντχόφεν και μέσες άκρες μας προετοιμάζει, για να δούμε ένα ματς με πολλά γκολ, την επόμενη ημέρα…
Δεν το είχε κάνει ποτέ αυτό παραμονή ευρωπαϊκού αγώνα. Ποτέ όμως. Ο Μαρτίνς στην Ευρώπη, πάντα πρόσεχε πρώτα και πάνω από όλα την άμυνα στο σχεδιασμό του παιχνιδιού. Είτε του έβγαινε είτε όχι, η άμυνα ήταν ο πυλώνας. Προσέξτε δεν εννοώ το ταμπούρι, με τον Μαρτίνς δεν υπάρχει αυτό, εννοώ η καλή ανασταλτική λειτουργεία και η εξουδετέρωση του αντιπάλου. Το σχέδιο αυτό όμως δεν αφορούσε το παιχνίδι με την Αιντχόφεν, δεν του έκανε..
Ηξερε ο Μαρτίνς, ότι με τρεις στους τέσσερις της άμυνας, να είναι μεταγραφές του Γενάρη και οι δύο από αυτούς τους τρεις (Παπασταθόπουλος και Λαλά) να έχουν παίξει ελάχιστα, θα ήταν δύσκολο να είχε συνοχή, χημεία και να κρατήσει το μηδέν. Δεν θα έπαιζε λοιπόν για αυτό… Αλλωστε την ίδια ώρα που ζύγιζε την αδυναμία της δικής του ομάδας, υπολόγιζε και στην μεγάλη αδυναμία των Ολλανδών, την ανασταλτική λειτουργεία τους.
Πήρε την απόφαση λοιπόν, έστω και για πρώτη φορά, με απόλυτη επίγνωση της κατάστασης να «φτιάξει» ματς ροκ, με στόχο να βάλει περισσότερα γκολ από όσα θα δεχτεί. Και το έφτιαξε και γιατί είναι σπουδαίος προπονητής, αλλά και γιατί είχε φτιάξει έτσι την ψυχολογία των παικτών του, ώστε να μην τους πάρει από κάτω. Μία ομάδα που σπάνια δέχεται γκολ, όταν δεχτεί και μάλιστα δύο στο πρώτο εντός έδρας ματς σε νοκ άουτ φάση, είναι πανεύκολο να καταρρεύσει ψυχολογικά. Όχι όμως όταν έχεις προετοιμάσει τους παίκτες πριν από το παιχνίδι για αυτό το ενδεχόμενο. Όταν τους έχεις μιλήσει για το σχέδιο που έστω κι’ αν μοιάζει μη ποδοσφαιρικό, ήταν ότι πιο ρεαλιστικό μπορούσε να σχεδιάσει, και έγραφε ξεκάθαρα «στόχος είναι η νίκη με περισσότερα γκολ από όσα θα δεχτούμε…».
Αν ο Μαρτίνς είχε χτίσει όλη την φιλοσοφία του στο «να μην δεχτούμε γκολ», τότε οι παίκτες του Ολυμπιακού μετά το 1-1 και κυρίως μετά το 2-2 ήταν πιθανό να καταρρεύσουν ψυχολογικά, να απογοητευτούν. Δεν συνέβη όμως, γιατί είχαν προετοιμαστεί από πριν για αυτό το ενδεχόμενο, για νίκη με περισσότερα γκολ από όσα θα δεχτούν.
Είναι για κάποιους απλό να σχεδιάζεις το ματς και να σου βγαίνει, αλλά ο Μαρτίνς το κάνει με τέτοια συχνότητα και συνέπεια που σε αφήνει άφωνο. Είναι εύκολο να λες πάμε να κερδίσουμε βάζοντας πολλά γκολ, γιατί μάλλον θα δεχτούμε και αρκετά και είναι δύσκολο πολύ να νικάς εν τέλει με 4-2. Να βλέπεις το έργο μία ημέρα πριν αυτό παιχτεί και να καθορίζεις εσύ τον τρόπο και το φινάλε του.
Να διαβάζεις το ματς και να το παίζεις στο κεφάλι σου 24 ώρες πριν αυτό διεξαχθεί και να το περιγράφεις στους παίκτες σου και τελικά αυτό ακριβώς που είχες δει να βγαίνει στο χόρτο. Γεμίζει την ομάδα με αυτοπεποίθηση, ότι ξέρει που θα πατήσει, τι θα συμβεί, τι θα αντιμετωπίσει και πως πρέπει να το διαχειριστεί. Προφανώς ο Μαρτίνς θα ήθελε ο Ολυμπιακός να μην δεχτεί γκολ και να πάρει ένα καθαρό 2-0.
