Μια χρονιά με πολλά up και πολλά down, φτάνει στο τέλος της για τον Ατρόμητο. Το περίεργο σε αυτή τη χρονιά για τους ανθρώπους της ομάδας είναι το γεγονός πως δεν ξέρουν αν πρέπει να χαμογελούν ή όχι... Όλο αυτό για τον εξής απλό λόγο.

Το πρώτο εξάμηνο του χρόνου που φεύγει, πέρασε με τον Ατρόμητο στα μέσα της βαθμολογίας να προσπαθεί με τον Σα Πίντο να βρει τα πατήματα που δεν είχε με τον Παράσχο. Τελικά ο Πορτογάλος δεν ικανοποίησε και τον Φεβρουάριο, ο Νίκος Νιόπλιας ήρθε με στόχο την είσοδο της ομάδας στα πλέι οφ.

Όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά γλίτωσε και έναν προκριματικό γύρο, με όλους στην ομάδα να επιθυμούν τον Μάιο την παραμονή του. Τελικά αυτό δεν έγινε και τα ηνία της ομάδας ανέλαβε ο πιο φιλόδοξος Έλληνας τεχνικός, Μιχάλης Γρηγορίου που έγραψε ιστορία με τον Ατρόμητο φέρνοντας την πρώτη πρόκριση σε Ευρωπαϊκή διοργάνωση, πλήρωσε όμως το μάρμαρο του άσχημου ξεκινήματος της ομάδας στο πρωτάθλημα. Ο Τραϊανός Δέλλας τον διαδέχθηκε και πλέον στόχος της ομάδας είναι η παραμονή...

-Τι κρατάνε

Αυτό που μπορεί και πρέπει να κρατήσει ο Ατρόμητος, είναι η παρθενική του πρόκριση σε επόμενη φάση Ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Η έλευση του Μιχάλη Γρηγορίου, που είχε κάνει εξαιρετική χρονιά στην Κέρκυρα, έφερε στο Περιστέρι μια αίσθηση πως βρέθηκε ο... νέος Δώνης! Η κλήρωση με την ΑΙΚ δεν ήταν εύκολη, όμως ο Ατρόμητος έβγαλε τεράστια ψυχή και στα δύο ματς και πήρε την πρόκριση την οποία φυσικά κρατάει ως την καλύτερη στιγμή του το 2015, μαζί με το πρώτο παιχνίδι κόντρα στην Φενερμπαχτσέ στα πλέι οφ του Europa League.

-Τι αφήνουν

Το πολύ άσχημο ξεκίνημα που έχει κάνει ο Ατρόμητος στη φετινή σεζόν, είναι κάτι που κανείς δεν περίμενε. Όχι μόνο στην ομάδα του Περιστερίου, αλλά και σε όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα. Έτσι, η διοικούντες και όλοι οι υπόλοιποι στον Ατρόμητο πρέπει να το αφήσουν πίσω τους για να μην μπλέξουν σε περιπέτειες στο τέλος της σεζόν. Γι' αυτό το λόγο έγινε και η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, με τον Τραϊανό Δέλλα να περιμένει από τους ποδοσφαιριστές του να σβήσουν αυτούς τους πρώτους μήνες της σεζόν 2015/2016.

-Παίκτης που ξεχώρισε

Μπορεί ο Μαρσελίνιο που ήρθε στην ομάδα τον Ιανουάριο, να ήταν από τους καλύτερους στο πρώτο μισό του 2015, αλλά αυτός που ξεχώρισε με διαφορά ήταν ο Ναπολεόνι. Ο Στέφανο, έκανε πραγματικά τρομερή χρονιά, βοηθώντας τον Ατρόμητο σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στο δεύτερο μισό του έτους, έχει χάσει λίγο τον παλιό του εαυτό, κάτι που φυσικά έχει και αντίκτυπο στον Ατρόμητο που βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας.

-Η καλύτερη στιγμή

Ο επαναληπτικός με την ΑΙΚ. Τότε που το γήπεδο του Περιστερίου ήταν γεμάτο μες το καλοκαίρι και οι φίλοι του Ατρόμητου επιτέλους πανηγύρισαν την πρώτη τους πρόκριση σε επόμενη φάση Ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Πραγματικό πάρτι στο Περιστέρι εκείνη τη μέρα, μια πραγματική γιορτή που κανείς δεν θα ξεχάσει.

-Η χειρότερη στιγμή

Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις μία! Είναι σχεδόν όλος ο πρώτος γύρος, έτσι όπως πήγε στον Ατρόμητο... Ατυχία, αναποτελεσματικότητα, όλα αυτά στοίχισαν στην ομάδα και στο τέλος του 2015 βρίσκεται σε μία θέση που δεν μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Χειρότερη στιγμή απ' όλες, ίσως η ήττα με 1-2 από τον ΠΑΟΚ, σε ένα ματς που ο Ατρόμητος έχασε τη νίκη κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια του.

-Η δήλωση του 2015

Την έκανε στο gazzetta.gr ο Ούμπιντες και δεν έχει καμία σχέση με το αθλητικό κομμάτι... Πρόκεται για την εξομολόγηση του Αργεντινού στον Βασίλη Μοιρώτσο που βραβεύτηκε από τον ΠΣΑΤ. Ολόκληρη η συνέντευξη είναι άκρως συγκινητική, όμως το κομμάτι που ξεχωρίζει απ' όσα είπε ο άσος του Ατρόμητου, είναι εκείνο που αναφέρεται στην τελευταία του συνομιλία με την αδικοχαμένη αδερφή του.

«Αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Ποτέ φίλε. Κρατάω μέσα μου τη φωνή της κι εκείνη τη φράση που μου είπε. Μιλήσαμε τελευταία φορά δύο μέρες πριν πεθάνει. Στις 7 Δεκεμβρίου. Λίγο πριν κλείσουμε μου είπε: «Αδερφέ μου σ’ αγαπώ πάρα πολύ. Σε θέλω εδώ κοντά μου». Φίλε, δεν μπόρεσα να της πω τίποτα. Δεν μπόρεσα να της απαντήσω. Το μόνο που έκανα ήταν να βάλω τα κλάματα και να κλείσω το τηλέφωνο. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα και σκέφτομαι πως για εκείνη θα ήταν ακόμα περισσότερο. Της είπα «γεια σου Σολεδάδ» και το έκλεισα, γιατί δεν ήθελα να με ακούσει να κλαίω. Το έκλεισα και έκλαιγα», ήταν τα λόγια του Ούμπι...