Της τριγωνικής το κάγκελο!

Βαρέθηκα προς ώρας (δεν ξέρω πώς θα νιώθω αύριο) να γράφω σελίδες στο ημερολόγιο της καραντίνας μου και αποφάσισα να κοινωνικοποιηθώ κομματάκι παραπάνω…

Οίκαδε βεβαίως και όχι όξω!

Αν και μεγαλωμένος με το finger roll του Τζούλιους Ερβινγκ και ερωτευμένος με τον Μάτζικ Τζόνσον, δεν υπήρξα ποτέ φανατικός οπαδός των Μπουλς, ούτε αρρωστάκι με τον Μάικλ Τζόρνταν, δεν γίνεται να μην υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο του ανδρός, οπότε πάμ’ παρακάτω…

Παρακάτω είναι ο τελευταίος χορός!

Το ντοκιμαντέρ «Τhe last dance», που πραγματεύεται και ανασυνθέτει τη σεζόν 1997-98, βγαίνει στον αέρα τα ξημερώματα της ερχόμενης Δευτέρας και ήδη το ESPN προσέθεσε μια ad hoc και διαρκώς επικαιροποιούμενη στήλη στην καθημερινή θεματογραφία του.

Λέω, λοιπόν, να κάνω το ίδιο και όσο αντέξω εγώ, όσο αντέξει και το αναγνωστικό κοινό του gazzetta.gr…

Από σήμερα και για μια εβδομάδα, σχεδιάζω να γράψω μερικά κείμενα αφιερωμένα στον ακατονόμαστο (sic) και στους Μπουλς, που - γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε - σημάδεψαν κάτι πολύ περισσότερο από μια δεκαετία του παγκοσμίου μπάσκετ…

Σημάδεψαν ανεξίτηλα το γίγνεσθαι του, περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία…

Για το σημερινό πρώτο από δαύτα τα αφιερώματα, διάλεξα μια αναφορά στην τριγωνική επίθεση, που ούτως ή άλλως υπήρξε το άρμα μάχης της δυναστείας των Μπουλς και τον πολιορκητικό κριό με τον οποίο έριξαν όλα τα κάστρα εκείνης της εποχής…

Αυτή την πατέντα την εμπνεύστηκε και τη λανσάρισε πρώτος ο Σαμ Μπάρι στην κολεγιακή ομάδα του Σάουθερν Καλιφόρνια, αλλά την κυκλοφόρησε και την έκανε περίφημη πριν από εξήντα και βάλε χρόνια (ως προπονητής του Κάνσας), ο Τεξ Γουίντερ, που έφυγε από τη ζωή στις 10 Οκτωβρίου του 2018…

Ο Ρίνους Μίχελς δεν ήταν εκείνος που ανακάλυψε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, αλλά το διδάχθηκε σε πρωτόλεια μορφή από τον προπονητή του Τζακ Ρέινολντς και το εξέλιξε τόσο πολύ ώστε να το καταστήσει θυρεό των επιτυχιών του Αγιαξ και της Εθνικής Ολλανδίας.

Ακριβώς την ίδια εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ‘40, ο Γουίντερ μυήθηκε στην αρχέγονη μορφή της τριγωνικής επίθεσης από τον προπονητή του στο κολέγιο του Σάουθερν Καλιφόρνια, Σαμ Μπάρι και έμελλε αυτές οι δυο παλιές, αλλά ανακαινισμένες τακτικές να επηρεάσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την εξέλιξη των δυο σπορ!

Τι σόι πράγμα είναι η τριγωνική επίθεση που κληροδότησε στις επόμενες γενεές ο Γουίντερ; «Η τακτική που εάν την παίξουμε σωστά θα θριαμβεύσουμε, αλλά εάν δεν μας πετύχει, θα καταστραφούμε», όπως είχε πει ο Αμερικανός γκαρντ Λιν Γκριρ, το 2008, όταν επιχείρησε να την εφαρμόσει στον Ολυμπιακό ο τότε προπονητής του Παναγιώτης Γιαννάκης (υιοθετώντας σύμφωνα με τον… αστικό μύθο της εποχής την φλασιά του συνεργάτη του, Μάνου Μανουσέλη), ενώ στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 την είχε χρησιμοποιήσει ο Μιχάλης Κυρίτσης στον Παναθηναϊκό.

