Οι αλλαγές στην άμυνα, αλλάζουν το παιχνίδι του Pao College

Παλιότερα αν μια ομάδα είχε έναν παίκτη που μπορούσε να παίξει άμυνα σε παραπάνω από μια θέση, ειδικά από το 1 έως το 3, αυτός ήταν δακτυλοδεικτούμενος κι εξαιρετική περίπτωση. Παίκτες σαν τον Φάνη, που μπορούσε να παίξει άμυνα από το 1 έως το 5, θα ήταν φυσικά και σήμερα εξαιρετική περίπτωση, αν και για να είμαστε ακριβείς, η ταχύτητα των σημερινών guard δεν έχει σχέση με το τότε.

Σήμερα, αν μια ομάδα διαθέτει 2 τέτοιους παίκτες, είναι πολύ καλό, αν διαθέτει 3 εξαιρετικό κι αν κατεβάζει 4 τέτοιους στο παρκέ εκ των οποίων ο ένας είναι ο αμυντικά σεληνιασμένος Καλάθης, τότε μιλάμε για μυθική κατάσταση. Το να έχεις τη δυνατότητα, να μη βρίσκει ο αντίπαλος ευκαιρία να σε χτυπήσει ούτε στα πόδια, αλλά ούτε και ψηλά είναι τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα για την άμυνα σου.

Χτες πάμπολλες φορές οι περιφερειακοί της Μπαρτσελόνα βρέθηκαν μούρη με μούρη με τον Γκιστ ή τον Σίγκλετον κι όπως και να το κάνουμε, δεν τη λες κι ευχάριστη την εμπειρία τους. Δεν είναι οι αμυντικοί με τους οποίους θες να μπλέξεις, ούτε φυσικά θα κάνεις το λάθος, να πας να περάσεις χαμηλή πάσα, γιατί την έχουν για πλάκα. Μόνο ο Ερτέλ είχε κάτι φαεινές ιδέες για no look σκαστές, αλλά δεν το έχει στο αίμα του, για να το κάνει όλο το βράδυ με συνέπεια. Μετά τους δυο Αμερικάνους υπάρχουν και οι Αντετοκούμπο – Γκάμπριελ, που θα κάνουν το ίδιο πράγμα τίμια, ώστε να έχουν τον απαραίτητο χρόνο οι Γκιστ-Σίγκλετον να πάρουν και μια ανάσα.

Το συγκλονιστικό όμως είναι αυτό που κάνει ο Καλάθης σε όλα τα μέτρα της άμυνας, από την αντίπαλη ρακέτα πιέζοντας το αντίπαλο point guard, μέχρι να παίζει ΦάνειοΧριστοδούλεια άμυνα σπρώχνοντας με τον κορμό του έναν αντίπαλο ύψους 2.10 και να τον καθυστερεί τόσο, ώστε να ντουμπλάρει ο Γκιστ για μεγαλοπρεπές φυστίκωμα ψηλά! Είναι καταστάσεις που εκτροχιάζουν τον αντίπαλο, οδηγούν σε απελπισία τον αντίπαλο προπονητή και δημιουργούν τις συνθήκες για τον πολυπόθητο αιφνιδιασμό και το εύκολο καλάθι.

Ειδικά στο κομμάτι εύκολο ή και λιγότερο εύκολο καλάθι, χτες συνέβη επιτέλους το αυτονόητο. Σε μια βραδιά που τρίποντο δεν έμπαινε και ναι, υπάρχουν κι αυτές οι βραδιές, οι παίκτες του Παναθηναϊκού και ειδικά ο Καλάθης πήγαν την μπάλα μέσα ακουμπώντας την πότε ψηλά στον Θεό, για να την υποδεχτούν τα κουπιά του Γκιστ, πότε στον Ίαν που εντάξει soft-soft, αλλά ο Τόμιτς είναι softex και στο τέλος μόλις εμφανίστηκε το αμυντικό ανέκδοτο Ναβάρο, οι δυο Νίκοι, Καλάθης και Παππάς ανέλαβαν την παράδοση της τούρτας στο καλάθι των Καταλανών.

