Ο θάνατος της ιερής γοργόνας…

Δεν ξέρω εάν και πόσα χρυσά αγαλματίδια θα μαζέψει ο Γιώργος Λάνθιμος το βράδυ της 24ης Φεβρουαρίου στο Dolby Theatre του Χόλιγουντ όπου θα φιλοξενηθεί η εκδήλωση της απονομής των βραβείων Όσκαρ…

Είμαι όμως σίγουρος πως εκείνη την ώρα κάποιος από ψηλά θα καμαρώνει, θα συγκινείται και θα δακρύζει…

Μονάχα ως τραγική ειρωνεία και ως κακό παιχνίδι - και μάλιστα εν ου παικτοίς - της ρουφιάνας της μοίρας μπορώ να ερμηνεύσω αυτό που συνέβη σήμερα το πρωί…

Ως γνωστόν, όταν το τηλέφωνο σου βαράει νωρίς κάτι κακό έχει συμβεί. Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε και τώρα. Όταν είδα στο καντράν του κινητού μου το όνομα του Κώστα Μπογατσιώτη και απάντησα δεν του 'πα καν καλημέρα…

- Ελα ρε Μπόγα, ποιος πάλι;

- «Η Γοργόνα» μου απάντησε και δεν χρειάστηκαν περαιτέρω διευκρινίσεις…

Είχε φύγει λίγη ώρα πριν για τη γειτονιά των Αγγέλων και για των Αγγέλων τα μπουζούκια που τον καρτέραγαν ανυπόμονα οι παλιοί φίλοι του, ο Αντώνης ο Λάνθιμος!

Κι αυτό πάλι είναι μια τραγική συγκυρία, διότι ο γιος του, ο Γιώργος, μπασκετμπολίστας για ένα φεγγάρι στο Παγκράτι και νυν διαπρεπής και συνάμα πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, γύρισε το 2017 μια ταινία με τον Κόλιν Φαρέλ και τη Νικόλ Κίντμαν, που το σενάριο της σχετίζεται με την τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη…

Η ταινία, ως γνωστόν, τιτλοφορείται «The Killing of a Sacred Deer» και μετά τον θάνατο του ιερού ελαφιού, σήμερα θρηνούμε και για τον θάνατο της ιερής γοργόνας του ελληνικού μπάσκετ…

Θα βγαίνει κι αυτή η δόλια ολημερίς και ολονυχτίς για τον επόμενα μήνα και θα αναρωτιέται με αγωνία, όπως η γοργόνα του λαογραφικού μύθου (όχι εάν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος, αλλά) εάν ο Γιώργος Λάνθιμος θα πάρει το χρυσοποίκιλτο βραβείο…

Εάν κι εφόσον το πάρει, τότε θα του φύγει το μαράζι που ο γιος του δεν βάδισε στα χνάρια του, αλλά αντί του κλειστού γηπέδου του Μετς προτίμησε τη Σχολή Σταυράκου, αντί για τον πάγκο του μπάσκετ, βολεύτηκε στην καρέκλα του σκηνοθέτη κι αντί για την πορτοκαλί μπάλα με τα σπυράκια βαράει την κλακέτα για να αρχίσουν τα γυρίσματα…

Αυτή τη φορά όμως, τη Δευτέρα ή την Τρίτη στο νεκροταφείο Δάφνης-Αγίου Δημητρίου, ο Γιώργος που επιστρέφει από το Μεξικό θα κάνει τα πιο θλιβερά και πένθιμα γυρίσματα της ζωής του.

Για να πω την αμαρτία μου, τον Λάνθιμο δεν τον πρόλαβα να παίζει, αλλά έμαθα από τα πρώτα χρόνια που μπήκα στη δημοσιογραφία πόσο ταλαντούχος και κυρίως πόσο ξεχωριστός παίκτης ήταν. Τον γνώρισα αργότερα, όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στην Αεροπορία και τον έβλεπα κάθε μέρα στο Τατόι, όπου εργαζόταν ως γυμναστής στη Σχολή Ικάρων, όπως επίσης και στη Σχολή Μωραΐτη.

