Από την απώλεια στην... Ανάσταση!

Ήταν ο σταρ της Formula 1 στα μέσα της δεκαετίας του ‘70. Το 1975 κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα, σε ηλικία 26 ετών. Το μέλλον φάνταζε λαμπρό για τον Αντρέας Νικολάους Λάουντα, ο οποίος οδηγούσε την κούρσα της βαθμολογίας για έναν ακόμα τίτλο και την επόμενη σεζόν.

Την 1η Αυγούστου του 1976, όμως, στην διάρκεια του γερμανικού Γκραν Πρι στο Νίρμπουργκινγκ, η Ferrari του Νίκι χτύπησε στα προστατευτικά κιγκλιδώματα και τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο Αυστριακός πιλότος φλέρταρε όσο ποτέ άλλοτε με τον θάνατο, τόσο λόγω της εισπνοής τοξικών αερίων, όσο και των σοβαρών εγκαυμάτων που υπέστη.

Ο Λάουντα, ο οποίος μια εβδομάδα πριν είχε καλέσει τους συναθλητές του να μποϊκοτάρουν όλοι μαζί τον συγκεκριμένο αγώνα λόγω των ελλείψεων στην ασφάλεια (διαβολική σύμπτωση…), διέψευσε τους πάντες.

Όχι μόνο ανάρρωσε από τις πληγές του, αλλά έξι εβδομάδες μετά το ατύχημα επέστρεψε στις πίστες, απουσιάζοντας από μόλις δύο αγώνες! Με εμφανή τα σημάδια του τραυματισμού και των πλαστικών επεμβάσεων, κατάφερε να τερματίσει τέταρτος στο ιταλικό Γκραν Πρι.

Δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα εκείνη την σεζόν (τον έχασε μόλις για έναν βαθμό από τον καλό του φίλο Τζέιμς Χαντ), αλλά το έκανε το 1977 και το 1984, μένοντας στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους οδηγούς όλων των εποχών.

Και, μέχρι τον θάνατό του στις 20 Μαΐου του 2019, σε ηλικία 70 ετών, ο Λάουντα έδωσε δεκάδες αγώνες για την βελτίωση των συνθηκών ασφαλείας στις πίστες. Ο ίδιος, μάλιστα, είχε δηλώσει στο παρελθόν πως, ενώ θα μπορούσε να διορθώσει περισσότερο την αισθητική του προσώπου του με επιπλέον πλαστικές, δεν το έκανε ποτέ, ώστε να αποτελεί ζωντανό παράδειγμα των κινδύνων που διατρέχουν οι οδηγοί της Formula 1. Θρύλος…

Η σκοτεινή (χωρίς εισαγωγικά) καριέρα του Λανς Άρμστρονγκ επισκίασε, ευτυχώς όχι απόλυτα, τα επιτεύγματα του Γκρέγκορι Τζέιμς ΛεΜόντ, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος Αμερικανός ποδηλάτης όλων των εποχών.

Το 1986 κατέκτησε για πρώτη φορά το Άγιο Δισκοπότηρο του αθλήματος, τον Γύρο της Γαλλίας. Και, ένα χρόνο αργότερα, φάνταζε ως το απόλυτο φαβορί για να τον κάνει ξανά δικό του. Η μοίρα, όμως, είχε διαφορετικά σχέδια για τον ποδηλάτη από το Λέικγουντ της Καλιφόρνια.

Αρχικά, έπεσε και έσπασε τον αριστερό του καρπό σε έναν αγώνα στην Ιταλία. Και, αφού ανάρρωσε και ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Ευρώπη για την τελική ευθεία της προετοιμασίας του, πήγε για κυνήγι γαλοπούλας σε ένα κτήμα του πατέρα του, μαζί με έναν θείο και έναν κουνιάδο. Στη διάρκεια του κυνηγιού, ο δεύτερος άκουσε κίνηση από πίσω του, γύρισε και πυροβόλησε έναν θάμνο.

Η κίνηση ήταν του ΛεΜόντ, ο οποίος χτυπήθηκε από 60 σκάγια (!) στην πλάτη και την δεξιά πλευρά. Κινδύνευσε ακόμα και να πεθάνει εξαιτίας πνευμοθώρακα στον δεξιό πνεύμονα (ανώμαλη συλλογή αέρα μεταξύ πνεύμονα και θωρακικού τοιχώματος) και ακατάσχετης αιμορραγίας.

Ευτυχώς, η γρήγορη διακομιδή του με αστυνομικό ελικόπτερο σε νοσοκομείο για την απαραίτητη επέμβαση του έσωσε την ζωή. Αργότερα, ένας γιατρός αποκάλυψε ότι, επί της ουσίας, απείχε είκοσι λεπτά από τον θάνατο!

Η επέμβαση του έσωσε την ζωή, αλλά τέσσερις μήνες αργότερα εμφάνισε απόφραξη του λεπτού εντέρου, εξαιτίας συμφύσεων που είχαν σχηματιστεί μετά τον πυροβολισμό. Υποβλήθηκε σε νέα επέμβαση και, φοβούμενος ότι η ομάδα του θα τον έδιωχνε, ζήτησε από τον γιατρό να του αφαιρέσει και την σκωληκοειδίτιδα, ενημερώνοντας την ομάδα του ότι η επέμβαση αφορούσε αυτό το πρόβλημα!

