Πόσο πονάει όταν ο Γιάννης μιλάει

Αποχαιρετήσαμε εδώ και λίγες μέρες το Ευρωμπάσκετ, αποχαιρετήσαμε νωρίτερα από την Κυριακή του τελικού την εθνική μας ομάδα από αυτό, κάναμε τον απολογισμό μας, βγήκαν αρκετά συμπεράσματα με τις απόψεις σε μεγάλο βαθμό να συγκλίνουν, όσον αφορά το μέλλον της δικιάς μας ομάδας αλλά και του μπάσκετ στην Ελλάδα, συνολικά και “αποχαιρετήσαμε” και τους διεθνείς μας όσον αφορά τη φανέλα της εθνικής για να τους δούμε σε λίγο στις διοργανώσεις που θα πάρουν μέρος με τους συλλόγους τους. Αυτό που είμαι σίγουρος ότι δεν αποχαιρετήσαμε είναι η... “σκατοψυχιά”. Αλλά τι Ελλαδάρα θα ήμασταν αν δεν είχαμε πάντα ανάμεσά μας και αυτούς που θεωρούν ότι η χώρα τους ανήκει και φτιάχνουν στο μυαλό τους, δικά τους στάνταρ εθνικοφροσύνης και κρίνουν τους πάντες με βάση αυτά. Κάτι το οποίο, στο πλαίσιο της ελεύθερης έκφρασης μπορείς να το πεις και λογικό, αν δεν ήταν κήρυγμα μίσους και χυδαιότητας.

Τα κάνω όλα αυτά λιανά εξ αρχής ώστε είτε να μη συνεχίσετε να διαβάζετε, όσοι θεωρείτε ότι εκνευρίζεστε ήδη (μην παίζω με την πίεση σας), είτε να αρχίσετε να βρίζετε από νωρίς. Στην τελική, δεν αγαπιόμαστε όλοι με όλους και αυτό το θεωρώ υγιές, εδικά στο συγκεκριμένο θέμα. “Ποιο;” θα ρωτήσετε και με το δίκιο σας.

Αυτό που ασφαλώς και με μαθηματική ακρίβεια δημιουργείται και πάλι στον γαλαξία των social media μετά τις νέες δηλώσεις του Γιάννη Αντετοκούνμπο με αφορμή την παρουσίαση της ταινίας «Naija Odyssey». Δηλώσεις που αφορούν την καταγωγή του, τη σχέση με του με τη Νιγηρία και την Ελλάδα, αλλά και τον τρόπο που μεγαλώνει τα παιδιά του θέλοντας να έχουν επαφή με τις ρίζες του και από τις δύο χώρες που υπάρχουν στην καρδιά τους. Αυτή που γεννήθηκε και αυτή που μεγάλωσε: “Στα παιδιά μου μαθαίνω και την ελληνική και την νιγηριανή κουλτούρα μου. Αυτό έκαναν οι γονείς μου και αυτό κάνω και εγώ. Είναι καλό ότι μπορώ να μοιραστώ την ιστορία μου και να καταλάβει ο κόσμος από πού είμαι”.

Και αν αυτό είναι στο όριο αυτών που μπορούν να αντέξουν οι Eλληναράδες που βγάζουν σπυριά βλέποντας τον Γιάννη να παίζει με τη γαλανόλευκη έχουμε και άλλο: “Ο κόσμος όμως πρέπει να καταλάβει ότι δεν είμαι μόνο Έλληνας ή Νιγηριανός. Στο ξεκίνημα οι γονείς μου ένιωθαν περίεργα. Δεν μπορείς να διαλέξεις το παρατσούκλι, αλλά μπορώ να πω στον κόσμο ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, αλλά ξέρω πράγματα και για την Νιγηρία. Δεν είμαι ένα πράγμα. Στην Ελλάδα μου έλεγαν ότι δεν ήμουν αρκετά Έλληνας. Όταν ήμουν μικρός με πείραζε αυτό. Μου έλεγαν ότι δεν ήμουν αρκετά Έλληνας, ότι είμαι Νιγηριανός. Δεν έχω το ίδιο δέρμα. Μου έλεγαν να πάω πίσω στους Νιγηριανούς φίλους μου. Στην Νιγηρία μου έλεγαν ότι δεν είμαι αρκετά Νιγηριανός επειδή δεν μιλούσα την γλώσσα. Ότι δεν καταλάβαινα ίγκμπο”.

Είναι η πρώτη φορά που τα ακούμε από το στόμα του; Όχι βέβαια. Αλλά έχοντας τον Γιάννη στα μάτια μας... φρέσκο και μαχητή με τη φανέλα της εθνικής, μπορούμε να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο ότι δεν στρογγυλεύει για να είναι αρεστός σε όλους. Θέλει πρώτα απ' όλα να έχει καλά με τον εαυτό του και με αυτό που έχει γίνει με τη δικιά του τεράστια προσπάθεια, με τον δικό του αγώνα. Και να στο μυαλό σας έχετε την προσπάθεια όταν πιτσιρικάς έφτασε στο Μιλγουόκι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, πηγαίνετε ακόμα πιο πίσω. Γιατί όταν έφτασε στις ΗΠΑ είχε δικαιωθεί η ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια που έκανε στην Ελλάδα για να μην είναι “αόρατος”. Όπως θέλουν να είναι όλοι οι Γιάννηδες αυτοί που έφτιαξαν το περίφημο hashtag #notmynationalteam. Αυτοί που με αφορμή και τις τελευταίες δηλώσεις ξαναβγαίνουν από την τρύπα τους. Και θυμούνται και την αποτυχία της εθνικής μας ομάδας στο Ευρωμπάσκετ χρεώνοντας την (που αλλού;) στον Γιάννη γιατί...”έλα μωρέ, είναι ηγέτης αυτός;”.

Πραγματικά δεν μπορώ να κατανοήσω την αλλεργία ενός ανθρώπου μπροστά στο χρώμα του δέρματος ενός άλλου. Μπορώ να φανταστώ τα κόμπλεξ του απέναντι στην επιτυχία του και τη λύσσα μέσα του όταν αυτός που βλέπουν ως υπηρέτη πετυχαίνει στη ζωή του. Όταν η ανθρώπινη υπόσταση δεν υφίσταται (στο άρρωστο μυαλό τους) μπροστά στην “εθνική ταυτότητα”. Χωρίς καν να γνωρίζουν οι αγράμματοι πώς (και από ποιους) αυτή έχει διαμορφωθεί στο πέρασμα των αιώνων.

Προσωπικά δηλώνω ευτυχής και περήφανος για όσα παιδιά και οικογένειες όπως ο Γιάννης και τα αδέρφια του, ξεκίνησαν με τόσο μεγάλο χάντικαπ και κατάφεραν να πετύχουν και να είναι τόσο αξιοπρεπείς ώστε να λένε τα πράγματα με το όνομα τους. Και όχι μόνο αυτό. Το σημαντικότερο ίσως, ότι με όλα αυτά που βίωσε ως “αόρατος” για μεγάλο διάστημα στη χώρα που (θυμίζω) γεννήθηκε την αγαπάει, δηλώνει περήφανος που υπηρετεί τη σημαία της, αλλά έχει τα άντερα να δηλώνει και 'Ελληνας και Νιγηριανός τιμώντας και τους γονείς τους. Πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο λεβέντικο και συγκινητικό από αυτό.

Αν και δεν πρέπει λοιπόν να αναπαράγουμε τη χυδαιότητα (που είναι και η αφορμή για το παρόν πόνημα) είναι ακριβώς αυτή που μας κινητοποιεί για να κρατάμε ζωντανή την πραγματική δημοκρατία και μια κοινωνία που θα δέχεται ισότιμα αυτούς που την τιμούν με τη δουλειά, την εντιμότητα και την αξιοπρέπεια τους. Αυτούς που αγαπούν τον άνθρωπο.