Μια μαγική βραδιά, η «βεντέτα» της μπάλας και η ακραία χαρά του παιδιού

Να ξεκινήσω με την επισήμανση ότι μετά την απογείωση, τις υψηλές πτήσεις και την κυριαρχία του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο ΝΒΑ υπάρχει γενικότερα μια… ανησυχία μήπως γραφτεί κάτι που θα θεωρηθεί –τουλάχιστον- αιρετικό σε σχέση με αυτόν . Για να πω την αλήθεια επειδή έχει υπάρξει, κατά καιρούς, μπόλικη βλακεία και κακοψυχιά κυρίως στα social media για τα αθλητικά και μη επιτεύγματα του Γιάννη, παρέα με μπόλικο φθόνο και ζήλεια, είναι κατανοητή αυτή η ευαισθησία από το περιβάλλον του. Αλλά επειδή ο Greek Freak έχει γίνει αυτό το τεράστιο μέγεθος πλέον, θεωρώ και πως αντέχει (από τη μία), αλλά και δεν είναι στο απυρόβλητο (από την άλλη).

Το ατομικό ρεκόρ του, με τους 64 πόντους τα ξημερώματα της Πέμπτης κόντρα στους Πέϊσερς είναι μια μοναδική, μαγική στιγμή για αυτόν. Μέχρι –προφανώς- την επόμενη αφού στο κεφάλι μου είναι δεδομένο πως και θα επιδιώξει και έχει μεγάλες πιθανότητες να το καταφέρει κιόλας να σπάσει αυτό το ρεκόρ. Το είδος του μπάσκετ που παίζεται πλέον στο NBA είναι κάτι που θα του επιτρέψει να κυνηγήσει την πρόκληση. Προφανώς στην κανονική περίοδο, αφού από τα play offs και όσο θα προχωράει η μάχη προς τον τίτλο (αν οι Μπάκς είναι μέσα σε αυτή) τα πράγματα γίνονται αρκετά διαφορετικά, στο (κομβικό) σκέλος του παιχνιδιού που λέγεται «επαφή». Ακόμα και με τα (πολύ) διαφορετικά δεδομένα ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρώπη σε αυτό τον τομέα, η προσήλωση και η (μη) επιθυμία των παικτών προκαλεί μέχρι και… θυμηδία. Το κεφαλοκλείδωμα του Νέϊσμιθ στον Γιάννη, που έφερε και την έκρηξη του Πόρτις ήταν η εξαίρεση σε έναν κανόνα που παρακολουθούν όσοι έχουν επιλέξει να βλέπουν ακόμα ΝΒΑ στην κανονική περίοδο. Θύμισε άλλες εποχές που τέτοιου είδους «ξυλίκι» ήταν καθημερινότητα στο κορυφαίο μπασκετικό πρωτάθλημα του κόσμου. Και εκείνες δεν ήταν απαραίτητα ωραίες, όταν τα πράγματα ξέφευγαν, αλλά τώρα έχουμε πάει στο άλλο άκρο της αποστείρωσης που μοιάζει ακόμα πιο απωθητικό.

Παρ όλα αυτά και βλέποντας, όχι την αναμέτρηση των Μπάκς με τους Πέϊσερς αλλά τα highlights με την κυριαρχία του Γιάννη πάνω στο παρκέ, δεν μπορείς να μην θαυμάσεις για ακόμα μια φορά αυτά που η φύση χάρισε σε αυτό το παλικάρι και αυτός με μπόλικη δουλειά τα έκανε θέαμα και αποτέλεσμα στο άθλημά του. Ο.Κ. οι (σοβαρές) επαφές που μέτρησα στις φάσεις που είδα δεν ήταν πάνω από πέντε. Αλλά, το άνοιγμα των τεράστιων χεριών του, τα μέτρα που καλύπτει ρολάροντας ή φεύγοντας στον αιφνιδιασμό και η ελάχιστη χρήση ντρίμπλας σε αυτόν, η ισορροπία στην τελική προσπάθεια ακόμα και όταν κάποιος αποφάσισε να του βάλει την κόντρα είναι πράγματα που κάθεσαι και τα χαζεύεις. Οπότε, ναι, οι 64 πόντοι σε ματς της κανονικής περιόδου σίγουρα δεν θα ήταν τόσοι στο σκληρό ευρωπαϊκό μπάσκετ (επειδή αυτή η κουβέντα γίνεται) αλλά και πάλι με τον τρόπο που κινείται και κυριαρχεί ο Γιάννης στο γήπεδο, σε μια τέτοια βραδιά του μπορεί να ήταν 38-40. Και αυτή είναι επίδοση που δεν την συναντάς πλέον εύκολα στα μέρη μας.

