Ο Τζον Μόσλεϊ προπονητής του Last Chance U στο gazzetta.gr: «Τους δίνω "σκληρή" αγάπη»
- «Είμαι εκεί για να γίνω ο μέντορας, ο μπαμπάς, ο προπονητής»
- «Με ρωτούσαν, γιατί διάλεξα αυτό τον κόπανο...»
- «Φυτεύω τον σπόρο για να αλλάξω ζωές»
- ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
«Μετανιώνω για πολλά... Μετανιώνω για πολλά... Γ@μησα@ τη ζωή μου...». Το πρώτο άκουσμα σε παγώνει, Αυτός είναι ο σκοπός του. Οφείλει να είναι δυνατό. Μία τρόπον τινά «σφαλιάρα» στον τηλεθεατή. Σαν αυτή που έχει δεχτεί ο αφηγητής. Κάτι για να μας τραβήξει την προσοχή.
Το Last Chance U είναι ακριβώς αυτό που αναφέρει ο τίτλος του. Μία τελευταία ευκαιρία. Όλα γίνονται για μία τελευταία ευκαιρία. Στο μπάσκετμπολ. Στη μόρφωση. Στη ζωή.
Μία χούφτα ανθρώπων μαθαίνουν τη ζωή από τη σκληρή πλευρά. Δεν τους συμπεριφέρθηκε σωστά. Δεν της συμπεριφέρθηκαν σωστά. Και ο δρόμος τους έφερε στο ανατολικό Λος Άντζελες. Στο κολέγιο του Ανατολικού Λος Άντζελες.
Εκεί όπου ο πόνος πρέπει να γίνει ελπίδα. Και το μπάσκετμπολ είναι ο μόνος δρόμος. Το αθλητικό ντοκιμαντέρ του Netflix μας δίνει την ευκαιρία να δούμε την πραγματική ζωή, τη δύσκολη ζωή -μα και μπόλικο μπάσκετμπολ - από την ασφάλεια του καναπέ μας.
Μία ματιά στο κολεγιακό μπάσκετ. Όχι αυτό που ξέρουμε. Υπάρχει και το παρακάτω... ράφι. Η τελευταία ευκαιρία. Κυριολεκτικά. Εκεί που υπάρχει ο κόουτς Τζον Μόσλεϊ και οι Χάσκις του East LA College.
Το gazzetta.gr επικοινώνησε με τον 48χρονο προπονητή. Τον άνθρωπο που έχει αναλάβει ένα δύσκολο έργο: τη διάσωση ψυχών. Άτυχων παιδιών που δεν είχαν την ευκαιρία ή τη δυνατότητα να καταλήξουν σε ένα πανεπιστήμιο. Και μέσω του East LA αναζητούν την ελπίδα, την εξιλέωση, την τελευταία ευκαιρία.
«Έχεις μόνο μία ευκαιρία», είναι μία αγαπημένη ατάκα του Μόσλεϊ. Είναι πέρα για πέρα αληθινό. Μα και τόσο σουρεαλιστικό. Γιατί παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, μπορεί να μπερδέψεις το αληθινό με το τηλεοπτικό. Ο Τζόν Μόσλεϊ είναι αυτός που σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και είναι όπως ακριβώς εμφανίστηκε στο ντοκιμαντέρ: αληθινός, φωνακλάς, πατέρας, καθοδηγητής.
Η εκπληκτική ιστορία του Τζον Μόσλεϊ και των παικτών του στο gazzetta.gr.!
Τι είναι τελικά ένα κοινοτικό κολέγιο, όπως το East LA;
«Υπάρχουν τα πανεπιστήμια των τεσσάρων ετών. Έχουν καλύτερη χρηματοδότηση. Και υπάρχουν και τα κοινοτικά κολέγια, όπως εμείς, με διάρκεια δύο ετών και χωρίς τη δυνατότητα υποτροφίας.
Είναι σαν να πηγαίνεις στο τοπικό Λύκειο. Πληρώνει το δημόσιο ή η πόλη.
Οι περισσότεροι δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε ένα κολέγιο τεσσάρων ετών ή να λάβουν υποτροφίες. Κάτι έγινε στη ζωή τους και υποχρεώθηκαν είτε να τα παρατήσουν ή δεν κατάφεραν να γίνουν δεκτοί, λόγω χαμηλών γνώσεων. Αυτοί απευθύνονται σε ένα τοπικό κολέγιο, αυτό των δύο ετών.
