Οι παίκτες που ανακαλύψαμε στην 1η αγωνιστική του Euro

Οχι, ένα παιχνίδι δεν αρκεί ως δείγμα για να πατήσει κανείς πάνω του και να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα που επιτρέπουν εκτιμήσεις και προβλέψεις για την έκβαση της πορείας μιας ομάδας στο Euro 2016, αλλά είναι ένα δείγμα. Τώρα, που τις έχουμε δει όλες από μια φορά, στην συντριπτική πλειονότητά τους οι ομάδες έδειξαν, πάνω – κάτω, όσα περιμέναμε από αυτές πριν από την πρεμιέρα τους.

Το υπογράμμιζα στο πρώτο μου σημείωμα, προτού αρχίσει το τουρνουά, και με χαρά το επαναλαμβάνω σήμερα: είμαστε πολύ τυχεροί, καλοκαιριάτικα, που έχουμε να παίζεται μπροστά μας ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα δίχως μεγάλο και ακλόνητο φαβορί, διότι αυτό το γεγονός είναι μια μικρή εγγύηση ότι θα συμβούν εκπλήξεις, θα υπάρξουν ανατροπές, θα πάρουμε ποδοσφαιρικές συγκινήσεις, θα περάσουμε καλά.

Στην πρεμιέρα τους, δεν με εξέπληξε καμιά από τις “μεγάλες” ομάδες, ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Δεν περίμενα περισσότερα από μια Γαλλία που δεν είχε δοκιμαστεί σε επίσημα παιχνίδια, περίμενα περίπου όσα είδα από την Αγγλία, την Ισπανία, την Γερμανία. Αν πήραμε μια έκπληξη, αυτή μας την έδωσε η Ιταλία. Δεν βιάζομαι όμως να εγκωμιάσω τον Κόντε για το masterpiece στήσιμο και την στρατηγική του στο ματς, διότι απέναντι είχε το Βέλγιο, δηλαδή μια ομάδα που δεν με πείθει ότι μπορεί να γίνει σύνολο, η οποία δεν πήρε βοήθεια από τον προπονητή της για να βάλει ποικιλία στον τρόπο ανάπτυξής της. Δεν περίμενα, τέλος, πολύ περισσότερα από όσα είδα ούτε από την Πορτογαλία. Η ομάδα του Σάντος θα δυσκολεύεται πολύ όσο θα ζει με μέτριο Ρονάλντο, διότι οι υπόλοιποι δεν είναι game changers, με εξαίρεση τον Ρενάτο Σάντσεζ που κάποτε, ίσως και πολύ σύντομα, θα εξελιχθεί σε τέτοιον.

Από τις μεσαίες, καλή εντύπωση, όπως περίμενα, μου έκανε η Κροατία. Καλύτερη συγκριτικά με αυτό που περίμενα ήταν στην πρώτη της εμφάνιση η Ουκρανία. Πολύ καλύτερη από αυτό που περίμενα ήταν η Ουγγαρία, ενώ πολύ κάτω από τον πήχη των εκτιμήσεών μου πέρασε η Αυστρία. Σε ένα τουρνουά που ακολουθεί μια φορτωμένη σεζόν, η φρεσκάδα κάνει τόσο πολύ τη διαφορά που φτάνει να δείχνει μέτριο τον Αλάμπα και καλό τον Νέμεθ.

Στην πρώτη αγωνιστική ανακάλυψα δύο ποδοσφαιριστές: τον 19χρονο Πολωνό Μπάρτος Καπούτσκα, που έβγαλε (ναι, οκ, απέναντι στην Β. Ιρλανδία) μια εμφάνιση που σε κάνει να απορείς πώς είναι δυνατόν να έπαιζε ακόμη στο πολωνικό και όχι σε κάποιο μεγαλύτερο πρωτάθλημα και έχει χαρακτηριστικά, δεξιότητες και προτερήματα για να παίζει σε όλες τις θέσεις της μεσοεπιθετικής γραμμής, και τον 18χρονο Τούρκο Εμρέ Μορ, ο οποίος απέναντι στην Κροατία μας έδωσε να καταλάβουμε για ποιο λόγο τον αγόρασε η Ντόρτμουντ.

Τι περιμένω από την 2η αγωνιστική; Να δω τον Χόντγκσον να συνέρχεται ώστε να βοηθήσει την Αγγλία, να “τσεκάρω” αν ο Μοράτα και ο Αντούριθ θα μπορέσουν να βοηθήσουν την Ισπανία εκτελεστικά προκειμένου αυτή να πάει μακριά, να διαπιστώσω αν ο Πογκμπά μπορεί ή όχι να γίνει πρωταγωνιστής στη Γαλλία, να δω αν ο Λεβ θα βρει λύση στο γκολ. Μετά την 1η αγωνιστική στο μυαλό μου παραμένουν ίδια τα “φαβορί”. Είμαι όμως περίπου βέβαιος ότι δεν θα λέμε το ίδιο μετά την ολοκλήρωση της 2ης αγωνιστικής ημέρας. Καλή διασκέδαση!