«Ποια Εθνική; Από το 2021 και βλέπουμε!»

Το περιστατικό συνέβη μπροστά μας στο Ντάλας και η παρακάτω ερώτηση διατυπώθηκε από Αμερικανό δημοσιογράφο, που ήταν εμφανές ότι δε γνώριζε πόσο κόστισε στην Εθνική της χώρας του, η αδυναμία του Λούκα Ντόντσιτς να ενισχύσει την πατρίδα του στα «παράθυρα» της FIBA! «Με σένα στην Σλοβενία και τον Γιάννη στην Ελλάδα, πιστεύεις ότι οι Αμερικανοί μπορούν να απειληθούν τον Σεπτέμβριο στην Κίνα;», ρώτησε ο ανυποψίαστος συνάδελφος της εφημερίδας “Dallas Oserver”, για να πάρει πληρωμένη απάντηση από τον 19χρονο forward των Μάβερικς.

«Δεν μπορώ να σου απαντήσω καθόλου για την Σλοβενία, πολύ απλά γιατί δύσκολα θα ξαναπαίξω στην Εθνική πριν από το 2021! Στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν έχουμε προκριθεί και πολύ αμφιβάλλω για το αν θα έχουμε την ευκαιρία να συμμετάσχουμε σε ένα ενδεχόμενο προολυμπιακό τουρνουά! Οπότε, δεν μπορώ να ξέρω τι θα γίνει σε δύο χρόνια από τώρα! Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε για να το αποτρέψω!» του απάντησε εντελώς αφοπλιστικά ο κατά γενική ομολογία κορυφαίος “rookie” της εφετινής χρονιάς στο ΝΒΑ, περιγράφοντας πολύ εύστοχα την κατάσταση που προκάλεσε ο νεωτερισμός της FIBA, ο οποίος αποδείχτηκε τουλάχιστον ατυχής και οπισθοδρομικός όσον αφορά το ενδιαφέρον του φίλαθλου κόσμου και του τηλεοπτικού κοινού.

Δεν είναι μόνο αυτό όμως! Οι υποχρεώσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών συλλόγων στην Euroleague και η αδυναμία των κορυφαίων παικτών να ενισχύσουν τις Εθνικές τους ομάδες, διατάραξε σε μεγάλο βαθμό τους αγωνιστικούς συσχετισμούς μεταξύ παραδοσιακών δυνάμεων και διαφοροποίησε την αγωνιστική ταυτότητα των περισσότερων ομάδων. Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της προκριματικής φάσης, η πρόκριση έχει «πετάξει» ήδη για την πρωταθλήτρια Ευρώπης, την ίδια ώρα που η Κροατία χρειάζεται ένα μικρό «θαύμα» (2 νίκες δικές της και ισάριθμες ήττες της Πολωνίας), για να δώσει το παρών στην κλήρωσης των ομίλων της 16ης Μαρτίου.

Σαν να μην έφτανε αυτό, όμως, η «ντροπιαστική» ήττα της Σερβίας στο Ταλίν από την Εσθονία (μόνο σε μία τέτοια διοργάνωση θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο), έβαλε τους γείτονές μας στην διαδικασία ενός τελικού πρόκρισης (αν η Γεωργία νικήσει την Εσθονία, προκρίνονται ακόμη και με ήττα), που ευτυχώς γι' αυτούς, τουλάχιστον θα διεξαχθεί επί σερβικού εδάφους! Αν όμως, οι παίκτες του Τζόρτζεβιτς (Τεόντοσιτς παρόντος) χάνουν από τον Κρίστιαν Κίτσινγκ και τον Κρίστιαν Κουλαμάε, θα σας φανεί περίεργο να χάσουν από το Ισραήλ του Ταμίρ Μπλατ (ακριβώς γι' αυτόν το λόγο επιστρατεύουν τον Μιλουτίνοφ); Ειδικότερα όταν οι Ισραηλινοί νίκησαν εύκολα (83-74) το πρώτο ματς στο Τελ Αβίβ...

Κρατήστε και ένα ελαφρώς τραβηγμένο, αλλά όχι απίθανο σενάριο, σύμφωνα με το οποίο, η Ρωσία θα χάσει το εισιτήριο για την Κίνα, αν ηττηθεί την Κυριακή στο Περμ από την Φινλανδία! Σκέφτεστε να γίνει η κλήρωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και από την κληρωτίδα να απουσιάζουν η Σλοβενία, η Κροατία, η Σερβία και η Ρωσία; Πόσο χαρούμενη θα είναι η Παγκόσμια ομοσπονδία, που πέντε χρόνια μετά την τελευταία διοργάνωση παγκοσμίου επιπέδου (2014), θα λείπουν οι φιναλίστ του τελευταίου Eurobasket αλλά και οι χώρες-«απόγονοι» των δυνάμεων (Σ.Ένωση και Γιουγκοσλαβία) που μονοπωλούσαν τα μετάλλια στην δεκαετία του '80;