Με 35 σκάγια ακόμα μέσα στο σώμα του, τρία κοντά στην καρδιά του και πέντε μέσω στο συκώτι του, ο ΛεΜόντ επέστρεψε στους αγώνες το 1988, όταν η υπέρ - προσπάθειά του του προκάλεσε τενοντίτιδα, αφήνοντας τον εκτός του Γύρου της Γαλλίας για δεύτερη διαδοχική σεζόν. Ούτε τότε, όμως, το έβαλε κάτω.

Επέστρεψε το 1989 και κατέκτησε την πρώτη θέση, την οποία έκανε δική του στο τελευταίο ετάπ και με μόλις οκτώ δευτερόλεπτα διαφορά από τον Λοράν Φινιόν, την μικρότερη στην ιστορία του Tour de France. Το 1990, έκανε ριπίτ στον κορυφαίο Γύρο και, με το σπαθί του, έγινε ο πρώτος επαγγελματίας ποδηλάτης που υπέγραψε συμβόλαιο ενός εκατομμυρίου δολαρίων, αλλά και ο πρώτος ποδηλάτης που έγινε εξώφυλλο στο Sports Illustrated.

Ήταν ο… θηλυκός Νόβακ Τζόκοβιτς πολύ πριν από τον Νόλε. Ένα φαινόμενο του τένις στην Γιουγκοσλαβία την δεκαετία του ‘90. Γεννημένη στο Νόβι Σαντ από Ούγγρους γονείς, η Μόνικα ξεχώρισε από πολύ μικρή στα κορτ και, λίγο μετά τα 19α της γενέθλια, έφτασε ήδη τα οκτώ Γκραν Σλαμ (!), ούσα βεβαίως και το νούμερο 1, πάνω από την σπουδαία Στέφι Γκραφ.

Στις 30 Απριλίου του 1993, στην διάρκεια ενός αγώνα με τη Μαγκνταλένα Μαλέεβα στο Αμβούργο, η Σέλες δέχθηκε επίθεση με μαχαίρι στην ωμοπλάτη από τον Γκίντερ Πάρσε, εμμονικό οπαδό της Γκραφ που δεν άντεχε να την βλέπει να νικάει συνεχώς το είδωλό του. Αποδείχθηκε ότι ο Πάρσε έπασχε από ψυχολογικά προβλήματα και γλίτωσε την φυλακή.

Παρ’ ότι ο τραυματισμός ήταν σχετικά ελαφρύς, η τενίστρια - φαινόμενο έκανε πάνω από δύο χρόνια να επιστρέψει στα κορτ, αφού ψυχολογικά πέρασε πολλά, έπαθε κατάθλιψη και διατροφική διαταραχή . Δεν έπαιξε ποτέ ξανά στην Γερμανία, ενοχλημένη με το νομικό της σύστημα και την αθώωση, επί της ουσίας, του Πάρσε.

Το 1994 έγινε Αμερικανίδα πολίτης, έπαιξε ξανά τον Αύγουστο του 1995 και η WTA (η παγκόσμια ομοσπονδία τένις των γυναικών) της έδωσε τιμητικά την πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης, μαζί με το τότε νούμερο ένα, την Γκραφ.

Κέρδισε το πρώτο της τουρνουά μετά την επιστροφή, το Όπεν του Καναδά και, τον Ιανουάριο του 1996, κατέκτησε το ένατο Γκραν Σλαμ της καριέρας της, το Όπεν της Αυστραλίας. Έμελλε να είναι και το τελευταίο, παρ’ ότι έφτασε σε τρεις ακόμα τελικούς. Στους δύο έχασε από την… Γκραφ και στον τελευταίο από την Αράντσα Σάντσεθ Βικάριο, λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατο του πατέρα της και πρώτου προπονητή της Κάρολι, από καρκίνο.

Γόνος πλούσιας οικογένειας, θα μπορούσε να δει το τένις ως χόμπι. Δεν το έκανε όμως. Γιος ενός πρώην Ολυμπιονίκη πυγμάχου από το Ιράν και μιας γυναίκας που νίκησε τον καρκίνο του μαστού, ο Αντρέ Κερκ Αγκάσι έμαθε από πολύ μικρός να μάχεται στα κορτ, κυνηγώντας το κίτρινο μπαλάκι.

Το 1997, σε ηλικία 27 ετών, είχε κατακτήσει τρία Γκραν Σλαμ και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στην Ατλάντα. Είχε φτάσει στο νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης και ήταν στα καλύτερά του. Ένας τραυματισμός στον ταλαιπωρημένο του καρπό, όμως, έδειχνε να ήταν η αρχή του τέλους.

