Το αδιέξοδο των κρατικών γηπέδων

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 αποτέλεσαν την κορυφή του παγόβουνου στο κεφάλαιο «Δημιουργία – Απαξίωση – Εγκατάλειψη Αθλητικών Εγκαταστάσεων» αλλά δεν ήταν η μόνη περίπτωση που οδηγήθηκαν τέτοιες εγκαταστάσεις στην υπολειτουργία, πολλές φορές και στη μη λειτουργία, καίγοντας ουσιαστικά σημαντικά κονδύλια που δαπανήθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Πίσω από τα «σκάνδαλα» που πολλές φορές ψάχνουμε να βρούμε με οπαδικά κίνητρα, σχετικά με το ποια ομάδα απέκτησε γήπεδο, κρύβονται μεγαλύτερα σκάνδαλα σχετικά με το πως ακριβοπληρωμένα γήπεδα, στάδια και γυμναστήρια παρέμειναν αχρησιμοποίητα να παρακμάζουν κάνοντας μετά από κάποια χρόνια ακόμα και την ανακαίνισή τους ασύμφορη και επιχειρηματικά ανορθόδοξη.

Μέσα σε έναν κυκεώνα συναρμοδιοτήτων, δαιδαλώδους νομικού πλαισίου και ευθυνοφοβίας προτάξαμε την ερώτηση, «ποιος θα βγάλει κέρδος» από το «πως θα βγει κέρδος» από εγκαταστάσεις που στοίχισαν χρυσάφι και απέφεραν άνθρακα. Τελικά κέρδος μπορεί να εξαχθεί και το Κράτος να έχει το ρυθμιστικό ρόλο του να αποδίδονται τα κέρδη, όπως πρέπει σε ιδιώτες, τοπική αυτοδιοίκηση και κρατικό ταμείο μέσω των φόρων μιας κερδοφόρας δραστηριότητας. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δε θα κερδίσει από ένα στοιχειωμένο γήπεδο.

Το κλειστό ΟΑΚΑ όπως και το Ολυμπιακό Στάδιο παρέμειναν σε αδιέξοδο καθεστώς λειτουργίας επί πολλά πολλά χρόνια και αυτό θα φανεί ακόμα περισσότερο, όταν ΑΕΚ (προσεχώς) και Παναθηναϊκός (εν καιρώ) χάσουν κάθε ενδιαφέρον και συμφέρον για μόνιμη ή πρόσκαιρη ενοικίαση. Στην περίπτωση του κλειστού βρέθηκε η λύση για τα επόμενα 49 χρόνια (εις το διηνεκές ελπίζω), για το Στάδιο προβλέπω πιο δύσκολες μέρες.

Και το γήπεδο των Λιοσίων που ευτυχώς απέκτησε η ΑΕΚ και το Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας που πρέπει να καταλήξει στον Ολυμπιακό δεν θα είχαν διαφορετικά ευτυχές μέλλον, όπως επίσης το ίδιο πρέπει να ισχύσει και στην περίπτωση του Παλέ ντε Σπορ για τον Άρη. Έχω δυστυχώς επισκεφτεί πολλά γήπεδα και γυμναστήρια με ιδιοκτησιακά καθεστώτα άλλοτε της Γενικής Γραμματείας κι άλλοτε της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των οποίων η εικόνα δεν έχει καμία σχέση με αυτή που είχαν, όταν χτίστηκαν και φυσικά εγκαινιάστηκαν με επισήμους να στριμώχνονται για φωτογραφίες και πλακέτες.

Το κυανόλευκο σύνθημα «χίλια χρόνια Ηρακλής – γήπεδο στον Ηρακλή» είναι διαχρονικό και πραγματικό και φυσικά δεν αφορά μόνο τον Γηραιό αλλά όλες τις ομάδες με ιστορική βάση που θέλουν να έχουν προοπτική. Αν συζητήσουμε αυτές τις ανάγκες με οπαδική λογική, δεν ζημιώνονται μόνο οι ομάδες, «που δεν συμπαθούμε και τόσο πολύ» αλλά και η προοπτική της πόλης που ζούμε και το οικονομικό μέγεθος που αυτή στερείται. Με τη λογική, «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» σύντομα θα δούμε και τη δική μας κατσίκα να μη βγάζει γάλα. Οι ίδιοι που πανηγυρίζουν για την απόκτηση έδρας μιας ομάδας πρέπει να βάζουν πλάτη και για τον απέναντι σύλλογο. Έτσι μεγαλώνουν οι διοργανώσεις, τα οικονομικά μεγέθη, η αξιοπιστία, και ο κύκλος συνολικών εσόδων. Όχι μόνο από την τηλεόραση, το στοίχημα και την τρέλα του ιδιοκτήτη.