Η αναφορά σε Pao College στον τίτλο του κειμένου περιγράφει τις εντυπώσεις μου για αυτή την ομάδα, σε επίπεδο Αμερικανότητας, αδελφοσύνης κι αθλητικού ταλέντου. Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός ελάχιστα ελληνική ομάδα είναι, με Καλάθη, Ντένμον, Γκιστ, Σίγκλετον, Γκάμπριελ, Ρίβερς, Λοτζέσκι, Αντετοκούμπο (δεν πήγε κολέγιο, αλλά είναι σαν να πήγε), Μήτογλου, Όγκαστ και Βουγιούκα να έχουν αμερικάνικη λογική στην μπασκετική τους ανατροφή. Το μεταξύ τους δέσιμο και η σχέση τους με τον κόουτς, μου θυμίζει περισσότερο λογική κολεγιακής ομάδας, παρά ομάδας τύπου Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον οποίο παρεμπιπτόντως πάμε να συναντήσουμε την άλλη εβδομάδα στην αφετηρία του περσινού ΚΤΕΛ.

Εμένα σαν φίλαθλο του αθλήματος αλλά και της ομάδας, μου «κάνει» αυτή η εικόνα, ο Πασκουάλ με «ψήνει» σαν σχολάρχης, αλλά αυτό δε σημαίνει, ότι πάμε τρένο για Βελιγράδι. Υπάρχουν στιγμές μπασκετικής αφέλειας, εκεί που θα χρειαζόταν μια περισσότερο ευρωπαϊκή λογική. Τέτοια πιστεύω ότι διαθέτει ο Ολυμπιακός, ο οποίος επίσης έχει χτίσει μακρόχρονη παράδοση νικών πάνω στις αμυντικές αλλαγές συνδυασμένη με την παρουσία διακριτών ηγετών, όπως επίσης τέτοια ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά διαθέτει και η ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη.

Είναι τρομερά σημαντικό από δω και πέρα, το πόσο ξύλο θα επιτραπεί στην άμυνα της Euroleague, αλλά σε όλους τους αγώνες κι όχι επιλεκτικά, γιατί πολλές ομάδες έχτισαν καριέρα πάνω στο physical basketball, κάποιες μάλιστα περισσότερο από άλλες. Για να έχει τύχη ο Παναθηναϊκός, θα πρέπει να μπορεί, αλλά και να του επιτραπεί, να ακολουθήσει τέτοιο σκληροπυρηνικό μπάσκετ. Την άλλη εβδομάδα κόντρα σε Φενέρ και ΤΣΣΚΑ θα καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ!

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του σημερινού Παναθηναϊκού, τον Νικ Καλάθη. Επειδή πολλά ακούγονται περί κωλοτουμπών κι εγώ δεν έχω μάθει να κρύβομαι, θεωρώ ότι ο πληρέστατος Καλάθης, θα ήταν υπερπλήρης, αν είχε σουτ. Ώρες ώρες τα σουτ που επιχειρεί ο Νικ, μοιάζουν με alley oop που στήνει, χωρίς ο Γκιστ να είναι εκεί, τόσο άστοχα. Στα κρίσιμα που έρχονται οι Ιτούδης και Ομπράντοβιτς θα του δώσουν τα σουτ. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά αν ο Νικ δεν κάνει αυτό που έκανε χτες, δηλαδή να πάει με το ζόρι μέσα, αντί να σουτάρει, θα έχει πρόβλημα και θα χαλάσει και το μυαλό του. Φυσικά αν πάει μέσα, πρέπει συνολικά η ομάδα, να διορθώσει τη γελοιότητα που συμβαίνει με τις βολές, γιατί ναι αγαπητοί μου, οι Ευρωλίγκες στο τέλος, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία (Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη κλπ κλπ) κρίνονται από τις βολές!

Κλείνω λίγο σκληρά, γιατί δε θα ήθελα να μείνει ο Pao College 2018 στην ιστορία, ως μια κολεγιακή ομάδα για Final 4. Τον προτιμώ Επτάστερο.