Οι μητροπόλεις του γκρίζου

Το πρώτο γνώριμο πρόσωπο που αντίκρυσα μόλις πάτησα στέρεο έδαφος στην Κίνα ήταν αυτό του Ράφα Ναδάλ. Όχι φέτος, αλλά το 2008, προπαραμονή της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, πρώτων μετά το πολύπλαγκτον «Αθήνα 2004».

Στο Πεκίνο, τότε, οι ξένοι δημοσιογράφοι μιλούσαν για την Ελλάδα με μεθυσμένη νοσταλγία («ωραία περάσαμε…») και ταυτόχρονα με απαξίωση (για το οργανωτικό αλαλούμ και την οφθαλμοφανή αισχροκέρδεια). Όπως συνήθως, δηλαδή.

Εμάς δεν μας ένοιαζε, πια. Διασκεδάζαμε με την αγωνία των Κινέζων, ντυμένοι με την ξενοιασιά του ταξιδιώτη που έζησε την καταιγίδα και βγήκε σώος στην άλλη άκρη της κρεατομηχανής. Η χρεοκοπία της χώρας πλησίαζε, αλλά δεν το γνωρίζαμε ακόμη.

Ο Ναδάλ είχε μόλις αποβιβαστεί από το αεροπλάνο, όπως και εγώ, και έμοιαζε με ζαλισμένο κοτόπουλο, όπως όλοι στο αεροδρόμιο του Τσαογιάνγκ.

Τον έβγαλα μια κουνημένη φωτογραφία καθώς περίμενε τις αποσκευές του δίπλα στον ιμάντα, αλλά δεν τον πλησίασα για αυτόγραφο. Οι δημοσιογράφοι δεν ζητάνε αυτόγραφα από τους αθλητές, εκτός αν πρόκειται για τον Ρότζερ Φέντερερ. Ή για τον Μάτζικ Τζόνσον. Ή για τον Γκάλη. Αυτά τα είχα ήδη μαζέψει.

Μέχρι να με φέρει ο δρόμος στο τένις, ο Φέντερερ είχε αποκλειστεί από έναν άσημο Αμερικανό ονόματι Μπλέικ. Ο Ναδάλ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, αλλά τον έχασα τον τελικό, ήμουν στο τζούντο ή ίσως στον στίβο.

Άλλωστε στο τένις κυκλοφορούσε λόγω Λέ(αι)νας Δανιηλίδου ο …Γλίξμπουργκ, με σύσσωμη την οικογένειά του. Από μακριά και αγαπημένοι. Αλλά χωρίς το αγαπημένοι.

Έφτασα στο Πεκίνο στις 6 Αυγούστου και πρωτοείδα τον ήλιο γύρω στις 15. Δεν ξέρω αν ήταν θαύμα κάποιας τοπικής Παναγίας, αλλά ήμουν έτοιμος να τον ξεγράψω μονοκοντυλιά.

Το πρόβλημα της απέραντης γκριζάδας δεν ξεκινούσε από κάποιον μουσώνα, αλλά από την απίστευτη ατμοσφαιρική ρύπανση. Εάν νομίζετε ότι αυτό που έχουμε στην Αθήνα είναι νέφος, κρατήστε μία πισινή μέχρι να ζήσετε τη μόλυνση της Κίνας.

Το σύννεφο εξαφανίστηκε ξαφνικά μία ζεστή νύχτα, αλλά δεν ξέρω αν ήταν από αεράκι ή θερμοκρασιακή αναστροφή ή δεν-ξέρω-πώς-τα-λένε, αλλά στο δεύτερο μισό των αγώνων η κατάσταση ήταν υποφερτή.

Με 35 βαθμούς υπό σκιά σημειωτέον, ανυπόφορη υγρασία, βροχές που τρυπούσαν τις ομπρέλες και ατμόσφαιρα αποπνιχτική ακόμα και σε ανοιχτά στάδια σαν τη «Φωλιά του Πουλιού».

Ήταν καλοκαίρι, αλλά και τώρα καλοκαίρι είναι. Το Πεκίνο είναι πόλη-τέρας 24 εκατομμυρίων κατοίκων, αλλά το ίδιο ισχύει για τη Ναντζίνγκ (12 εκ.), τη Σενζέν (23 εκ.), πόσο μάλλον τη Σανγκάη που θεωρείται το μεγαλύτερο μητροπολιτικό συγκρότημα του πλανήτη (26 εκ.).

Μποτιλιαρίσματα, θόρυβος, μιλιούνια, πονοκέφαλος. Ήδη μου λείπουν το Αλίτους, η Αττάλεια, η Λιουμπλιάνα, το Πόζναν και η Ντιζόν. Η τελευταία, βέβαια, πολύ λιγότερο.

Να ξέρετε, ότι στα σχιστά μάτια των Κινέζων εμείς οι δυτικοί μοιάζουμε όλοι ίδιοι. Μόνο το χρώμα των μαλλιών μας κάνει να ξεχωρίζουμε εύκολα. Εμείς βλέπουμε αυτούς απαράλλαχτους με το άμαθο βλέμμα μας, αυτοί εμάς.

Οφείλω ωστόσο να ομολογήσω, ότι μετά από δύο επισκέψεις 20 ημερών στην Ιαπωνία και μίας στην Κίνα, ψιλοέμαθα να τους ψιλοξεχωρίζω μεταξύ τους.

