Rockwave Festival 2018: Οι Arctic Monkeys και ο vintage Τέρνερ σαν παλιό... ελληνικό σινεμά (vids)
«Εντάξει, εμένα δε με ενόχλησε ο ήχος. Απλά ήταν μία ξεπέτα», ακούω μια παρέα να συζητάει οδεύοντας προς την έξοδο και γυρνάω αυτόματα να δω ποιος πετάει αυτά τα «μαργαριτάρια». Σεβαστό το ότι ο καθένας έχει την άποψή του και σε μια δημοκρατική χώρα μπορεί να την εκφράζει οποτεδήποτε του καπνίσει, αλλά καλό θα ήταν πριν το κάνει να έχει και μία εμπειρία αντίστοιχων συναυλιών ώστε να έχει «χτίσει» μία στοιχειώδη κρίση.
Δε σου κρύβω ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι Arctic Monkeys (αντίστοιχα και ο Sting στο Ηρώδειο) είχαν εισιτήριο που άγγιζε τα 75 ευρώ. Ναι, το line up με Alt J, Μάιλς Κέιν και Get Well Soon για μένα δεν δικαιολογεί τόσα χρήματα, όταν μάλιστα προηγήθηκαν οι Jamiroquai με 45. Ο αντίλογος βέβαια, μπορεί άνετα να υποστηρίξει πως για να πραγματοποιηθεί μία συναυλία θα πρέπει να είναι βιώσιμη για τους διοργανωτές της, οπότε ας δεχτούμε ίσως για τις μαϊμούδες αυτήν την δικαιολογία. Αντίστοιχα φυσικά, υπολογίζεις και τα πέρα δώθε μεταφορικά μέχρι τη Μαλακάσα που δεν είναι Πλατεία Νερού, σε καμία περίπτωση. Εν ολίγοις, τα περίπου 100 ευρώ (με όλα τα παρελκόμενα) είναι ένα ποσό απόλυτα σεβαστό για να δημιουργήσει εξαρχής ένα είδος μίρλας για την ποιότητα του φεστιβάλ και των acts που περιλάμβανε.
Όσο προλάβαμε τους Alt-J και χωρίς καμία διάθεση να πιεστούμε αυτήν τη φορά μπροστά μαζί με όλες τις Τερνερίτσες που υπέμεναν καρτερικά το στριμωξίδι, δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα μαζί τους, πόσω μάλλον αν σκεφτείς ότι αρκετός κόσμος δήλωνε εξαρχής ότι θα ερχόταν στη Μαλακάσα για εκείνους και όχι για τις μαϊμούδες. Ήταν ένα ωραιότατο live για να παίζει στο φόντο όσο κουβεντιάζαμε νωχελικά, τίποτα παραπάνω. Εμείς στο ενδιάμεσο, σχολιάζαμε ότι περιμέναμε περισσότερο κόσμο στο Terravibe και αφήναμε ένα ενδεχόμενο λόγω της ημέρας (Παρασκευή) να ερχόντουσαν αρκετοί τελευταία στιγμή, αφού είχε οριστεί η ώρα εμφάνισης των headliners στις 22:30. Τζίφος. Όταν όντως βγήκε ο Τέρνερ και η παρέα του στη σκηνή, η μόνη διαφορά που εντοπίσαμε ήταν ότι ο κόσμος απλά μεταφέρθηκε λίγο πιο μπροστά, κατά τ' άλλα ήμασταν αρκετά ευρύχωρα για τα δεδομένα του Rockwave.
Πρώτη εικόνα για τον Τέρνερ: Ευτυχώς αποχωρίστηκε το άθλιο αυτό μούσι που κόντεψε να δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ των απανταχού θαυμαστών του στα σόσιαλ μίντια. Και το μαλλί σουλούπωσε επίσης, προς το καλύτερο ευτυχώς. Με τη δεύτερη ματιά, εντόπιζες αυτήν την κάπως αμήχανη vintagιά που προσπαθεί τόσο πολύ να υιοθετήσει η μπάντα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν της πάει κιόλας. Σε σύγκριση με την εμφάνιση των Last Shadow Puppers το 2016 στην ίδια διοργάνωση, ο Τέρνερ έδειχνε πιο ώριμος και κυρίως πιο... νηφάλιος (κυριολεκτικά) στα βήματά του στη σκηνή. Σαν γεγονός εμπεριέχει πολύ την έννοια του one man show· εκείνου που είτε δε μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα μέλη είτε σε εκνευρίζει λόγω του «εγώ» που έρχεται σε έντονη αντιπαράθεση με το «εμείς» μιας μπάντας. Εντάξει, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Χωρίς Τέρνερ μαϊμούδες δεν υπάρχουν και χθες ο μπροστάρης τους, αποστόμωσε και επιβεβαίωσε ταυτόχρονα όσους υποστηρίζουν -ειδικά μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους άλμπουμ Tranquility Base Hotel & Casino- ότι ήρθε η ώρα να συστήνεται ως σόλο καλλιτέχνης. Όσο κι αν προσπάθησε να μένει ταμπουρωμένος προς τα πίσω και δίπλα στους μουσικούς του, στη σκηνή ήταν αυτός και η μπάντα του ξεκάθαρα, χωρίς να δημιουργεί ωστόσο, πρόβλημα συνοχής στο συνολικό αποτέλεσμα. Είναι ο Άλεξ Τέρνερ με την μπάντα του, είναι καλά και όλοι μαζί λέγονται Arctic Monkeys. Το κακό πού είναι;
