Ο Σον Γκαρνιέ μιλάει αποκλειστικά στο Gazzetta
- Μπαλαδόρος εν δράσει
- Ή ο παίκτης ή η μπάλα
- Η αρχή των πραγμάτων
- Ένας παγκόσμιος πρωταθλητής του δρόμου
- Επαγγελματίας showman
- Γκαλάκτικος
Ήταν 6 Μαΐου του 1984 όταν γεννιόταν στην μικρή και άγνωστη Σανς της Βουργουνδίας, ο Αρνό «Σον» Γκαρνιέ. Ένα παιδί που έκανε όνειρα που έφταναν στ΄αστέρια – όχι κάποιου μακρινού γαλαξία αλλά του Champions League. Μεγάλωσε με μία μπάλα στα πόδια και ήλπιζε να γίνει κάποτε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στις Ακαδημίες της Οσέρ, κάποια στιγμή πήρε μεταγραφή για την Τρουά αλλά η επαγγελματική του καριέρα τελείωσε νωρίς. Τα πήλινα γόνατά του και τα δύο απανωτά χειρουργεία τον ανάγκασαν να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό.
Καθώς δεν μπορούσε να αποχωριστεί το τόπι, στράφηκε σε ένα παρακλάδι του όπου δεν θα φοβόταν τα σκληρά μαρκαρίσματα, δεν θα κρυβόταν στον αγωνιστικό χώρο από τα κλαδευτήρια. Κακά τα ψέματα, κάθε φιγουρατζής που ερχόταν στην έδρα μας να μας ρεζιλέψει, έτρωγε μερικές καλές από νωρίς για να καταλάβει που ήρθε. Έτσι γινόταν στις γειτονιές στο Περιστέρι, έτσι γινόταν και 120 χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι. Ε λοιπόν, ο Αρνό το κατάλαβε. Όμως κατάλαβε από νωρίς και τον τρόπο που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ατυχία του, αξιοποιώντας το ταλέντο του για να γίνει διάσημος και να αποκτήσει φουσκωμένο λογαριασμό. Γιατί το καλό το παλικάρι, ξέρει κι άλλο μονοπάτι.
Μπαλαδόρος εν δράσει
Τον συνάντησα στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας. Μεγάλο όνομα πια σε αυτό το μέρος του κόσμου, έδινε ένα από τα γνωστά του, φαντασμαγορικά σόου, όπου μιλάει στη μπάλα όπως λίγοι.
Μετά τα γκελ, τα τρικ κι αφού σταμάτησε το χειροκρότημα, ξεκίνησε η ανάκριση. Η πρώτη απορία αφορά στις μέρες που όργωνε το χόρτο, στο 11 εναντίον 11. Κυνηγώντας το όνειρο της Ligue 1. Τον ρωτώ που συνήθιζε να αλωνίζει στον αγωνιστικό χώρο και με τι χούγια.
«Ήμουν δεκάρι, θα έλεγα το στιλ μου έμοιαζε λίγο με εκείνο του Ζινεντίν Ζιντάν. Μου άρεσε να ελέγχω το ρυθμό, είχα καλή ντρίπλα, καλή πάσα. Όμως είχα δύο σημαντικούς τραυματισμούς, διαδοχικούς μάλιστα κι αυτό σταμάτησε την εξέλιξή μου. Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά κάποιοι προσωπικοί λόγοι με ώθησαν σε αυτή την αλλαγή καριέρας, με το freestyle να γίνεται η δεύτερη φύση μου», θυμάται ο 37χρονος πια ζογκλέρ.
Θα πάμε κι εκεί Σον, όμως σαν γνήσιος κατά φαντασία μπαλαδόρος, ταυτίζομαι και θέλω να μάθω κι άλλα για το τότε. Θα στοιχημάτιζα πως και στο γήπεδο θα έκανε κόλπα κατά ριπάς – προκαλώντας εκρήξεις προπονητών. Με στέλνει στον κουβά: «Όχι και τόσο. Βλέπεις το ποδόσφαιρο δεν είναι όπως ήταν κάποτε, δεν βοηθούν και τόσο όλα αυτά στην κανονική ροή του παιχνιδιού. Άλλωστε δεν αρέσουν και στους προπονητές. Σου λένε “…δεν θέλω κολπάκια, θέλω να μοιράζεις τη μπάλα”. Για μένα, σημασία είχε πάντα να είμαι αποτελεσματικός. Αν αυτό σημαίνει πως θα χρειαζόταν να κάνω και ένα κολπάκι με τη μπάλα, θα το έκανα. Όχι όμως μόνο για σόου, αν και θεωρώ πως γενικότερα, το ποδόσφαιρο είναι ένα θέαμα. Και ως θέαμα, θα έπρεπε να είναι διανθισμένο με τέτοια στοιχεία».
