Greek (Shaq) Attack!

Έγινε, λέει, viral η φιλότιμη απόπειρα του Σακίλ Ο’ Νιλ να μιλήσει στα ελληνικά στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, συγχαίροντας τον για την αναγόρευση του ως κορυφαίου αμυντικού παίκτη της σεζόν...

Ε και; Δεν κατάλαβα, δηλαδή, πού βρίσκεται η είδηση; Ο Shaq είναι σεσημασμένος για το ταλέντο και την ικανότητα του να κλέβει την παράσταση σε κάθε εμφάνιση του: το έκανε όσο αγωνιζόταν και συνεχίζει το ίδιο βιολί σε κάθε εμφάνιση του όπου κι αν συμβαίνει αυτή...

Το στιγμιότυπο είναι όντως από αυτά που σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι...

Λέει ο Σακίλ «Σινκαριατέρια, ίμα περιφόνιος για σένια» και ο Γιάννης θέλει να γελάσει και είναι φανερό ότι κάνει μεγάλη προσπάθεια να συγκρατηθεί. «Κατάλαβες τα ελληνικά μου;» τον ρωτά ο Σακίλ. «A little bit» αποκρίνεται ο Γιάννης και την ίδια στιγμή στο στούντιο γελάνε και οι πέτρες.

Να ‘ναι καλά ο Σακίλ (μας)...

Βάζω την κτητική αντωνυμία μέσα στην παρένθεση, διότι όντως τον λεγάμενο τον αισθανόμαστε δικό μας άνθρωπο. Αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στο άλλο...

Και ο ίδιος μας θεωρεί δικούς τους και όντως αυτή η αμοιβαία αγαπησιάρικη σχέση είναι μια κολόνια που κρατάει χρόνια!

Είναι το δίχως άλλο κι αυτή ανάλογη με τα κυβικά του Σακίλ, πάει να πει μεγέθους XXXXXXL!

Τέτοιος ήταν ανάκεθαν ο Σακίλ και επ’ αυτού καταθέτω τη μαρτυρία του (μετέπειτα προπονητή του στο LSU) Ντέιλ Μπράουν, ο οποίος τον αντίκρισε πρώτη φορά σε μια αμερικανική βάση στη Γερμανία, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του Σακίλ, και εντυπωσιασμένος από το ύψος και τα σωματικά προσόντα του τον ρώτησε σε πόσο καιρό θα ολοκλήρωνε τη θητεία του, ώστε να είναι διαθέσιμος για το κολέγιο.

Ο Σακίλ χαμογέλασε και του απάντησε με παιδιάστικη αφέλεια: «I am sorry, Sir, but I am only 13»!

Ναι, ο μπαγάσας ήταν μόλις δεκατριών ετών κι έμοιαζε για εικοσάρης και βάλε!

Τον «Μεγάλο Αριστοτέλη», όπως βάφτισε ο ίδιος τον εαυτό του τον είδα από κοντά πρώτη φορά στις 30 Ιουλίου του 1994 στη Σάρλοτ, όπου (μη γελάσετε, σας παρακαλώ), μας είχε στείλει για scouting της (προσεχούς αντιπάλου μας στο Μουντομπάσκετ) Γερμανίας ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου!

Χρησιμοποιώ πληθυντικό, διότι ο Ευθύμης είχε αναθέσει αυτή την αποστολή στον συνεργάτη του, τον συχωρεμένο τον Μάκη Δενδρινό, ο οποίος ωστόσο δεν οδηγούσε. Γι αυτό λοιπόν προθυμοποιηθήκαμε να του κάνουμε παρέα και οι τρεις δημοσιογράφοι, οι οποίοι είχαμε ακολουθήσει την Εθνική και στην Ουάσινγκτον, όπου ταξίδεψε πρώτα για σειρά φιλικών αγώνων. Νοικιάσαμε λοιπόν ένα αυτοκίνητο και φύγαμε ο «Βούδας», ο Γιάννης Κουκουλάς, ο Γιάννης Καραλής και η αφεντιά μου...

Το ταξίδι ήταν όντως συναρπαστικό, όχι μόνο διότι το πήγαιν’ έλα διήρκεσε κοντά στις είκοσι ώρες (με στάση για ύπνο σε ένα μοτέλ πάνω στο δρόμο), αλλά και επειδή είδαμε τον αγώνα της Dream Team 2 με τη Γερμανία. Συν τοις άλλοις με παρότρυνση του Δενδρινού κάναμε μια παράκαμψη και περάσαμε από το Ντούραμ της Νόρθ Καρολάινα (όπου στεγάζεται το πανεπιστήμιο του Duke) για να πούμε, λέει, μια καλημέρα στον Μάικ Σιζέφσκι!

