Θα έρθουν και χειρότερα για τον Παναθηναϊκό

Είναι μια δύσκολη και συχνά επίπονη διαδικασία αυτή της συνειδητοποίησης. Η διαμόρφωση συνείδησης, επίγνωσης που οδηγεί στην λήψη της συνειδητής γνώσης είναι μια σύνθετη και απαιτητική διαδικασία, η οποία ειδικά όταν σχετίζεται με αυτοκριτική ή με κρίση πάνω σε κάτι που αγαπάς απαιτεί απόλυτη ειλικρίνεια και πολύ πολύ ρεαλισμό. Οι Ελληνες την αποφεύγουμε γενικώς αυτή τη διαδικασία, έως και την αποστρεφόμαστε, κι άλλωστε αυτή είναι και μια εξήγηση για το κακό που μας έχει βρει και δεν λέει να φύγει απ' τη ζωή μας. Κι αφού την αποφεύγουμε για την κοινωνική ζωή μας, δηλαδή εκεί που μας κοστίζει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού και μας χαλάει το παρόν και το μέλλον, πώς να μην κάνουμε το ίδιο και όταν πρόκειται για την αγαπημένη μας ομάδα; Σε αυτήν άλλωστε την κουβέντα αφιερώνουμε πολύ λιγότερο ποιοτικό χρόνο σκέψης και επεξεργασίας των δεδομένων που δημιουργούν τα γεγονότα και η πραγματικότητα. Οταν μιλάμε για ποδόσφαιρο, όλα τα “βαριά” εμείς φροντίζουμε να τα δεχόμαστε “ελαφριά” και να τα προσπερνάμε. Δεν γυρεύουμε τη γνώση που παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία της σωστής συνειδητοποίησης. Στρουθοκαμηλίζουμε, εθελοτυφλούμε, λαμβάνουμε υπόψη μόνο τα δεδομένα που συμφέρουν τη σκέψη ή την επιθυμία μας, σπανίως εκλογικεύουμε το συναίσθημα, συχνά κάνουμε την επιθυμία πραγματικότητα, δεν εννοούμε να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα και να προσεγγίσουμε με ρεαλισμό τα ζητήματα που αφορούν την αγαπημένη μας ομάδα. Εως έναν βαθμό αυτό συμβαίνει απολύτως φυσιολογικά στη σημερινή Ελλάδα. Οταν έχεις να σκάσεις για τόσα άλλα, τόσο πιο σοβαρά, δεδομένου ότι αφορούν το πώς θα πληρώσεις τους λογαριασμούς, πώς θα βρεις λεφτά για να ζεσταθείς, πώς θα βγάλεις τον μήνα, πώς θα ασφαλίσεις την οικογένειά σου και τον εαυτό σου, σιγά μη σκάσεις για τα οικονομικά και οποιαδήποτε άλλα προβλήματα. Τον έχεις βρει τον δρόμο: να κόψουν τον λαιμό τους, να βάλουν λεφτά, να λύσουν τα προβλήματα, να πάρουν το πρωτάθλημα. Αλλωστε έτσι σκεφτόσουν πάντα για το ποδόσφαιρο, την κουβαλάς αυτή την νοοτροπία από τον καιρό της παλιάς Ελλάδας.

Ολο αυτό τον πρόλογο τον αντιλαμβάνομαι ως απαραίτητη εισαγωγή και βάση του συλλογισμού μου σχετικά με το σήμερα και το αύριο του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο, σε ένα σημείωμα που απαντά στα όσα ακούω και διαβάζω από την πλειονότητα των φίλων του Παναθηναϊκού σχετικά με τα όσα έχουν συμβεί, συμβαίνουν και θα συμβούν στην αγαπημένη τους ομάδα.

