Ευκαιρία να γίνουν ήρωες του ΠΑΟΚ

Εννοείται πως δεν έχω καμία διάθεση να πάρω στα σοβαρά την ΕΠΟ η οποία ασελγεί πάνω από το ποδόσφαιρο. Το να αναλύσω τι είναι Καλογερόπουλος, οι βοηθοί και ο Γιάχος, είναι μία στατιστική που δεν αγγίζει κανέναν πλέον. Είναι κάτι γνωστό σε όλους. Πρωταγωνιστές στο ποδόσφαιρο, είναι αυτό που παίζουν το άθλημα και σε αυτούς σκοπεύω να επικεντρώσω από εδώ και στο εξής, γνωρίζοντας τις παραμέτρους της προσπάθειας που καλούνται να κάνουν.

Οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ καλούνται να στερήσουν έναν τίτλο από συναδέλφους τους που βολεύονται από τη σαπίλα, την χρησιμοποιούν για να καλύπτουν τα νότα τους και βέβαια επιβραβεύονται χάρις σε αυτή. Οι δικοί μας, έχουν την ευκαιρία να γίνουν οι ήρωες του ΠΑΟΚ, κάτι που έχει ανάγκη ο σύλλογος και το παράδειγμα που πρέπει να πάρουν – ένα από αυτά για την ακρίβεια – βρίσκεται στον πάγκο τους.

Ο Γιώργος Γεωργιάδης είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής της σύγχρονης ιστορίας του ΠΑΟΚ παρότι δεν ήταν το μεγαλύτερο όνομα που φόρεσε τη φανέλα. Και ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους μεγάλους που είχε ο ΠΑΟΚ γιατί το κοντέρ του έγραψε δύο τίτλους. Οι τίτλοι συνήθως είναι ομαδική υπόθεση, όμως στη προκειμένη περίπτωση ο ΓΧ ήταν αυτός που σκότωσε τον Ολυμπιακό στον τελικό του 2001 με το γκολ στο 46΄και χωρίς να κάνει επαφή από τη σέντρα έναρξης του δευτέρου ημιχρόνου αντίπαλος ποδοσφαιριστής.

Ήταν αυτός που τελείωσε τον Ολυμπιακό στη Ριζούπολη στον προημιτελικό του 2003, ήταν αυτός που σε ένα παιχνίδι υψηλής πίεσης όπως ο τελικός εναντίον του Άρη, έβαλε ένα γκολ που μόνο αθλητής με μεγάλη στόφα, προσωπικότητα και κρύο αίμα μπορεί να πετύχει σε αυτές τις συνθήκες.

Σε εκείνο το παιχνίδι υπήρχαν παίκτες του ΠΑΟΚ που από την πίεση δεν τους αναγνώριζες και αυτός κόλλησε τη μπάλα στο πόδι, ξάπλωσε τρεις – τέσσερις αντιπάλους στο χορτάρι λες και ήταν σε κανά μπιτσόμπαρο της Χαλκιδικής και πέτυχε ένα γκολ που έδωσε τίτλο και σίγουρα ηρεμία σε καμιά δεκαριά γενιές ΠΑΟΚτσήδων που δεν ξέρω και γω τι θα άκουγαν αν τον χάναμε από τον Άρη μέσα στη Τούμπα. Ο Γεωργιάδης είναι το κοντινό παράδειγμα στην ομάδα, είναι το πρόσωπο που συνδέει επιτυχίες με την ομάδα που τώρα υπάρχει.

Και άλλη μία ομάδα έδειξε μέταλλο και αποτελεί παράδειγμα για παιχνίδια σαν και αυτό. Ο ΠΑΟΚ στα δύο διπλά του Σάντος που πήρε στο Καραϊσκάκη, μόνο φιλική προς αυτόν διαιτησία δεν είχε από τον Δαλούκα. Κιτρινισμένο τον Βιτόλο με τη συμπλήρωση του δεκαλέπτου για να μη μπορεί να πρεσάρει όπως πρέπει, καμία σχεδόν κάρτα όταν οι κλωτσιές έπεφταν σύννεφο από Αβραάμ και Ραούλ Μπράβο κι όμως η ομάδα τα πήρε εύκολα τα παιχνίδια. Δεν έχασε σε καμία των περιπτώσεων την αυτοσυγκέντρωσή της.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην ισοπαλία του κυπέλλου με το γκολ του Βιεϊρίνια και διαιτητή τον Τριτσώνη ο οποίος είδε τον βοηθό του πεσμένο στο έδαφος από αντικείμενο της κερκίδας και τον παρακαλούσε να σηκωθεί αντί να διακόψει το παιχνίδι. Η παρέα του Γκαρσία, του Βιεϊρίνια, τους Ίβιτς και του Λίνο, μια χαρά είχε τον τρόπο και αυτό γιατί πρώτα έπαθε και μετά έμαθε.

Στο ποδόσφαιρο, υπάρχει ο τρόπος να εκθέσεις οποιοδήποτε σύστημα. Μυαλό θέλει και να διαβάζεις καλά τον αντίπαλο. Να δεις πχ πως τα στόπερ του αντιπάλου δεν μπορούν να συγχρονιστούν με τίποτα, να δεις πως τα τρεξίματά τους έχουν μειωθεί αισθητά για αδιευκρίνιστο λόγο μετά τον αγώνα με τη Μάντσεστερ στο Φάληρο. Να ξεκινήσεις ρε αδερφέ την κίνηση στον χώρο μισό μέτρο – άντε ένα – πριν το ύψος της ζώνης τους έτσι ώστε να σε κόψει μια – δυο φορές και μετά να ξέρει πως ξεφτιλίζεται. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ, πρέπει να παίξουν και για τον συμπαίκτη τους Γιώργο Τζαβέλλα, ο οποίος διαβάζει απειλές κάθε τρεις και λίγο για την επιχείρησή του που έχει βάση την Αθήνα.

Και μία εικόνα που θα ήθελα πραγματικά να δω, είναι να μην υπάρξει καμία χειραψία μεταξύ των αντιπάλων. Νομίζω πως οι παίκτες όλων των ομάδων και όχι μόνο του ΠΑΟΚ, δεν έχουν τίποτα κοινό με αυτούς του Ολυμπιακού. Όπως βέβαια, δεν μπορούν να έχουν κανέναν σεβασμό στους διαιτητές.