Ή ο παίκτης ή η μπάλα
«Επίσης υπάρχει και κάτι άλλο. Αν είσαι αμυντικός και σε περάσω κάνοντας κάτι εξεζητημένο, την επόμενη φορά θα προσπαθήσεις να με “σκοτώσεις”», τονίζει ο Γάλλος.
Πετάγομαι επιβεβαιώνοντας το σενάριο αν η χώρα καταγωγής του αμυντικού είναι η Αργεντινή ή η Ουρουγουάη αλλά από την απάντησή του φαίνεται πως ο Γκαρνιέ έχει φάει κλωτσιά στο καλάμι και στο χωμάτινο του Αγίου Ιεροθέου.
«Νομίζω πως και οι Έλληνες είστε αρκετά σκληροί αν χρειαστεί», λέει με ένα αμυδρό χαμόγελο που μαρτυρά πως πράγματι, έχει γνωρίσει θεριστές made in Greece. «Για να αποφύγεις λοιπόν τον τραυματισμό, πρέπει να έχεις διάφορους τρόπους για να περάσεις και για να κάνεις τη διαφορά. Δεν είναι μόνο τα περίτεχνα τρικ, είναι γενικότερα το πως παίζεις. Κι όσο περισσότερα όπλα έχεις στη φαρέτρα σου, τόσο καλύτερα. Κάθε φορά που κάνω ένα σόου με ρωτάνε για την προετοιμασία μου για τα διαφορετικά προγράμματα που εκτελώ, όμως η βάση είναι η ίδια. Πασάρεις, σουτάρεις, κάνεις ντρίπλες. Αν πάλι, βρεις τρόπους να τα κάνεις αυτά και λίγο διαφορετικά, τότε έχεις εμπλουτισμένο οπλοστάσιο».
Η αρχή των πραγμάτων
Το 2006 ο Γκαρνιέ γύρισε σελίδα, ξεκινώντας να δίνει παραστάσεις freestyle football στους δρόμους. Δεν ήταν κάτι διαδεδομένο, ακόμα δεν ήταν μόδα. Ο Γκαρνιέ θυμάται: «Την πρώτη φορά που ξεκίνησα να παίζω με τη μπάλα μου σε δημόσιο χώρο, διαπίστωσα πως ξαφνικά όλοι γύρω μου σταμάτησαν. Όχι μόνο λόγω των τρικ με τη μπάλα αλλά λόγω της χαράς, της ευχαρίστησης που τους έδινε η “παράσταση”. Συνειδητοποίησα πως περισσότερο από το να παίζω ποδόσφαιρο, μου άρεσε η επικοινωνία με τους ανθρώπους, η ανταλλαγή συναισθημάτων. Πως δεν χρειαζόταν γήπεδο κανονικών διαστάσεων, μπορούσα να παίξω οπουδήποτε. Στο δρόμο, ένας εναντίον ενός, υπάρχουν τόσες παραλλαγές. Γιατί λοιπόν να περιοριστώ στο να παίζω σε ένα συγκεκριμένο χώρο, βάσει συγκεκριμένων κανονισμών; Μπορώ να παίξω παντού. Το μόνο που χρειάζομαι είναι η μπάλα μου. Κι αυτή, είναι ο τρόπος για να επικοινωνώ. Όλοι έχουν μία μπάλα στο σπίτι τους, όλοι έπαιζαν με μία μπάλα όταν ήταν παιδιά κι ας μην ήταν επαγγελματίες. Έπαιζαν στις αλάνες, στους δρόμους, στην αυλή του σπιτιού τους. Κατάλαβα λοιπόν πως… είχαμε κάτι στα χέρια μας και έστρεψα την προσοχή μου σε αυτό. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Στην πορεία προσπάθησα να εξελίξω τις ικανότητές μου σε αυτό που κάνω και κατέληξα να γυρίζω τον κόσμο πραγματοποιώντας show».
