Αρκεί μία στιγμή. Και όλα αλλάζουν. Ο 11χρονος Κένι Γκόινς δέχεται τα άσχημα μαντάτα. Η μητέρα του έχει μόλις υποστεί εγκεφαλικό. Νοσοκομείο. Επέμβαση. Σωτηρία!

Μα τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Ο βίος της φαμίλιας Γκόινς πατούσε πάνω στο μοτίβο του αμερικάνικου ονείρου. Η σκληρή δουλειά, σε οδηγεί στην επιτυχία, λένε.

Από εκείνο το σημείο και μετά όλα άλλαξαν. Ο πατέρας του υποχρεώθηκε να σταματήσει την εργασία του, για να προσέξει τη συμβία του. Ο Κένι και η αδερφή του στερήθηκαν πράγματα που θεωρούσαν δεδομένα.

Αυτό που δεν ήξερε ο 11χρονος Κένι Γκόινς είναι πως μερικά χρόνια αργότερα, από εκείνη την ημέρα, θα άλλαζε ακόμη και η σχέση του με το μπάσκετμπολ.

Το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν Στέιτ αποτελούσε την απόλυτη μπασκετική ονείρωξη. Ήθελε σαν τρελός να γίνει μέλος του. Και το... πλήρωσε ακριβά. Για την ακρίβεια, το πλήρωσε από την τσέπη. Η έλλειψη θέσεων για τις υποτροφίες, τον υποχρέωσε να προστεθεί στη λίστα εκατομμυρίων Αμερικανών: ένα φοιτητικό δάνειο, για να μπορέσει να σπουδάσει! Δανείστηκε 17.000 δολάρια, τα οποία ακόμη ξεπληρώνει.

Αλλά έκανε αυτό που ήθελε. Ποιος ξέρει, ίσως στο μυαλό του να πίστευε πως βάδιζε στα χνάρια του αγαπημένου του παίκτη, του φόργουορντ των Ντιτρόιτ Πίστονς, Μπεν Ουάλας.

Τότε που ο πιτσιρικάς Γκόινς, με το άφρο μαλλί, λάτρευε την ομάδα της γενέτειράς του και τον Ουάλας.

Η... σκούφια του κρατάει από την περίφημη «Motor City». Πολιτεία ουχί ευνοημένη, αλλά δική του αγαπημένη. Η δική του πόλη. Από εκεί, με μία στάση στην Ιταλία, βγάζει το ψωμί του στην Ελλάδα, στη Ρόδο και στον Κολοσσό. Με δύο σκοπούς: Να καταφέρει να φέρει τους γονείς του να τον δουν από κοντά. Και φυσικά να αποπληρώσει το... ρημάδι το δάνειο.

Η απίθανη ιστορία του Κένι Γκόινς, όπως τη διηγήθηκε στο gazzetta.gr.

Πώς ήταν η παιδικά σου ηλικία;

«Ήμουν τυχερός. Το Ντιτρόιτ είχε δύσκολες στιγμές, αλλά οι δικοί μου είχαν και οι δύο δουλειά. Περνούσα αρκετό χρόνο με την οικογένειά μου. Και με τον θείο, ο οποίος είχε εισιτήριο διαρκείας στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν Στέιτ, πηγαίναμε συνεχώς σε αγώνες μπάσκετ ή αμερικάνικου ράγκμπι. Και ο πατέρας μου έκανε αθλητισμό, οπότε τόσο εγώ, όσο και η αδερφή μου ακολουθήσαμε το παράδειγμά του.

Η ζωή μου ήταν εύκολη, μέχρι την ηλικία των 11. Τότε η μητέρα μου υπέστη εγκεφαλικό! Ήταν δύσκολα, υποβλήθηκε σε επέμβαση και το ξεπέρασε σε μεγάλο ποσοστό. Άλλοι άνθρωποι δεν είναι τόσο τυχεροί».

