Παναθηναϊκός: Κρατάει τη νίκη αλλά να μην βάλει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι
- Νίκη μόνο για ψυχολογία και αυτοπεποίθηση
- Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη...
- Το copy-paste με την Βίρτους και η κάκιστη άμυνα στην τελευταία επίθεση
- Ο Γκριγκόνς που θέλει ΑΜΕΣΑ ρόλο και η αφύπνιση του Παπαγιάννη
Για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.
Πριν ξεκινήσει η «διαβολοβδομάδα» και αμέσως μετά την αποκαρδιωτική εμφάνιση στο Μόναχο, κανείς δεν περίμενε ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να φανεί ανταγωνιστικός απέναντι στη Φενέρμπαχτσε και στη Μακάμπι. Και ας έπαιζε στο ΟΑΚΑ.
Όμως η «γεύση» που έμεινε μετά τα δύο αυτά παιχνίδια, είναι ότι μπορούσαν και παραμπορούσαν στην ομάδα να κάνουν το 2/2. Τελικά η εβδομάδα έκλεισε με 1/2 νίκες και έβγαλαν από πάνω τους τη «ρετσινιά» των συνεχόμενων ηττών. Αυτό είναι το ένα. Το θετικό. Γιατί όπως και αν το κάνουμε, μια νίκη είναι πάντα μια νίκη. Και μπορεί από μόνη της να αλλάξει πράγματα και καταστάσεις, ειδικά σε μια ομάδα που είχε... ξεχάσει να κερδίζει στην Euroleague.
Το άλλο ωστόσο έχει να κάνει με την εικόνα. Με το αγωνιστικό κομμάτι. Ναι μεν υπήρχε μεγαλύτερη διάθεση, ναι μεν βελτίωσαν την εικόνα τους και άλλοι παίκτες αλλά και πάλι ο Παναθηναϊκός δεν έθελξε με την απόδοσή του. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φάσεις που ήταν προϊόν διαβάσματος και καλής κυκλοφορίας. Όπως για παράδειγμα το «dagger» τρίποντο του Γουίλιαμς με το οποίο χάρισε τη νίκη στον Παναθηναϊκό.
Νίκη μόνο για ψυχολογία και αυτοπεποίθηση
Με αυτή τη νίκη, λοιπόν, έφτασε στο 7-12: Θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός πολύ δύσκολα θα μπορέσει να κλείσει το μάτι στην οκτάδα. Στα επόμενα 15 ματς θα χρειαστεί 10-11 νίκες για να μπορέσει να διατηρηθεί «ζωντανός» στο κυνήγι των playoffs. Πιστεύει κανείς ότι θα τα καταφέρει; Μακάρι να διαψευστώ, αλλά το βλέπω από πολύ δύσκολο έως και αδύνατον.
Ουσιαστικά η νίκη επί της Μακάμπι ήρθε για να τονώσει λίγο την αυτοπεποίθηση των παικτών, να «γλυκάνει» τον κόσμο που περίμενε νίκη στην Euroleague περισσότερο από έναν μήνα (σ.σ. πιο συγκεκριμένα από τις 8/12 κόντρα στην Αρμάνι στο ΟΑΚΑ) και ανεβάσει την ψυχολογία μέσα στα αποδυτήρια. Τίποτε το λιγότερο, τίποτε το περισσότερο.
Και φυσικά όλοι θα χαρούν, θα χειροκροτήσουν και θα πανηγυρίσουν για μια νίκη. Αν και εδώ που τα λέμε ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε και κάτι το ιδιαίτερο ή το διαφορετικό από την εικόνα που μας έχει συνηθίσει φέτος. Λίγες οι συνεργασίες, εστίαση στις ατομικές φάσεις των παικτών, ποντάρισμα στο ατομικό ταλέντο, iso, pick n roll με τον χειριστή της μπάλας να «τελειώνει» φάσεις, αν και αξίζει να σημειωθεί ότι μπήκε στην εξίσωση και ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο οποίος πήρε περισσότερες μπάλες σε σχέση με όλα τα προηγούμενα παιχνίδια το τελευταίο διάστημα.
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη...