Φινετσάτος, αλλά και δυναμικός, γρήγορος, ευέλικτος, μπριόζος, ένα ελ (κάτι σαν σημερινό τριάρι) της εποχής, που φορούσε τη φανέλα με το Νο 8, έπιανε σαν φιστίκι την μπάλα στις baseball πάσες του Νίκου Σισμανίδη και του Αρη Ραφτόπουλου και τελείωνε τις φάσεις με λέι απ…

Τότε, στη δεκαετία του ’60, όλες οι ομάδες στηρίζονταν στα μπασίματα και στο ένας εναντίον ενός και ο Λάνθιμος δεν αποτελούσε την εξαίρεση στον κανόνα των drivers και των ζογκλέρ!

Στιλάτος, σκέτη γοργόνα!

Μια γοργόνα με χέρια τανάλιες, μάλιστα ο Μπογατσιώτης μου είπε ότι «στο bras de fer έβαζε κάτω ακόμη και τους χεροδύναμους παλαιστές που δεν τολμούσαν να αντιπαρατεθούν μαζί του»!

Γεννημένος το 1946 μυήθηκε κι ελόγου στο μπάσκετ στο ανοιχτό γήπεδο του Φωκιανού, απέναντι από το Καλλιμάρμαρο, στρατολογήθηκε στο ιστορικό παιδομάζωμα του Νότη Μαστρογιάννη, έπαιζε παράλληλα και βόλεϊ (όπως πολλοί μπασκετμπολίστες της εποχής) και αποτέλεσε μέλος της χρυσής ομάδας του Παγκρατίου, μαζί με τον Τάκη Μάγλο, τον Αρη Ραφτόπουλο, τον Νίκο Σισμανίδη, τον Αντώνη Γούναρη, τον Αλέκο Κοντοβουνήσιο, τον Στράτο Χουσέα και τον Σκούταρη.

Νωρίτερα είχαν ανοίξει τον δρόμο ο Μιχάλης και ο Στέλιος Δεκαβάλας, μαζί με τον Ηλία Γκαβά, ενώ οι προπονητές στον πάγκο αποτελούσαν διακοσμητικά στοιχεία!

Περισσότερο από προπονητές ήταν έφοροι, όπως ο Μαστρογιάννης και ο Τριαντάφυλλος Ντοματάς που δεν είχαν κανέναν λόγο να τιθασεύσουν και να καλουπώσουν το αστείρευτο ταλέντο των παικτών.

Αργότερα κάθισαν στον πάγκο του Παγκρατίου ο Μίμης Στεφανίδης και ο Φαίδων Ματθαίου, ενώ αυτή η πολύ ιδιαίτερη ομάδα μπήκε σφήνα στις μεγάλες και χώθηκε τρεις φορές στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής.

«Εφευγε στον αιφνιδιασμό και δεν τον σταμάταγε κανείς. Έπαιρνε παραμάζωμα όποιον αντίπαλο είχε απέναντι του και τα λέι απ του ήταν σήμα κατατεθέν της εποχής» μου είπε πριν από λίγη ώρα ο Σισμανίδης.

Ο Λάνθιμος φόρεσε ακόμη τις φανέλες του Πανιωνίου (για ένα φεγγάρι μετά τον υποβιβασμό του Παγκρατίου το 1975) και εκτάκτως της ΑΕΚ ως δανεικός για κάποια φιλικά ματς με μια αμερικανική ομάδα επιλέκτων, που έφερε στην Ελλάδα ο Τζιμ ΜακΓκρέγκορ. Αγωνίσθηκε επίσης και στις Εθνικές ομάδες, πρώτα των Εφήβων (5 αγώνες, 59 πόντοι) και ύστερα των Ανδρών (9 ματς, 22 πόντοι), συμμετέχοντας στη Βαλκανιάδα του 1964 στο Βουκουρέστι, με προπονητή τον Ματθαίου και με συμπαίκτες τον Τρόντζο, τον Αμερικάνο, τον Πολίτη, τον Παναγιωταράκο, τον Βασιλειάδη, τον Κοντοβουνήσιο, τον Μπαρλά και τον Χουσέα.

