Και στο τέλος, κερδίζει η ΑΕΚ

Ο Δημήτρης Μαυροειδής είναι το αγαπημένο παιδί του προέδρου της ΑΕΚ και το προσωπικό του δώρο στην ομάδα. Αν τον έλεγαν Παπαδόπουλο ή Κωστόπουλο, μπορεί να φορούσε άλλη φανέλα και να ζούσε σε άλλη πόλη.

«Αυτόν να τον πάρεις επειδή έχει το ίδιο όνομα με σένα», συμβούλευσε τον Μάκη Αγγελόπουλο ο γηραιός πατέρας του. Ο πρόεδρος της ΑΕΚ δεν βαπτίστηκε «Μάκης», αλλά …Μαυροειδής! Ναι, αυτό είναι το πραγματικό του όνομα: Μαυροειδής Αγγελόπουλος.

«Ο παίκτης που σας έφερα είναι ο καλύτερος απ’όλους», αστειεύεται πότε πότε το αφεντικό της ΑΕΚ. «Ενώ εσείς, τόσα λεφτά σας δίνω και δεν μπορείτε να βρείτε έναν της προκοπής, χα χα…».

Ο Μαυροειδής, που δεν διστάζει να υπογραμμίσει ότι φέρνει μαζί του το κοκκαλάκι της νυχτερίδας και το προσφέρει σε όποια ομάδα τον εμπιστευτεί, ήταν ο μπροστάρης της πρόκρισης στον τελικό του Champions League.

Άλλοι μπορεί να έπαιξαν καλύτερα, αλλά ουδείς εξ αυτών κλήθηκε να φρακάρει τις ρακέτες επί 25 λεπτά (ενώ συνήθως παίζει 10-15), σε έναν ευρωπαΪκό ημιτελικό, 5 χρόνια μετά το μελαγχολικό -κευτυχώς όχι τελεσίδικο- «αντίο» του στα γήπεδα.

Τα 2+2 φάουλ του αόρατου Χάντερ στο ξεκίνημα των δύο ημιχρόνων θα μπορούσαν να αποδειχθούν καταδικαστικά, απέναντι σε έναν αντίπαλο με έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ και γεμάτη γραμμή ψηλών.

Ο Μαυροειδής πήρε τη θέση του Αμερικανού στη σκοπιά και κράτησε το φρούριο, χωρίς να δώσει το παραμικρό θάρρος στους αντίπαλους ψηλούς. Το καλοκαίρι, θα κλείσει τα 33 του.

Μόλις το καλοκαίρι του 2013, έλεγε ότι θα σταματούσε το μπάσκετ για να ανακουφίσει το τσακισμένο πόδι του και να αφοσιωθεί στις σπουδές του στην Ιατρική…

Οι Αμερικανοί της ΑΕΚ πρόσθεσαν πολύτιμες πινελιές στον καμβά, ιδίως οι Πάντερ και Χάρις, αλλά έδωσαν και το σύνθημα της παρ’ολίγον αυτοχειρίας στο τέλος, με άστοχες βολές και λάθη σχολικού επιπέδου.

Στα τελευταία δευτερόλεπτα, η «Ένωση» είχε όσο ακριβώς λίπος χρειαζόταν για να προστατεύσει τα κεκτημένα, καίγοντας τα αποθέματα στην πυρά της αγωνιστικής ασυναρτησίας.

Γκάφα στη γκάφα, η θαρραλέα Μούρθια έφτασε σε απόσταση αναπνοής, αλλά ξέμεινε από δευτερόλεπτα. Οι τζούφιες διαμαρτυρίες είναι ένα ύστατο, δίχως στεγανά, καταφύγιο.

«Ξέρω ότι στο τέλος κάτι θα γίνει και θα κερδίσουμε», λέει ο Μαυροειδής, όταν τον ρωτάμνε για τη φετινή πορεία. Απόψε δεν χρειάστηκε τρίποντο της τελευταίας στιγμής ή κάποιο άλλο χαμόγελο των θεών, ωστόσο η κορδέλα ήταν και πάλι κίτρινη.