Πώς ήταν εκείνη η περίοδος στη ζωή σου;

«Δύσκολη. Αλλά το πιο σκληρό είναι πως είσαι όλη την ώρα θυμωμένος. Θέλεις να κατηγορήσεις κάποιον γι' αυτό που συνέβη. Μαζί με την αδερφή μου διαπιστώσαμε πως κάποια πράγματα που είχαμε για δεδομένα, ήταν πλέον υπό αμφισβήτηση. Ο πατέρας μου υποχρεώθηκε να δουλεύει λιγότερο για να είναι κοντά στη μητέρα μου. Υπήρχαν φορές που δεν πήγαμε σε μία εκδρομή. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να έρχονται στα παιχνίδια μου. Κάτι που πριν ήταν δεδομένο.

Μεγαλώσαμε και μάθαμε ότι ο κόσμος είναι μπερδεμένος. Ό,τι και αν γίνει. Μεγαλώσαμε και μάθαμε να προσέχουμε τους εαυτούς μας και να μαθαίνουμε».

Πάμε στα χρόνια του κολεγίου. Τι συνέβη με το Μίσιγκαν;

«Ήταν τρελό. Από το Μίσιγκαν Στέιτ μου είχαν μιλήσει οι βοηθοί προπονητές. Μου είχανε πει ότι είμαι καλός και πως με θέλουν. Αλλά δεν έχουν να μου δώσουν υποτροφία και θα έπρεπε να είμαι walk on. Τα οικονομικά προβλήματα που είχαν δεν μου επέτρεπαν να το σκεφτώ. Την ίδια στιγμή, το Σέντραλ Μίσιγκαν μου είχε προσφέρει μία υποτροφία. Και ενώ ήμουν έτοιμος να πάω εκεί, μέσα σε μία νύχτα η υποτροφία που ήταν να πάρω κατέληξε σε έναν άλλον μπασκετμπολίστα από την πρώην Γιουγκοσλαβία.

Η μοναδική λύση που μου απέμενε ήταν το Μίσιγκαν Στέιτ. Ήξερα ότι δεν θα είχα τις ευκαιρίες που θα είχαν αυτοί με τις υποτροφίες. Οι φίλοι δεν πίστευαν ότι θα κατάφερνα. Δεν ήξερα τι να κάνω και τι θα γίνει. Ακόμη και οι βοηθοί δεν το έκρυψαν από εμένα. Το ίδιο και ο προπονητής».

Κάπου εδώ πρέπει να εξηγήσουμε τι σημαίνει ο όρος «walk on». Αφορά σπουδαστές που μπορούν να μετέχουν σε μία ομάδα του Πανεπιστημίου, αλλά είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν τα δίδακτρα από την τσέπη τους. Αγωνιστικά δε, λογίζονται ως παίκτες... δεύτερης ταχύτητας και αυτό γιατί όπως εξήγησε στο gazzetta.gr ο Γκόινς, «έτσι συμβαίνει και σε μία ομάδα. Οι ακριβοπληρωμένοι συνήθως παίζουν περισσότερο από αυτούς που έχουν μικρότερα συμβόλαιο».

«Έπρεπε να πληρώσω τα δίδακτρα και αυτό ήταν το πρόβλημα. Δεν υπήρχαν χρήματα. Έπρεπε να πάρω δάνειο. Για την πρώτη χρονιά. Ήμουν 17 και δεν μπορούσα να το πάρω στο όνομά μου, εκτός αν οι δικοί μου υπέγραφαν την αίτηση. Αυτό έγινε. Ο μπαμπάς μου, μου είπε να μην ανησυχώ για τα χρήματα. Τη δεύτερο χρονιά μου, δύο μήνες αφού ξεκίνησα, μου είχαν πει ότι ίσως βρεθεί μία υποτροφία για εμένα. Όταν μου ανακοίνωσε ο προπονητής μου ότι την πήρα, έβαλα τα κλάματα. Πήρα τους δικούς μου, τους το είπα και κλαίγαμε μαζί στο τηλέφωνο! Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα πως τα πράγματα πάνε στη σωστή κατεύθυνση. Πως έχω την επιλογή στα χέρια μου.