Τα έκανε θάλασσα ο Γιάννης Αλαφούζος με την επιλογή του να ποντάρει πάνω στον Αντρέα Στραματσόνι και μάλιστα να επενδύσει πάνω του μια – για 2η σεζόν σερί - υπέρβαση στο μπάτζετ του Παναθηναϊκού το περασμένο καλοκαίρι. Το project απέτυχε, και συγχρόνως ο Αλαφούζος δημιούργησε στην πλειονότητα των φιλάθλων, η οποία δεν νοιάζεται να ξέρει τις λεπτομέρειες, την ψευδαίσθηση ότι τα οικονομικά προβλήματα ξεπεράστηκαν και ότι στο εξής ο Παναθηναϊκός αντέχει να ξοδεύει περισσότερα και να αυξάνει τον προϋπολογισμό λειτουργίας του. “Αφού τα τελευταία δύο καλοκαίρια ξοδεύει περισσότερα συγκριτικά με πριν, ας συνεχίσει να ξοδεύει περισσότερα και μάλιστα ας βάλει ακόμη παραπάνω λεφτά μπας και φτιάξει ομάδα” είναι η απλή συλλογιστική και λογιστική του οπαδού. Γι' αυτό και σήμερα οι φίλοι του Παναθηναϊκού, οι οποίοι φαρμακώνονται με το ποδόσφαιρο που (δεν) βλέπουν, με την απόσταση των 14 βαθμών από τον Ολυμπιακό και την φτωχή μεταγραφική δράση του Ιανουαρίου τα βάζουν με τον Αλαφούζο και απαιτούν από αυτόν να βάλει περισσότερα λεφτά από την τσέπη του για να ενισχύσει την ομάδα. Δίχως καν να φαντάζονται ότι με τα έξοδα της τελευταίας 2ετίας η οικονομική κατάσταση της ΠΑΕ έγινε πιο προβληματική συγκριτικά με την κατάστασή της το 2015.

Ο Αλαφούζος πληρώνει το λάθος που άρχισε να κάνει από το καλοκαίρι του 2015, όταν έφυγε από το συντηρητικό “να ξοδεύουμε μόνο όσα βγάζει σήμερα ο Παναθηναϊκός” πλάνο και αποφάσισε να ρισκάρει και να απλώσει τα πόδια πιο μακριά από εκεί που έφτανε το πάπλωμα. Το ρίσκο δεν βγήκε ούτε αγωνιστικά, ούτε οικονομικά, ούτε σε επίπεδο εντυπώσεων, η ομάδα απέτυχε στους στόχους και ο κόσμος τα έβαλε μαζί του. Τα έζησε, τα έβαλε στο πετσί του, το χώνεψε ότι δεν το κατέχει το άθλημα και άρχισε να αποστασιοποιείται. Και φαίνεται ότι αναγνωρίζει τα λάθη του στον βαθμό που να φτάνει να υπόσχεται προς οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο ότι θα παραδώσει την ΠΑΕ απαλλαγμένη από τις υποχρεώσεις που εκείνος δημιούργησε, δηλαδή με τη δέσμευση ότι θα καλύψει όση οικονομική ζημιά έκανε με τις υπερβάσεις.

Ο Αλαφούζος έβαλε πολύ περισσότερα από όσα υποσχέθηκε. Του μέσου φίλου του Παναθηναϊκού όμως αυτά δεν του ήταν αρκετά από τη στιγμή που, για όποιους λόγους, αυτά τα χρήματα δεν αποδείχθηκαν αρκετά για να αγοράσουν επιτυχίες και αντικειμενικά τεκμήρια προόδου και αγωνιστικής ανάπτυξης. Ολα καλά ως εδώ. Ο κόσμος δεν τον θέλει, ο ίδιος δεν αντέχει άλλο, συνεπώς ο Παναθηναϊκός φυσιολογικά μπήκε στην “ψάχνεται να φύγει ο Αλαφούζος” φάση. Ομως πώς ακριβώς θα φύγει και ποιος θα είναι ο επόμενος;

