Η εκδίκηση του Ιταλού ποδοσφαιριστή

Δεν ξέρω που μπορεί να φτάσει η Ιταλία! Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος γι’ αυτό όλα μπορούν να συμβούν! Το έχουμε αποδείξει άλλωστε εμείς το 2004!

Γνωρίζω πολύ καλά την ιταλική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, κυρίως την νοοτροπία έχοντας ζήσει 10 συναπτά έτη στη χώρα του σπαγγέτι.

Παρακολουθώ συστηματικά το Campionato από το 1980 πρωτίστως από προσωπική επιλογή και... διαστροφή και δευτερευόντως από επαγγελματική.

Την Εθνική Ιταλίας είχα την τύχη να την πρωτοδώ μικρό παιδάκι στον τελικό του Μεξικού τότε που συνετρίβη στο τελικό από την μεγάλη Βραζιλία του Πελέ , του Τοστάο, του Ζαρζίνιο, του Ριβελίνο, του Ζέρσον, την Βραζιλία των 5 «δεκαριών», όπως την αποκαλούσαν τότε, την καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών σύμφωνα με τους ειδικούς!

Την Βραζιλία του κόουτς Σαλντάνια στην πραγματικότητα που δεν υπέκυψε στις επιθυμίες του δικτάτορα Εμίλιο Γκαραστάζου Μέντίσι πριν η αποστολή αναχωρήσει για το Μεξικό, με αποτέλεσμα να τον καθαιρέσουν και στην θέση του να επαναφέρουν τον νικητή των Παγκοσμίων του '58 και '62 τον Ζανγκάλο! Οι επιλογές όμως , όπως και ο τρόπος παιχνιδιού ήταν του Σαλτάνια!

Την Σκουάντρα Ατζούρα την θυμάμαι με... διακοπές στην μνήμη στους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Δυτικής τότε Γερμανίας το '74 και πολύ καλά με ξεκάθαρες μνήμες στους αγώνες της Αργεντινής όπου κατάκτησε την 4η θέση με προπονητή τον Έντζο Μπέαρζοτ. Την κατάκτηση του παγκοσμίου Κυπέλλου το ‘82 την έζησα λεπτό προς λεπτό στην Ιταλία, όπως και το δράμα του Ιταλία ‘90!

Ως εκ τούτου παραδοσιακά ταυτίζομαι με αυτούς που «ανησυχούν» όταν η Σκουάντρα Ατζούρα μπαίνει φουριόζα και εντυπωσιάζει από τα πρώτα παιχνίδια σε μια μεγάλη διοργάνωση.

Η Εθνική Ιταλίας του Μαντσίνι μετρά ήδη ρεκόρ αλλά και πολλά παράδοξα για την μακρόχρονη ένδοξη ιστορία της.

Η Μπλέ Ομάδα έγινε η πρώτη στην ιστορία των Euro πετυχαίνει το τρία στα τρία σε όμιλο χωρίς να δεχθεί γκολ!

Έχει συμπληρώσει αήττητο σερί 30 αγώνων παρακαλώ, η κορυφαία επίδοση της εδώ και 82 ολόκληρα χρόνια. Από εποχής Βιτόριο Πότσο!!!

Τέλος από τα 30 ματς στα τελευταία 11 δεν έχει μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα της! Ναι με αυτή την άμυνα έχει ξεπεράσει τα 1000 λεπτά με την εστία της απαραβίαστη και αν δεν δεχθεί γκολ στη πρώτη αναμέτρηση νοκ άουτ θα έχει ισοφαρίσει το δικό της παγκόσμιο ρεκόρ που κρατά από την περίοδο 1972-74 όταν ο Τζοφ είχε κρατήσει την εστία του απαραβίαστη για 12 συνεχόμενα παιχνίδια!

Να προσθέσω και κάτι ακόμα στις μεγάλες επιδόσεις. Η Ιταλία ήταν από τις πρώτες ομάδες που προκρίθηκαν στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Και μη θεωρήσετε την συγκεκριμένη πρόκριση ως κάτι σύνηθες ή δεδομένο για τα ευρωπαϊκά χρονικά. Τότε ξεχνάτε προφανώς ότι η Ιταλία σε επίπεδο εθνικής ομάδας είχε να ξεπεράσει την τραυματική και ντροπιαστική εμπειρία του μοναδικού στην ιστορία της. αποκλεισμού από την τελική φάση ενός Mundial!