Άλλωστε και η άμυνα της Μακάμπι δεν διεκδικεί κάποιο βραβείο και κάπως έτσι τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα για τους «πράσινους» οι οποίοι ωστόσο έδειξαν για δεύτερο σερί ματς πνευματικό πρόβλημα στην «crunch time» του αγώνα και έχοντας πάρει προβάδισμα με το οποίο έδειχναν ότι είχαν «καθαρίσει» το παιχνίδι.
Τυχαίο; Όμως, όπως στο παιχνίδι με τη Φενέρμπαχτσε όπου βρέθηκαν στο +5 (78-73) και απώλεσαν την διαφορά σε 34 δευτερόλεπτα, έτσι και απέναντι στην Μακάμπι είχαν βρεθεί στο +9 (83-74) στα 2:50 πριν από τέλος και ύστερα από δύο λεπτά κυνηγούσαν στο σκορ (83-84) με 52'' να απομένουν για το τέλος. Ε, δεν πιστεύω να ήταν τόσο μεγάλη σύμπτωση σε διάστημα 72 ωρών!
Απλούστατα ο Παναθηναϊκός έδειξε πνευματικά ανέτοιμος να διαχειριστεί το προβάδισμα της νίκης ή άπαντες πίστεψαν ότι τα πάντα είχαν κριθεί. Δεν είναι έτσι όμως. Για μπάσκετ μιλάμε, όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα σε 10 και 5 δευτερόλεπτα. Με τη Φενέρ το πλήρωσε ακριβά. Απέναντι στη Μακάμπι... γλίτωσε λόγω Γουίλιαμς και Μπόλντγουιν.
Το copy-paste με την Βίρτους και η κάκιστη άμυνα στην τελευταία επίθεση
Ουσιαστικά το ματς κρίθηκε στο τέλος σε δύο σουτ. Σ' ένα που μπήκε και σ' ένα που δεν μπήκε. Κακώς που έφτασε εκεί το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός ΕΠΡΕΠΕ να κρατήσει τη νίκη από τη στιγμή που βρέθηκε στο +9 και να μην χρειαστεί να πάνε οι καρδιές όλων που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ στη... Κούλουρη. Ο Γουίλιαμς ευστόχησε. Και μάλιστα σε φάση καρμπόν όπως και το ματς με την Βίρτους Μπολόνια. Τότε υπήρχαν 17 δευτερόλεπτα για το τέλος, αλλά ο Αμερικανός είχε ευστοχήσει για το «πράσινο» προσπέρασμα με 86-85, ενώ τώρα ευστόχησε από το ΙΔΙΟ ακριβώς σημεία στα 7.8'' για το 88-86 της ομάδας του. Είναι «clutch» και το έχει αποδείξει.
Όμως λίγο έλειψε ο Παναθηναϊκός να πληρώσει την ΚΑΚΙΣΤΗ άμυνα στην τελευταία επίθεση της Μακάμπι. Αν και ο Ράντονιτς είπε ότι η ομάδα του έπαιξε καλή άμυνα, συγνώμη αλλά θα διαφωνήσω κάθετα, οριζόντια και διαγώνια. Ο Παναθηναϊκός έκανε τα πάντα για να... δώσει το ΠΙΟ αγαπημένο σουτ του Μπόλντγουιν και μάλιστα αμαρκάριστο. Ασχέτως εάν η μπάλα βρήκε σίδερο. Θα μπορούσε να μπει, το ματς να πήγαινε στην παράταση και τώρα να λέγαμε άλλα. Η άμυνα ήταν κακή. Και πολύ απλά οι «πράσινοι» την... σκαπούλαραν. Θεωρώ άλλες 99 φορές να πάρει ο Μπόλντγουιν αυτό το σουτ, θα ευστοχήσει και στις 99.