Άρχισε να παίρνει κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη και απέτυχε σε έναν έλεγχο ουσιών της παγκόσμιας ομοσπονδίας. Έστειλε ένα γράμμα στην ATP υποστηρίζοντας ότι ένας φίλος του είχε ρίξει την ουσία σε ένα ποτό. Η ομοσπονδία μετέτρεψε το αποτυχημένο τεστ σε προειδοποίηση, πιστεύοντας ένα γράμμα που αποδείχθηκε ψεύτικο.

Την ίδια εποχή, ο Αγκάσι χώριζε από την ηθοποιό και μοντέλο Μπρουκ Σιλντς, χάνοντας κάθε ενδιαφέρον για το τένις. Όπως αποδείχθηκε, αυτό ήταν προσωρινό, παρ’ ότι ο Αντρέ κατρακύλησε έως το νούμερο 141 της παγκόσμιας κατάταξης, τον Νοέμβριο του 1997.

Λίγο καιρό αργότερα άφησε στην άκρη τα ναρκωτικά, αφοσιώθηκε στο αγαπημένο του άθλημα, έκανε σκληρή προπόνηση και μέσα σε ένα χρόνο εκτοξεύτηκε από το 110 στο 6 της παγκόσμιας κατάταξης, το μεγαλύτερο άλμα που έχει γίνει ποτέ στο Top10 μέσα σε ένα ημερολογιακό έτος.

Το 1999, έγινε ο πρώτος άνδρας τενίστας που κατέκτησε τα τέσσερα Γκραν Σλαμ σε τρεις διαφορετικές επιφάνειες (σκληρή, χόρτο και χώμα) και τον ακολούθησαν, πολλά χρόνια αργότερα, οι τρεις καμπαλέρος - θρύλοι (Ρότζερ Φέντερερ, Ράφα Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς).

Έπαιξε το καλύτερό του τένις μετά την περιπέτειά του και επέστρεψε στο νούμερο 1 το 1999, φτάνοντας συνολικά τα οκτώ Γκραν Σλαμ. Το παρατσούκλι που τον ακολουθούσε στην καριέρα του ήταν «ο τιμωρός». Και, όταν σταμάτησε να τιμωρεί τον εαυτό του, έδειξε το πραγματικό, σπουδαίο του πρόσωπο.

Γεννημένος στην Γαλλία αλλά με καταγωγή από την Ακτή Ελεφαντοστού, έμαθε από μικρός να είναι ο… βασιλιάς της ζούγκλας. Και να απαντάει με χαμόγελο στις ατυχίες που συναντούσε στην καριέρα του, οι οποίες δεν ήταν λίγες.

Αφού κέρδισε με τις εμφανίσεις του στην Οσέρ μια μεταγραφή - όνειρο στη Λίβερπουλ, ο Τζιμπρίλ Σισέ υπέστη κάταγμα κνήμης και περόνης στο αριστερό του πόδι, σε έναν αγώνα με την Μπλάκμπερν, στις 30 Οκτωβρίου του 2004. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος αργότερα, αν το ιατρικό τιμ των Κόκκινων δεν τον φρόντιζε άμεσα στο γήπεδο, πιθανότατα θα έχανε το πόδι από το γόνατο και κάτω!

Του έβαλαν βίδες και αναμενόταν να χάσει όλη την υπόλοιπη σεζόν. Διέψευσε τους πάντες και επέστρεψε στην δράση τον Απρίλιο, έξι μήνες μετά, βάζοντας στη συνέχεια και αυτός το λιθαράκι του στην κατάκτηση του Champions League από τους Κόκκινους, στον αξέχαστο τελικό της Κωνσταντινούπολης με τη Μίλαν.

Στις 7 Ιουνίου του 2006, στο τελευταίο φιλικό της Γαλλίας πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο όπου θα έπαιρνε μέρος και την ημέρα όπου ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στην Μαρσέιγ, ο Σισέ έσπασε το πόδι του. Αυτή την φορά ήταν το δεξί.

Ε και; Επέστρεψε τέσσερις μήνες αργότερα και έβγαλε τον καλύτερό του εαυτό στην Μαρσέιγ και, κυρίως, στον Παναθηναϊκό, μέσω του οποίου ο Djibrilliant» κέρδισε την μεταγραφή στη Λάτσιο και την επιστροφή του στους Τρικολόρ. Αλύγιστος…

Αν το λεξικό του αμερικανικού φούτμπολ έχει δίπλα στον όρο «Quarterback» την φωτογραφία του Τομ Μπρέιντι, μια… θεσούλα θα άξιζε αναμφίβολα και ο Πέιτον Μάνινγκ για την σταδιοδρομία του με την μπάλα - πεπόνι στα χέρια.

Μέχρι το 2012 είχε κατακτήσει τέσσερα βραβεία MVP και ένα Super Bowl, στο οποίο μάλιστα αναδείχθηκε και MVP, με την φανέλα των Ιντιανάπολις Κολτς, διαλύοντας πολλά και διάφορα ρεκόρ στην ιστορία του αθλήματος.

Σε ηλικία 35 ετών και παρ’ ότι είχε υπογράψει νέο, σούπερ συμβόλαιο με τους Κολτς, υποβλήθηκε σε επέμβαση στον αυχένα, ένας τραυματισμός που τον εμπόδιζε να ρίχνει με την δύναμη και την ακρίβεια που τον χαρακτήριζε.

