Ολυμπιακός: H βραδιά στη Σερβία ανήκει στους λίγους που πίστεψαν

• Ο έλεγχος των διαβατηρίων, το τσεκάρισμα των θέσεων και η απόγνωση των Ισραηλινών
• Φενέρ όπως Μακάμπι Τελ Αβίβ σε επίπεδο νοοτροπίας και μετά ο τελικός με την δικαίωση

Για να αφηγηθεί κανείς σωστά ή όσο πιο δομημένα γίνεται ένα story πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Η αρχή όντως τις περισσότερες φορές είναι το ήμισυ του παντός. Πολύς κόσμος θυμάται φυσικά το επικό 1-6 της Μακάμπι Τελ Αβίβ στη Σερβία όμως πολύ λίγοι είναι αυτοί που πίστεψαν.

Προσωπικά θέλω να σταθώ περισσότερο σε αυτήν την αναμέτρηση διότι τα άλλα ζευγάρια - εάν εξαιρέσει κανείς το εκτός έδρας παιχνίδι με τη Φενέρ που εκεί βιώνει κανείς το τι εστί καυτή έδρα - δεν είχαν τις συνθήκες αλλά και την ιδιαιτερότητα αυτής της ρεβάνς. Είχε προηγηθεί το 1-4 της Μακάμπι Τελ Αβίβ στο Καραϊσκάκη, μία γενικότερη βουβαμάρα στον κόσμο αλλά και η απόφαση της διοίκησης και του ίδιου του Βαγγέλη Μαρινάκη να ανανεώσει το συμβόλαιο του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ παρά τη βαριά ήττα.

Τα πάντα ξεκινήσαν από μία λέξη - κλειδί. Την πίστη. Προσωπικά - και έχοντας διανύσει όλη τη διαδρομή αυτή με παρουσία σε όλα τα ματς του Conference League εντός και εκτός τη σεζόν 2023 - 2024, γεγονός για το οποίο αναμφίβολα νιώθω φοβερά τυχερός που το έζησα - κάτι με τράβαγε, κάτι με ωθούσε στο να πάω σε αυτό το ταξίδι στη Σερβία. Το γήπεδο γνώριμο άλλωστε και παρότι το να βρεθεί κανείς στη Μπάτσκα Τόπολα έχει τις δυσκολίες του (από πλευράς ταξιδιού δεν είναι και το ιδανικότερο παρότι μιλάμε για Σερβία) ήταν ένα παιχνίδι που άξιζε τον κόπο. Εάν γινόταν η υπέρβαση σούπερ, εάν δεν θα ήταν μία ακόμα εμπειρία.

Ήταν άλλοι που το πίστεψαν περισσότερο από εμένα. Ήταν όλος ο Οργανισμός του Ολυμπιακού. Ήταν οι 49 ηρωικοί φίλοι της ομάδας που βρέθηκαν στη Σερβία. Ήταν οι υπόλοιποι συνάδελφοι που επέλεξαν να κάνουν αυτό το ταξίδι. Μπορεί όλοι μαζί να μην φτάναμε τους 150 στο σύνολο. Όμως η πίστη και η ελπίδα έχουν πάντα ξεχωριστή δύναμη.

Εξελίχθηκε σε ένα απόλυτο διήμερο ευτυχίας. Σε μία βραδιά μοναδικής λύτρωσης. Σε μία από τις επικότερες ποδοσφαιρικές βραδιές. Το είχε πει άλλωστε ο Μεντιλίμπαρ στο ντοκιμαντέρ του Ολυμπιακού ήταν σαν μία... βόμβα, που το πιθανότερο είναι να μην είχε γίνει ποτέ ξανά. Και ναι υπό αυτή τη συνθήκη δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο.

Ο έλεγχος των διαβατηρίων, το τσεκάρισμα των θέσεων και η απόγνωση των Ισραηλινών

Ημέρα αγώνα. Ήταν 15 Μαρτίου. Φτάνουμε στο γήπεδο και σε ένα παιχνίδι που ξέραμε και περιμέναμε πως θα είχε πολύ λίγο κόσμο. Περνάμε από έλεγχο διαβατηρίων από άνθρωπο της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Θέλει να δει και να τσεκάρει εάν όλα τα διαβατήρια είναι ελληνικά και να πιστοποιήσει τη δημοσιογραφική μας ιδιότητα σε σχέση με τη λίστα που είχε.