Με νεοσύστατη άμυνα όμως κατά τα τρία τέταρτα και απέναντι σε μία ομάδα που δεν έχει υπάρξει φετινό ματς που να μην σημείωσε τουλάχιστον ένα γκολ, αυτό ήταν ένα ουτοπικό σχέδιο. Δεν έμεινε σε αυτό ο Μαρτίνς κι’ ας είναι το σχέδιο που προτιμά και αυτός και η ομάδα του και πήγε στο ρεαλιστικό. Να βάλουμε περισσότερα γκολ από όσα θα δεχτούμε. Και έβαλαν…
Ναι, προφανώς είναι καθοριστικό το χρονικό σημείο που ο Ολυμπιακός πετυχαίνει το 3-2, δεν νομίζω ότι αμφιβάλει κανείς, αλλά επίσης είναι καθοριστικός και ο τρόπος που ο Μαρτίνς επεμβαίνει στο ματς στο τελευταίο τέταρτο. Ο Ολυμπιακός έχει το σκορ υπέρ του με 3-2 και σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, έχει δώσει γήπεδο στην Αιντχόφεν, αλλά την έχει κλειδώσει μακριά από τον Σα. Θα μπορούσε να πάει έτσι μέχρι το φινάλε.
Όχι. Γιατί ο Μαρτίνς από το 75’ και μετά άρχισε να σχεδιάζει στο μυαλό του τη ρεβάνς. Και το σχέδιο με 3-2 το πρώτο ματς ήταν πολύ δύσκολο. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν πήρε την απόφαση, ότι τα φρέσκα πόδια από τον πάγκο θα του δώσουν και τέταρτο γκολ αν το ψάξει επιτακτικά. Ετσι κι’ αλλιώς ήταν στο σχέδιο επί χάρτου αυτό το σενάριο, εκείνη την ώρα αποφάσισε να το κάνει και σχέδιο επί χόρτου. Η ποιότητα του Φορτούνη, η ταχύτητα των Βρουσάι, Μασούρα, και το ένστικτο του «σκοράρω όποτε έρχομαι από τον πάγκο», Χασάν, περνούν στο γήπεδο. Και ο Ολυμπιακός για 15 λεπτά σφυροκοπά εκ νέου και αιφνιδιάζει ολοκληρωτικά, την καταπονημένη και ψυχολογικά κουρασμένη Αιντχόφεν. Το 4-2 ήρθε και θα μπορούσε κάλλιστα να έχει έρθει και το 5-2. Όλα καμωμένα στο μυαλό του προπονητή από την προηγούμενη ημέρα. Σπάνιο, εντυπωσιακό, υπέροχο.
Κάπως έτσι η εμπιστοσύνη μεταξύ παικτών και προπονητή μεγαλώνει. Ο παίκτης του Ολυμπιακού είναι βέβαιος ότι «ο κόουτς ξέρει…», το σχέδιο εφαρμόζεται πιστά, η αυτοπεποίθηση ξεχειλίζει και φαίνεται στο γήπεδο. Το έβλεπες στα πρόσωπα του Βρουσάι, του Χασάν, του Μασούρα, όταν μπήκαν στο ματς στο τελευταίο κομμάτι του, ότι μπήκαν να βάλουν το τέταρτο γκολ και θα το βάλουν. Και το έβαλαν, γιατί το προέβλεπε το σχέδιο και έχουν πλέον πειστεί, ότι το σχέδιο σπανίως κάνει λάθος…
Ο Πέδρο Μαρτίνς, περνάει καλά στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό. Δεν το κρύβει, δεν θέλει να είναι αλλού, εδώ θέλει να είναι. Δεν θέλει τις επιτυχίες για να του ανοίξουν μεγαλύτερες πόρτες, αλλά για την ομάδα, τους παίκτες και τον εαυτό του. Δεν κοιτάει το μέλλον και τον βλέπει σε άλλον πάγκο, κοιτάει το μέλλον του και βλέπει τον εαυτό του στον πάγκο του Ολυμπιακού με ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες.
Ο Μαρτίνς δένεται με όλους τους τρόπους με τον Ολυμπιακό. Δεν προσέχει και δεν έχει μόνο τους συνεργάτες που έφερε. Ακούει με προσοχή τον Καρεμπέ, δεν αφήνει τον Τοροσίδη να φύγει από την ομάδα και τον βάζει δίπλα του, δεν αφήνει τον Αβραάμ να σταματήσει το ποδόσφαιρο και τον κρατάει μέσα στην ομάδα…
Ο Μαρτίνς δεν είναι απλώς ένας σπουδαίος προπονητής, είχε και στο παρελθόν τέτοιους ο Ολυμπιακός (όπως ο Βαλβέρδε ή ο Μάρκο Σίλβα), είναι ένας σπουδαίος προπονητής που θέλει να είναι και σήμερα και αύριο και του χρόνου στον Ολυμπιακό. Τέτοιον δεν είχε ποτέ ο Ολυμπιακός. Αυτή είναι η διαφορά του, που κάνει και την διαφορά στην ομάδα. Και αυτό είναι μία ευλογία για το club, που φυσικά με τον τρόπο του και αυτό δείχνει ότι όχι απλώς την αντιλαμβάνεται ως τέτοια, αλλά κάνει και τα πάντα για να σκάει το χαμόγελο του Πορτογάλου, όσο πιο συχνά γίνεται…