Έκανε και δεύτερη εγχείρηση και οι Κολτς αποφάσισαν να του δείξουν την πόρτα εξόδου, αποσύροντας πάντως την φανέλα με το «18» προς τιμήν του. Το πρόωρο και μάλλον άδοξο τέλος της καριέρας του Μάνινγκ έδειχνε πιο κοντά από ποτέ.

Ο ίδιος, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Πολλές ομάδες επιδίωξαν να προσθέσουν στο ρόστερ τους έναν free agent πολυτελείας και τα κατάφεραν οι Ντένβερ Μπρόνκος. Με την φανέλα τους, ο Μάνινγκ αναγεννήθηκε, άφησε πίσω τον τραυματισμό του, το 2013 αναδείχθηκε MVP της σεζόν και, δύο χρόνια αργότερα, κατέκτησε το δεύτερο του Super Bowl. Αποσύρθηκε τον Μάρτιο του 2016, σε ηλικία σαράντα ετών και πλήρης αθλητικών ημερών.

Ήταν στην πιο ώριμη ποδοσφαιρική ηλικία (29 ετών). Μετά από μια δύσκολη σεζόν στην Ίντερ, έβλεπε την συμμετοχή με την Δανία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ως μια μοναδική ευκαιρία να υπενθυμίσει σε όλους πόσο ποιοτικός ποδοσφαιριστής είναι.

Στην πρεμιέρα με τη Φινλανδία, όμως, φλέρταρε με την απόλυτη τραγωδία. Στις 12 Ιουνίου του 2021, στο «Πάρκεν» της Κοπεγχάγης, ο Κρίστιαν Ντάνεμαν Έρικσεν… έφυγε και γύρισε. Η καρδιά του σταμάτησε, ευτυχώς όμως, για λίγο. Το ιατρικό τιμ της εθνικής ομάδας, σε συνεργασία με τον γιατρό του γηπέδου, τον επανέφεραν στην ζωή, την ώρα που οι συμπαίκτες του έστηναν γύρω του ένα τείχος αγάπης.

Φοβήθηκε ότι δεν θα παίξει ποτέ μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο. Του τοποθετήθηκε στην καρδιά αυτόματος απινιδωτής, εξαιτίας του οποίου δεν μπορούσε να αγωνιστεί πλέον στην Ιταλία, η οποία δεν επιτρέπει την συμμετοχή επαγγελματιών αθλητών με το συγκεκριμένο μηχάνημα.

Η γεμάτη Δανούς Μπρέντφορντ (διόλου τυχαίο) του άνοιξε την αγκαλιά της και, οκτώ μήνες μετά την καρδιακή ανακοπή, ο Έρικσεν έπαιξε ξανά μπάλα στο υψηλότερο επίπεδο. Και, όπως πάντα, το έκανε εξαιρετικά.

Στις 29 Μαρτίου, επέστρεψε στο «Πάρκεν» για πρώτη φορά και, μάλιστα, το έκανε με γκολ. Η αποθέωση του κόσμου ήταν η επιβεβαίωση ότι επέστρεψε για τα καλά. Το καλοκαίρι δεν αποκλείεται να βιώσει νέα επιστροφή, αυτή την φορά στην Τότεναμ. Και όχι άδικα.

Από την κόλαση στον παράδεισο, από τον ποδοσφαιρικό θάνατο στην Ανάσταση. Ποδοσφαιρικό φαινόμενο, αφού όσες φορές έπεσε, άλλες τόσες σηκώθηκε και μάγεψε! Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα όσα συνέβησαν το βράδυ πριν τον τελικό του Μουντιάλ του 1998. Θεωρίες συνομωσίες πολλές, από νευρικό κλονισμό μέχρι… ερωτική απογοήτευση.

Ο ίδιος ξέρει πως έζησε τον απόλυτο ποδοσφαιρικό εφιάλτη και στο ματς με τη Γαλλία ήταν… φάντασμα! Τα χειρότερα δεν είχαν έρθει, μιας και ακολούθησαν δυο διαδοχικοί σοβαροί τραυματισμοί. Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1998, στον πρώτο του αγώνα μετά το Μουντιάλ, αισθάνθηκε ενοχλήσεις στον τένοντα του δεξιού γονάτου, ωστόσο συνέχισε να αγωνίζεται. Στις 21 Νοεμβρίου του 1999, κόντρα στη Λέτσε, το πόδι του Ρονάλντο κόλλησε στο έδαφος, με αποτέλεσμα να υποστεί μερική ρήξη τένοντα και αναγκαστικά να βρεθεί στο χειρουργικό τραπέζι. Και ακολούθησε η σκηνή που θα μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό μας. Επειτα από πέντε μήνες ανάρρωσης στον τελικό του κυπέλλου Ιταλίας με τη Λάτσιο στις 12 Απριλίου του 2000 ήρθε το απόλυτο σοκ.