«Χτίζουν» το ακαδημαϊκό βιογραφικό τους, με σκοπό να μεταπηδήσουν στο πανεπιστήμιο των τεσσάρων ετών.
Είναι μία συνεχόμενη πάλη. Έχουν όλα αυτά τα θέματα, δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν υποτροφίες. Και ταυτόχρονα δεν υπάρχει ενδιαφέρον στη χρηματοδότηση του κοινοτικού πανεπιστημίου».
Πώς αισθανθήκατε όταν σας έδωσαν την ευκαιρία να πείτε την ιστορία σας;
«Στην αρχή δεν ήθελα να το κάνω. Ήθελα πραγματικά να έχω όλες αυτές τις κάμερες να με ακολουθούν κάθε μέρα;
Είμαι ένας τύπος που θέλει να βοηθήσει αυτά τα παιδιά, έτσι ώστε να προχωρήσουν στα πανεπιστήμιο.
Κάποιοι μου είπανε, ότι πρέπει να μοιραστούμε αυτό που κάνουμε. Το ίδιο μου είπε και ο πάστορας μου. Επηρεάζουμε τις ζωές των ανθρώπων στο κοινοτικό κολέγιο. Και κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχει το κολέγιο των δύο ετών.
Είναι ευτυχία που υπάρχει, δεν είναι τιμωρία. Δεν είναι κάτι κακό. Σου δίνει την ευκαιρία να προετοιμαστείς για το επόμενο βήμα, το τετραετές. Και κοστίζει λιγότερα χρήματα για να τα παρακολουθήσεις.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν χιλιάδες κοινοτικά κολέγια. Μόνο στην Καλιφόρνια υπάρχουν λίγα παραπάνω από 100.
Στον αθλητισμό έχουμε παιδιά, τα οποία έχουν χάσει την τετραετή υποτροφία τους ή δεν κατάφεραν να την πάρουν και να κάνουν αυτό που βλέπετε σε ταινίες.
Δεν είναι κακό, αν είσαι μαθητής ή αθλητής. Τι συμβαίνει όμως και ένας σπουδαίος παίκτης, όπως ο Τζο Χάμπτον βρίσκεται εδώ; Δεν θα έπρεπε να είναι σε ένα τέτοιο κολέγιο. Το ίδιο και ο Ντεσόν Χάιλερ. Θα έπρεπε να ήταν στο πανεπιστήμιο, αλλά κάτι έγινε. Τα παράτησαν, τραυματίστηκαν ή δεν ήταν καλοί στα μαθήματα και αυτός είναι ο λόγος που ήρθανε σε εμάς.
Η ιστορία μας λέει αυτό: τι γίνεται με εκείνους που είναι σπουδαίοι, αλλά δεν έχουν την ευκαιρία να παίξουν στο πανεπιστήμιο των τεσσάρων ετών.
Δεν παίζουν στο Νορθ Καρολάινα ή στο Ντιουκ. Δείχνει που βρίσκονται αυτοί οι νέοι άνθρωποι. Πως προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους.
Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος, τελευταία ευκαιρία, αυτό είναι. Θέλουν να κερδίσουν μία υποτροφία., Μπλέξανε και πρέπει να επιστρέψουν με τον δύσκολο τρόπο».
Και νομίζω ότι το Netflix και οι άνθρωποι πίσω από το Last Chance U είδανε την προοπτική μιας απίθανης ιστορίας. Μετά από πέντε σεζόν για το αμερικάνικο φούτμπολ, ασχολήθηκαν με το μπάσκετ. Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δημοφιλές, γιατί τα επεισόδια του ράγκμπι ήταν εξαιρετικά. Διάλεξαν εμάς, είναι κάτι καινούργιο, περισσότερο εμπλεκόμενο, όπου μαθαίνεις την ιστορία ανθρώπων που δεν έχεις τη δυνατότητα να γνωρίζεις αλλιώς. Ακόμη και αν ζεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πόσο μάλλον παγκοσμίως. Κανείς δεν ξέρει το κολέγιο των δύο ετών. Εμείς, στις ΗΠΑ, το γνωρίζουμε, αλλά το υποτιμούμε».
