Παναθηναϊκός: Το αν είναι άθλιος εξαρτάται από την οπτική που το βλέπει ο καθένας

Είναι γνωστό τοις πάσι που ασχολούνται με τον αθλητισμό ότι στην Ελλάδα μας αρέσει η υπερβολή. Και για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, περισσότερο στα δύσκολα και τα άσχημα είναι που μας πιάνει η μανία του αφορισμού των πάντων και ελαφρώς λιγότερο στα εύκολα και τα θετικά, που απογειώνουμε την όποια κατάσταση.

Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, που η αλήθεια είναι ότι αδίκησε την έως τώρα προσπάθειά του στο Βελιγράδι και εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Και σε τέτοιο βαθμό που σε καμία περίπτωση ο κόσμος δεν πρέπει να αποπροσανατολίζεται. Σύμφωνοι, ο «εξάστερος» είναι ένα τεράστιο μέγεθος στα ευρωπαϊκά μπασκετικά δρώμενα της τελευταίας 25ετίας και βάλε.

Μέχρι πότε, όμως, είναι η κρίσιμη ερώτηση; Η απάντηση έχει να κάνει με το μέχρι το καλοκαίρι του 2020, όταν και έπαψε να έχει χρηματοδότη. Από πέρυσι, λοιπόν, που με άδεια τα ταμεία (έβαλε και η πανδημία το χεράκι της) το μέγεθος μοιραία συρρικνώνεται, μένει το όνομα και η παράδοση για να θυμίζουν την δυναμική του συλλόγου.

Επομένως, γιατί ο 16ος πέρυσι στην Ευρώπη, Παναθηναϊκός, να είναι καλύτερος φέτος όταν το budget δεν αυξήθηκε, η καλύτερη καλοκαιρινή μετεγγραφή του (Πρίφτης) δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής και το κυριότερο όταν δεν λύθηκε το μεγαλύτερο πρόβλημα που ταλανίζει την ομάδα (δημιουργία) από την ημέρα που αποχαιρέτησε ο Νικ Καλάθης;

Αν το πρόβλημά μας, είναι ότι η ομάδα «έφαγε» 33 πόντους στο κεφάλι και γνώρισε την πιο βαριά ήττα της ευρωπαϊκής ιστορίας, σκοράροντας μόλις 48 πόντους, να το δεχθώ... Εν μέρει, όμως! Γιατί ναι μεν η εικόνα κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα ήταν το λιγότερο αποκρουστική και θα έπρεπε να έχει αποφευχθεί, ωστόσο, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι «πρωταθλητές» έχαναν με μία διαφορά 15-20 πόντους; Τι διαφορετικό θα ίσχυε, που δεν ισχύει τώρα;

Και επίσης, σας θυμίζω ότι οι «ερυθρόλευκοι» της Σερβίας, που παρεμπιπτόντως είχαν “διαλύσει” (55-83) τους «πράσινους» και στο τουρνουά του Μονάχου πριν από σχεδόν 2 μήνες (11/09), έχουν μακράν την καλύτερη άμυνα της Euroleague (μ.ο. 67,2π.), ενώ έως τώρα έχουν χάσει στις λεπτομέρειες στην Πόλη (57-61 από την Φενέρ) και την Μόσχα (76-78 από την ΤΣΣΚΑ) και έχουν νικήσει στο Τελ Αβίβ την Μακάμπι (75-63) και εντός την Ζάλγκιρις και το «τριφύλλι».

Με όλα τα παραπάνω, δεν επιχειρώ να δικαιολογήσω ή να βγάλω λάδι τον Παναθηναϊκό σαν οργανισμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήττες σαν κι αυτή της “Αλεξάνταρ Νίκολιτς Χολ” είναι δυσκολοχώνευτη και ανεπίτρεπτη, κυρίως όσον αφορά την προσπάθεια των παικτών. Η πρόθεσή μου είναι να βάλω τα πράγματα στην σωστή τους βάση.