Το λίπασμα που η ΑΕΚ χρειαζόταν στο παρκέ για να αξιοποιήσει το «θέλω» των παικτών και των οπαδών της το πρόσφερε η νοικοκυροσύνη του εξαιρετικού Ξανθόπουλου, σε συνδυασμό με κάποια βαριά σουτ του Σάκοτα και των Πάντερ, Χάρις.

Δεν δικαιώθηκε, πάντως, ο αφορισμός που προειδοποιούσε ότι «η καλή ΑΕΚ πάει τελικό». Η ελληνική ομάδα κέρδισε την πρόκριση περισσότερο με τη δύναμη της θέλησης και της έδρας, παρά με την απόδοσή της.

Απέναντι στην αξιόλογη Μονακό θα πρέπει να γίνει πιο μεθοδική στην επίθεση, πιο αποτελεσματική στο αμυντικό ριμπάουντ, λιγότερο τσαπατσούλα και περισσότερο σίγουρη για τον εαυτό της.

Το φίφτι-φίφτι που της δίνω απόψε στην πίτα των προγνωστικών του τελικού είναι κάπως γενναιόδωρο, αλλά διόλου ουτοπικό. Όπως λέει και μια ψυχή, άλλωστε, «κάτι θα γίνει στο τέλος και θα κερδίσουμε».

Για μια ομάδα που έχει χάσει εδώ και χρόνια την επαφή με το ίδιο της το κοινό -πόσο μάλλον με την ευρωπαϊκή κορυφογραμμή του αθλήματος- η συμμετοχή σε έναν ευρωπαϊκό τελικό μπορεί να γίνει μαγιά προόδου και πηγή αισιοδοξίας.

Απομένει να δούμε αν θα κατορθώσει να φτάσει με στεγνά πόδια στην απέναντι όχθη του Ρουβίκωνα. Εάν η μεθαυριανή βραδιά ολοκληρωθεί με κόλλυβα, η γιορτή θα λησμονηθεί γρήγορα.

Το ΟΑΚΑ γέμισε ασφυκτικά και όταν λέμε ασφυκτικά εννοούμε ασφυκτικά. Η εικόνα που έβλεπε ο ανυποψίαστος παρατηρητής στο δεξιό πέταλο (πίσω από το καλάθι όπου εκτελούσε στο β’ ημίχρονο η Μούρθια) ήταν όχι μόνο αποκαρδιωτική, αλλά και εξοργιστική.

Σε μία κερκίδα 3.000 θέσεων είχαν στριμωχτεί σχεδόν διπλάσιοι, με αποτέλεσμα να καταργηθούν από την κοσμοσυρροή διάδρομοι, διαζώματα και δίοδοι ασφαλείας.

Δεν γνωρίζω ποιος άνοιξε τις πόρτες για να μπουκάρουν οι υπεράριθμοι, γνωρίζω όμως ότι έπαιξε με τη ζωή 20.000 ανθρώπων και οφείλει να λογοδοτήσει.

Αλλά ποιος λογοδοτεί σε ποιον, στον τόπο της απέραντης ασυδοσίας; Κάποια μέρα θα θρηνούμε θύματα και θα λέμε μέσα στο κλάμα μας, ότι φώναζε και ξαναφώναζε, ο γραφικός ο Παπαδογιάννης…

Τελειώνω με ένα μπασκετικό υστερόγραφο που αξίζει να επισημανθεί, μήπως τυχόν μας χρειαστεί μελλοντικά. Με την πρόκρισή τους στον τελικό, η ΑΕΚ και η Μονακό απέκτησαν δικαίωμα συμμετοχής στο επόμενο Eurocup, το οποίο βεβαίως είναι μικρό αδελφάκι και προθάλαμος της Euroleague.

Aυτό δεν σημαίνει ότι θα παίξουν κιόλας σε αυτό.

Όσο όμως παραμένει ανοιχτή η εκκρεμότητα με τον Παναθηναϊκό, καλό θα είναι να σημειώνεται κάθε λεπτομέρεια που μπορεί να αλλοιώσει τις, εύθραυστες μετά το σχίσμα του 2016, ισορροπίες.