«Είμαι εκεί για να γίνω ο μέντορας, ο μπαμπάς, ο προπονητής»
Ένας κόουτς οφείλει να κάνει πολλά. Ο Τζον Μόσλεϊ, ωστόσο, μοιάζει περισσότερο με μία πατρική φιγούρα. Είναι έτσι;
«Μέντορας, πατρική φιγούρα, ό,τι χρειάζονται. Κάποιοι αναζητούν ένα κομμάτι που τους λείπει. Μερικοί μπορεί να θέλουνε να είμαι απλώς ένας καλύτερος κόουτς, άλλοι πατέρας, ίσως μέντορας. Ίσως αυτός που θα ακούσει τον πόνο τους.
Προσπαθώ να χτίσω μία σχέση για να καταλάβω τι χρειάζονται και να μπορέσω να τους βοηθήσω. Ακόμη και να γίνω ο πατέρας του.
Πολλοί προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες. Μπορεί να μην έχουν πατέρα, μπορεί να μην έχουν μητέρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχουν αρκετούς μέντορες στη ζωή τους. Είμαι εκεί για να γεμίσω το κενό, για να μπορέσουν να πετύχουν τους στόχους τους».
Μερικές φορές, ωστόσο, έπρεπε να φανεί ένα πιο σκληρό πρόσωπο....
«Σκληρή αγάπη (σ.σ.: tough love). Αυτό κάνω. Τους προετοιμάζω, από τη στιγμή που σχετίζομαι με νεαρά παιδιά. Θα γίνουν άντρες και η ζωή είναι δύσκολη. Αν μπορώ να τους διδάξω κάποια πράγματα μέσα από το μπάσκετ - το οποίο λατρεύουν - και να μάθουν πως να γίνουν σκληροί, θα το εφαρμόσουν και στη ζωή τους. Τους μαθαίνεις μερικά πράγματα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν, μετά, στη ζωή τους. Στο πανεπιστήμιο ή στη ζωή. Πώς να αντιδράσουνε μπροστά σε μία δυσκολία.
Πρέπει να είσαι κατανοητός, όταν αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Αλλά πρέπει να είσαι και διορατικός.
Δεν ξέρω αν είμαι καλός προπονητής, αλλά σίγουρα είμαι διορατικός, και έχω μάθει να βλέπω τι χρειάζονται, το συναισθηματικό κενό που πρέπει να καλυφθεί».
Προφανώς και παρακολουθήσατε τα επεισόδια. Είδατε κάτι που δεν είχατε προσέξει, κάτι που να σας έκανε εντύπωση;
«Το είδα, το είχα στα χέρια μου λίγο νωρίτερα. Όλα όσα παρακολούθησα, είναι αυτός που είμαι, αυτό που κάνω. Αλλά δεν είχα καταφέρει να συνειδητοποιήσω τα απλά πράγματα. Για παράδειγμα τον χρόνο που περνούσα με την οικογένειά μου και το έδειξαν στο ντοκιμαντέρ. Πολλοί μου είπανε ότι τους άρεσε που το δείξαμε.
Δεν περίμενα ότι θα επηρέαζε τον κόσμο να ζει πιο απλά. Ζούμε σε μία κοινωνία όπου κυριαρχεί η κουλτούρα των social media, των likes, των followers. Πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας, να γαπάμε τους άλλους, όπως ακριβώς το λέει ο Θεός. Προσπάθησα να είμαι αυθεντικός. Και τώρα θέλω να είμαι περισσότερο.
Όταν ξεκινούσα, έλεγα πως αποκλείεται να είμαι τόσο διασκεδαστικός όσο οι άλλοι προπονητές (σ.σ.: στους προηγούμενους κύκλους του Last Chance U). Θα είμαι, όμως, ο εαυτός μου. Και αυτό λειτουργεί μία χαρά».
«Με ρωτούσαν, γιατί διάλεξα αυτό τον κόπανο...»
Λένε ότι ένας κόουτς επιχειρεί να μεγαλοποιεί τα πράγματα για να δώσει το παράδειγμα. Χρειάστηκε να το κάνετε;
«Αυτό που έλεγα, είναι αυτό που αισθανόμουν. Αυτός είμαι. Αυτός πρέπει να είμαι για να τους βοηθήσω να ανταπεξέλθουν. Μερικές φορές χάνουν τη συγκέντρωσή τους. Στόχος μου ήταν να τους τραβήξω την προσοχή και να περάσω το μήνυμά μου. Να τους δώσω να καταλάβουν ότι ξέρω ποιοι είναι και από που έρχονται.