Ένας παγκόσμιος πρωταθλητής του δρόμου
Αυτό που ταπεινά δεν ανέφερε ήταν πως έλαβε μέρος στο παρθενικό Red Bull Street Style στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, κατακτώντας τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή! Αυτό ήταν το κομβικό σημείο στην πορεία του, αφού παρότι ακολούθησαν τίτλοι και στη Γαλλία, εκείνη η επιτυχία είχε αποτελέσει εφαλτήριο για μία αδιάκοπη τουρνέ ανά τον πλανήτη. Μία μπάλα αρκούσε, ανεξαρτήτως σκηνικού, για να αρχίσει τα δικά του.
Κάθε παράσταση φαντάζομαι πως απαιτεί και φαντασία. Δεν έχω άδικο. «Σίγουρα, όλα είναι θέμα έμπνευσης», παραδέχεται ο Σον. «Μπορεί να πάω για σόου σε μία χώρα όπου στο κοινό αρέσει να χοροπηδά. Προσαρμόζω λοιπόν το πρόγραμμά μου σε αυτό το ρυθμό. Ή σε κάποια άλλη χώρα μπορεί να τους αρέσει περισσότερο ο χορός, άρα αντίστοιχα, παρουσιάζω ένα show που μοιάζει περισσότερο με χορογραφία. Προσαρμόζομαι. Ανάλογα το κοινό, τον dj, τη μουσική».
Αυτά σε ότι αφορά στο freestyle. Όμως ο Γκαρνιέ είπαμε πως κάνει κι άλλα. Τρελαίνεται για το ένας εναντίον ενός ενώ μέχρι πρόσφατα έπαιζε και ποδόσφαιρο σάλας, έκανε μάλιστα σεζόν ακόμα και στην Ινδία! Κοινώς, πήγαινε τέρμα γκάζι, πράγμα που είχε και απαιτήσεις: «Στην αρχή αφιέρωνα πάρα πολύ χρόνο στην προπόνησή μου, 8 με 10 ώρες την ημέρα, προσπαθώντας να εξοικειωθώ με κάθε είδους επαφή με τη μπάλα. Αν κάνεις μόνο freestyle, ίσως και 3 ώρες να είναι αρκετές. Αν όμως κάνεις κι άλλα πράγματα, αν πχ παίζεις ποδόσφαιρο σάλας, απαιτείται πολύς περισσότερος χρόνος. Δεν έχει καμία σχέση με το freestyle, έχει τακτικές, είναι πιο δυναμικό, έχει σωματικές επαφές. Έπειτα το ένας εναντίον ενός είναι πάλι κάτι διαφορετικό. Πέρασα περίπου 6-7 χρόνια όπου είχα παράλληλη εμπλοκή σε όλα και ήταν πολύ απαιτητικό. Τώρα πια κάνω μόνο shows και video αλλά και μία ημέρα με show, είναι σα προπόνηση».
Επαγγελματίας showman
Κάπου εδώ σκέφτομαι όλα όσα κάνει, τον καταιγισμό από video και post στα social media και αντιλαμβάνομαι πως ίσως όλο αυτό, να είναι πιο βαρύ από την προπόνηση. Τον ρωτάω γι’ αυτόν τον τρόπο ζωής, πίσω από τα χαμόγελα και τις πόζες. Ο Γάλλος απαντά με ειλικρίνεια: «Όλο αυτό είναι πολύ απαιτητικό. Πρέπει να σκέφτεσαι ως αθλητής, να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση και να είσαι προετοιμασμένος για να κάνεις 3, 4, 5 ακόμα και 6 show την ίδια ημέρα! Μετά από κάθε εμφάνιση, το σώμα μου νιώθω πως είναι τόσο καταπονημένο, λες και έχω μόλις ολοκληρώσει έναν 90λεπτο αγώνα σε κανονικό γήπεδο! Οι πολύ γρήγορες κινήσεις με τα πόδια είναι εξαντλητικές. Ειδικά αν τις επαναλαμβάνεις πολλάκις μέσα στη μέρα. Αυτό είναι το αθλητικό κομμάτι.