Από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των Κυβερνήσεων Σημίτη, Καραμανλή κ.ε. η παντελής εγκατάλειψη των Ολυμπιακών Έργων. Γήπεδα χορτάριαζαν (βλέπε τραγική ιστορία beach volley), υποδομές λεηλατήθηκαν, μετεγκαταστάσεις δημοσίων οργανισμών καθυστέρησαν χρόνια, λεφτά – λεφτά – λεφτά που πληρώθηκαν και αντί να αποδώσουν πήγαν στο βρόντο. Κι έπειτα μια μέρα κοιτάξαμε και είχαμε χρεοκοπήσει! Κι αναρωτιόμασταν ποιος από όλους έφταιξε. Μήπως παραπάνω από ένας; Δεν είναι μόνο το πόσα έκλεψαν κάποιοι, είναι και το πόσα κέρδη στέρησαν από την ελληνική κοινωνία με πράξεις και παραλείψεις τους.

Το τραγικό είναι πως αν εξετάσουμε μια προς μια τις περιπτώσεις θα υπάρξουν τόνοι χαρτιού σε υπομνήματα, πορίσματα επιτροπών, νομικές γνωματεύσεις και κανονισμούς λειτουργίας, που την παρακμή των εγκαταστάσεων θα την συμπεραίνουν ως νόμιμη κι ανθρώπους σαν εμένα ύποπτους και φερέφωνα ιδιωτικών συμφερόντων.

Χωρίς λοιπόν να με ενδιαφέρει ποιος θα αποκτήσει τι, ξεκάθαρα προτείνω πως κάθε κρατική αθλητική εγκατάσταση πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια να εκχωρηθεί για συγκεκριμένο πραγματικό χρόνο σε ιδιωτική εταιρία, η οποία θα καταθέσει συγκεκριμένου ύψους κεφάλαιο ως εγγύηση και η οποία θα αποδίδει μερίσματα στην τοπική αυτοδιοίκηση και φόρους στο Κράτος. Αν όλα τα παραπάνω οικονομικά μεγέθη δεν βαίνουν ικανοποιητικά, η σύμβαση να λύνεται και να αναζητείται νέος εκμεταλλευτής είτε λέγεται ΚΑΕ Παναθηναϊκός, είτε λέγεται ΟΠΑΠ, είτε λέγεται Red Bull – Coca Cola – Toyota – ING ή όπως αλλιώς. Και οι αθλητικοί χώροι να μπορούν να χρησιμοποιηθούν με κάθε τρόπο ώστε να αποφέρουν κέρδος δημιουργώντας την υποχρέωση σε όσους κερδίζουν, να αποδίδουν οφέλη και ώρες άθλησης στις ίδιες εγκαταστάσεις ή σε νέες όμορες υποδομές που οι ίδιοι θα δημιουργήσουν.

Και τα ευρωπαϊκά κεφάλαια υπάρχουν για συγχρηματοδοτήσεις και τις πρακτικές των βαλκανιζατέρ ενισχύσεων πρέπει να καταπολεμήσουμε. Ίσως έτσι δούμε στη χώρα μας μεγάλες και σύγχρονες διοργανώσεις κι αθλητικά γεγονότα, που σήμερα αναρωτιόμαστε συχνά, «γιατί αλλού κι όχι εδώ». Γιατί εδώ βασιλεύουν ακόμα και σήμερα οι Επιτροπές, η σύγκρουση αρμοδιοτήτων κι ένα σύμπλεγμα θεσμών δυσλειτουργικών αλλά καλά αμειβόμενων για να παράγουν σχεδόν το τίποτα.