Είναι διαφορετικές προσωπικότητες, πρέπει να είμαι διαφορετικές και στα μηνύματά μου. Για να τους έχεις μαζί σου, πρέπει να μάθεις ποιοι είναι, προτού καταφέρεις να τους κάνεις να σε εμπιστευτούν.
Ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει στις ζωές τους. Μιλάω σκληρά, αλλά το κάνω από αγάπη. Ίσως ξεφεύγει μερικές φορές, αλλά το κάνω για να καταλάβουν, για να πάρω την ανταπόκριση που ζητάω. Πρέπει να ξέρουν ότι έχω τον απόλυτο έλεγχο και εννοώ κάθε λέξη όσων λέω. Είμαι σίγουρος για όλα όσα έγιναν. Και τον τρόπο που έγιναν».
Σκεφτήκατε το ενδεχόμενο να τα παρατήσει κάποιος παίκτης κατά τη διάρκεια της σεζόν;
«Όλοι θέλουν να παίξουν μπάσκετ, θέλουν μόρφωση, θέλουν μία υποτροφία. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Δεν θέλουν να παρατήσουν το μπάσκετ. Αυτό που τους προτείνω είναι, αφήστε με να καταλάβω γιατί αντιδράτε άσχημα, τι έχει συμβεί στις ζωές σας. Για κάποιο λόγο βρίσκονται εδώ, κάτι τους επηρεάζει να αντιδράσουν σωστά.
Αυτό είναι το ερώτημα, γιατί αντιδράτε έτσι; Δεν θέλουν να παρατήσουν το μπάσκετμπολ ή τη ζωή. Τα αγαπούν. Αλλά κάτι συμβαίνει. Μετρικές φορές κολλάμε στα στερεότυπα, ειδικά στα νέα παιδιά. “Όχι, δεν θα το ανεχτούμε, φύγε από εδώ”, είναι μία συνηθισμένη ατάκα.
Με ρωτάνε, πώς μπορώ να τους ανεχτώ; Πώς μπορώ να ανεχτώ όλα όσα έκανε ο Τζο Χάμπτον; Πολλοί δεν ξέρουν τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτά που είδατε δεν είναι όλη η ιστορία του.
Παρακολουθήσαμε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του Ντεσόν Χάιλερ. Κάποιοι μου έλεγαν για τη συμπεριφορά του. Δεν τον γούσταραν, δεν γούσταραν τη συμπεριφορά του. Άλλοι με ρωτούσαν γιατί διάλεξα αυτό τον τον “κόπανο”. Λοιπόν μαντέψτε, τώρα τον καταλαβαίνουν, τον συμπονούν.
Έχασε τη μητέρα του, έχασε τον πατέρα του και έμεινε μόνος. Ξέρουν όλοι όλα τα θέματα που αντιμετώπισε.
Προτού ξεγράψεις κάποιον, πρέπει να μάθεις την ιστορία του. Δεν το ζητάω από άλλους να κάνουν αυτό που πράττω εγώ. Αυτό το κάνω εγώ. Όσοι με ρωτάνε αυτή είναι η απάντησή μου. Όχι μόνο για τους νέους ανθρώπους. Και εσύ αν έρθεις να δουλέψεις μαζί μου και έχεις άσχημη συμπεριφορά, θα επιχειρήσω να μάθω τι συμβαίνει. Κάτι τρέχει, αν δεν με σέβεσαι. Και αν δεν έχουμε μία καλή σχέση, τότε δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Ίσως να μην ταιριάζει σε άλλους. Μόλις μάθω τι συμβαίνει, καταλαβαίνω. Ο Ντεσόν δεν είχε χρόνο να θρηνήσει...».