Ευτυχώς δηλαδή, γιατί το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε έναν Κινέζο είναι να τον αποκαλέσεις Ιάπωνα. Ιδίως στη Ναντζίνγκ, που το 1937-38 έζησε την κτηνωδία των 300.000 νεκρών στον B' Σινοϊαπωνικό Πόλεμο.

Μικρή βαλίτσα, όπως λέει και μια ψυχή. Γεμάτη με καλοκαιρινά ρούχα, ελαφριά παπούτσια για ατελείωτο περπάτημα, γυαλιά ηλίου, όνειρα.

Όπως το 2006 στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Όπως το 2008 στους πέντε κύκλους της Κίνας. Από το Τόκιο γυρίσαμε με μετάλλιο απίστευτης λάμψης, από το Πεκίνο με το «γαμώτο» ενός σουτ που θα μπορούσε να αλλάξει (ξανά) τη μοίρα του ελληνικού μπάσκετ.

Εάν το έβαζε το τρίποντο στους Αργεντινούς ο Βασίλης Σπανούλης, και ήταν καλό το ρημάδι, η Εθνική θα βρισκόταν ένα βήμα μακριά από το Ολυμπιακό βάθρο.

Ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019 θα διεξαχθεί στο ίδιο γήπεδο, στην περιοχή Γούκεσονγκ, όπως και τα ημιτελικά και τα προημιτελικά. Αυτό που βλέπετε στην κεντρική φωτογραφία.

Μήπως μας χρωστάει κάτι το κισμέτ; Με τη μεταφυσική δεν κερδίζονται μετάλλια, αλλά η μικρή βαλίτσα έχει πάντοτε χώρο για τυχερά φυλαχτά.

Πάσα βοήθεια δεκτή, άνωθεν, κάτωθεν ή …πλαγιόθεν. Από το πλάι δεν τα περιμένουμε τα τρίποντα;

Τα στρίμωξα, λοιπόν, όλα ανεξαιρέτως τα γούρια της «επίσημης αγαπημένης», μέσα στο παλιοκαιρισμένο βαλιτσάκι μου.

Δυό-τρία t-shirt Γιάννη Αντετοκούνμπο, γαλανές αλλά και πράσινες, όχι μόνο με το «34», αλλά και με το «13» του Διαμαντίδη, που πρωτοδιάλεξε στην Εθνική. Ένα καπελάκι νέας εσοδείας «Calathes 8».

Τη συλλεκτική φανέλα του Παναγιώτη Γιαννάκη από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Την κιτρινόμαυρη μπλούζα με τη μορφή και το αυτόγραφο του Νίκου Γκάλη («The Gangster»), που αν πάνε όλα καλά θα φορεθεί στον προημιτελικό, όπως φορέθηκε στον αντίστοιχο του 2017.

Κάτι γαλάζια τρυπητά με σχέδιο την ελληνική σημαία, που αγόρασα έξω από το γήπεδο στο Κόπερ. Το μονάκριβο φανελάκι με τον αόρατο Πελαργό του Κατοβίτσε. Το άλλο, του Ζήση, με τις υπογραφές των διεθνών του 2006 και το στάμπα: «Για σένα Νίκο».

Την ελληνική σημαία που έχει ταξιδέψει παντού, αλλά στην Αθήνα κρύβεται πάντοτε στο συρτάρι. Το μπλε μπλουζάκι που γράφει με ξύλινα γράμματα: «Greece 101, USA 95».

Για να σπάσει λίγο το γκρίζο του κινεζικού ουρανού και να φέρουμε μαζί μας Ελλάδα, βρε αδερφέ. Να πάρουμε μια βαθιά ανάσα.

Τη βαθιά ανάσα τη χρειάζεται το ελληνικό μπάσκετ, όπως τη χρειάζεται και η ελληνική κοινωνία. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η παρέα του είναι σε θέση να την προσφέρουν, αλλά εμείς αμφιβάλλω αν είμαστε σε θέση να την εκτιμήσουμε.

Στην πατρίδα που άφησα πίσω πριν από λίγες ώρες για να πετάξω προς την Κίνα, η μιζέρια τείνει να γίνει εθνικό σπορ και το κράξιμο στην Εθνική ομάδα εθνική αθλητική εμμονή. Περισσότερους θα εκστασιάσει η αποτυχία, παρά ο θρίαμβος.

Πολλές φορές ζηλεύω τους Εγγλέζους, τους Δανούς, τους Γερμανούς και όποιον άλλον τάσσεται αδιαπραγμάτευτα στο πλευρό των εθνικών ομάδων, παραμερίζοντας τις οπαδικές και άλλες έχθρες.

Εμείς καλά καλά δεν ξέρουμε ούτε να χαρούμε στα εύκολα, πόσο μάλλον να συμπαρασταθούμε στα δύσκολα. Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα θέλουμε, όχι να νταβραντιστεί η δική μας.

Τέλος πάντων, αφήνω τη γκρίνια στην άκρη και σας δίνω ραντεβού αύριο, μέσα από τα τείχη της Νανκίνγκ, όπως την έλεγαν παλιότερα, στο δέλτα του μεγαλοπρεπούς ποταμού Γιανγκτσέ.

Στολισμένο με τα μεταξωτά του μετά από καιρό, το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται σε αναζήτηση μίας νέας μητρόπολης. Η επί αιώνες πρωτεύουσα του πολυάνθρωπου κράτους των Κινέζων μας έρχεται κουτί. Και ας τους φαινόμαστε, όλοι, ίδιοι.