H απάντηση στο γιατί δεν υπάρχει debate για τον GOAT!

Όσο και να μην συμπαθεί κανείς τον ΛεΜπρόν (είμαι ένας απ' αυτούς), δεν μπορεί παρά να τον παραδεχθεί! Και μάλιστα εμφατικά! Δεν εξετάζω το τι θα γινόταν αν ο Λέοναρντ μπορούσε να συνεργαστεί καλύτερα με τον Τζορτζ, αν ο “Ντοκ” Ρίβερς έπαιρνε καλύτερες αποφάσεις και αν οι Κλίπερς παρουσιάζονταν στοιχειωδώς σοβαροί κι έφταναν στους τελικούς της Δύσης... Γιατί, πολύ απλά, όλα αυτά δεν συνέβησαν! Οπότε, είμαστε εδώ για να συζητήσουμε γι' αυτούς που άφησαν το στίγμα τους και ολοκλήρωσαν την πρωτόγνωρη αυτή σεζόν στο ΝΒΑ, γράφοντας ιστορία!

Ο λόγος φυσικά για τον παρά δύο μήνες 36χρονο «βασιλιά», ο οποίος άφησε πολύ έντονα τα αποτυπώματά του στην «φούσκα» του Ορλάντο κι επέστρεψε στο Λος Άντζελες, έχοντας εκπληρώσει τον στόχο – που στη συνέχεια έγινε υπόσχεση προς τον αδικοχαμένο "Black Mamba" – για τον οποίο υπέγραψε στους Λέικερς.

Τις τελευταίες εβδομάδες, μέρες και ώρες, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για «το παιδί από τα έγκατα του Έϊκρον». Η κυριαρχική του παρουσία στους τελικούς με τους Χιτ (μ.ο. 29,8π., 11,8ρ. & 8,5ασ. με 58,6% στα σουτ & 39% στα τριπ.), άλλωστε, ήταν και παραμένει αδύνατον να περάσει απαρατήρητη. Δεν βλέπεις συχνά έναν τύπο με ύψος 2,05, με βάρος 113 κιλά, με 17 χρόνια επαγγελματικού μπάσκετ και με το νο23 στην πλάτη του, να τρέχει σαν γαζέλα, να πηδάει σαν τσίτα, να σκοράρει με όλους τους πιθανούς κι απίθανους τρόπους και γενικά να δείχνει πόσο πολύ θέλει να κερδίσει. Τόσο πολύ, ώστε να είναι πρόθυμος να μοιραστεί την μπάλα, αν κρίνει ότι κάποιος συμπαίκτης του θα κάνει ευκολότερα την δουλειά και θα συμβάλει στο καλό της ομάδας.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν συμπάθησα το εγωιστικό στυλ και την έμφυτη αλαζονεία που εξέπεμπε από έφηβος κιόλας, αυτό το «θαύμα της φύσης». Αλλά πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να εξελιχθεί ο ΛεΜπρόν, από την στιγμή που μεγάλωσε μέσα στην φτώχια και χωρίς πατέρα; Πόσο πιο γήινος θα μπορούσε να είναι, όταν από 16 χρονών, είχε γίνει εξώφυλλο στο Slam και το Sports Illustrated, με τίτλους που από τότε παρέπεμπαν στον νέο Τζόρνταν!

Έλυσε το οικονομικό του πρόβλημά από πολύ μικρός, τακτοποίησε τους κολλητούς του από το σχολείο (πλέον διαχειρίζονται την εμπορική του αξία και «τρέχουν» τις λοιπές επιχειρήσεις του) και όταν κατάλαβε ότι στο Κλίβελαντ δεν θα έπαιρνε πρωτάθλημα, λειτούργησε με βάση το μπασκετικό του συμφέρον, μετακομίζοντας στο Μαϊάμι. Εκεί όπου βρήκε τους κατάλληλους συμπαραστάτες για να κατακτήσει τα δύο πρώτα του δαχτυλίδια και εκεί που βίωσε και ισάριθμες αποτυχίες, βλέποντας από την καλή κι από την ανάποδη τον δρόμο προς την κορυφή.

Αυτό που πάντα δεν μου άρεσε στον “King James” ήταν ο εγωκεντρισμός του! Η βαθιά ριζωμένη (μέσα του) πεποίθηση ότι τα πάντα στο ΝΒΑ κινούνται γύρω απ' αυτόν. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι ο οργανισμός του «μαγικού κόσμου» είναι άμοιρος ευθυνών. Ίσα-ίσα που πάντα ευνοούσε το star-system και οι μεγάλοι superstars απολάμβαναν τεράστια προνόμια.

Στην περίπτωση του Τζέιμς, βέβαια, αυτό συνέβη από την πρώτη του επαγγελματική χρονιά και ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό από ήδη καθιερωμένους αστέρες, όπως ο Κόμπι Μπράιαντ, ο Σακίλ Ο'Νιλ και ο Τιμ Ντάνκαν, που γεύτηκαν πολύ νωρίτερα απ' αυτόν (και περισσότερες από μία φορές) το νέκταρ του πρωταθλήματος.