«Φυτεύω τον σπόρο για να αλλάξω ζωές»
Το τέλος που είδαμε προκάλεσε συγκίνηση. Θα θέλατε να έχει τελειώσει αλλιώς;
«Εξαρτάται πώς βλέπεις τις άλλες ιστορίες. Μέχρι λίγο πριν το τέλος ήταν γλυκό, διασκεδαστικό. Μου άρεσε. Αυτοί που λένε την ιστορία μας, δημιούργησαν τον σκελετό στην πλοκή. Δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι, αλλά το τέλος ήταν δραματικό. Αυτό δημιουργεί μία εκπληκτική ιστορία.
Έκλαψα, είναι λυπηρό και χαρούμενο μαζί. Και το πιο περίεργο είναι πως μόλις το είδα στην τηλεόραση, με έβλεπα που έκλαιγα και έκλαιγα ξανά. Και αναρωτιόμουν, αφού έχω κλάψει μία φορά, γιατί συμβαίνει ξανά; Δεν είμαι σίγουρος αν έπρεπε να είχε διαφορετικό τέλος. Θα ήταν μία υπέροχη ιστορία να κερδίσουμε τον τίτλο, είχαμε καλή ομάδα.
Αλλά αυτή είναι η ζωή, αυτό κατέγραψαν οι κάμερες. Τελείωσε όπως τελείωσε, θα ήθελα ένα διαφορετικό τέλος, αλλά αυτό έγινε. Αυτό ήθελε ο Θεός, αυτό έγινε».
Σε όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ είδαμε έναν άνθρωπο της πίστης. Χωρίς αυτή θα τα είχες καταφέρει;
«Πιθανότατα όχι. Αν δεν ήμουν ένας άνθρωπος της πίστης, τότε θα ήμουν περισσότερο εγωιστής. Πάλεψα με αυτό στο παρελθόν, ένας άνθρωπος μπορεί να γίνε υπερήφανος, εγωιστής. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Να ικανοποιείς τον εαυτό σου και να ζητάς την προσοχή.
Όταν βγήκαμε από την κοιλιά της μητέρας μας, κλαίγαμε γιατί θέλαμε την προσοχή. Ο Θεός έδειξε συμπόνια σε εμένα, επειδή ήμουν χαμένος. Μου έδωσε πίστη. Τώρα πρέπει να δείξω το ίδιο στους άλλους, να τους βοηθήσω.
Εκεί είναι η καρδιά μου. Υπάρχουν φορές που θέλω να βοηθήσω και εμένα. Αλλά βαθιά στην καρδιά μου ξέρω ότι πρέπει να βοηθάω τους άλλους.
Δεν μπορώ να πιστωθώ τα πάντα, αλλά αν δεν είχα πίστη δεν θα μπορούσα να το κάνω. Αυτό έκανε και ο Ιησούς. Με έσωσε από πολλές δυσκολίες στη ζωή μου. Πήγαινα απευθείας στον... πάτο και με έσωσε. Δεν αναγκάζω κανέναν να πιστέψει. Αλλά αν χρειάζεσαι μία αγκαλιά και αγάπη είμαι εδώ».
Οι παίκτες πώς αντιδρούσαν στα κηρύγματα;
«Δεν χρειάζεται να πιστεύουν. Ακόμη και τώρα, όποτε πάμε σε ένα εστιατόριο, η γυναίκα μου προσπαθεί να με πείσει να φάω κάτι που έχει πάρει η ίδια. Όχι δεν θέλω, της λέω. Μπορεί να είμαστε παντρεμένοι, αλλά δεν μπορείς να με αναγκάσεις.
Το ίδιο μπορεί να γίνει και σε μία ομάδα. Ο καθένας έχει την πίστη του, αρκεί να μην υποχρεώνει τον άλλον. Αν θέλουν να μάθουν κάτι παραπάνω, πολύ ευχαρίστως να τους πω. Αυτό με βοηθάει, αυτό μου δίνει κίνητρο και έμπνευση. Η πίστη με κινεί κάθε πρωί να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Η ζωή μου είναι αφιερωμένη στην ευχαριστία του Θεού, όχι του εαυτού μου. Δεν έχει όριο και γι' αυτό δεν σταματάω και εγώ. Κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια θα είναι στη γη. Κάτι πρέπει να κάνει με τον χρόνο του. Η πίστη σου δίνει μία ατελείωτη δυνατότητα. Και αυτό κάνω».
