Ποτέ την Κυριακή!
Είχε πολλά προσόντα ο Μάικλ Τζόρνταν, δεν το συζητώ…
Πολλά σε όλη τη γκάμα: σωματικά, αθλητικά, πνευματικά, ψυχολογικά…
Πολλά επίσης σε κάθε λογής διάσταση: ήταν ανταγωνιστικός, απαιτητικός, καταπιεστικός, ενίοτε βάναυσος, κυριαρχικός και δεν συμμαζεύεται…
Ήταν, τι να σου λέω τώρα!
Εμμονικός, ψαρωτικός, ψυχωτικός, γήινος και θεϊκός, κοσμικός και συνάμα μεταφυσικός!
Στη συνέντευξη του στην τηλεόραση του OPEN, ο Ρικ Πιτίνο είπε ότι εάν έπαιζες μαζί το γκολφ ήθελε να σε νικήσει και στις 18 τρύπες…
Κι αν τον νικούσες στο σκάκι, θα έψαχνε να βρει τον καλύτερο γκραντ μάστερ για να τον εκπαιδεύσει και θα γύριζε να ξαναπαίξει μαζί σου και να σε κατατροπώσει, βάζοντας κιόλας στοίχημα!
Απ’ όλες αυτές τις ιδιότητες του, θαρρώ πως εκείνη που του ταιριάζει περισσότερο και έκανε κιόλας τη διαφορά είναι μία…
Ψυχωτικός!
Μιλάμε για ψύχωση του κερατά με την προσπάθεια, τον καθημερινό μόχθο στην προπόνηση, τις νίκες, τα πρωταθλήματα, τα πάντα όλα!
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά όποτε η κουβέντα το φέρνει σε (αθλητικές) ψυχώσεις, το μυαλό μου πηγαίνει στον… Σρέτσκο Κάτανετς!
Tη σεζόν 2002-03, που ήταν και η ακροτελεύτια του Τζόρνταν στα γήπεδα, ο Σλοβένος προπονητής καθόταν στον πάγκο του (ποδοσφαιρικού) Ολυμπιακού, ο οποίος επιθυμούσε σφόδρα και διακαώς την κατάκτηση του έβδομου σερί πρωταθλήματος…
Ο «Θρύλος» της δεκαετίας του ’50 είχε κατακτήσει έξι απανωτά από δαύτα και ο Σωκράτης Κόκκαλης έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό του άλλοτε παίκτη της Σαμπντόρια για να οδηγήσει την ομάδα στον έβδομο ουρανό…
Κάποια στιγμή ο Κάτανετς βγήκε δημοσίως και είπε ότι «δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την ψύχωση». Παρομοίως δεν κατάλαβε κιόλας για πότε τον καθάρισαν σαν αυγό και μάλιστα όχι σε όποια κι όποια ημερομηνία, αλλά στις 7 Φεβρουαρίου!
Την επόμενη ημέρα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο Ολεγκ Προτάσοφ και ο Ολυμπιακός εκπλήρωσε την ψύχωση του…
Ο Τζόρνταν είχε ψύχωση με πολλά πράγματα, μηδέ του τζόγου εξαιρουμένου. Ήταν τόσο εμμονικός και ψυχωτικός με τους στόχους του, που θεωρώ απίθανο να ξεστόμισε ποτέ την περίφημη ατάκα «I can’t accept not trying» η οποία του ΄πιστώνεται!
Ο τύπος δεν δεχόταν να μην προσπαθεί, αλλά κυρίως να μη νικά!
Διάλειμμα, που λέει κι ο ίδιος…
Στο διάλειμμα μπαίνει για λίγο ο Βασίλης Σπανούλης, όχι υπό μορφήν οποιαδήποτε αντιδιαστολής η οποία θα συνιστούσε κιόλας ιεροσυλία, απλώς για να παραποιήσω μια ατάκα που τον αφορά...
Περί τίνος πρόκειται; Περί του αλληγορικού παραδείγματος το οποίο χρησιμοποίησε ο Βαγγέλης Αγγέλου όταν τον πρωτογνώρισε πριν από 15 χρόνια στο Μαρούσι…
«Εάν βρεθούν σε ένα δωμάτιο ο Σπανούλης, ο Μπιν Λάντεν και ο πρόεδρος Μπους, στο τραπέζι υπάρχει μια μπριζόλα και ξαφνικά σβήσουν τα φώτα, όταν θα ξανανάψουν ο Βασίλης όχι μόνο θα την έχει αρπάξει, αλλά θα έχει βρει και σκύλο για να του πετάξει τα κόκκαλα»!
Παραποιώντας το ρηθέν από τον «Τρέλαρχο» θα έβαζα σε αυτό το τραπέζι και τον Τζόρνταν…
Εάν λοιπόν έσβηναν τα φώτα, όταν θα ξανάναβαν, ο Τζόρνταν θα είχε φάει και τους τρεις συνδαιτυμόνες του, μαζί με τα κουφώματα!