Έχοντας ρίξει μια ματιά στο setlist των χωρών που προηγήθηκαν, στη Μαλακάσα ξεκίνησαν πάλι με το hit Four Out Of Five από το νέο τους άλμπουμ και καπάκι έριξαν το «βαρύ πυροβολικό» Do I Wanna Know σκορπίζοντας ενθουσιασμό. «Λες να προσθέσει το I Wanna Be Yours που δεν λέει πουθενά αφού άρχισε ανατρεπτικά;», αναρωτήθηκα. Στο ενδιάμεσο, καταλάβαινες πως ο Τέρνερ είχε βαλθεί να αποδείξει στους επικριτές του ότι α. ναι, μπορεί να ροκάρει, β. ένα αντικειμενικά υποτονικό σε ρυθμούς νέο άλμπουμ δε σημαίνει ότι οι συναυλίες τους στο εξής θα βάζουν τον κόσμο για ύπνο. Κάθε άλλο. Ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, που νομίζω ότι στα χρόνια που επισκέπτομαι το Terravibe για συναυλίες, ο ήχος ήταν καλύτερος από ποτέ. Πώς ήταν οι Black Keys; Στο άλλο άκρο, ο Τέρνερ ήταν λες και τραγουδούσε στο αυτί μας μέσα, αβίαστα κιόλας. Όσοι τον βλέπαμε από τις οθόνες, ήταν σα να έπαιζε κιθάρα και να μιλούσε στο μικρόφωνο - σε αντίθεση με συναδέλφους του που βλέπουμε κατά καιρούς να αλλάζουν 56 χρώματα για να βγάλουν τη φωνή που θέλουν. Δεν είναι προφανώς τόσο εύκολο, όσο το παρατηρούμε εκτός σκηνής και δη όταν οι εναλλαγές στα τραγούδια (από την μπαλάντα στη ροκιά και τούμπαλιν) είναι χαοτικές. Παρεμπιπτόντως, χθες κατανοήσαμε γιατί ακροβατεί μεταξύ Arctic Monkeys και Last Shadow Puppets. Οι δύο μπάντες αποτελούν απόρροια των δύο όψεων της μουσικής ιδιοσυγκρασίας του Τέρνερ που με διόλου παράταιρο τρόπο έπρεπε να βρουν βήμα «ομιλίας».
Σ' αυτό που θέλω να σταθώ περισσότερο πάντως, είναι η σκηνοθεσία των μαϊμούδων στη σκηνή. Φωτισμένοι σαν σε σκηνή παλιάς μπουάτ και με τα μόνιτορ να μεταδίδουν όσα συνέβαιναν στο ασπρόμαυρο, δημιουργούσε την «παλιακή» ατμόσφαιρα που τόσο πολύ επιδιώκει ο Τέρνερ. Θα ΄θελε να ΄ναι παιδί των '60s-'70s, όλοι το ξέρουν αυτό. Όμως χθες, με τα αριστοτεχνικά, υποβλητικά, άχρωμα πλάνα που προβάλλονταν δεξιά και αριστερά της σκηνής, συνειδητοποιήσαμε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κιόλας. Θα μπορούσε δηλαδή να είναι εκείνος που η Λάσκαρη αφού τον έβαλε να ξυρίσει το άθλιο μούσι, τον απέρριψε και εκείνος ύστερα έκανε τον πόνο του τραγούδι. Star Quality λέγεται αυτό που κουβαλάει ο όμορφα άσχημος Τέρνερ, ακόμα κι αν συχνά επισκιάζει ο,τιδήποτε άλλο.
Παράλληλα, αναμενόμενο, προβλέψιμο, αλλά θα έλειπε από τη σκηνή ο Μάιλς Κέιν αν δεν τον είχε ανεβάσει στο encore για την performance στο 505 που τόσο αγαπάει ο Τέρνερ και το κοινό του. Προσωπικά, θα μείνω στην εικόνα εκείνων των ζευγαριών που καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας χόρευαν blues, ενώ λίγο πιο πριν είχαν χτυπηθεί σαν φραπές από το πολύ χοροπήδημα. Και περιμένω τον Τέρνερ σε δέκα χρόνια από τώρα, να ολοκληρώσει ό,τι άφησε στη μέση χθες, αυτήν τη φορά με τον αέρα του νικητή που δε νιώθει άβολες τύψεις για το ταλέντο που κουβαλάει.
Υ.Γ: Η τσατσάρα με την οποία χτενίστηκε κάπου στα μισά της συναυλίας, σαφέστατα ήταν το highlight της βραδιάς!
Φωτογραφία εξωφύλλου: Rockwave Festival
Πηγή: Reader.gr
