Το καλύτερο EURO, αρκεί να μην το πάρει η Γερμανία
Παρακολουθούμε το καλύτερο και ποιοτικότερο EURO της Ιστορίας. Με γκολ που θα γίνουν highlights (Σικ, Μόντριτς) στα νοσταλγικά video του μέλλοντος. Με στιγμές που θα μείνουν αξέχαστες (απόκρουση Ζόμερ στο πέναλτι του Εμπαπέ) με bloopers (αυτογκόλ Πέδρι), με ορόσημα (το EURO της εποχής του COVID) με ρεκόρ (Κριστιάνο Ρονάλντο) και θέαμα (περισσότερα γκολ ανά παιχνίδι). Μένουν ακόμα εννέα νοκ άουτ παιχνίδια και είναι να αναρωτιέται κανείς «πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει;». Μόνο ένα πράγμα μπορεί να χαλάσει τη συνταγή.
Με όλο το σεβασμό στους απανταχού Γερμανόφιλους, μεγαλύτερο... ξενέρωμα από τον θρίαμβο της mannschaft δεν (θα) υπάρχει! Τη σέβομαι, αισθάνομαι δέος, υποκλίνομαι στην πιο επιτυχημένη εθνική ομάδα του πλανήτη (ναι, και της Βραζιλίας συμπεριλαμβανομένης), αλλά... όχι! Μία ιστορία που ξεκινά δραματικά (Έρικσεν), αποφεύγει την τραγωδία, εξελίσσεται εντυπωσιακά και κορυφώνεται θεαματικά, δεν είναι δυνατό να ολοκληρώνεται με τον πλέον αναμενόμενο τρόπο! Εάν δούμε το Νόιερ και τον Μίλερ να σηκώνουν το τρόπαιο, τι θα μείνει; Ένας αύξοντας αριθμός για την πολυνίκη του θεσμού και μια χιλιοειπωμένη ατάκα του Λίνεκερ. Σύμπτωση είναι που μετά τη Βέρνη το 1954, δεν υπάρχει μεγάλη διοργάνωση που να θριάμβευσαν οι Γερμανοί και να έμεινε στα χρονικά ως κάτι ξεχωριστό; Ακόμα και το έπος του Μπέλο Οριζόντε και το 7-1 επί της Βραζιλίας, ολοκληρώθηκε μία απόλυτα «αντιαισθητική» νίκη επί της Αργεντινής στον τελικό. Μια το γκολ του Γκέτσε το 2014, μια το πέναλτι του Μπρέμε το 1990, μια η καραμπόλα του Μπίρχοφ το 1996, οι Γερμανοί πανηγυρίζουν και η διοργάνωση ξεχνιέται εύκολα. Άλλη μια κούπα για τους κορυφαίους, με «επαγγελματικές νίκες» στον τελικό, σιγά το πράγμα!
Θα πει κανείς «και τι θες να κάνουν; Να κάτσουν να χάσουν για να λέμε ότι έγινε συναρπαστικό EURO;» Όχι βέβαια. Ακριβώς επειδή είναι Γερμανοί, επειδή ποτέ δεν παραδίδονται, ξέρουμε όλοι ότι μπορούν άνετα να φτάσουν έως το τέλος και να πανηγυρίσουν με μια μπύρα στο ένα χέρι κι ένα πρέτζελ στο άλλο. Ωστόσο, όταν από το παιχνίδι έχει βγει η κάτοχος του τίτλου Πορτογαλία, η εν ενεργεία Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Γαλλία και η φιναλίστ του Μουντιάλ 2018 Κροατία, η υπόθεση σηκώνει... έκπληξη! Δεν είναι απαραίτητο να συμβεί άλλη μία «Ελλάδα 2004» ή «Δανία 1992», αν και δεν θα λέγαμε «όχι» σε έναν «σεισμό» που θα δημιουργούσε η Ελβετία, η Ουκρανία, η Σουηδία. Όμως και το Βέλγιο μας κάνει! Η ομάδα που δομήθηκε με προσεκτικά βήματα, αξιοποιώντας ίσως την καλύτερη παραγωγική διαδικασία ταλέντων στον πλανήτη, αξίζει να γευτεί την εμπειρία ενός τελικού για πρώτη φορά μετά το 1980. Μας κάνει και η Τσεχία, κυρίως για να αποκατασταθεί η αδικία που υπέστη τόσο το 1996 όσο και το 2004 όταν ήταν ποιοτικότερη ομάδα από εκείνες που τελικά κατέκτησαν το τρόπαιο (sorry Ότο, Θοδωρή, Άγγελε) αλλά δεν είχε τύχη. Πλήρωσε τα «χρυσά» και τα «ασημένια» γκολ που εάν το καλοσκεφτεί κανείς, η μοναδική τους «προσφορά» στη σύντομη ποδοσφαιρική ζωή τους, ήταν να στερήσουν τρόπαια από παίκτες όπως ο Νέντβεντ, ο Ροζίτσκι, ο Μπάρος, ο Μπέργκερ, ο Τσεχ...
Φυσικά ψηφίζουμε 100% Δανία γιατί δεν θα υπήρχε πιο όμορφη εικόνα από τον Κρίστιαν αγκαλιά με την κούπα, ψηφίζουμε Αγγλία γιατί είναι η πιο άπειρη ομάδα των «16» και φιλοδοξεί να πάει all the way με τους περισσότερους millennials στην ενδεκάδα. Γιατί, εν πάση περιπτώσει, το it’s coming home είναι ωραίο ως σύνθημα. Ψηφίζουμε δαγκωτό Ισπανία για την κορούλα του Λουϊς Ενρίκε και για τον ίδιο φυσικά που κατάφερε να μεταμορφώσει (muchas gracias Sergio Busquets) ένα σύνολο που ήθελες κολλύριο για να παρακολουθήσεις, σε ομάδα που μοιράζει πεντάρες.
Τέλος, ψηφίζουμε Ιταλία γιατί πρωταγωνιστεί χωρίς να θυμίζει σε τίποτα τις ομάδες του 1994 και του 2006. Χωρίς να έχει παγκόσμιους αστέρες σαν τον Ρομπέρτο Μπάτζο, τον Μπαρέζι, τον Μαλντίνι, τον Ντελ Πιέρο, τον Τότι. Χωρίς να έχει προπονητή-φιλόσοφο σαν τον Μπέαρτζοτ, τον Καπέλο, τον Σάκι και τον Τραπατόνι. Παίζει, όμως, την καλύτερη μπάλα που έχουμε δει ποτέ από τους Azzuri, οι Μαντσίνι-Βιάλι είναι κολλητοί από την εποχή της Σαμπντόρια, πωρώνει ακόμα και πεθαμένους στην ανάκρουση των εθνικών ύμνων και ανυπομονούμε να δούμε το outfit που θα τους ετοιμάσει ο Giorgio Armani για την υποδοχή στο Palazzo del Quirinale.