Εξι λεπτά αφότου πέρασε ως αλλαγή, το πόδι του φορ της Ίντερ ξανακόλλησε στο έδαφος και αυτή τη φορά υπέστη ολική ρήξη τένοντα στο δεξί γόνατο. Ολοι προεξόφλησαν το τέλος του, οι φωτογραφίες ήταν σοκαριστικές, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα επέστρεφε «Ακόμα και τώρα, δεν αντέχω να βλέπω εκείνη τη σκηνή από τον τελικό Κυπέλλου κόντρα στη Λάτσιο. Οποτε τύχει και πετύχω το video, απλά γυρίζω το κεφάλι μου ή κλείνω την τηλεόραση. Οποια φορά πήγα να το δω, ο πόνος διαπέρασε το κορμί όπως ακριβώς είχε συμβεί και τότε που βρέθηκα στο έδαφος και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Εκείνη η στιγμή όμως και όσα ακολούθησαν, ουσιαστικά διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μου και με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Καλύτερο απ' ό,τι θα μπορούσα να έχω φανταστεί».

Nαι, ο χαρακτήρας του έγινε ατσάλινος, ο Ρονάλντο επέστρεψε τον Ιούνιο του 2021 κι ένα χρόνο μετά κατακτούσε τον κόσμο! Mόνος του πήρε το Μουντιάλ του 2002, πέτυχε δυο γκολ στον τελικό με τη Γερμανία και...αναστήθηκε ποδοσφαρικά. «Τhere is only one Ronaldo» ήταν το σλόγκαν στα μπλουζάκια των Αγγλων για τον Κριστιάνο, με τους Βραζιλιάνους να απαντάνε: «Υπάρχει μόνος ένας Ρονάλντο που σκόραρε 3 γκολ κατά της Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ, κέρδισε 3 φορές τη Χρυσή Μπάλα, 2 Παγκόσμια Κύπελλα, πρώτος σκόρερ σε Μουντιάλ και επέστρεψε έπειτα από 3 σοβαρούς τραυματισμούς».

Ζωή ή θάνατος; Ο Πετρ Τσεχ δεν μπορεί να το θυμηθεί - ή οτιδήποτε άλλο από εκείνο το τριήμερο τον Οκτώβριο του 2006 - αλλά αυτό ήταν.

Το περιστατικό, γνωστό σε όλους σχεδόν τους Άγγλους οπαδούς του ποδοσφαίρου, συνέβη όταν η τότε πρωταθλήτρια Τσέλσι επισκέφτηκε τη Ρέντινγκ που είχε πρόσφατα προβιβαστεί.

Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά τη σέντρα του ματς, ο τερματοφύλακας της Τσέλσι, Πετρ Τσεχ, βγήκε στη δεξιά πλευρά της περιοχής του για να διεκδικήσει ένα γέμισμα από τον τερματοφύλακα της Ρέντινγκ, Μάρκους Χάνεμαν, το οποίο πέρασε από όλους. Σε μια προσπάθεια να κερδίσει τη μπάλα από τον Τσεχ, ο μέσος της Ρέντινγκ, Στίβεν Χαντ, έκανε σπριντ για να βρει τη μπάλα καθώς ο κίπερ των «Μπλε» έπεσε για να τη μαζέψει αλλά αντί να τσιμπήσει τη μπάλα, ο Χαντ χτύπησε με το γόνατό του συγκρούστηκε με το κεφάλι του Τσεχ.

Αν και ο Τσεχ μπόρεσε αρχικά να βγει από το γήπεδο μόνος του, ήταν ξεκάθαρο ότι πονούσε τρομερά και μεταφέρθηκε με φορείο στα αποδυτήρια. Εκεί επιδεινώθηκε η κατάστασή του και κλήθηκε γρήγορα ασθενοφόρο αφού ο γιατρός της Τσέλσι, Μπράιαν Ίνγκλις, συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα της κατάστασης του Τσεχ.

Μόλις έφτασε στο κοντινό νοσοκομείο John Radcliffe, οι ακτινογραφίες αποκάλυψαν ότι ο Τσεχ είχε ένα συντριπτικό κάταγμα κρανίου. Το γόνατο του Χαντ είχε βαθουλώσει το κρανίο του Τσεχ και έσπρωξε κομμάτια οστών προς τον εγκέφαλο, απειλώντας τη ζωή του. Μια λάθος κίνηση και τα θραύσματα κινδύνευαν να τραυματίσουν τον εγκέφαλο του Τσέχου και να καταστρέψουν τα αιμοφόρα αγγεία.

Στη 1 π.μ., ο Τσεχ εισήχθη εσπευσμένα σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση, όπου ο χειρουργός αφαίρεσε με λεπτότητα τα θραύσματα, συναρμολόγησε ξανά το κρανίο του και τοποθέτησε δύο μεταλλικές πλάκες πάνω από τον τραυματισμό για να σώσει τη ζωή του. Αν δεν ήταν η κοντινή απόσταση μεταξύ του σταδίου Madejski και του νοσοκομείου, όπως φυσικά και οι γρήγορες ενέργειες των γιατρών του, είναι πιθανό να μην τα κατάφερνε.