Τον τελευταίο καιρό η Γοργόνα είχε καταπέσει, λόγω της χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας και μάλιστα επρόκειτο μια από τις επόμενες μέρες να υποβληθεί σε τραχειοτομή, αλλά δεν πρόλαβε. Χθες το πρωί έβαλε κάποιον να τηλεφωνήσει στον Σισμανίδη για να τον ρωτήσει ποιο κανάλι έδειχνε τον αγώνα του Τσιτσιπά με τον Ναδάλ και λίγες ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή…

«Δυστυχώς η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί πολύ τον τελευταίο καιρό. Συνέχισε να καπνίζει και να πίνει, δεν έτρωγε και μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο. Εδώ και έξι μήνες ήταν κατάκοιτος στο κρεβάτι, βόγκαγε από τους πόνους και επειδή ανέπνεε διαρκώς από φιάλη με οξυγόνο, έβλεπε συχνά παραισθήσεις» μου είπε ο εξ απαλών ονύχων φίλος του, γνωστός και μη εξαιρετέος στην μπασκετική οικογένεια του Παγκρατίου, Αλέκος Πετρόπουλος.

Ο Αντώνης είχε αποτραβηχτεί από το κλεινόν άστυ εδώ και κάμποσα χρόνια στο εξοχικό σπίτι του στο Πόρτο Ράφτη, όπου πολύ συχνά, τον επισκέπτονταν για να πάνε στην ταβέρνα και να θυμηθούν τα ένδοξα νιάτα τους πολλοί παλιοί συμπαίκτες και φίλοι του, όπως ο Κώστας Μπογατσιώτης, ο Χρήστος Ιορδανίδης, ο Νίκος Τσοσκούνογλου, ο Mιχάλης Κυρίτσης, ο Σαράντης Παπαχριστόπουλος, ο Αλέκος Κοντοβουνήσιος, ο Μανώλης Λεκάκης, ο Αντώνης Γούναρης, ο Αντώνης Πανταζής, ο Αλέκος Πετρόπουλος, ακόμη και ο παλαίμαχος διεθνής τερματοφύλακας, ο Νίκος Σαργκάνης.

Τους τελευταίους τρεις μήνες που η κατάσταση του επιδεινώθηκε γύρισε στην Αθήνα και έμενε στο σπίτι της συζύγου του, Ελένης, στη Δάφνη, περιμένοντας να περάσουν οι μέρες για να καμαρώσει τον γιο του στη σκηνή των Όσκαρ, αλλά δεν πρόκανε ο δόλιος…

Ωραίος τύπος ο Αντώνης. Ομορφάντρας, γόης, με μακρύ μαλλί, περιζήτητος στο γυναικείο φύλο και στις παρέες, bon viveur, όπως οι περισσότεροι παίκτες εκείνης της εποχής, φανατικός καπνιστής και πότης. «Μποέμ και ρέμπελος» όπως αυτοσυστηνόταν και αυτοσαρκαζόταν από μόνος του…

Αυτό ακριβώς είχε στο μυαλό του πριν από λίγη ώρα ο (νεαρότερος, αλλά εξίσου λάτρης της καλής ζωής και των ξενυχτιών) Σαράντης Παπαχριστόπουλος που έγραψε στο Facebook ότι «με τον χαμό της Γοργόνας, κηδεύουμε τις νύχτες μας»!

Καλοστραθιά να ‘χει στον Παράδεισο…