Η περιβόητη Τriangle Οffence πάνω στην οποία στήριξε ο Φιλ Τζάκσον το επιθετικό παιχνίδι του στους Μπουλς και στους Λέικερς, με αιχμές του δόρατος τον Μάικλ Τζόρνταν και τον Κόμπε Μπράιαντ, προϋποθέτει και απαιτεί σωστές αποστάσεις, συγχρονισμό κινήσεων στα εκάστοτε τρίγωνα, αέναη κίνηση, ποικιλομορφία (επτά διαφορετικοί τρόποι) στην εισαγωγή του play και δυνατότητα των παικτών να υποστηρίξουν όλες τις θέσεις

Κατά βάσιν αποσκοπεί στη δημιουργία ενός τριγώνου το οποίο σχηματίζουν ο σέντερ στο low post, o σμολ φόργουορντ στο φτερό της επίθεσης και ο ένας γκαρντ στη γωνία, ενώ ο άλλος γκαρντ βρίσκεται στην κορυφή και ο άλλος φόργουορντ στην αδύνατη πλευρά, ώστε να εξασφαλίζεται η δυνατότητα του «two-man play».

Με βασικότερο άξονα την καλή κυκλοφορία της μπάλας και την αέναη δημιουργία γωνιών πάσας, η τριγωνική επίθεση διέπεται από επτά βασικές αρχές, των οποίων η αλληλουχία και η αρμονία αποτελούν τις εκ των ων ουκ άνευ συνθήκες για την εφαρμογή της. Εν συνόψει, η «triple post offense» απαιτεί με επιτακτικό τρόπο σπλιτάρισμα της αντίπαλης άμυνας, transition game, σωστές αποστάσεις, κίνηση των παικτών χωρίς την μπάλα, προσπάθεια για ριμπάουντ και ισορροπία μετά από κάθε σουτ, αυτοματισμό στις πάσες και συνδυασμό της ομαδικής λειτουργίας με τις ατομικές ικανότητες των παικτών.

Σκέτο μανίκι δηλαδή!

Η τριγωνική επίθεση αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό των Μπουλς και των Λέικερς, αλλά, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακιά του ώρα, που λένε!

Όταν ο πολυνίκης προπονητής του ΝΒΑ (με τους 6+5 τίτλους) αποπειράθηκε να τη μεταμοσχεύσει στον οργανισμό των Νικς (μέσω του προστατευόμενου του παλαίμαχου πόιντ γκαρντ και πρωτάρη προπονητή Ντέρεκ Φίσερ) κατέληξε σε φιάσκο...

Στου κασίδη το κεφάλι, κατά πως λέει και μια ελληνική παροιμία!

Η τριγωνική επίθεση ήρθε κι έδεσε στο οπλοστάσιο των Μπουλς, διότι απλούστατα είχαν τους ενδεδειγμένους και απαραίτητους παίκτες ώστε να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της, να την υποστηρίξουν και να τη μυθοποιήσουν.

Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα όχι μόνο με την κατάκτηση των έξι τίτλων, αλλά και με τα επιγενόμενα…

Το 1998, μετά το δεύτερο three-peat των Μπουλς, έφυγε ο Φιλ Τζάκσον από το Σικάγο και ο μακαρίτης ο τζένεραλ μάνατζερ Τζερι Κράουζε έφαγε τη… φλασιά με τον επιτυχημένο κολεγιακό (από το Αιοβα Στέιτ) προπονητή, Τιμ Φλοιντ, ενώ ταυτόχρονα αποδομήθηκε ο πυρήνας της ομάδας.

Μαζί με τον “Zen Master» έφυγαν επίσης ο Τζόρνταν, ο Πίπεν, ο Ρόντμαν, ο Λόνγκλεϊ και ο Κερ με αποτέλεσμα να διαρραγεί ο ιστός των Μπουλς και να στελεχώνουν τη βασική πεντάδα ο Ράντι Μπράουν, ο Ρον Χάρπερ, ο Μπρεντ Μπάρι, ο Τόνι Κουκοτς (στο ρόλο του παιδιού για όλες τις δουλειές) και ο Μπιλ Γουένινγκτον.

Είχαν ρωτήσει τότε οι δημοσιογράφοι τον Φλόιντ για το αν θα διατηρήσει την τριγωνική επίθεση κι αυτός τα μάσαγε! Στην πραγματικότητα ήξερε ότι το εγχείρημα θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο, διότι η περιβόητη triple post offense είναι μια επίθεση λεπτών ισορροπιών.

Εντέλει οι Μπουλς επί ημερών Φλόιντ δεν έπαιξαν ποτέ την τριγωνική επίθεση, αλλά δεν ήταν μόνον αυτός ο λόγος για τον οποίο στους επόμενους 239 αγώνες σημείωσαν 49 νίκες και 190 ήττες και έγιναν το ανέκδοτο του ΝΒΑ!