Μετά τη χειρουργική επέμβαση για την αποκατάσταση του κατάγματος του κρανίου του, ο Τσεχ παρέμεινε σε κώμα για τρεις ημέρες για να επιτρέψει στον εγκέφαλό του τον απαραίτητο χρόνο και τις προϋποθέσεις για να επουλωθεί. Κάποιοι είπαν ότι δεν πρέπει να παίξει ξανά ποδόσφαιρο. Άλλοι είπαν ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να κάνει τα πράγματα αργά και να περιμένει μέχρι την έναρξη της επόμενης προετοιμασίας για να ξεκινήσει ξανά την προπόνηση. Για μέρες μετά το χειρουργείο, δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά και ενώ η φυσική πλευρά ενός τόσο σοβαρού τραυματισμού είναι αρκετά δύσκολο να ξεπεραστεί από μόνη της, υπήρχε επίσης ο ψυχολογικός αντίκτυπος που χρειαζόταν αντιμετώπιση.

Είναι αξιοσημείωτο ότι μόλις τρεις μήνες μετά τον απειλητικό για τη ζωή του τραυματισμό ο Τσεχ, επέστρεψε εναντίον της Λίβερπουλ τον Ιανουάριο του 2007, έχοντας μπει στις προπονήσεις της ομάδας λίγες μέρες πριν. Παρά την εξαιρετική επιστροφή του, ήταν εύκολο να αμφισβητηθεί αν θα μπορούσε να παίξει ξανά σε υψηλό επίπεδο. Κάποιοι είδαν το κάλυμμα κεφαλής ως σημάδι ότι δεν είχε εμπιστοσύνη στην επιστροφή του - μια ανόητη και αλόγιστη ιδέα δεδομένης της σοβαρότητας του τραυματισμού. Η σύγκρουση άφησε τον Τσεχ με ένα ελαφρώς λεπτότερο κρανίο κοντά στο σημείο της πρόσκρουσης, που σημαίνει ότι το κάλυμμα κεφαλής ήταν ζωτικής σημασίας και απαραίτητο εάν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει με ασφάλεια.
Και όπως θα έλεγε αργότερα ο Τσεχ στο Sky Sports: «Πώς μπορώ να φοβάμαι όταν δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα;»

Η Τσέλσι έχασε τον αγώνα επιστροφής του Τσεχ, αλλά αυτός έσπευσε να αποδείξει ότι οι αμφισβητίες έκαναν λάθος και να δείξει ότι δεν είχε χάσει καμία από τις ικανότητές του ως τερματοφύλακας. Μετά από δύο γρήγορα γκολ της Λίβερπουλ στον πρώτο του αγώνα, πέρασαν 810 λεπτά χωρίς να δεχτεί γκολ Premier League. Ήταν ένα παράδειγμα της ανθεκτικότητας, της νοοτροπίας και της αποφασιστικότητας του Τσεχ να μην αποδεχτεί την ήττα μπροστά στις συντριπτικές αντιξοότητες.

Οι οπαδοί της Τσέλσι θα τον θυμούνται για πάντα για την ηρωική του εμφάνιση στον τελικό του Champions League με τη Μπάγερν Μονάχου το 2012. Το παιχνίδι είχε λίγες τελικές στον στόχο, με τους Βαυαρούς να έχουν τον έλεγχο του ματς και τη μεγάλη ευκαιρία στο πρώτο μέρος με τον Τσεχ να αποκρούει με το πόδι το πλασέ του Άριεν Ρόμπεν και έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι.

Η Μπάγερν τελικά άνοιξε το σκορ στο 83ο λεπτό, όταν μια σέντρα του Τόνι Κρόος βρήκε τον Τόμας Μίλερ, ο οποίος έστειλε τη μπάλα στο έδαφος, με αποτέλεσμα να αναπηδησει πάνω από τον Τσεχ και να μπει μέσα από το οριζόντιο δοκάρι. Η Τσέλσι βρήκε την ισοφάριση στο 88ο λεπτό, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά νίκησε τον Νόιερ με κεφαλιά μετά από εκτέλεση κόρνερ του Μάτα και έστειλε το ματς στην παράταση.

Στο πρώτο μέρος της παράτασης ο Τσεχ έκανε την πιο σημαντική απόκρουση της βραδιάς, όταν η Μπάγερν κέρδισε πέναλτι από μαρκάρισμα του Ντρογκμπά, ο Τσέχος έπεσε στην αριστερή πλευρά για να κάνει μια τεράστια απόκρουση και είπε «όχι» στον Ρόμπεν. Μετά από ένα δεύτερο μέρος της παράτασης χωρίς σκορ, το παιχνίδι οδηγήθηκε στα πέναλτι, όπως και το 2008 κόντρα στη Γιουνάιτεντ.