Δεν μπορεί λοιπόν, ότι και να πει κάποιος στην μεγάλη κουβέντα περί της αμυντικής προσήλωσης στο ΝΒΑ, να τεθεί θέμα για αυτά που προσφέρει ο Γιάννης ακόμα και αν τέτοιες βραδιές είναι και αναπόσπαστο μέρος του σόου που θέλει να πουλάει μια ομάδα, αλλά και ολόκληρος ο οργανισμός του πρωταθλήματος. Είναι η προσέγγιση έχει όλη η αθλητική βιομηχανία στις ΗΠΑ, ειδικά στα ομαδικά αθλήματα και όχι μόνο στα επαγγελματικά, αλλά (μερικές φορές και περισσότερος) ακόμα και στον κολεγιακό αθλητισμό. Το θέαμα, το show και η ανάδειξη του πρωταγωνιστή ακόμα και πάνω από το παιχνίδι, είναι μέρος της συνταγής που πουλάει πολύ και καλά. Αρκετές φορές και εις βάρος της ψυχικής υγείας του πρωταγωνιστή (το Netflix και η σειρά Untold έχουν πολλά παραδείγματα πάνω σε αυτό να μας δείξουν).

Ο Γιάννης είναι legend λοιπόν και αυτό δεν σηκώνει κουβέντα. Βραδιές σαν και αυτές απέναντι στους Πέϊσερς είναι η (ακόμα μια) σφραγίδα σε αυτό που έχει χτίσει. Και η επόμενη κουβέντα ασφαλώς μπορεί να αφορά τον τίτλο του GOAT. Θα κριθεί σίγουρα και από τον αριθμό των τροπαίων, αλλά και την επιδραστικότητα. Απέναντί του (σε αυτή την κουβέντα), όχι τώρα, αλλά διαχρονικά θα βρεθούν όχι απλά κορυφαίοι παίκτες, αλλά τεράστιες προσωπικότητες. Άνθρωποι με ιδιαιτερότητες, αδυναμίες και ιδιορρυθμίες, οι οποίοι όμως για να φτάσουν στην κορυφή της πυραμίδας της δημοφιλίας έχτισαν και μια δημόσια εικόνα υποβλητική.

Τουλάχιστον μέσα στο γήπεδο, καθώς έξω από αυτό τα κουσούρια όλων ήταν αρκετά. Για παράδειγμα, αν ο Τζόρνταν έκανε ένα ρεκόρ και ήθελε τη μπάλα του αγώνα, όσο και αν… λύσσαγε για να πάει να την πάρει μόνος του σίγουρα θα είχε cool προσέγγιση. Δεν φαντάζομαι ούτε αυτόν, ούτε τον Κόμπε, ούτε τον Λεμπρόν να παίρνουν φόρα να τρέχουν στη φυσούνα και να πάνε να πλακωθούν στα αντίπαλα αποδυτήρια. Όχι γιατί δεν θα είχαν δίκιο, όπως είχε και ο Γιάννης μετά τη βλακώδη κίνηση των Πέϊσερς να «κρύψουν» τη μπάλα με αστεία δικαιολογία. Αλλά γιατί έχοντας το μέρος με το δίκιο τους, όλοι αυτοί, θα φρόντιζαν να κάνουν απλά ωραία και ψύχραιμα «ρόμπα» αυτόν που έκανε αυτή την κίνηση.

Κατανοώ 100% την εντελώς παιδική χαρά του παιχνιδιού που νιώθει ο Γιάννης ακόμα και στα 29 του και μετά από δέκα γεμάτα χρόνια στο ΝΒΑ. Μπορώ να πω ότι το χαίρομαι κιόλας που δεν έχει… ξενερώσει, δεν κάνει αγγαρεία και δεν «γουστάρει» να του στερούν τίποτα, νιώθοντας την αδικία (όπως τη μετράει ο ίδιος). Ναι αλλά… ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι πλέον τεράστιο μέγεθος. Και αυτό είναι κάτι που επιβάλλεται από μόνο του δια της παρουσίας ή μέσω αυτών που μπορεί να πει για να εκθέσει οποιονδήποτε κάνει κάτι γραφικό απέναντί του. Και όταν είσαι μέγεθος, δεν δέχεσαι να το μικρύνεις για να ακολουθήσεις τον άλλον στην δικιά του κωμωδία.