Πώς είναι να σκηνοθετείς τον Mel Gibson

Ο Mel Gibson πρωταγωνιστεί σε μια καταιγιστική ταινία δράσης και ενώνει τις δυνάμεις του με τον έμπειρο στο είδος Jean-Francois Richet (γνωστό για τις επικές γκανγκστερικές ταινίες με τον Vincent Cassel, Mesrine Part 1 & Part 2). Ο γάλλος σκηνοθέτης δίνει τις δικές του απαντήσεις για την ταινία «Blood Father: Βίαιη Δικαιοσύνη».

Σε αυτή την ταινία οι ήρωες σας ανήκουν στον υπόκοσμο. Αλκοολικοί, τοξικομανείς, εγκληματίες, βαποράκια, μέλη καρτέλ, φυλακισμένοι, νεοναζί, παράνομοι μετανάστες. Εκτός από τη διαμάχη για την εξουσία, πιστεύετε ότι η ταινία πραγματεύεται τη βία και την επιβίωση σε έναν απάνθρωπο κόσμο;

Δεν είναι εύκολο να αναλύεις τις επιλογές σου, όταν τις κάνεις. Αυτό έρχεται μετά. Η ταινία σχετίζεται με ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Πιστεύω ότι διαλέγω ιστορίες με βάση την αφήγηση, το δράμα, τη ροή της ιστορίας, παρά μέσα από μια προσεχτικά χαρτογραφημένη διαδικασία. Αναγνωρίζω ότι οι χαρακτήρες μου αγωνίζονται, είναι επαναστάτες και ότι τελικά η πάλη αυτή δεν τους κάνει πιο ευτυχισμένους.

Το Blood Father έχει να κάνει με την εξουσία. Αφού αποφυλακιστεί ο John Link (Mel Gibson) θέλει να εξιλεωθεί και δουλεύει για να ζήσει. Μένει σε ένα τροχόσπιτο και συναναστρέφεται ανθρώπους της εργατικής τάξης. Εκεί ζει με απλούς εργάτες που είναι πια στο περιθώριο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Όλοι οι θετικοί χαρακτήρες της ταινίας ανήκουν στην εργατική τάξη, όπως και ο John, ο νεαρός από το μοτέλ, οι μεξικανοί παράνομοι μετανάστες που δεν μιλάνε αγγλικά και βγάζουν το ψωμί τους με τον ιδρώτα τους.

Όπως στο ομώνυμο βιβλίο του Peter Craig που μεταφέρατε στη μεγάλη οθόνη, παρά τη σκληρότητα, η ταινία έχει να κάνει με την παθιασμένη αγάπη ενός πατέρα για την κόρη του. Ο John Link μοιάζει να είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που μπορεί να αγαπήσει, εκφράζει μια μορφή θυσίας και πίστης. Πιστεύετε ότι εκπροσωπεί έναν κόσμο αξιών, αγάπης χωρίς προϋποθέσεις, αυτοθυσίας; Ενός κόσμου που δέχεται επίθεση από το συμφέρον και την απληστία;

Διάβασα το βιβλίο πριν διαβάσω το σενάριο. Το βρήκα εξαιρετικό καθώς δείχνει μια ταραγμένη Αμερική, πλούσια παιδιά που παίρνουν ναρκωτικά, όργια και τη μυθοποίηση των γκάνγκστερ, σε αντίθεση με την εργατική τάξη της Αμερικής, με τους ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά για να ταΐσουν τα παιδιά τους, με τους παράνομους εργάτες που μαζεύουν πορτοκάλια, με τον χαρακτήρα του Link που βρίσκει εξιλέωση μέσα από τη δουλειά. Αυτό είναι το υλικό που μου αρέσει. Η αντιπαλότητα ανάμεσα στον πατέρα και την κόρη που ανήκουν σε διαφορετικό υπόβαθρο.

Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο Mel είναι εμβληματικός. Έχει αρχές και η ζωή του έχει να κάνει με τη θυσία. Μια ζωή δέχεται χτυπήματα, πηγαίνει φυλακή για να προστατέψει τον θετό πατέρα του. Τι κερδίζει; Τίποτα! Για να σώσει την κόρη του, για να ισοφαρίσει για την απουσία του, για να της δώσει τη χαρά της ζωής, απελευθερώνεται μέσα από τη βία. Οπότε η βία γίνεται απελευθερωτική.

Το βιβλίο επικεντρώνεται στο κορίτσι και στην ενηλικίωση του. Η Lydia βρίσκει τον εαυτό της μέσα από δύσκολες εμπειρίες. Εδώ η ταινία επικεντρώνεται στον πατέρα - δεν είναι ένας πατρικός εφιάλτης; Ο καλύτερος πατέρας του κόσμου προσπαθεί να σώσει την κόρη του από τον χειρότερο γαμπρό του κόσμου. Αυτό εξηγεί την επιστροφή του τελευταίου, που είναι η απόλυτη ενσάρκωση του άγχους, σαν ένα κακό όνειρο που επανέρχεται για να σε στοιχειώσει.

Το σενάριο ασχολείται μόνο με το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου. Σε μια ταινία, δε χρειάζεται να εξηγήσεις όλη την εξέλιξη του χαρακτήρα. Μόλις τον εμφανίσεις, υπάρχει! Και το κοινό τον αποδέχεται αμέσως, γεγονός που δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσεις διάφορα θέματα.

Ο κύριος χαρακτήρας δεν είναι ο ίδιος με το βιβλίο. Το βιβλίο έχει να κάνει με την ενηλικίωση, όντως. Η ταινία έχει να κάνει με τη μετάβαση, την επιβίωση, τη χειραφέτηση, την αγάπη και την αυτοθυσία.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Mel Gibson; Πώς καταφέρατε να αποσυνδέσετε τον μηχανόβιο χαρακτήρα του από τη μυθολογία του Mad Max;

Το Mad Max δεν μου πέρασε ποτέ από τα μυαλό όταν έκανα την ταινία. Συμφωνώ ότι μπορεί και να υπάρχουν ομοιότητες. Η ταινία διαδραματίζεται στην έρημο, βλέπεις μηχανές και αυτοκίνητα, αλλά αν δεν υπήρχε ο Mel, κανείς δεν θα τις συνέδεε. Αυτό που σε κάνει να το σκεφτείς είναι το γεγονός ότι οι περισσότερο από εμάς έχουν μεγαλώσει βλέποντας το Mad Max και το Lethal Weapon. Σπάνια έχω δουλέψει με κάποιον που είναι τόσο ταπεινός και συγκροτημένος. Για μένα, ο Mel είναι ένας από τους σπουδαιότερους κινηματογραφιστές, είναι εκεί πάνω στη λίστα μου με σκηνοθέτες όπως ο Michael Mann. Κι όμως ποτέ δεν έκανε παρεμβάσεις στη δουλειά μου.

Ο Mel ενδιαφέρεται μόνο για ένα πράγμα και στο τέλος αυτό είναι το πιο σημαντικό. Το κίνητρο του χαρακτήρα σε κάθε σκηνή. Γι΄ αυτό είναι σπουδαίος ηθοποιός και σπουδαίος σκηνοθέτης. Δεν ασχολείται με μικροπράγματα, το μόνο που σκέφτεται είναι τα κίνητρα. Έχει οξεία αίσθηση του δράματος. Αλλάξαμε το τέλος μια ώρα πριν το γύρισμα, όταν ο Mel ένιωσε ότι δεν ήταν σωστό. Μιλήσαμε με τον Mel και τον Peter Craig και ο Mel μας είπε εκατό ιδέες σε ένα λεπτό. Παρεμπιπτόντως, είναι σαν τον Vincent Cassel, ασχολούνται μόνο με τα κίνητρα του χαρακτήρα. Αυτό είναι το κλειδί για το σωστό δράμα.