Όπως καταλαβαίνετε, η Ελλάδα (μαζί με την Ισπανία, τη Λιθουανία και τη Γαλλία) ήταν από τις λίγες χώρες που δεν απειλήθηκαν και χέρι-χέρι με την Γερμανία εξασφάλισε πρώτη, την πρόκριση, χάρη στην συγκινητική υπέρβαση των διεθνών από την δεύτερη «δεξαμενή» διαλογής του ελληνικού μπάσκετ. Αυτό όμως, σε καμία περίπτωση δεν δικαιώνει τον οργανωτικό νεωτερισμό της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας που άνοιξε τα «παράθυρα» κι άφησε να της φύγουν αρκετοί από τους κορυφαίους Ευρωπαίους παίκτες (για την ώρα Ντόντσιτς και μάλλον Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, Σάριτς, Χεζόνια και Ζούμπατς).

Πόσοι αλήθεια, μπήκαν στην διαδικασία να παρακολουθήσουν την 10η νίκη (81-69) της Ελλάδας επί της Γεωργίας; Κι από τους «πιστούς» που... προσήλθαν στην τηλεοπτική συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης (το γήπεδο ήταν εμφανώς μισοάδειο), πόσοι ήταν αυτοί που πολύ γρήγορα άλλαξαν κανάλι, βλέποντας την «επίσημη αγαπημένη» να αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο, που δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα που κερδίσαμε με lay-up του Παπανικολάου, πριν από 5 μήνες στην Τυφλίδα;

Να το πάω λίγο παρακάτω; Αν εξαιρέσουμε τον Μπουρούση (9π., 10ρ. & 6ασ.) και τον Βασιλόπουλο (15π. & 4ασ.) που δεν έχασε ματς της προκριματικής φάσης και έχει βάλει σοβαρή υποψηφιότητα για την 12άδα, ποιος από τα υπόλοιπα παιδιά που αγωνίστηκαν απόψε στα «Δύο Αοράκια» (εξαιρετικές εντυπώσεις άφησαν οι Κόνιαρης και Μποχωρίδης) έχουν ελπίδες, όχι να ταξιδέψουν στην Κίνα, αλλά να κληθούν στην προετοιμασία από τον Θανάση Σκουρτόπουλο;

Ποιος να δει λοιπόν το Ελλάδα-Γεωργία και για ποιο λόγο, εκτός φυσικά από τους όλους εμάς που ασχολούμαστε με το μπάσκετ από το πρωί έως το βράδυ και έχουμε μεγαλώσει ως οπαδοί της «επίσημης αγαπημένης; Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα ότι τα «παράθυρα» δεν θα τα ξαναδούμε! Δεν μπορώ να σκεφτώ πως η νέα ηγεσία της FIBA (Ανδρέας Ζαγκλής) θα επιτρέψει μία ακόμη οπισθοδρόμηση της πορτοκαλί μπάλας... Ανεξάρτητα αν εμείς σαν χώρα τη γλιτώσαμε, το άθλημα δεν πρόκειται να προοδεύσει αν εγκαταλείψουμε την άρρωστη «κατσίκα» του διπλανού...

Υγ.1: Η 4η σερί ήττα του Ολυμπιακού στην Euroleague, κάτι που είχε να συμβεί πέντε ολόκληρα χρόνια και το σχεδόν οριστικό «αντίο» των «ερυθρολεύκων» στην μάχη για το πλεονέκτημα έδρας, ισοδυναμεί με ένα μήνυμα που πλέον... αναβοσβήνει και «φωνάζει» την αναγκαιότητα της ολοκληρωτικής αναδόμησης των Πειραιωτών.

Υγ.2: Δεν θυμάμαι πόσο μακριά είναι η τελευταία φορά που ο Ολυμπιακός «έτρεξε» ένα σερί 17-0 (το 18-9 έγινε 18-26) μακριά από το ΣΕΦ και έφυγε από το γήπεδο με κατεβασμένο το κεφάλι.

Υγ.3: Στα έξι τελευταία ματς (με απολογισμό μόλις μία νίκη), η ομάδα του Μπλατ δεν έχει ξεπεράσει τους 78 πόντους και σκοράρει κατά μέσο όρο 68, ενώ στους τρεις τελευταίους αγώνες, η μέση παραγωγικότητα πέφτει στους 61,3 πόντους!

Υγ.4: Το ότι οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου – την μάχη της 4άδας στην εφετινή διοργάνωση, που έχει τον χαμηλότερο βαθμό δυσκολίας, όσον αφορά στις τέσσερις πρώτες θέσεις, δείχνει ότι η ομάδα απέχει πλέον αισθητά από το elite status στο οποίο ανήκε για σχεδόν μία γεμάτη 10ετία (2009-2018) κι έφτασε η ώρα να πάρει σημαντικές αποφάσεις.