Τα social media είναι επίσης ένας τομέας στον οποίο πρέπει να δουλεύεις πολύ. Δεν αρκεί το να κάνεις ένα πολύ ωραίο βίντεο, εκεί αυτό που έχει σημασία είναι να έχεις νέο υλικό κάθε ημέρα που περνάει. Δεν αρκεί να ανεβάζεις μία φορά την εβδομάδα ή μία φορά το μήνα, το κοινό θα σε ξεχάσει. Επίσης υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, με προσωπικότητες από διάφορους χώρους. Πρέπει να μπορείς να κατανοήσεις τι θέλει να βλέπει ο κόσμος αλλά και ποιος είναι ο αποδοτικότερος τρόπος λειτουργίας κάθε πλατφόρμας. Τι είδους υλικό μπορεί να γίνει viral σε κάθε πλατφόρμα, τι δεν αποδίδει. Τι πρέπει να προσέχεις στο φωτισμό ή στα πρώτα δευτερόλεπτα του video. Ευτυχώς εγκλιματίστηκα πολύ νωρίς στις απαιτήσεις κάθε μέσου, παλιότερα το YouTube, μετά το Instagram και προσάρμοσα όσα κάνω. Τώρα πια, το μυαλό μου είναι εκεί. Όπου κι αν πάω, σκέφτομαι τι φωτογραφίες πρέπει να βγάλω, ποιο θα ήταν το ιδανικό σημείο για video».
Γκαλάκτικος
Ο Γκαρνιέ έχει βρεθεί δίπλα σε σπουδαίες προσωπικότητες της στρογγυλής θεάς: Μαραντόνα, Πελέ, Νεϊμάρ, Ζιντάν, Μπενζεμά, Μαρτσέλο, Νάνι και πολλοί άλλοι. Τον ρώτησα για την κορυφαία του στιγμή συναντώντας όλους αυτούς τους θρύλους και εστίασε στη συνάντηση με έναν άλλο κορυφαίο ζογκλέρ των γηπέδων, τον Ροναλντίνιο!
«Υπάρχει μία στιγμή για την οποία είμαι πολύ υπερήφανος και θα τη θυμάμαι για όλη μου τη ζωή», θυμάται με περηφάνια ο Γάλλος. «Αν και πρέπει να σου πω ότι για μένα, όλοι είναι ισάξιοι. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Δεν με νοιάζει αν αυτός που θα βρεθεί δίπλα μου είναι διάσημος ή όχι. Θα παίξω μαζί του με τον ίδιο τρόπο, θα κάνω αστεία με τον ίδιο τρόπο, αν του αρέσει όλα καλά, αν όχι, δεν θα με νοιάξει. Όμως η στιγμή που ξεχωρίζω ήταν σε ένα τουρνουά, όπου συμμετείχε ο Ροναλντίνιο. Ήταν εκνευρισμένος με έναν διαιτητή και αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο. Ενώ λοιπόν έβγαινε εκτός γηπέδου περνούσε από μπροστά μου και ξαφνικά τον βλέπω να σταματά και να έρχεται να μου μιλήσει. Μου είπε πως παρακολουθεί και του αρέσουν πολύ όσα κάνω και πως θα ήθελε να κάνουμε και κάτι μαζί!
Είχα μείνει άφωνος, δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Δεν γνωριζόμασταν όμως ήξερε τη δουλειά μου, πράγμα πολύ σημαντικό για μένα, σήμαινε πως είχα φτάσει σε ένα επίπεδο που μπορούσα να αγγίζω επαγγελματικά τόσο σπουδαίες προσωπικότητες. Κι εκείνη τη στιγμή, για μένα ήταν η αρχή. Όχι το φινάλε και η κορύφωση, η αρχή».
Κλείνοντας, ο Γκαρνιέ στέλνει το μήνυμά του στους νέους για τους οποίους ενδεχομένως να αποτελεί πηγή έμπνευσης: «Μην αφήνεις κανέναν να σου πει τι μπορείς να κάνεις στη ζωή σου και τι όχι. Δούλεψε σκληρά, κάθε μέρα, για να γίνεις ο καλύτερος σε αυτό που κάνεις. Να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Μην προσαρμόζεσαι στους άλλους, δημιούργησε το δικό σου στιλ. Να είσαι δημιουργικός, να είσαι αυθεντικός και να σκέφτεσαι πάντα έξω από το κουτί». Όπως εκείνος.
