Ήταν ένα ματς στο οποίο θα έμπαινε τέλος σε ένα μεγάλο σερί. Είτε η Σεβίλλη θα έχανε για πρώτη φορά τελικό Europa League μετά από έξι κατακτήσεις, είτε ο Ζοζέ Μουρίνιο θα έφευγε ηττημένος για πρώτη φορά μετά από πέντε τελικούς που τον βρήκαν στην πλευρά των νικητών. Συνέβη το δεύτερο. Και συνέβη σε ένα ματς που ξεκίνησε με τρόπο τελείως διαφορετικό από αυτόν με τον οποίο τελείωσε. Στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου ημιχρόνου του τελικού η Ρόμα ήταν η ομάδα που έδινε την αίσθηση πως έχει έρθει πιο αποφασισμένη στη Βουδαπέστη. Πιο σίγουρη πως αυτή θα πάρει το τρόπαιο και θα το πάει πίσω στην Αιώνια Πόλη.

Στα πρώτα 45’ όλες οι μονομαχίες έβγαζαν νικητές τους ποδοσφαιριστές της Ρόμα. Είτε επρόκειτο για εναέρια διεκδίκηση, είτε για τάκλιν. Σε όλες τις περιπτώσεις οι παίκτες του Μουρίνιο έδειχναν να πατούν καλύτερα και να επικρατούν των αντιπάλων τους. Ακόμα και όταν οι Σεβιγιάνοι είχαν την μπάλα στα πόδια τους ήταν, το λιγότερο, φλύαροι.

Το γκολ του Ντιμπάλα ήρθε απλά και μόνο για να σφραγίσει την ιταλική υπεροχή, ενώ ενδεικτικό ήταν και το γεγονός πως η πρώτη φορά που απειλήθηκε ο Ρουί Πατρίσιο στο ματς ήταν στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου και αυτό από ένα σουτ από μακρινή απόσταση του Ράκιτιτς.

Αν κάποιος επιχειρούσε να «μεταφράσει» τις αντιδράσεις των δύο πάγκων, θα επιβεβαίωνε τις παραπάνω γραμμές. Σε κάθε αμφισβητούμενη φάση, ακόμα και αν αυτό ήταν ένα μαρκάρισμα στην μεσαία γραμμή, όρθιοι οι Ιταλοί. Με μπροστάρη τον ίδιο τον Ζοζέ Μουρίνιο, έδειχναν να το ζουν τόσο μα τόσο έντονα. Στην αντίπερα όχθη, δεν πρέπει κάποιος να είδε άλλον πλην του Μεντιλίμπαρ, όρθιο πριν τη συμπλήρωση των πρώτων 45’.

Στο ίδιο ακριβώς τέμπο και οι φίλοι των Ρωμαίων. Σε όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου ήταν αυτοί που κυριάρχησαν στην μάχη της εξέδρας. Έχοντας και το αριθμητικό πλεονέκτημα, παρασύρθηκαν από την παρουσία της αγαπημένους τους ομάδας και έκαναν την «Πούσκας Αρένα» να μοιάζει με Ολίμπικο. Άλλωστε, είναι αξιοσημείωτο πως οι Ιταλοί είχαν εξαντλήσει τα εισιτήρια που τους αναλογούσαν για το μεγάλο ματς σε αντίθεση με τους Ισπανούς που επέστρεψαν ορισμένα. Όλα αυτά, μέχρι και το τελευταίο σφύριγμα του Τέιλορ για το πρώτο μέρος.

Κάπου εκεί ο διακόπτης γύρισε. Η είσοδος, πρωτίστως του Σούσο και δευτερευόντως του Λαμέλα, θαρρείς πως ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν η Σεβίλλη για να πατήσει καλύτερα και να πιστέψει πως μπορεί να το κάνει ξανά. Από τα πρώτα λεπτά της επανάληψης οι ποδοσφαιριστές του Μεντιλίμπαρ έκαναν νεύμα προς τους οπαδούς τους να «ανέβουν», να δώσουν τα ρέστα τους. Και εκείνοι το έκαναν πράξη, ειδικά μετά το αυτογκόλ του Μαντσίνι που έφερε και το ματς στα ίσια. Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά άπαντες στο στρατόπεδο των Ρωμαίων έδειχναν να περιμένουν αυτό που τελικώς συνέβη.

Πρώτοι από όλους οι οπαδοί. Δεν κατάφεραν ποτέ να επιβληθούν και πάλι στην μάχη της εξέδρας. Κάποια ξεσπάσματα δεν ήταν ικανά να αλλάξουν την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι Ισπανοί. Σαν οι δεύτεροι να ήξεραν πως η ώρα τα έξι να γίνουν επτά, πλησίαζε. Σαν να τους έδινε μια έξτρα σιγουριά πως το έχει η μοίρα τους στους τελικούς αυτής της διοργάνωσης να μην φεύγουν ποτέ με σκυμμένο κεφάλι. Ακόμα και αν αυτή την φορά στην άκρη του πάγκου της αντίπαλης ομάδας καθόταν ένας άνθρωπος που μέχρι χθες δεν είχε χάσει ποτέ σε ευρωπαϊκό τελικό.

Τα έφερε και η τύχη έτσι ώστε τα πέναλτι να εκτελεστούν μπροστά στους Ισπανούς. Η είσοδος του Μοντιέλ στο έξτρα μισάωρο, στο μυαλό των Σεβιγιάνων είχε, επίσης, ξεχωριστή σημασία. Ο Αργεντίνος ήταν αυτός που εκτέλεσε το τελευταίο πέναλτι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου πριν από λίγους μήνες στο Κατάρ, κόντρα στη Γαλλία και έβγαλε τους συμπατριώτες του στους δρόμους. Έμελλε, να το κάνει και χθες. Αυτήν τη φορά θα έδινε στους οπαδούς της Σεβίλλης το έναυσμα για να ξεκινήσουν τους πανηγυρισμούς.