Μεγάλες μπασκετικές στιγμές, να ζήσουμε να τις θυμόμαστε!

Για να μην τα πολυλογώ, τον Σακίλ τον συνάντησα εκείνο το βράδυ στην αίθουσα Τύπου του «Charlotte Coliseum» λίγα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα, σε ένα «media availability» που διοργανώθηκε με τη συμμετοχή όλων των παικτών της αμερικανικής ομάδας: καθόταν ο καθένας σε ένα... θρανίο και απαντούσε σε ό,τι τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι οι οποίοι τον περικύκλωναν.

Πέτυχα διάνα στις επιλογές μου, διότι στον λίγο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου μέχρι να φύγουμε, την... έπεσα πρώτα στον Ντομινίκ Γουίλκινς, εν συνεχεία στον (αγαπημένο μου) Ρέτζι Μίλερ και άφησα για χορταστικό επιδόρπιο τον Σακίλ, του οποίου η φήμη έτρεχε από το 1992, όταν επιλέχθηκε στο Νο 1 του ντραφτ από τους Ορλάντο Μάτζικ και ήδη είχε παίξει δύο γεμάτες σεζόν στο ΝΒΑ. Όμως άλλο η τηλεόραση και οι φωτογραφίες και άλλο η ζωντανή παρουσία, η οποία προκαλούσε σοκ και δέος!

Μετά την πρώτη γνωριμία στη Σάρλοτ, ξανασυναντηθήκαμε στο Τορόντο στη διάρκεια του Μουντομπάσκετ, όπου αίφνης ο Shaq προέβη σε...Greek Attack!

Έτριβα, όπως και όλοι οι Έλληνες, τα μάτια μου στις 8 Αυγούστου (του 1994) για να διαπιστώσω αν αυτό που βλέπαμε συνέβαινε στ’ αλήθεια ή ήταν όνειρο θερινής νυκτός…

Ο Σακίλ εκμεταλλευόμενος το ρεπό της αμερικανικής ομάδας, όχι μόνο ήρθε στο «Maple Leaf Gardens» για να παρακολουθήσει τον προημιτελικό Ελλάδα-Καναδάς (74-71), αλλά έγινε και ένας από εμάς!

Σε όλη τη διάρκεια του ματς χειροκροτούσε τα καλάθια της Εθνικής, ενώ ο ενθουσιασμός του έφτασε στην κορύφωση του στην τελευταία φάση: τότε δηλαδή που ο Φάνης έκλεψε την μπάλα από τον (μετέπειτα συμπαίκτη του «Diesel» στους Λέικερς) Ρικ Φοξ, την πέταξε στον Θύμιο Μπακατσιά και αυτός την άφησε στα χέρια του επερχόμενου Παναγιώτη Φασούλα, ο την κάρφωσε!

Ο Σακίλ είχε αρχίσει από νωρίς να μπιζάρει τον Φασούλα και στο τέλος δεν κρατήθηκε...

Πήρε από έναν διπλανό του μια ελληνική σημαία και άρχισε να κόβει βόλτες στο γήπεδο και να ποζάρει μπροστά στους φωτορεπόρτερς!

Ε, κατόπιν αυτού δεν άντεξα στον πειρασμό και τον κυνήγησα για να μου εξηγήσει αυτή την επίθεση αγάπης προς την Ελλάδα. «Ααα, γουστάρω πολύ τον ψηλό σας, τον Φασούλα. Είναι ο άνθρωπος μου. Απλώς πρέπει να βάλει μερικά κιλά για να με κοντράρει στα ίσια όταν θα βρεθούμε αντίπαλοι», μου απάντησε προφητικά, διότι όντως ύστερα από πέντε ημέρες, Ελλάδα και ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες στον ημιτελικό (97-58).

Παρεμπιπτόντως κάποιοι ομογενείς στους οποίους προφανώς περίσσευε το θράσος, είχαν αναρτήσει από την πρώτη ημέρα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην εξέδρα ένα πανό που έγραφε »Shaq, stay aside, here comes Fassoulas» (Σακίλ, κάνε στην άκρη, έρχεται ο Φασούλας)!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά εκείνο το καλοκαίρι ο σέντερ του Ορλάντο έγινε ένας ελληνικός... μαϊντανός, διότι σαν να μην έφταναν οι συναντήσεις μας στη Σάρλοτ και στο Τορόντο, τον φάγαμε στη μάπα και στην Αθήνα!

