Όσα θαυμάζουμε και ζηλεύουμε στο Euro
Είχαμε χρόνια να ζήσουμε τελική φάση μεγάλης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης εθνικών ομάδων και… μας έλειψε. Υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για το Euro παρά το ότι δεν συμμετέχει η Ελλάδα. Η οποία φυσικά έχει πολύ δρόμο για να πείσει ότι αξίζει να βρεθεί σε μια τέτοια τελική φάση…
Έχουμε λοιπόν μια καλή εικόνα των ομάδων μέχρι τώρα και μπορούμε να σταθούμε σε όλα εκείνα που προς το παρόν θαυμάζουμε ή και ζηλεύουμε ποδοσφαιρικά και θα θέλαμε να βλέπουμε και στις ομάδες μας.
Με την υποσημείωση ότι σε τέτοιες διοργανώσεις πολλά μπορεί να αλλάξουν στα νοκ άουτ ματς, αφού σε αγώνες και προκρίσεις μιας βραδιάς όλα είναι πιθανά και ο καλύτερος μπορεί να μην τα καταφέρει, πάμε να δούμε όσα… ζηλεύουμε στο Euro μέχρι στιγμής:
1) Η λειτουργία της Ιταλίας. Είναι η εθνική ομάδα που παίζει λες και πρόκειται για club το οποίο προπονείται κάθε μέρα μαζί και για πολλά χρόνια. Οι αυτοματοποιημένες κινήσεις της ομάδας του Μαντσίνι είναι αξιοθαύμαστες. Η δυναμική τακτική με την άμυνα σε 4-3-3 και την επίθεση σε 3-4-3 με τον αριστερό μπακ να είναι μόνιμα ψηλά και να παίζει σαν χαφ, χρειάζεται πάρα-πάρα πολλή δουλειά για να βγει και να αποδώσει. Είναι εξαιρετική σαν ομάδα.
2) Το πνεύμα της Δανίας και η αντίδρασή τους στο σοκαριστικό γεγονός που τους έπληξε. Το ότι παίζουν με αυτό το πάθος τους ανεβάζει πάρα πολύ, έστω και αν δεν κερδίζουν. Ποτέ δεν κρίνω το ποδόσφαιρο από το αποτέλεσμα.
3) Η ποιότητα της Γαλλίας. Δεν υπάρχει… Τρομακτικό σύνολο! Ο τερματοφύλακας, οι αμυντικοί, το δέσιμο στα χαφ, η μαγική τριάδα μπροστά! Αυτοί που είναι στον πάγκο. Τι να πεις… Ίσως η μόνη ομάδα που θα μπορούσε να σταθεί μέχρι ενός σημείου και χωρίς προπονητή, όσο και αν αυτή η έκφραση είναι πολύ-πολύ τραβηγμένη και λέγεται μόνο για λόγους εντυπωσιασμού.
4) Τα τρεξίματα και το πάθος της αδύναμης κατά τα άλλα Ουγγαρίας που έχει ελάχιστη ποιότητα και ίσως την πιο δύσκολη κλήρωση όλων των εποχών. Μπράβο τους για την προσπάθεια απέναντι στα μεγαθήρια, έστω και αν έχουν την έδρα μαζί τους.
5) Αξιοθαύμαστος και ο πάγκος της Πορτογαλίας. Κάποτε ήταν ο Ρονάλντο και οι άλλοι. Μετά ήταν η ομάδα του Σάντος που τα κατάφερνε και με… ισοπαλίες. Τώρα είναι μια… από όλα. Δεμένο σύνολο το οποίο έχει στον πάγκο μεταξύ άλλων Μουτίνιο, Ρενάτο Σάντσες, Ράφα Σίλβα, Αντρέ Σίλβα, ενώ ο εξαιρετικός στο πρωτάθλημά τους Ολιβέιρα, πρέπει να είναι ο 18ος ή ο 20ος του ρόστερ. Έστω και έτσι ολιγώρησαν άσχημα με τη Γερμανία και τώρα τρέχουν και δεν φθάνουν.
6) Το πάθος με το οποίο οι Ιταλοί τραγουδούν τον εθνικό τους ύμνο. Παραδοσιακή συνήθεια γι αυτούς, αλλά και η καλύτερη ψυχολογική προετοιμασία για να μπουν στο παιχνίδι.
7) Η παραδοσιακή νοοτροπία των Γερμανών. Είτε χάνουν με 2-0, είτε κερδίζουν με 4-0, είναι το ίδιο σοβαροί και ψυχροί. Στο 0-1 από τους Πορτογάλους βρίσκονταν… μισό βήμα από την καταστροφή, αλλά το αντιμετώπισαν σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ακόμη και όταν τους ακυρώθηκε γκολ.
8) Η περίφημη αισιοδοξία των Άγγλων. Κάθε φορά φτιάχνονται μόνοι τους με το… «it ‘s coming home», έστω και αν δεν έχουν και πολλά να παρουσιάσουν μέσα στο γήπεδο. Έχουν καλή διάθεση πάντως…
9) Οι επιλογές του Μαντσίνι στην Ιταλία. Παίζει τέτοια μπάλα, χωρίς σταρ στο ρόστερ του, έχοντας διαλέξει-επιβάλει ως πρωταγωνιστές, παίκτες της Σασουόλο!
10) Ο Γκάρεθ Μπέιλ της εθνικής του. Άλλος παίκτης μέσα στη σεζόν και ένας πραγματικός ηγέτης με το εθνόσημο, αυτός που κάνει τη διαφορά αμά τη εμφανίσει…
11) Η… μπασκετική φιλοσοφία του Ντε Μπρόινε, ο οποίος μπαίνει στο γήπεδο έχοντας ως δόγμα ότι… «μια καλή τελική πάσα-ασίστ, κάνει δυο παίκτες ευτυχισμένους».
12) Η επιθετικότητα του Ολλανδού μπακ Ντάμφρις, ο οποίος είναι μέσα σε όλα. Ο αρχηγός της PSV, είναι μέσα στους πολλούς καλούς πλάγιους μπακ που ξεχωρίζουν σε αυτή τη διοργάνωση. Έτσι είναι… Μια μεγάλη ομάδα που θέλει να κυριαρχήσει και να ανοίξει κλειστές άμυνες, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς ποιοτικούς παίκτες οι οποίοι έρχονται από πίσω. Ο Ντάμφρις που δεν έπαιζε στο 4-1 της Τούμπας, ενώ στο δεύτερο ματς μαζί με τον Γκάκπο έβαλαν στη μέση τον Κρέσπο που έπαιζε τότε αριστερό μπακ και.. χάθηκαν τα αυγά και τα πασχάλια.
13) Τον Φερνάντο Σάντος… Έτσι απλά! Δεν χρειάζονται (ξανά) άλλες αναλύσεις. Το ευτύχημα είναι ότι… όπως λένε και αυτοί που τους έζησαν πολύ καλά και από κοντά, ο ΠΑΟΚ έχει και πάλι τώρα τον προπονητή που είναι πιο κοντά στον Πορτογάλο καθηγητή, σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο… Έτσι λένε και νομίζω ότι έτσι είναι…