Στη θέση του Αλαφούζου θα είχα ενεργοποιήσει τους πάσης φύσεως μεσάζοντες που κυκλοφορούν στην διεθνή αγορά του ποδοσφαίρου προκειμένου να δημιουργήσω και να ενεργοποιήσω ένα δίκτυο αναζήτησης ενδιαφερόμενου να πάρει την ΠΑΕ. Ναι, έχει πολλά μείον μια ομάδα που συμμετέχει σε αντιεμπορικό πρωτάθλημα δίχως κλειδωμένη θέση στο Champions League, μια ομάδα που δεν έχει σοβαρά περιουσιακά στοιχεία, δηλαδή ιδιόκτητο σύγχρονο γήπεδο και ιδιόκτητες σύγχρονες προπονητικές εγκαταστάσεις. Συζητάμε όμως για το δεύτερο πιο εμπορικό brand name σε μια αγορά, η οποία μπορεί να είναι μικρή αλλά δεν είναι τόσο μικρή για να μην μπορεί να στηρίξει μια μικρή – σε ευρωπαϊκό επίπεδο – ποδοσφαιρική επιχείρηση. Συζητάμε για μια ομάδα που έχει σαφείς προοπτικές ευρωπαϊκής συμμετοχής, έστω στο Europa League, κι ένα κλαμπ που θα ενδιέφερε τον οποιονδήποτε θα επιχειρούσε να φτιάξει μια ευρωπαϊκή λίγκα στην περίπτωση που δημιουργηθεί τέτοια στο μέλλον. Συζητάμε για έναν σύλλογο που θα μπορούσε να προσελκύει ετησίως ένα μεγάλο μέρος των ταλέντων που γεννά η Ελλάδα. Συνεπώς δεν συζητάμε για μια αδιάφορη αξία για κάποιον που θέλει να βγάλει χρήματα από το ποδόσφαιρο, αρκεί να έχει ένα σχέδιο για αυτήν και κάποιο σκοπό. Δεν είναι απίθανο να προσελκύσει ξένο επενδυτή η ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Και εν πάση περιπτώσει αυτό δεν θα το διαπιστώσει αν δεν ψάξει. Αντιθέτως αν δεν ψάξει ο Αλαφούζος το πιθανότερο είναι ότι θα αναγκαστεί με το ζόρι να κρατά τον Παναθηναϊκό χωρίς να τον ενισχύει οικονομικά, κι αυτό θα έχει αντίκτυπο στην πορεία της ομάδας. Θα μικρύνει ο Παναθηναϊκός αν παραμείνει στα χέρια ενός “ξενερωμένου” Αλαφούζου.

Και ποια είναι η λύση, αν δεν βρίσκει ξένο ή Ελληνα ενδιαφερόμενο; Να την αφήσει στη μοίρα της την ΠΑΕ; Η απάντηση ξεκινά από την εισαγωγή του κειμένου: αν η πλειονότητα των φίλων του Παναθηναϊκού είχε συνειδητοποιήσει ότι είναι απίθανο να βρεθεί σε μια νύχτα ένας επενδυτής για την ΠΑΕ στην Ελλάδα του 2017, δεν θα πίεζε με τη στάση του τον Αλαφούζο να αποχωρήσει. Θα τον βοηθούσε προκειμένου να βρει αυτός τη λύση, δηλαδή να αναζητήσει ψύχραιμα τον επόμενο δίχως πίεση. Και θα τον έπειθε να κάνει υπομονή και να μην φτάνει να χάνει κάθε διάθεση να συνεχίζει να χρηματοδοτεί την ΠΑΕ για να λειτουργεί επαρκώς.

Το σημείωσα στην αρχή, είναι μια επίπονη διαδικασία αυτή της συνειδητοποίησης. Αν όμως δεν έχεις μπει στη διαδικασία, πρέπει να μπεις, διότι αυτή είναι η πραγματικότητα για τον Παναθηναϊκό. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις αν θέλεις να βοηθήσεις την αγαπημένη σου ομάδα. Ο Αλαφούζος δεν ήξερε, δεν έμαθε και γι' αυτό δεν έγινε αποτελεσματικός πρόεδρος. Αυτό συνέβη και επειδή, εκτός των άλλων, δεν απείλησε, δεν κυκλοφόρησε με μπράβους, δεν έδειρε, δεν έστησε. Ολα αυτά όμως σήμερα έχουν μικρότερη σημασία από την σημασία που έχει η κουβέντα της επόμενης ημέρας: ο Αλαφούζος δεν τα κατάφερε, αλλά δεν υπάρχει ο επόμενος που έχει τη διάθεση να ξοδέψει περισσότερα για να τα καταφέρει. Και μέχρι να βρεθεί ένας τέτοιος, ο Παναθηναϊκός πρέπει να κρατήσει, εταιρικά και αγωνιστικά, ένα αξιοπρεπές μέγεθος. Πώς θα γίνει αυτό; Με αποχή από το γήπεδο, ντου στα αποδυτήρια, κράξιμο στον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές δεν θα γίνει. Αν κάτι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση, είναι το χειρότερο. Θα έρθουν χειρότερα για τον Παναθηναϊκό.