Μιας και είπα για την άμυνα. Αυτό ήταν και το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, ο Παναθηναϊκός διαθέτει επιθετικό ταλέντο και ποιότητα. Και το περίεργο είναι ότι έχει και αθλητικότητα για να παίζει καλή άμυνα. Όμως δεν το κάνει ή το έχει κάνει σε ελάχιστα ματς. Για να μπορέσει μια ομάδα να έχει διάρκεια στην Euroleague, πρέπει να είναι και συνεπής στην επίθεση. Όμως ο Παναθηναϊκός δεν έχει δείξει καμία συνέπεια στην άμυνά του και αυτό αποτυπώνεται από το γεγονός ότι διαθέτει μία από τις χειρότερες άμυνες στην Euroleague δίνοντας 81.6 πόντους στους αντιπάλους του. Όταν αρχίσει να δείχνει διάθεση και σκληράδα στην άμυνα σε σταθερή βάση, τότε είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα βελτιώσει συνολικά την εικόνα του στο παρκέ.
Ο Γκριγκόνς που θέλει ΑΜΕΣΑ ρόλο και η αφύπνιση του Παπαγιάννη
Μετά το ματς ο Ράντονιτς είπε ότι «ελπίζω να είναι καλύτερος ο Γκριγκόνις». Δεν ξέρω ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Ο Ράντονιτς που δεν τον χρησιμοποιεί, δεν το δίνει μπάλες και δεν υπάρχουν plays για εκείνον (σ.σ. τουλάχιστον έτσι φαίνεται στο παρκέ) ή ο Γκριγκόνις που φοβάται να πάρει σουτ στα λίγα λεπτά που παίζει; Πρόκειται για ένα από τα πιο ακριβά συμβόλαια του Παναθηναϊκού και από τον οποίο υπήρχαν υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες. Από τη στιγμή που δεσμεύεται με συμβόλαιο έως το καλοκαίρι του 2024 και είναι πολύ δύσκολο (αν όχι αδύνατον) να αποχωρήσει, ο Παναθηναϊκός ΟΦΕΙΛΕΙ να του βρει ρόλο μέσα στην ομάδα, να δουλέψει μαζί του και με την ψυχολογία του και να μην κάνει όλη την ώρα ποδήλατο πίσω από τον πάγκο... Εκτός και αν υπάρχει διαφορετικά πλάνα για τον Λιθουανό.
Θεωρώ ότι τα περισσότερα χαμόγελα ήρθαν για τον Παπαγιάννη. Θα μπορούσα να πώ πολλά για Μπέικον και Γουίλιαμς αλλά είναι περιττό. Αν δεν παίζουν αυτοί καλά ώστε να βρίσκει ο Παναθηναϊκός νίκες, ποιοι θα παίξουν; Εγώ και εσείς; Οπότε θέλω να εστιάσω λίγο στον αρχηγό των «πρασίνων» ο οποίος άκουσε πολλά, του ασκήθηκε κριτική μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, επηρεάστηκε και η απόδοσή του ήταν πολύ κάτω του μετρίου. Απέναντι στη Φενέρ τον αδίκησαν. Θα μπορούσε να παίξει περισσότερο και να παίξει καλά.
Και το έκανε κόντρα στην Μακάμπι. «Έγραψε» το καλύτερο φετινό του σκοράρισμα στην Euroleague με τους 16 πόντους, πήρε 5 ριμπάουντ, έκανε ένα μπλοκ και έδειξε να παίρνει τα πάνω του. Οι συμπαίκτες του ΠΡΕΠΕΙ να τον βάζουν περισσότερο στο παιχνίδι. Μόνο κερδισμένος θα βγαίνει ο Παναθηναϊκός, ακόμα και τώρα που δείχνει αρκετά επηρεασμένος από τον τραυματισμό του. Μην το ξεχνάτε αυτό και μην το βγάζετε από την εξίσωση. Ο Παπαγιάννης είχε ΠΟΛΥ δύσκολο καλοκαίρι και ακόμα δεν έχει βρει την «έκρηξή» του...
Το σίγουρο είναι ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά προβλήματα στην ομάδα. Αγωνιστικά και ψυχολογικά. Και νίκες σαν και αυτή απέναντι στην Μακάμπι, δεν πρέπει να τα κρύβει κάτω από το χαλάκι. Αυτές είναι απλά εφήμερες χαρές και απλά νίκες ανακούφισης και γιατρειάς στις ουκ ολίγες πληγές. Τα προβλήματα υπάρχουν για να λύνονται. Και αν δεν λύνονται, ολοένα και θα αυξάνονται...