Στα δημοσιογραφικά θεωρεία μας ενημερώνουν για το που θα καθήσουμε. Σε ένα σημείο που είχαμε κοντά και κόσμο της Μακάμπι αλλά και του Ολυμπιακού.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού λιγοστός μεν αλλά φουλ στη... φασαρία. Συνθήματα, τραγούδια και φουλ στήριξη στην ομάδα. Ο κόσμος της Μακάμπι Τελ Αβίβ από την άλλη το έριξε στην απόγνωση από ένα σημείο και έπειτα και με χαρακτηριστική την εικόνα όταν οπαδός των Ισραηλινών μας προσέγγισε για να μας ρωτήσει εάν υπάρχει ρεπόρτερ της Μακάμπι στα δημοσιογραφικά θεωρεία για να λάβει αρνητική απάντηση και να απογοητευθεί ακόμα περισσότερο. Τώρα το τι σκεφτόταν και μας ρώτησε δεν μπορεί να το ξέρει κανείς.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού και ο προπονητής του - που έχει πάντα συγκεκριμένη νοοτροπία - είχαν... σκυλιάσει για αυτό το παιχνίδι και ήταν λογικό. Είναι προφανές στον αγωνιστικό χώρο το ποια ήταν η καλύτερη ομάδα και εκείνη που άξιζε να περάσει.

Φενέρ όπως Μακάμπι Τελ Αβίβ σε επίπεδο νοοτροπίας και μετά ο τελικός με την δικαίωση

Την ίδια κακή και λανθασμένη νοοτροπία της Μακάμπι ως προς το 2ο παιχνίδι της, που θεώρησε ότι όλα είχαν τελειώσει είχε και η Φενέρ. Η Φενέρ μάλιστα την είχε σχεδόν εξαρχής (αυτήν την κακή νοοτροπία) ενώ μετά την ήττα του πρώτου αγώνα οι Τούρκοι εξακολουθούσαν να θεωρούν ότι η πρόκριση είναι δική τους.

Στη ρεβάνς με τη Φενέρ το μόνο θετικό που είχαν οι Τούρκοι (υπέρ τους) ήταν το κλίμα στις εξέδρες. Η έδρα τους είχε φοβερή ατμόσφαιρα. Ένα τέτοιο γήπεδο μπορεί να σε... καταπιεί. Όμως ο Ολυμπιακός ήταν εκεί. Στάθηκε όρθιος. Άντεξε και έχοντας ως απόλυτο πρωταγωνιστή του τον Τζολάκη πέρασε και από εκεί.

Τα δε δύο παιχνίδια με την Άστον Βίλα δεν είχαν μόνο τον Ελ Καμπί σε πρώτο πλάνο. Ανέδειξαν μία πολύ μεγάλη αγωνιστική δυναμική του Ολυμπιακού απέναντι σε μία από τις κορυφαίες αγγλικές ομάδες, που μάλιστα την ερχόμενη σεζόν βρέθηκε να παίζει στο Champions League.

Ο Ολυμπιακός παίζοντας αυτό που ήθελε την... πάτησε την Άστον Βίλα για να βρεθεί μετά στον τελικό της OPAP Arena με τη Φιορεντίνα. Η 29η Μαϊου δικαιολογημένα θα θεωρείται Νο1 ημερομηνία στην ιστορία των Πειραιωτών. Η βραδιά της δικαίωσης για όλους. Η βραδιά της κατάκτησης του τροπαίου με το... χρυσό γκολ του top class στράικερ, Αγιούμπ Ελ Καμπί. Ο Ολυμπιακός έβγαλε over 2 εκατ. κόσμο στους δρόμους. Ο Πειραιάς... σείστηκε ξανά και ξανά.

Ο Ολυμπιακός έκανε τόσο κόσμο να συγκινηθεί, να κλάψει και να νιώσει υπηρήφανος. Ήταν μία ομάδα που είχε βρεθεί στην ποδοσφαιρική... Κόλαση αλλά κατάφερε να βγει από αυτήν και να φτάσει στον Παράδεισο. Στον δικό του Όλυμπο. Και το έκανε αυτό με τη δική του ταυτότητα, με Έλληνα αρχηγό (Φορτούνη) και με παιχταράδες στην επίθεση (Ελ Καμπί, Ελ Αραμπί, Γιόβετιτς και Ποντένσε) και όχι μόνο. Σε όλους όσοι συνέβαλλαν σε αυτή τη διαδρομή και αυτή την επιτυχία τους αξίζουν όλα τα εύσημα. Αλλά όπως γράψαμε πιο πάνω όλα ξεκίνησαν από την πίστη των λίγων...