Αυτό που αναγνωρίζω στον ΛεΜπρόν, όμως, είναι ότι η τετραετία στην Φλόριντα τον έκανε σοφότερο όσον αφορά τον προσανατολισμό του με φόντο την τελειότητα. Αφοσιώθηκε πλήρως στο σώμα του, έμαθε να διαχειρίζεται το μυαλό του και προσάρμοσε τις επαγγελματικές του αποφάσεις, με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων για την διατήρησή του στην κορυφή. Κάπως έτσι, έφτασε να μετράει εννέα συνεχόμενες χρονιές στους τελικούς (δεν συμπεριλαμβάνω την περυσινή που η ομάδα του δεν μπήκε στα playoffs) και φυσικά τέσσερις τίτλους και ισάριθμα Finals MVP, με τρεις διαφορετικές ομάδες!

Του βγάζω το καπέλο γιατί είναι πραγματικά ο μπασκετμπολίστας με την πιο μακροχρόνια ακμή (αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν "prime") και έχει όλο το δίκιο με το μέρος του, όταν απαιτεί τον «αναθεματισμένο» σεβασμό προς το πρόσωπό του! Τον παραδέχομαι, όμως και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί στην πορεία της καριέρας του, έγινε περισσότερο team player μαθαίνοντας να παίζει και να αξιοποιεί πολύ τους συμπαίκτες, προς όφελος της ομαδικής επιτυχίας.

Αυτό είναι ίσως το στοιχείο που τον διαφοροποιεί από τον “Air Michael”! Το ότι ο ΛεΜπρόν νίκησε μεν (τέσσερις φορές στους δέκα συνολικά τελικούς), αλλά δεν το έκανε μόνος του! Στο Μαϊάμι ήταν με τον Ουέιντ και τον Μπος, στο Κλίβελαντ με τον Ίρβινγκ και τον Λοβ και στο Λος Άντζελες με τον Άντονι Ντέιβις. Ηγήθηκε μεν, αλλά έκανε την δουλειά μαζί με τους άλλους!

Ο Μάικλ από την άλλη, είχε δίπλα του τον Πίπεν, τον Γκραντ, τον Ρόντμαν και τον Κούκοτς, αλλά δεν άφησε κανέναν να του πάρει την μπουκιά από το στόμα! Η ιστορία και το 6/6 στους τελικούς έδειξε ότι το έκανε γιατί μπορούσε! Γιατί ήταν αδάμαστος και δεν έμαθε ποτέ τι σημαίνει «μοιράζομαι» αλλά και «χάνω σε τελικούς».

Και χωρίς τα ονειρικά αυτά κατορθώματα του Τζόρνταν, κανένας Κόμπι και κανένας ΛεΜπρόν δεν έφτανε εκεί που έφτασαν. Αυτός άλλωστε, έθεσε τα όρια κι έκτοτε όλοι τον κυνηγάνε. Ο άτυχος Κόμπι σταμάτησε στα πέντε δαχτυλίδια (5/7 τελικούς), ο “King James” έφτασε στα τέσσερα και συνεχίζει. Αν δεν είχε προηγηθεί η αυτού μεγαλειότης, όμως, ίσως και να είχε σταματήσει. Ο λόγος που παραμένει ενεργός έχει να κάνει κατά βάση με το υψηλό κίνητρο. Χωρίς το αψεγάδιαστο 6/6 του Τζέφρι Μάικλ Τζόρνταν δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να το κάνει.

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί θεωρώ ανούσια την συζήτηση για τον καλύτερο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών; Ο ΛεΜπρόν σίγουρα μπορεί να πλησιάσει τον Τζόρνταν και στο τέλος της καριέρας του να θεωρηθεί ως αδιαμφισβήτητα ο 2ος καλύτερος μπασκετμπολίστας που πάτησε ποτέ στα παρκέ. Ο πρώτος όμως, ποτέ και με τίποτε...

Yγ.1: Αν υπάρχει μία παράμετρος στην οποία ο Τζέιμς υπερτερεί από τον Τζόρνταν, τότε αυτή είναι η διάρκεια στην κορυφή! Για τον τίτλο του GOAT όμως, προέχει η τελειότητα κι εκεί ο Μάικλ έχει σχεδόν «παμψηφεί» τα πρωτεία.

Υγ.2: Ο Τζόρνταν σταμάτησε στα έξι λόγω των συγκυριών, αλλά και γιατί δεν είχε τίποτε άλλο να αποδείξει. Ο ΛεΜπρόν συνεχίζει γιατί ακόμη συζητάμε... Και θα συζητάμε...

Υγ.3: Πέραν του 6/6 (Τζόρνταν) και του 4/10 (ΛεΜπρόν), η σύγκριση των επιμέρους ρεκόρ σε τελικούς είναι αποστομωτική: 24-11 (νίκες-ήττες) ο "Air Michael" και 25-30 ο "King James".

Υγ.4: Πέραν του ότι «έστεψε» πρωταθλητή τον Κώστα Αντετοκούνμπο, η ασύλληπτη εφετινή χρονιά του ΛεΜπρόν, το mindset και η εντυπωσιακή σωματική προετοιμασία του, αποτελεί κι ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα από το οποίο θα μάθει πολλά ο “Greek Freak”. Η μπασκετοκουβέντα ανάμεσα στους τρεις αδελφούς Έλληνες ΝBAers αναμένεται να πάρει φωτιά εντός ολίγων ημερών, όταν ο champion θα επιστρέψει στην Αθήνα.