Πριν από τον τελικό του 2012, ο Τσεχ μελέτησε κάθε πέναλτι που είχε εκτελέσει η Μπάγερν Μονάχου από το 2007 και η περίφημη προσοχή του στη λεπτομέρεια απέδωσε καρπούς. Ο Τσεχ βούτηξε με τον σωστό τρόπο για κάθε χτύπημα πέναλτι και παρόλο που τα τρία πρώτα πέναλτι της Μπάγερν κατέληξαν στα δίχτυα, απέκρουσε την προσπάθεια του Ίβιτσα Όλιτς και μετά αρνήθηκε στον Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ. Ο Ντρογκμπά μετέτρεψε το πέναλτι που ακολούθησε σε γκολ για να δώσει στην Τσέλσι τον πρώτο της τίτλο στο Champions League.

Σε μια καριέρα που εκτείνεται σε 20 χρόνια από το ντεμπούτο του στην Πρώτη Λίγκα της Τσεχίας ως 17χρονος μέχρι την αποχώρησή του στα 37 του μετά από τέσσερις σεζόν με την Άρσεναλ, οι ιστορίες για τις επιτυχίες του Τσεχ είναι πολλές. Κέρδισε τέσσερις φορές την Premier League, πέντε Κύπελλα Αγγλίας, τρία Λιγκ Καπ, ένα Champions League, ένα Europa League, ενώ έκανε δύο ρεκόρ, με 124 συμμετοχές με την Τσεχία και με 202 παιχνίδια στο αγγλικό πρωτάθλημα. Κέρδισε το βραβείο Golden Glove της Premier League τέσσερις φορές και συμπεριλήφθηκε στην Ομάδα της Χρονιάς της PFA δύο φορές.

Το γεγονός ότι ο Πετρ Τσεχ κατάφερε να πετύχει μια τέτοια παρατεταμένη επιτυχία αφού υπέστη έναν φρικτό τραυματισμό υπογραμμίζει τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο ξεχωριστό και γιατί θα τον θυμόμαστε για πολύ καιρό.

Ο Μάικλ Φελπς είχε μια χρυσή καριέρα σαν τα 23 εκ των 28 μεταλλίων που κατέκτησε στην σπουδαία καριέρα του. Ο Αμερικανός Ολυμπιονίκης κατέρριψε 39 παγκόσμια ρεκόρ και είναι πολυνίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Η ζωή του φαντάζει ιδανική, όμως ο Φελπς έχει έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με το τέρας της κατάθλιψης ουκ ολίγες φορές.

Ο Αμερικανός έπεφτε σε κατάθλιψη αμέσως μετά τη λήξη κάθε Ολυμπιάδας, έπεφτε σε κατάθλιψη αμέσως μετά τη λήξη κάθε Ολυμπιάδας, ενώ το 2012 είχε μείνει πολλές μέρες κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο του, μόνος του και στο μυαλό του περιτριγύριζε η σκέψη της αυτοκτονίας. Εκείνη τη χρονιά ο Φελπς ανακοίνωσε την απόσυρση του από την ενεργό δράση, λέγοντας «τελείωσα, δεν θέλω να έχω καμία σχέση με το άθλημα».

Ευτυχώς για τον ίδιο κατάλαβε πως χρειαζόταν βοήθεια. Πήρε φάρμακα, άρχισε να μιλάει για τα συναισθήματα του και κατάλαβε πως η πισίνα ήταν η διέξοδος του από το «τούνελ» της κατάθλιψης και στις 14 Απριλίου του 2014 αποφάσισε να επιστρέψει στην αγαπημένη του κολύμβηση.

Aφού άρχισε να σαρώνει και πάλι τους εθνικούς τίτλους το 2016 ο «νικητής» Μάικλ Φελπς βρέθηκε κανονικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ήταν σημαιοφόρος, ένας από τους έξι αρχηγούς της αποστολής της Αμερικής και φυσικά ήταν πρωταγωνιστής, καθώς στα 31 του χρόνια κέρδισε ένα ασημένιο μετάλλιο στα 100 μέτρα πεταλούδα και χρυσό στα 200 μέτρα πεταλούδα, 200 μέτρα ατομική, 4Χ100 μέτρα και 4Χ200 μέτρα ελεύθερη σκυταλοδρομία, όπως και στο 4Χ100 μέτρα μικτής σκυταλοδρομίας. Οι Ολυμπιακοί του Ρίο ήταν η τελευταία «παράσταση» του Αμερικανού, ο οποίος το 2016 έβαλε τέλος στην καριέρα του για δεύτερη και... οριστική φορά.

Η πιο δύσκολη περίοδος για έναν επαγγελματία αθλητή υψηλού επιπέδου, είναι η περίοδος της αποκατάστασης από έναν σοβαρό τραυματισμό. Από εκεί που είσαι πρωταγωνιστής και έχει πάνω σου τα φώτα της δημοσιότητας, περνάς στο «παρασκήνιο» και δουλεύεις μόνος σου για να φτάσεις κοντά στο επίπεδο που ήσουν. Ο Κλέι Τόμσον το ξέρει καλά...