Η προβολή του ντοκιμαντέρ ολοκληρώνεται τη Δευτέρα με τα τελευταία δυο επεισόδια...
Σε αυτά, Γιούτα δέρνουμε!
Αφού λοιπόν οι Μπουλς, καθ’ οδόν προς τον θρόνο βάρεσαν κατά σειρά τους Λέικερς (1991), τους Μπλέιζερς (1992), τους Σανς (1993) και τους Σόνικς (1996), στο τέλος και επί δυο απανωτές σειρές τελικών έβγαλαν το άχτι τους και με τους Τζαζ…
Ήταν τότε που ο Φιλ Τζάκσον στο scouting report το οποίο ενεχείρισε σε κάθε παίκτη έγραψε «The way to make the Jazz sing the blues»!
Πάει να πει, ο δρόμος για να κάνουμε τους Τζαζ να τραγουδήσουν μπλουζ!
Διδυμότειχο μπλουζ, θα εννοούσε, ταιριάζει άλλωστε και ένας στίχος του Γιάννη Σπυρόπουλου στο τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα…
Το 76 (στα καθ’ ημάς το 97 και το 98) έκλεισα τα μάτια, κάπνισα μια γόπα, σβήστηκα απ’ το χάρτη, κόλαση του Δάντη!
Ο Τζόρνταν δεν κάπνιζε γόπες, αλλά πούρα. Εξι καθ’ εκάστην, προ στη διάρκεια και μετά το φαγητό, που συστήνουν κι οι γιατροί για τα χάπια και τα αντιβιοτικά!
Από τους τελικούς του ’97, σκέτη Κόλαση του Δάντη υπήρξε ο τέταρτος, στις 8 Ιουνίου στο Σολτ Λέικ Σίτι, όπου οι οικοδεσπότες επιβλήθηκαν των Μπουλς με 78-73 (!) και ισοφάρισαν τη σειρά σε 2-2. Σε αυτό το ματς έβαλε ένα καθοριστικό τρίποντο ο Μπράιον Ράσελ το οποίο μέσα στην κοσμοχαλασιά από την εξέδρα δεν ακούγεται καν στην τηλεοπτική μετάδοση του Μαρβ Αλμπερτ.
Α ναι, είναι ο ίδιος ο δόλιος ο Ράσελ, ο οποίος μετά από έναν χρόνο στην εκπνοή του 6ου τελικού στο ίδιο γήπεδο, είδε τα… ραδίκια ανάποδα με τη θανατηφόρα σταυρωτή ντρίμπλα και το νικητήριο καλάθι του Τζόρνταν!
Αυτό ήταν το τελευταίο ζάλο στον τελευταίο χορό…
Μένω στη σεζόν 1996-97, διότι τότε αποδείχθηκε κιόλας για μια ακόμη φορά πόσο μεταδοτικό ήταν το μικρόβιο του Τζόρνταν…
Το μικρόβιο της ψύχωσης όχι το μικρόβιο της… πίτσας που του προκάλεσε τη δηλητηρίαση τη νύχτα πριν από τον πέμπτο τελικό, το περιβόητο «Flu Game»!
Ημέρα Κυριακή, 1η Ιουνίου του ΄97 λοιπόν, οι Μπουλς υποδέχονταν τους Τζαζ στο United Center με τη συμμετοχή του Σκότι Πίπεν να είναι αμφίβολη…
Ο «Ινδιάνος» κουβάλαγε έναν τραυματισμό στο πόδι από τον πέμπτο τελικό της Ανατολής με τους Χιτ συν τα ψυχολογικά του για το χαμηλό συμβόλαιο του, χώρια η προ τριετίας φασαρία για την υπόθεση με την απόφαση του Τζάκσον να δώσει την μπάλα Κούκοτς για να τελειώσει το ματς με τους Νικς…
Τα γράφω αυτά διότι ο Πίπεν δεν είχε πάντοτε την απαραίτητη ψυχολογική ισορροπία…
Εκείνο το βράδυ, παρά τον τραυματισμό του έπαιξε κανονικά, αλλά το πλήρωσε μετά από μερικούς μήνες, όταν αψήφησε την ανάγκη της εγχείρησης για να περάσει ευχάριστες διακοπές και μπήκε στο χειρουργείο μόλις άρχισε η σεζόν!
Έπαιξε. Και ήταν μάλιστα καλός. Λάθος. Το διορθώνω: ήταν πολύ καλός. Για την ακρίβεια, ο καλύτερος με 27 πόντους (8/12δ., 3/7τρ., 2/2β.), εννέα ριμπάουντ, δυο ασίστ, τρία κλεψίματα και τέσσερις τάπες σε 43 λεπτά!