Ποιος είναι τελικά ο στόχος, να σώσεις μία ψυχή ή να κάνεις καλύτερους παίκτες;
«Την ψυχή. Το μπάσκετ είναι το εργαλείο για να φυτέψεις ένα σπόρο. Δεν μπορώ να τους αλλάξω τη ζωή έτσi απλά. Αλλά φυτεύω τον σπόρο για να αλλάξω ζωές, για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Όταν το κάνουν, ίσως πούνε ότι με βοήθησε να βελτιωθώ. Δεν θέλω να αλλάξω κανέναν, μόνο να φυτέψω σπόρους. Αν ο Θεός θέλει να σε σώσει, τότε θα το κάνει. Αυτή είναι η αποστολή μου».
Η δημοφιλία της σειράς κάνει πιο εύκολη την προσέγγιση παικτών από το East LA;
«Έχω λάβει κυριολεκτικά χιλιάδες e-mails. Η σειρά ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Μπορεί να έχουν επικοινωνήσει μαζί μου ακόμη και από την Ελλάδα ή την Κύπρο. Κάναμε καλή δουλειά, είχαμε καλούς παίκτες. Τώρα έχει μεγαλώσει, έχει βελτιωθεί. Δεν είχαμε την μπασκετική επιτυχία που θέλαμε, λόγω του κορονοϊού, αλλά η σειρά μας έδωσε μία πλατφόρμα. Ακόμη και οι ντόπιοι θέλουν να έρθουν. Όχι μόνο για το μπάσκετ, αλλά και για τη μόρφωση».
Κρατάτε επικοινωνία με παλιούς παίκτες σας που έφυγαν για άλλα πανεπιστήμια;
«Τους μιλάω συνέχεια. Ένας πρώην παίκτης μου από την 1η χρονιά μου, μου έστειλε μήνυμα πριν από 15 λεπτά.
Όλοι οι τύποι που είχαν κακές συμπεριφορές, έμαθαν να το συμπεριφέρονται σωστά. Πήγανε στο πανεπιστήμιο, έπαιξαν μπάσκετ. Έχουν πτυχία, καριέρες. Κάποιοι έρχονται ακόμη στα ματς. Κάθονται πίσω από τον πάγκο, με σταυρωμένα χέρια και μου λένε, κόουτς αυτοί οι τύποι δεν σε ακούνε. Και εγώ τους απαντάω, πέντε χρόνια πριν δεν με άκουγες εσύ.
Θέλουν να πετύχουν, να έχουν μία καλή ζωή. Είναι άτομα από την πόλη του Λος Άντζελες, από το κέντρο, που δεν έχουν πολλά να ζήσουν. Αν πάρουν την ευκαιρία για ένα πτυχίο και να παίξουν μπάσκετ θα έχει γίνει αυτό που λατρεύω. Και εγώ ζούσα σε αυτή την πόλη. Βλέπω τον εαυτό μου στο πρόσωπό τους. Αυτά έζησα και εγώ. Αυτό τώρα θέλω να τους βοηθάω.
Το ίδιο πρέπει να γίνει και για γυναίκες. Να τους δώσουμε δύναμη. Να στηρίξουμε και τους φτωχούς. Εγώ αυτό κάνω, είναι το πάθος μου. Ο Θεός μπορεί να βάλει κάπου αλλού και να βρω άλλο πάθος. Αλλά αυτό θέλω τώρα, να τους δω να προχωρούν στη ζωή τους».
Ποια είναι τελικά η αληθινή ανταμοιβή;
«Με ρωτάνε για το μπάσκετ. Έχω κερδίσει πολλούς αγώνες, αυτή είναι η 5η σεζόν μου. Αυτό που πραγματικά με ενθουσιάζει είναι να τους βλέπω να προχωρούν στη ζωή τους.
Να τους βλέπω στην τηλεόραση να παίζουν μπάσκετ και να μου λένε ότι έλαβαν το πτυχίο τους.
Είναι πιο σημαντικό και η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Από τους παίκτες που είδατε στη σειρά, εννιά προχώρησαν και μπήκανε σε πανεπιστήμιο. Είχαν την ευκαιρία να παίξουμε μπάσκετ. Και η πανδημία και ο εγκλεισμός μου επέτρεψε να τους δω αρκετά στην τηλεόραση. Σχεδόν έκλαψα όταν τους είδα να έχουν προχωρήσει».
Cover Media: Μάνος Περδικάκης
Photo credit: Netflix