Τι εννοώ μ' αυτό; Ότι όταν μία ομάδα έχει περιορισμένα χρήματα να διαθέσει και προβαίνει σε αστοχίες στο «χτίσιμο» (αυτό αποτελεί προσωπική άποψη, αλλά είναι μέσα στον νόμο των πιθανοτήτων), είναι σχεδόν σίγουρο ότι όταν πιεστεί, το ποσοστό του λάθους θα αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο.

Όταν, λοιπόν, η ομάδα που «επιλέγει» να αφήσει τον Χεζόνια (εξασφαλισμένοι 15 πόντοι κατά μέσο όρο σε μία σεζόν που προδιαγραφόταν δύσκολη) και χάνει τον Μήτογλου, όχι μόνο δεν τους αντικαθιστά, αλλά αντ' αυτών αποφασίζει να πορευτεί με τέσσερις ξένους που δεν είχαν ξαναπατήσει τα παρκέ της Euroleague (Μέικον, Πέρι, Ουάιτ, Φλόιντ), επειδή ελπίζει οι συγκεκριμένες φθηνότερες επιλογές θα της βγουν, τότε έχει κάνει λάθος.

Όταν, ανανεώνει την εμπιστοσύνη της στον Νέντοβιτς, που μία παίζει και πέντε δεν παίζει και όταν χτυπάει, αργεί να επιστρέψει, τότε κι εκεί έχει κάνει λάθος.

Όταν δεν λύνει το πρόβλημα στην δημιουργία (17ος στις τελικές με αρνητικό πρόσημο στην αναλογία των ασίστ με τα λάθη) και από το υστέρημά του πληρώνει σχεδόν 600.000$ για να πάρει point-guard που έχει έρθει σε άλλο κόσμο (ο Φέρελ δεν ήταν δυνατόν να έρθει και μέσα σε 3 εβδομάδες να λύσει το πρόβλημα), τότε κι εδώ έχει αστοχήσει.

Όταν ξοδεύει σχεδόν ένα εκατομμύριο δολάρια για δύο μέτριους Αμερικανούς (για τα δεδομένα της Euroleague), όπως ο Οκάρο Ουάιτ και ο Τζέρεμι Έβανς και δεν πήρε έναν από τους δύο (για το "4" υπάρχει και η λύση του Μαντζούκα), για να δώσει περισσότερα για έναν κανονικό “άσο”, κι εδώ φαίνεται ότι έχει υπολογίσει λάθος.

Όλα αυτά, όμως, είναι λεπτομέρειες, μπροστά στην μεγάλη εικόνα των περιορισμένων πόρων, όχι μόνο για την δημιουργία της ομάδας, αλλά και για τις διορθωτικές κινήσεις. Επομένως, καλό θα είναι να μην κοιτάμε μόνο το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Την σήμερον ημέραν, χωρίς χρηματοδότηση και εν μέσω πανδημίας, χρειάζεται πολλή τύχη για να μπορέσει ένας σύλλογος να έχει σταθερή πορεία σε μία τόσο απαιτητική διοργάνωση.

Μην ξεχνάμε ότι ο εφετινός Παναθηναϊκός, είναι η μοναδική ομάδα που συνέτριψε (+26) την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εφές Αναντολού, «γύρισε» ένα χαμένο παιχνίδι με την Φενέρμπαχτσέ (91-87) κι έχασε στις λεπτομέρειες στην Βιτόρια (81-79) και το Τελ Αβιβ (77-73).

Επομένως, όσο καλός προπονητής να είναι ο Πρίφτης, όσο έμπειροι κι αν είναι οι Αλβέρτης και Διαμαντίδης και όσο εντυπωσιακά κι αν έχει ξεκινήσει ο rookie Ντάριλ Μέικον, οι «πράσινοι» δεν διαθέτουν το υλικό που θα τους επιτρέψει να σηκώσουν μία και καλή το κεφάλι, ούτε έχουν την οικονομική ευχέρεια για να διορθώσουν την κατάσταση.

Τέτοιες βραδιές όπως η χθεσινή στο Βελιγράδι, σίγουρα δεν είναι αποδεκτές αλλά δεν θα πρέπει και να μας εκπλήσσουν κιόλας... Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί πλέον να κερδίζει με την φανέλα...