Τότε που έγινε της... όπερας και ζητούσε η φίλαθλη κοινή γνώμη τον... «αποκεφαλισμό» του προπονητή Βεντούρα αλλά και σύσσωμης της Ιταλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου ( F.I.C)

Μέσα από αυτόν τον βιβλικό κατακλυσμό προέκυψε η ομάδα των ρεκόρ σε μια μάλιστα περίοδο που το Ιταλικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο συλλόγων δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του.

Τα παράδοξα τώρα είναι πολλά και εξίσου σημαντικά.

Τα σημαντικότερα εξ αυτών; Η έλλειψη αμφισβήτησης στο πρόσωπο του Μαντσίνι. Πράμα σπάνιο έως απίθανο. Ο γνώστες του Ιταλικού ποδοσφαίρου γνωρίζουν ότι η καρέκλα του Ομοσπονδιακού προπονητή είναι ηλεκτρική και πάντα στην πρίζα!

Η δε αμφισβήτηση ξεκινά από τη μέρα επιλογής του! Για όλους, χωρίς εξαιρέσεις.

Ο Μπέαρζοτ αμφισβητήθηκε από την αρχή γιατί δεν είχε προπονήσει μεγάλη ομάδα. Τράβηξε τα ίδια και χειρότερα από τον προκάτοχο του Φερούσιο Βαλκαρέτζι που του ζητούσαν να καταθέσει το δίπλωμα του και να παραιτηθεί επειδή χρειάστηκε δυο αγώνες επί ιταλικού εδάφους για να κερδίσει την Γιουγκοσλαβία στους τελικούς του ‘68 και η αμφισβήτηση συνεχίστηκε μέχρι την τελική...δικαίωση της κοινής γνώμης με την συντριβή στον τελικό του ‘70 από την Βραζιλία.

Μετά την πρόκριση από τους ομίλους χωρίς νίκη στην φάση των νοκ αουτ παιχνιδιών στην Ισπανία το ‘82 ο φίλαθλος κόσμος απαιτούσε από τον Μπέαρζοτ να γυρίσει σπίτι φέρνοντας μαζί του και τον Ρόσι που είχε επιλέξει για σέντερ φορ παρόλο που ο αείμνηστος Παμπλίτο λόγω της τιμωρίας του δεν είχε αγωνιστεί τότε στους περισσότερους αγώνες του Καμπιονάτο.

Τα ίδια άκουσε και ο Βιτσίνι ,όταν είχε αναλάβει, για τις επιλογές του στο Mundial του ‘90 και φυσικά για την κατάντια να μην κατακτήσει η Σκουάντρα Ατζούρα το Mundial στην χώρα της.

Τα ίδια είχαμε και με τον Ντίνο Τζόφ φιναλίστ στο Γιούρο του 2000 , με τον Σάκι που ήταν μόνο για την Μίλαν και απέτυχε στον τελικό στην Πασαντίνα στην Αμερική το 1996,με τον Τραπατόνι , ακόμα και με τον Λίπι παγκόσμιο Πρωταθλητή το 2006 γιατί δεν άφηνε τους παίκτες να παίζουν ελεύθερα σύμφωνα με τις δυνατότητες τους!

Ακολούθησε η λαιμητόμος με το κεφάλι του Πραντέλι φιναλίστ στο Euro του 2012 που από την πρώτη στιγμή θεωρούσαν ότι η Ομοσπονδία τον μάζεψε από τα αζήτητα επειδή δεν είχε ομάδα!

Παραδόξως για τον Μαντσίνι δεν ακούστηκε τίποτα μέχρι του σημείου οι συνάδελφοι στην Ιταλία να φοβούνται την πιθανότητα ο κόσμος μετά τον αποκλεισμό από το Mundial του 2018 να μην ασχολείται πλέον με την Εθνική!

Για τέτοια ηρεμία μιλάμε. Και μην ισχυριστεί κάποιος ότι η ηρεμία οφείλεται στο γεγονός ότι η Εθνική προκρίθηκε στην διοργάνωση εύκολα και στις συνεχείς νίκες στη πρώτη φάση γιατί τότε σίγουρα δεν γνωρίζει τη σημαίνει ιταλική νοοτροπία.

Ακόμα και αν ξεκίνησαν νικηφόρα στην διοργάνωση οι επιλογές στα πρόσωπα θα μπορούσαν να είχαν αμφισβητηθεί σφόδρα. Επιλογές που στη συνέχεια σίγουρα θα οδηγούσαν σε αποτυχία!