Προτού καν περάσει ένας μήνας από τη λήξη του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, ο Σακίλ ήρθε στα μέρη μας ως προσκεκλημένος της Reebok ,για να συμμετάσχει σε ένα σόου που δυστυχώς εξελίχθηκε σε παρωδία.

Το απόγευμα της 12ης Σεπτεμβρίου ο λεγάμενος έστησε για αρκετή ώρα περίπου 25.000 θεατές που είχαν κατακλύσει το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (εκ των οποίων 4.000 είχαν στήσει καραούλι από τις 12 το μεσημέρι!) και όταν εδέησε να εμφανιστεί, εκτός από τις ζητωκραυγές, μάζεψε επίσης μερικά κέρματα και κάμποσα πλαστικά μπουκάλια!

Ελλάς το μεγαλείο σου!

Δεν ήταν πολύ ευγενής μαζί μας αυτή τη φορά ο Σακίλ, διότι σαν να μην αρκούσε η μεγάλη αργοπορία του, δεν έμεινε πάνω από ένα τέταρτο της ώρας στο γήπεδο, χώρια που απειλούσε ότι δεν θα εμφανιστεί αν δεν εκκενωθεί εντελώς ο αγωνιστικός χώρος από τα παιδιά και ότι θα έφευγε αν τολμούσε κάποιος να τον ακουμπήσει!

Για τον φόβο των Ιουδαίων και για κάθε ενδεχόμενο, οι διοργανωτές κάλεσαν τα ΜΑΤ, ενώ η παρωδία κορυφώθηκε όταν ο εκπρόσωπος της ΕΟΚ που ανέβηκε στο βάθρο για να τον βραβεύσει, συνειδητοποίησε ότι δεν είχε μαζί του την πλακέτα!

Γενικώς εκείνη η επίσκεψη του Σακίλ υπήρξε περιπετειώδης και απογοητευτική. Πριν από τον κόσμο, είχε στήσει για πολλή ώρα και τους δημοσιογράφους στη συνέντευξη Τύπου, ενώ μας... ανέχτηκε μονάχα για είκοσι λεπτά και ενώ δεν είχε χωνέψει ακόμη από τα τρία γιγαντιαία πιάτα club sandwich που καταβρόχθισε ενώ ήπιε μονορούφι...όλη τη λίμνη του Μαραθώνα για να ξεδιψάσει!

Α, και ακόμη ένα ενδιαφέρον στατιστικό στοιχείο από εκείνο το πρωινό του: χρειάστηκε εκατό πετσέτες για να σκουπίσει τον ιδρώτα του στη διάρκεια τριαντάλεπτης προπόνησης που έκανε με παιδιά!

Την ίδια μέρα προβλήθηκε στον κινηματογράφο «Ideal» η ταινία «Blue Chips», στην οποία ο Σακίλ εμφανίζεται μαζί με τον Νικ Νόλτε, ενώ το μεσημέρι έκανε κρουαζιέρα στον Αργοσαρωνικό και το βράδυ εμφανίστηκε σε ένα πολύ χλιδάτο πάρτι στο «Must», απ’ όπου έφυγε με καλαίσθητη και πρόθυμη (για κάθε υπηρεσία) συντροφιά!

Ανάμεσα σε όλα αυτά πρόλαβε να κάνει ένα πέρασμα και από τα στούντιο του ANT-1 για μια συνέντευξη στον Παύλο Παπαδημητρίου, στην οποία, μεταξύ άλλων, αποθέωσε κιόλας τον Φάνη Χριστοδούλου.

Οι νυχτερινές εξορμήσεις του Σακίλ στην Αθήνα έμειναν στην ιστορία της... πολιτιστικής ζωής του τόπου, αλλά και στην παντοτινή δική του θύμηση.

Ξεπέρασαν μάλιστα τα ελληνικά σύνορα, καθώς με το που επέστρεψε στο Ορλάντο, άρχισε να κυκλοφορεί και το σχετικό ανέκδοτο...

Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι τον ρώτησαν αν πρόλαβε να επισκεφτεί την Ακρόπολη κι αυτός απάντησε μα αφέλεια: «Πήγα σε τόσα κλαμπ, πού να θυμάμαι ονόματα; Μάλλον θα πέρασα κι από αυτό»!

Δυο χρόνια αργότερα ξανασυναντηθήκαμε αυτή τη φορά (όχι στο Ολυμπιακό Τουρνουά της Ατλάντα, αλλά) σε ένα αλήστου μνήμης φιλικό ματς που διεξήχθη στο αχανές «RCA Dome» της Ιντιανάπολις.

Το χαρακτηρίζω αλήστου μνήμης, αν και κανονικά θα έπρεπε να θεωρείται αλήστου... συντριβής, διότι εκείνο το απομεσήμερο της 14ης Ιουλίου του 1996 η Εθνική γνώρισε τη μεγαλύτερη ταπείνωση στην ιστορία της: 62-128!

Είχα την... ατυχία να μεταδίδω εκείνο τον αγώνα για το Star Channel όπου εργαζόμουν τότε και δεν θα ξεχάσω ποτέ την απέλπιδα προσπάθεια του Δημήτρη Παπανικολάου να καρφώσει μπροστά στον Αμερικανό γίγαντα, διότι (μικρό παιδί, χαρά γεμάτο τότε ο φον Δημητράκης) είχε βάλει το σχετικό στοίχημα με τους συμπαίκτες του.

Την ψυλλιάστηκε όμως τη δουλειά ο Σακίλ και τις δυο φορές που ο τότε 19χρονος φόργουορντ του Ολυμπιακού δοκίμασε να καρφώσει, τον έκανε ένα με το παρκέ!

Η επόμενη συνάντησή μας άργησε τρία χρόνια! Τον πέτυχα στις αρχές Απριλίου του 1999, τότε παίκτη των Λέικερς, στα αποδυτήρια του Forum και με το που με είδε, έβαλε τα γέλια και (έκαμψε κιόλας τη φοβία μου, διότι) άρχισε να φωνάζει: «Φιλαράκο, τι κάνουν οι γκόμενές μου στην Αθήνα; Kαι τι κάνουν τα παιδιά μου στο “Μust” και στο “Privilege”»;

Έκπληκτοι οι συμπαίκτες του γύρισαν και με κοίταξαν με ύφος που πρόδιδε την υποψία τους ότι μπορεί να είμαι κανένας... νταβατζής, αλλά ευτυχώς ο Σακίλ αποκατέστησε τη φήμη μου!

Ακριβώς δίπλα του καθόταν ο Ρούμπεν Πάτερσον, ο οποίος είχε αρχίσει τη σεζόν στην ΑΕΚ και ο Σακίλ που το ήξερε γύρισε και του είπε: «Είναι δημοσιογράφος από την Ελλάδα. Ρώτα τον λοιπόν να σου πει πόσο μεγάλη φίρμα είμαι στην Αθήνα. Αν βάλω υποψηφιότητα, θα βγω σίγουρα δήμαρχος, ενώ εσένα που έμεινες τόσο καιρό εκεί, δεν σε ξέρει κανείς»!

Του ’φυγε ο τάκος του Πάτερσον, ενώ την ίδια στιγμή ο μακαρίτης ο Κόμπε, ο Φίσερ, ο Χόρι, ο Τζόουνς, ο Φοξ, ο Ράις, ο Ρόντμαν, οι υπόλοιποι παίκτες, αλλά και ο προπονητής (επίσης πρώην παίκτης της ΑΕΚ, για να μην ξεχνιόμαστε) Κυριάκος Ραμπίδης κρατούσαν το στομάχι τους από τα γέλια!

Εκείνες τις μέρες ο Σακίλ πεινούσε, διότι ο Ράμπις είχε απαγορεύσει στον σωματοφύλακά του, Τζερόμ Κρόφορντ, να αφήνει στον πάγκο ένα κουτί με... λουκουμάδες για να τους μασουλάει το αφεντικό του στα διαλείμματα των προπονήσεών τους στις ελεύθερες βολές (!), αλλά δεν έκανε δίαιτα και στις πλάκες του.

Ήταν, όπως πάντα, περιβόλι!

Χαρά Θεού σε κάθε του κουβέντα. Στα μπράτσα του δέσποζαν δύο τατουάζ (το «Μan of the steel» και το «Αgainst the law») και παρά το γεγονός ότι είχαν περάσει ήδη πέντε χρόνια από τη μοναδική επίσκεψή του στην Αθήνα, θυμόταν πολύ έντονα την καλοπέρασή του, όπως επίσης και τη σκηνή με το ανέμισμα της ελληνικής σημαίας στο Τορόντο.

Δέχτηκε πολύ ευχαρίστως να μου δώσει συνέντευξη για την εφημερίδα «Το Βήμα» (ΣΣ: βλέπε σχετικά αποκόμματα), δεν άφησε καμία ερώτηση αναπάντητη –ούτε καν αυτές για τις σχέσεις του με τον Μπράιαντ και τον επηρεασμό του από τη συμβίωση με τον Ρόντμαν– φόρεσε το πιο αστραφτερό χαμόγελό του για να βγάλουμε φωτογραφία (που την πλήρωσα εκατό δολάρια σε έναν φωτογράφο που βρισκόταν κατά τύχη μέσα στα αποδυτήρια) και όταν αποχαιρετιστήκαμε, μου είπε ότι θα ήθελε πολύ να ξαναπεράσει μια βόλτα από την Ελλάδα...

Εκτοτε δεν ξανάρθε στα μέρη μας, εκτός κι αν αυτό συνέβη και δεν το μάθαμε. Το θεωρώ απίθανο να έχει συμβεί, τέτοιος τύπος δεν θα περνούσε ποτέ incognito και απαρατήρητος!

Εάν όμως δεν πάει το βουνό (στην κυριολεξία) στον Μωάμεθ, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, αυτό άλλωστε είναι το πιο φυσιολογικό, όπερ και εγένετο δυο φορές στο ίδιο γήπεδο («Smoothie King Center») της ίδιας πόλης και με την ίδια ευκαιρία...

Στις 16 Φεβρουαρίου του 2014 και στις 19 Φεβρουαρίου του 2017 ανταμώσαμε πάλι στο περιθώριο του All Star Game και μπορεί να μην καταφέραμε (με τον Ρήγα Δάρδαλη) να τον φέρουμε στις θέσεις σχολιαστών της μετάδοσης για την Cosmote TV, αλλά σπολλάτη του!

Σπολλάτη του, διότι ενώ την πρώτη φορά (όπως επίσης και το 2016 στο Τορόντο) απλώς ρωτούσε τι κάνει ο αγαπημένος του Φασούλας, τη δεύτερη τον είδε φάντη μπαστούνι μπροστά του, παρέα με τον Παναγιώτη Γιαννάκη και ξεσάλωσε!

Περνάγαμε λοιπόν κάτω από την εξέδρα που είχε στήσει το ΤΝΤ για την εκπομπή «Half Time Report» και ξαφνικά ο Φασούλας άφησε σύξυλους τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, τον Κένι Σμιθ και τον Ερνι Τζόνσον...

Είδε τον «Πάνι» και τον «Δράκο» να περνάνε από κάτω και πέταξε τα μικρόφωνα από πάνω του. Ξεκαλωδιώθηκε, δικαιολογήθηκε προς τους παρακαθήμενους του «συγνώμη, αλλά έχω μια επείγουσα δουλειά», κατέβηκε στο πι και φι και μας την έπεσε!

Τύχη αγαθή με αξίως ένα είμαι εκεί, μαζί με τον κάμεραμαν της Cosmote TV και με το που είδα τον Σακίλ να επελαύνει, υποψιάσθηκα τι έμελλε να συμβεί και είχα την πρόνοια να του φωνάξω, «τράβα φίλε, τράβα, μη χάνεις δευτερόλεπτο»!

Τράβηξε ο κάμεραμαν και ούτως ειπείν, καταγράφτηκαν σκηνές απείρου κάλλους με τον τετράκις πρωταθλητή του ΝΒΑ να ορμάει πάνω στους δυο Παναγιώτηδες και να γίνεται το «έλα να δεις»..

Είχα έναν φόβο μπας και τσατιστεί επειδή τραβάγαμε τα πλάνα και τους διαλόγους, αλλά ανησύχησα αδίκως. Ηδη είχε αγκαλιάσει τον Γιαννάκη και τον Φασούλα, στον οποίο μάλιστα είπε «άνθρωπε μου, σε θυμάμαι από τότε που είχες μπούκλες στα μαλλιά», χώρια που θυμόταν ότι είχε ασχοληθεί με την πολιτική και τον ρώταγε εάν ήταν ακόμη μπλεγμένος με αυτήν...

Ψυχούλα ο Σακίλ!