Ο Αμερικανός σταρ των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς το βράδυ της 14ης Ιουνίου του 2019στο έκτο ματς της σειράς με τους Τορόντο Ράπτορς για τους τελικούς του NBA, τραυματίστηκε στο αριστερό γόνατο μετά από φάουλ που του έκανε ο Ντάνι Γκριν, «πάγωσε» τους συμπαίκτες, το επιτελείο και τον κόσμο της ομάδας. Ο Τόμσον αποχώρησε υποβασταζόμενος από το παρκέ, δυο λεπτά αργότερα επέστρεψε για να εκτελέσει τις βολές που κέρδισε και μετά έπρεπε να περάσουν 2,5 χρόνια για να αγωνιστεί και πάλι.

Ο έμπειρος σούτινγκ γκαρντ υπέστη ρήξη χιαστού και από τότε άρχισε τον ανηφορικό δρόμο της επιστροφής. Η κατάσταση του έγινε χειρότερη τον Νοέμβριο του 2020, όταν τραυματίστηκε στον αχίλλειο τένοντα και πέρασε για δεύτερη φορά την πόρτα του χειρουργείου. Φυσικά ως ένας γεννημένος πρωταθλητής δεν θα μπορούσε να τα παρατήσει.

Μετά από 940 μέρες, χιλιάδες ώρες αποθεραπείας και ατομικής εκγύμνασης ο Τόμπσον επέστρεψε στις 10 Ιανουαρίου στην εντός έδρας αναμέτρησης με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς και σκόρπισε τον ενθουσιασμό στους οπαδούς των «Πολεμιστών». Πλέον έχει βρει ξανά τον ρυθμό του, «εκτελεί» τις αντίπαλες άμυνες και μαζί με τον έτερο «Splash Brother» (Στεφ Κάρι) μοιάζουν αποφασισμένη να φτάσουν και πάλι το Γκόλντεν Στέιτ στην... κορυφή του μπασκετικού Έβερεστ.

Μια μαύρη Mercedes παρκαρισμένη άτσαλα στη δεξιά λωρίδα της λεωφόρου Jupiter στο Παλμ Μπιτ (Μαϊάμι), και το δεξί φλας να αναβοσβήνει... Αυτή η εικόνα τράβηξε την προσοχή των αστυνομικών. Οταν έφτασαν έξω από το αυτοκίνητο είδαν κάποιον να βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση και με κλειστά μάτια στο κάθισμα. Δεν μπορούσαν να φανταστούν πως απέναντί τους είχαν τον Τάιγκερ Γουντς «Δεν είμαι μεθυσμένος» προσπάθησε να τους πει ένας εκ των κορυφαίων αθλητών του πλανήτη. Υποτονικός, νυσταγμένος και ανίκανος να περπατήσει, μιλούσε πολύ αργά και τα... γαλλικά δεν έλειψαν. «Που βρίσκομαι;» ρώτησε τους αστυνομικούς... Βρισκόταν σε σύγχυση! Μπορεί το μηχάνημα ανίχνευσης αλκοόλ να έδειξε... 0, αλλά ο ίδιος δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος, πόσο μάλλον να βρεθεί στο ένα πόδι και με το δάχτυλο στη μύτη, ενώ αντί για το αλφάβητο που του ζητήθηκε προσπάθησε να πει τον... Εθνικό Υμνο!

«Θέλω ο κόσμος να γνωρίζει ότι το αλκοόλ δεν ήταν η αιτία. Αυτό που συνέβη ήταν μια απροσδόκητη αντίδραση σε συνταγογραφούμενα φάρμακα. Δεν συνειδητοποίησα ότι το μείγμα φαρμάκων με επηρέασε τόσο έντονα» ήταν η τοποθέτησή του. Ο αθλητής με τα 14 μεγάλα πρωταθλήματα, τα δεκάδες κερδισμένα τουρνουά γκολφ, ο άνθρωπος που κέρδισε δεκάδες εκατομμύρια και άφηνε διαδοχικές χρονιές τον Μάικλ Τζόρνταν στη 2η θέση της λίστας του Forbes, ήταν εγκλωβισμένος στους δαίμονες του! Η πνευματική του ισορροπία, η διορατικότητα του, η εξυπνάδα του και η όρεξη για σκληρή δουλειά ήταν ξεχασμένα κάπου στο υπόγειο της απίθανης κατοικίας του στο Μαϊάμι μαζί με τα χρυσά μπαστούνια του γκολφ, εκείνα που δεν είχε αγγίξει πολλούς μήνες τώρα.

Ωστόσο, αναστήθηκε! Το 2019 στην Αουγκούστα, ολοκληρώθηκε μία από τις μεγαλύτερες επιστροφές στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Ο Τάιγκερ Γουντς κατέκτησε τον 15ο major τίτλο του, σε ηλικία 43 ετών και 11 χρόνια μετά τον τελευταίο. Χρειάστηκε να περάσουν 14 χρόνια, για να φορέσει ξανά το πράσινο σακάκι του νικητή ενός Masters. «Το να έχω την ευκαιρία να επιστρέψω με αυτόν τον τρόπο, ξέρετε ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες νίκες της ζωής μου. Μπαίνει στην κορυφή, μαζί με όλες τις μάχες που έδωσα», δήλωσε ο ίδιος, προσθέτοντας ότι πλέον δημιουργεί νέες αναμνήσεις για τα παιδιά του. Όχι μόνο γι' αυτά.