Α, ναι και με μια ψιθυριστή κουβέντα που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας…
Εβδομήντα ένα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του αγώνα, ο Πίπεν με τρίποντο βάζει μπροστά τους Μπουλς με 81-79, αλλά στα 52’’ απαντά με τον ίδιο τρόπο ο Τζον Στόκτον για το 81-82…
Στα 36’’ ο Τζόρνταν ευστοχεί στη μία από τις δυο βολές και φέρνει το ματς στα ίσια με 82-82…
Στο καπάκι ο Ντένις Ρόντμαν κάνει το λεγόμενο loose-ball φάουλ στον Καρλ Μαλόουν ο οποίος κατευθύνεται προς τη γραμμή των βολών…
Ο «Mailman» προσπαθεί να αυτοσυγκεντρωθεί, αλλά εις μάτην. Εκείνη στιγμή, ενώ απομένουν εννέα δευτερόλεπτα, τον πλησιάζει ο Πίπεν και του ψιθυρίζει έει «Just remember, the mailman doesn’t deliver on Sundays, Carl».
Γροθιά στο στομάχι!
Για το ιστορικό υπόβαθρο της υπόθεσης, όντως από το 1912 και εντεύθεν τα ταχυδρομεία δεν διένεμαν γράμματα και δέματα τις Κυριακές και αυτό ακριβώς υπέμνησε ο Πίπεν στον συμπαίκτη του στη Dream Team.
Ο ατρόμητος «Ταχυδρόμος» από το LSU και δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ (πίσω από τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ) ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε κι ελόγου του ένα πρόβλημα τραυματισμού στο χέρι παθαίνει κοκομπλόκο. Τα έχασε. Τα… έκανε πάνω του, ίσως. Μέχρι τότε είχε 3/4 βολές, αλλά τώρα αποδεικνύεται δυο φορές ατζαμής!
Ωιμέ, τι συμφορά για τους Τζαζ, που έβλεπαν τη μελωδία τους εξελίσσεται σε σκληρό ροκ και σε heavy metal…
Στο επόμενο κλικ, μετά τη δεύτερη άστοχη βολή, ο Τζόρνταν κατεβάζει το ριμπάουντ και καλεί τάιμ άουτ, ενώ απομένουν επτάμισι δευτερόλεπτα… Με το που οι δυο πεντάδες ξαναγυρίζουν η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του …ακατονόμαστου, ο οποίος έχει απέναντι του τον συνήθη ύποπτο, Ράσελ.
Ένα κλικ πιο ύστερα η μπάλα σπαρταράει στο καλάθι, ενώ ο ίδιος σφίγγει τη γροθιά του, όπως και το 1989 μετά το «Τhe Shot» απέναντι στον Κρεγκ Ιλο στον πέμπτο αγώνα της πρώτης φάσης των play offs με τους Καβαλίερς.
Ακούγεται η κόρνα. Τελικό σκορ 84-82. Διάλειμμα!
«Η ιστορία θα μπορούσε να έχει γραφτεί διαφορετικά. Εχασα εγώ μία βολή, αλλά ποιος περίμενε να αστοχήσει και στις δυο ο Καρλ. Χάνουν βολές και οι MVPs» είπε φιλοσοφώντας το αργότερα ο Τζόρνταν.
Στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχει στατιστική, ούτε παίζουν ρόλοι οι μέσοι όροι. Crunch time, που λένε. Down the stretch, άλλωστε το ίδιο είχε συμβεί και τρία χρόνια νωρίτερα στο «Γιαντ Ελιάου» με τις βολές του Ζάρκο Πάσπαλι στον τελικό ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην Τζουβεντούτ Μπανταλόνα.
Τελικά ο Πίπεν είχε δίκιο: πράγματι οι ταχυδρόμοι ρεπάρουν τις Κυριακάδες. Και οι κανονικοί και οι επονομαζόμενοι τοιουτοτρόπως, όπως ο Μαλόουν που το ριζικό του έγραφε πως θα γινόταν ένας «unsung hero».
Άψαλτος ήρωας!
Νever on Sunday, το είχαν διαλαλήσει τριάντα επτά χρόνια νωρίτερα στην ομώνυμη ταινία η Μελίνα Μερκούρη, ο Ζιλ Ντασέν και ο Γιώργος Φούντας. Απλώς ενώ ο Μάνος Χατζηδάκης γράπωσε το Όσκαρ καλύτερης μουσικής (για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά»), ο Στόκτον, ο Μαλόουν, ο Σλόαν και ο λοιπός θίασος των Τζαζ έμειναν με άδεια χέρια, που δεν θα τα γέμιζαν ούτε μετά από έναν χρόνο…
Διάλειμμα. Η μάλλον, τίτλοι τέλους στην ταινία!