Με Σπινατσόλα , Τολόι, , παίκτες από τη Σασουόλο και την Αταλάντα βασικούς , ε ναι είχαν το ελεύθερο να γκρινιάζουν.

Μα και ποιους να βάλει; Σωστό το ερώτημα και απόλυτα λογικό. Αλλά είπαμε η λογική απουσιάζει από το κριτήριο των φίλων της Σκουάντρα Ατζούρα.

Ας έβαζε τα δεύτερα της Γιουβέντους , της Μίλαν , της Ίντερ , της Ρόμα , της Λάτσιο , στο φινάλε ας έκανε Ιταλούς όσους παίζουν σε αυτές!!!

Και έτσι μοιραία φτάνουμε στο πλέον παράδοξο!

Για πρώτη φορά στην ιστορία της , ένδοξη χωρίς αμφιβολία , η Ιταλία ονειρεύεται μεγαλεία έχοντας στον κορμό της παίκτες που δεν είναι φίρμες, δεν είναι οι ντίβες , δεν είναι πρώτης γραμμής ακόμα και στις ομάδες τους τις ίδιες. Αν εξαιρέσεις τον Ινσίνιε άντε και τον Ιμόμπιλε που όμως είναι της Λάτσιο (παίκτη πρωταγωνιστή της Λάτσιο είχαμε να δούμε από την εποχή του Κινάλια και του Φιόρε που κι αυτός μπήκε τότε τελευταία στιγμή) , είναι δευτεροκλασάτοι , είναι εργαλεία σημαντικά αλλά εργάτες.

Δεν είναι φίρμα στη Ρόμα ούτε ο Σπινατσόλα πολύ περισσότερο ο Κριστάντε, δεν είναι πρώτο όνομα στην Ιντερ ο μόλις 21 χρονών Μπαστόνι , που εξαφάνισε τον Μπέιλι , ούτε ο Μπαρέλα , ούτε ο Ντι Λορέντσο στη Νάπολι, ούτε ο…. εξόριστος Φλορέντσι , ούτε ο συμπαίκτης του Βεράτι!

Δεν προξενούν τρόμο και δέος τα ονόματα των Μπεράρντι, Λοκατέλι, Ρασπαντόρι της Σασουόλο , ούτε πότε της η Ιταλία έχει πετύχει γκολ μετά από συνδυασμό παικτών ομάδας όπως η Σασουόλο, ούτε τα ονόματα των Μπεργκαμάσκων Τολόι ,Πεσίνα που πριν από τρία χρόνια αγωνιζόταν στην Σέριε C με την φανέλα την Μόντσα.

Στη Γιουβέντους ο Μπερναντέσκι δεν ξεκινά βασικός, ο Κιέζα ουκ ολίγες φορές έχει ξεκινήσει από τον πάγκο, τον Μπονούτσι δεν τον ήθελαν να επιστρέψει στη Γιούβε , στον Κελίνι τα τελευταία δυο χρόνια έχουν χρεώσει σχεδόν τα πάντα!

Στην Σκουάντρα Ατζούρα δεν υπάρχει Ρονάλντο, Πέπε, δεν υπάρχει Εμπαπέ, Γκρίεζμαν, Πογκμπά, δεν υπάρχει Λεβαντόφσκι, Μίλλερ ή Κρος , δεν υπάρχουν οι παίκτες φίρμες της Εθνικής Αγγλίας.

Υπάρχει όμως το πάθος ποδοσφαιριστών να αποδείξουν ότι δεν υπολείπονται σε τίποτα από τα μεγάλα ονόματα , ότι δικαιούνται την ευκαιρία, αλλά κυρίως την εκτίμηση που έχουν στερηθεί από τις ίδιες τις ομάδες τους, υπάρχει η «τρέλα της εκδίκησης» να αποδείξουν ότι ο Ιταλός ποδοσφαιριστής μπορεί και παραμένει ανταγωνιστικός σε υψηλο επίπεδο. Ακόμα και αν δεν λέγεται Τότι, Ντελ Πιέρο, Καναβάρο, Νιέστα , Μπουφόν,Πανούτσι, Κασάνο, Ινζάγκι.

Στοιχεία που λείπουν από τις χορτασμένες υπόλοιπες εθνικές-φαβορί , στοιχεία που μπορεί , ίσως, να οδηγήσουν την Σκουάντρα Ατζούρα στην κορυφή!

Και κατ’ αυτό τον τρόπο να αλλάξει όλο το σκεπτικό δόμησης του Ιταλικού Ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια!