Μίλαν – Άγιαξ 4-1 (1968-69)

Ο Ρίνους Μίχελς είχε ήδη ξεκινήσει να χτίζει τον εκπληκτικό Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, οδηγώντας για πρώτη φορά ολλανδική ομάδα σε τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών. Αντίπαλός στο Σαντιάγο Μπερναμπέου ήταν η Μίλαν, η οποία είχε ήδη δύο παρουσίες σε τελικούς και μία κατάκτηση. Οι «ροσονέρι» ήταν το απόλυτο αφεντικό στον αγωνιστικό χώρο, φτάνοντας στο ευρύ 4-1 και στο δεύτερο τρόπαιο στην ιστορία τους. Μεγάλος πρωταγωνιστής στην αναμέτρηση ήταν ο Πιερίνο Πράτι, ο οποίος έκανε χατ-τρικ. Ένα επίτευγμα, που δεν το έχει επαναλάβει κανείς από τότε, σε τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.

Άγιαξ – Ίντερ 2-0 (1971-72)

Η «αυτοκρατορία» του Άγιαξ είχε ήδη ξεκινήσει να παίρνει σάρκα και οστά από την προηγούμενη χρονιά, όταν ο «Αίαντας» κατέκτησε το κύπελλο πρωταθλητριών απέναντι στον Παναθηναϊκό, στο Γουέμπλεϊ. Το Μάιο του 1972, ο τελικός διεξήχθη στο Ρότερνταμ και η ολλανδική ομάδα δεν έχασε την ευκαιρία να σηκώσει το τρόπαιο μπροστά στους συμπατριώτες της. «Καλεσμένη» στο ολλανδικό πάρτι ήταν η Ίντερ, η οποία είδε τον Κρόιφ να σημειώνει δύο τέρματα και να οδηγεί τον Άγιαξ στην back to back επιτυχία, με σκορ 2-0. Ένα ματς που έμεινε στην ιστορία ως η κορυφαία παράσταση του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου κόντρα στη στρατηγική του κατενάτσιο.

Άγιαξ – Γιουβέντους 1-0 (1972-73)

Μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης των πέντε συνεχόμενων κατακτήσεων, τη δεκαετία του ’50, οι «ιπτάμενοι Ολλανδοί» έγιναν η πρώτη ομάδα που έφτασε στην κατάκτηση τριών σερί κυπέλλων πρωταθλητριών. Αντίπαλος του Άγιαξ στο Βελιγράδι ήταν μία ακόμη ιταλική ομάδα, η Γιουβέντους, που έφτανε για πρώτη φορά στην ιστορία της στον τελικό της διοργάνωσης. Ένα γκολ του Ρεπ στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης έκρινε τον τελικό και χάρισε στον «Αίαντα» την τρίτη σερί κούπα. Μια επιτυχία, που του έδωσε τότε τη δυνατότητα να κρατήσει για πάντα το τρόπαιο.

Τορίνο – Άγιαξ 2-2/0-0 (1991-92)

Είναι η μοναδική περίπτωση που ομάδες από τις δύο συγκεκριμένες χώρες δεν αναμετρήθηκαν σε τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών, αλλά σε τελικό κυπέλλου UEFA. Και μάλιστα, σε διπλό, όπως ήταν τότε το format της διοργάνωσης. Το 2-2 στο πρώτο παιχνίδι στην έδρα της Τορίνο στάθηκε αρκετό στον Άγιαξ, ώστε να πανηγυρίσει στο τέλος. Κι αυτό γιατί στη ρεβάνς του Άμστερνταμ οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες χωρίς τέρματα και ο «Αίαντας» κατέκτησε το τρόπαιο χάρις στα εκτός έδρας γκολ. Με αυτή του την επιτυχία, ο Άγιαξ έγινε τότε η δεύτερη ομάδα (μετά τη Γιουβέντους), που είχε κατακτήσει και τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια (κύπελλο πρωταθλητριών, κύπελλο κυπελλούχων, κύπελλο UEFA).

Άγιαξ – Μίλαν 1-0 (1994-95)

Χρειάστηκε να περάσουν 22 χρόνια για να αναμετρηθούν ξανά σε τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης μία ολλανδική και μία ιταλική ομάδα. Μόνο που είχε μετονομαστεί σε Champions League. Πριν φτάσουν στον τελικό της Βιέννης, Άγιαξ και Μίλαν είχαν αναμετρηθεί και στη φάση των ομίλων (μαζί τους ήταν και η ΑΕΚ). Αντίθετα με ό,τι είχε συμβεί στο μεταξύ τους τελικό, το 1969, αυτή τη φορά ήταν η σειρά του «Αίαντα» να πανηγυρίσει. Ένα γκολ του Κλάιφερτ, λίγο πριν το τέλος, έκρινε το ματς, με τον Ολλανδό φορ να γίνεται ο νεότερος ποδοσφαιριστής που σκόραρε σε τελικό Champions League. Τότε, ήταν 18 ετών και 327 ημερών.

Γιουβέντους – Άγιαξ 1-1/4-2 πεν. (1995-96)

Ο πέμπτος – και τελευταίος μέχρι σήμερα – τελικός ανάμεσα σε Ιταλούς και Ολλανδούς παραλίγο να αποτραπεί εξαιτίας του... Παναθηναϊκού. Μόνο που ο Άγιαξ απέκλεισε το «τριφύλλι» στα ημιτελικά και έδωσε ραντεβού με τη Γιουβέντους, στο Ολίμπικο της Ρώμης. 23 χρόνια μετά το μεταξύ τους τελικό στο Βελιγράδι, αυτή τη φορά ήταν η σειρά της «Μεγάλης Κυρίας» να πανηγυρίσει. Μετά από ένα δραματικό παιχνίδι, που κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι, η ιταλική ομάδα στέφθηκε για δεύτερη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης.