Συμμετέχοντας κι εγώ στην μπασκετική αυγουστιάτικη πανδαισία της Επίσημης Αγαπημένης, επιτρέψτε μου να σταθώ στο πρώτο παράσημο και στο πρώτο αγκάθι.

Το πρώτο και αναμφισβήτητο παράσημο είναι το πλήθος των 15-16.000 ανθρώπων που μέσα Αυγούστου ανηφόρισαν στο ΟΑΚΑ για να απολαύσουν την ομάδα, με την οποία σχεδόν όλοι κάποτε υπήρξαμε ερωτευμένοι. Είναι σίγουρα η Εθνική Ομάδα με τους πιο πιστούς οπαδούς και κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτή, που μαζί την σταθερή αξία της Εθνικής του Πόλο αξίζουν τη διαχρονική καψούρα.

Λανθασμένοι χειρισμοί της προηγούμενης διοίκησης της Ομοσπονδίας έφεραν την αναξιοκρατία, την καμαρίλα και τη χορτασίλα των παικτών, που δεν έβλεπαν το εθνόσημο καθαρά αλλά φλου πίσω από τα ρυτιδιασμένα παραγοντικά μούτρα. Όπως βέβαια και οι ίδιοι οι «σοβιετικού τύπου» παράγοντες δεν άκουγαν τις ανάγκες εκσυγχρονισμού και τα συνθήματα της κερκίδας κι έτσι μετέφραζαν το M-V-P σε Ε-θνι-κή. Χτες ελπίζω να το άκουσαν πιο καθαρά.

Ξεπερνώ γρήγορα τα θετικά και την AntetokounboMania για να γίνω ελαφρά δυσάρεστος. Παρακολουθώντας τον αγώνα αλλά και διαβάζοντας το φύλλο της στατιστικής, το μάτι μου ενοχλεί σαν σκουπιδάκι αυτό το 15/26 βολές δηλαδή ένα φτωχό 57,7% σε ματς χωρίς άγχος, χωρίς κρισιμότητα, μπροστά σε φιλικό κοινό. Να συμφωνήσουμε σε κάτι; Έτσι δεν πάμε πουθενά και για τίποτα.

Ειδικά αυτή η Εθνική Ομάδα, λόγω Γιάννη και τρόπου παιχνιδιού του, λόγω προβληματικού μακρινού σουτ, που θα γεννήσει ανάγκη για παιχνίδι στο χαμηλό ποστ και πάνω από το καλάθι, για γρήγορο επιθετικό transition και για διεισδύσεις των guard, μπορεί δυνητικά να προσφέρει τις περισσότερες κερδισμένες ελεύθερες βολές με φυσιολογικές διαιτησίες. Τι να τις κάνουμε λοιπόν τις κερδισμένες-αποτυχημένες με ποσοστά μικρότερα του 70-75% ;

Αν είναι να περάσουμε από τη φάση του «hack a shack» σε καταστάσεις «hack a team», για να μειώσουν οι αντίπαλοι προπονητές την επιθετική συγκομιδή των Ελλήνων παικτών, τζάμπα τα όνειρα και οι προσδοκίες. Οι συνήθεις αναξιόπιστοι ύποπτοι είναι πάνω κάτω γνωστοί κι ένα άδικο challenge για τον Δημήτρη Ιτούδη, να πρέπει να σκεφτεί με ποιους θα κλείνει το τελευταίο 5λεπτο σε «κλειστά» ματς. Η γραμμή της φιλανθρωπίας πολλές φορές έχει γίνει γραμμή της τρομοκρατίας για τις ελληνικές ομάδες πετώντας στα σκουπίδια τους πιο εύκολους πόντους.

Άλλοι μπορεί να σταθούν περισσότερο στο θηριώδες 75,8 στα δίποντα, πολλά όμως από αυτά δεν θα μπαίνουν καθόλου εύκολα και αρκετά εξ αυτών οι αντίπαλοι θα τα θυσιάζουν σε βολές. Αν οι βολές συστηματικά δεν μπαίνουν με συνέπεια, δε θα μιλάμε για «θυσία» αλλά για τακτική επιλογή.

Προσωπικά προτιμώ να «υποφέρουμε» στο μακρινό σουτ με τα συνήθη ελληνικά ποσοστά, παρά στην αξιοποίηση των κερδισμένων φάουλ που είναι ακρογωνιαίος λίθος κάθε ομάδας με ευρωπαϊκό προφίλ. Και ξέρετε θα παίξουμε με όρους Ευρωμπάσκετ, όχι NBA. Ο Δημήτρης Ιτούδης λογικά δεν προτιμά να υποφέρουμε πουθενά και με τον τεχνοκρατικό του τρόπο σκέψης θα συνυπολογίσει τα πάντα πριν την τελική 12αδα. Είναι ένας ακόμη λόγος για να αγωνιά, ώστε να έχει τον αξιόπιστο σουτέρ (περισσότερο από άλλους) Παπαγιάννη μαζί του.

Οι ελεύθερες βολές βέβαια δε διδάσκονται τώρα τον Αύγουστο σε επαγγελματίες αθλητές, ούτε το staff της Εθνικής έχει πολλά περιθώρια αντίδρασης. Είναι θέμα προπόνησης περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και συγκέντρωσης των παικτών. Και θα είναι ένα τεράστιο κρίμα, αν με τέτοια ποσοστά πετάξουμε πόντους και νίκες στα σκουπίδια. 11 χαμένες βολές είναι 11 χαμένοι πόντοι σε τουρνουά, που οι διαφορές μιας νίκης ή μιας πρόκρισης μπορεί να κινηθούν σε πολύ χαμηλότερες τιμές.