Εχω «διπλό» τον Ντασάεφ, τον αλλάζεις με Πλατινί;

Ήταν ημέρες του Εuro2016 που έγινε στα γήπεδα της Γαλλίας. Αυτό που κατέκτησε ο Φερνάντο Σάντος, ο… βοηθός του στον τελικό Κριστιάνο Ρονάλντο, ο απίθανος (και από τότε εξαφανισμένος) σκόρερ Έντερ και όλη η άλλη παρέα των Πορτογάλων.

Μεσημεριανές ώρες, σε κεντρικό περίπτερο του Χαλανδρίου.

Έχοντας στα χέρια μου ένα πακέτο από φακελάκια Panini, η σκέψη ήταν η γρήγορη επιστροφή στο σπίτι και η τοποθέτηση των αυτοκόλλητων με θρησκευτική ευλάβεια στο άλμπουμ. Ως… σοφός και γνώστης των πάντων, ο περιπτεράς την ώρα που έψαχνε στο συρτάρι της ταμειακής μηχανής για τα ρέστα θεώρησε σκόπιμο να δώσει την συμβουλή του. «Μην τα δώσεις όλα μαζί στον μικρό.

Ένα-ένα για να μην κακομαθαίνει». Προφανώς έβαλε πάνω από το όψιμο κέρδος, την σωστή ανατροφή ενός παιδιού. «Σωστός» ήταν η μόνη απάντηση που έδωσα. Έβαλα τα ρέστα στο πορτοφόλι, τα αυτοκόλλητα στην τσέπη και έφυγα.

Το «σωστός» ως απάντηση, ήταν απλή, βολική, αλλά κυρίως με έβγαλε από την δύσκολη θέση να του πω όλη την αλήθεια που ήταν η εξής: «Ποιο μικρό ρε φίλε; 20 μηνών είναι. Για μένα τα θέλω». Και που ξέρω εγώ μετά αν ο «σοφός περιπτεράς» δεν έκανε ρελάνς λέγοντας «καλά ρε ολόκληρος μαντράχαλος και χαλάς τα λεφτά σου στα αυτοκόλλητα;». Δεν είχα καμία διάθεση για ρίσκο.

Έτσι κι αλλιώς και να το άκουγα δεν θα άλλαζε κάτι από αυτό που… καλοκαίρια και καλοκαίρια κάνω για δεκαετίες ολόκληρες. Από εκείνα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας που έτρεχα σε περίπτερα και ψιλικατζίδικα για να βρω σε φακελάκια ή γκοφρέτες τον… παράδεισο. Ναι μην σας κάνει εντύπωση σε όλους όσοι νέοι διαβάζετε αυτές τις αράδες. Υπήρχαν και οι γκοφρέτες που έκρυβαν μέσα «μαγικά χαρτάκια».

Είτε αυτά αφορούσαν το Μουντιάλ, είτε το Euro, είτε το Ελληνικό πρωτάθλημα. Με τις… κούτες τις αγοράζαμε, τις ανοίγαμε όλες σε μερικά λεπτά, τρώγαμε και 2-3 και τις άλλες είτε τις μοιράζαμε σε φίλους, είτε συνήθως κατέληγαν σε κάποιο κάδο. Και τα χρόνια περνούσαν.

Άλλαζαν τα σχολεία, άλλαζαν οι παρέες, άλλαζαν εποχές και ηλικίες. Αυτή η «κάθε τέσσερα χρόνια» αγάπη όμως προς τα αυτοκόλλητα, τα άλμπουμ, τα φακελάκια δεν άλλαζε με τίποτα. Ίσως απλά να φούντωνε όλο και περισσότερο η φλόγα, καθώς δεν είναι και μικρό πράγμα μέσα στο άγχος της καθημερινότητας, τις ευθύνες, τις απαιτήσεις να βρίσκεις και εκείνα τα μερικά λεπτά που θα ξαναγίνεις παιδί.

Που απλά ο Πλατινί θα έχει δώσει σκυτάλη στον Μπαπέ, ο Ματέους στον Μίλερ, ο Λίνεκερ στον Στέρλινγκ, ο Ντέταρι στον Σάλαϊ, ο Ντασάεφ στον Ζιρκόφ, ο Γκούλιτ στον Άκε (αυτοί είναι… καρμπόν), ο Σίφο στον Αζάρ, ο Μπουντραγκένιο στον Μοράτα και πάει λέγοντας. Και μέσα σε όλα φυσικά και οι νέες χώρες, αλλά και το νέο format της διοργάνωσης που μεγαλώνουν τον όγκο του άλμπουμ αλλά και των… εξόδων!

Φυσικά σε όλα αυτά έρχεται και η «ανώμαλη προσγείωση» της ανταλλαγής. Στα 8-9-10-11 σου χρόνια άνετα με τους φίλους μπορείς να ανταλλάξεις τα περίφημα «διπλά». Επιβάλλεται για την ακρίβεια, καθώς είναι μια από τις… ιεροτελεστίες της συλλογής. Στα 40+ κακά τα ψέματα αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ούτε θα βρεις κάποιον συνομήλικο που θα είναι συλλέκτης, ούτε φυσικά θα πλησιάσεις τα «10χρονα» για να τους πεις «έχω διπλό τον Ινσίνιε»!!! Θα σε δείχνουν με το δάκτυλο.

Έτσι αναγκάζεσαι όσο περνάει ο καιρός, να φτιάχνεις μια… στοίβα από «διπλά και τριπλά» που τα χώνεις σε κάποιο ντουλάπι και κάποια στιγμή στο μέλλον θα βρεθούν στο καλάθι των αχρήστων. Φυσικά μην κάνετε το λάθος να μετρήσετε πόσα είναι αυτά που πετάτε και να κάνετε τον υπολογισμό για το πόσο στοιχίζουν γιατί θα μελαγχολήσετε.

Δεν χωράει αμφιβολία πως όσο και χορτασμένοι να είμαστε από ποδόσφαιρο καθ΄ όλη την διάρκεια της σεζόν (και η αλήθεια είναι ότι το overdose είναι σε μόνιμη βάση) τα καλοκαίρια των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων και των Παγκοσμίων Κυπέλλων είναι πάντα διαφορετικά.

Η προσμονή είναι μεγάλη, η δίψα για βραδιές με φίλους και ατελείωτες ποδοσφαιροκουβέντες ακόμη μεγαλύτερη και οι ώρες που η ηλικία στην ταυτότητα δεν παίζει κανένα ρόλο αφού ένα μαγικό ραβδάκι σε ξανακάνει παιδί είναι μοναδικές.

Σε όλες τα παραπάνω, για κάποιους από εμάς, προσθέστε κι αυτές τις σύντομες «ενοχικές» επισκέψεις στο περίπτερο για μερικά φακελάκια. Όχι για τον μικρό…