Οι δικοί μου δεν έχουν την ίδια ζωή από τότε. Θα ήθελα να έρθουν μέχρι τη Ρόδο και να με δουν να παίζω. Αλλά λόγω της πανδημίας δεν είναι δυνατό. Αισθάνομαι, όμως, πως μέσα από το μπάσκετ τους ξεπληρώνω όσα έκαναν για εμένα. Μπορώ να τους δείχνω πράγματα και εικόνες από τα μέρη που έχω πάει».

«Δεν θα άλλαζα τίποτα απ' όσα έκανα...»

Το δάνειο το ξεπληρώνεις ακόμη;

«Ακόμη το ξεπληρώνω. Ελπίζω να το έχω ξεπληρώσει μέχρι του χρόνου. Στις ΗΠΑ το φοιτητικό δάνεια αρχίζει να αποπληρώνεται μετά την αποφοίτηση. Οπότε εγώ ξεκίνησα να πληρώνω από πέρσι».

Τι κρύβει το μέλλον;

«Δεν το είναι κάτι που δεν το λέω. Θα ήθελα να παίξω στο ΝΒΑ, αλλά αυτή τη στιγμή αρχίζω να καταλαβαίνω πόσο καλό είναι το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το έχω διασκεδάσει και στις δύο ομάδες που έχω αγωνιστεί. Θα ήθελα να δω πρώτα το εξωτερικό».

Αν μπορούσες, θα άλλαζες κάτι; Μήπως δεν θα έπαιρνες το δάνειο;

«Όχι, θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ήξερα ότι κάποιες άλλες δυνάμεις αποφάσισαν για εμένα. Εγώ στοιχημάτισα σε εμένα, πιστεύω σε εμένα. Αυτό πρέπει να κάνω. Αυτό έκανα. Η επιλογή που έκανα, σήμαινε πώς έπρεπε να δουλέψω παραπάνω για δύο χρόνια. Αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης με εμπόδισε να φτάσω πιο εύκολα στον στόχο μου. Αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα».

Ένα σχόλιο για τον φετινό Κολοσσό;

«Ήμασταν πεινασμένοι στην αρχή. Αποφασισμένοι να δείξουμε ότι μπορούμε να γίνουμε μία καλή ομάδα. Παίζουμε καλό μπάσκετ και θέλουμε να είμαστε η έκπληξη της χρονιάς. Κερδίσαμε κάποια σημαντικά ματς, θέλουμε και άλλα. Πρέπει να μάθουμε ο ένας τον άλλον και να βρούμε ρυθμό».

Πάμε ξανά στο Ντιτρόιτ. Η φήμη της πόλης δεν είναι η καλύτερη, πώς ήταν να μεγαλώνεις εκεί;

«Μεγάλωσα έξω από το Ντιτρόιτ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πήγαινα και στην πόλη. Ήταν συχνές οι βόλτες. Το Ντιτρόιτ θα είναι για πάντα το σπίτι μου και θα ήθελα να επιστρέψω κάποια στιγμή. Είναι παλμός. Είναι μία ζωντανή πόλη. Αν ξέρεις τι κάνεις και που πας, είσαι ΟΚ. Έχει ιδιαίτερη κουλτούρα και κάποια σημεία που δεν είναι καλό. Όπως έχει κάθε πόλη».

Άρα θα είσαι και φίλος των Πίστονς. Κάποιος αγαπημένος παίκτης;

«Μεγάλωσα στα 00'ς. Οι Πίστονς ήταν καλοί τότε, τους είδα να παίζουν καλό μπάσκετ και να παίρνουν πρωτάθλημα. Αλλά πάντα ήταν διαφορετικοί, προσπαθούσαν να κρατήσουν μία ομάδα στους 80 πόντους. Παίζοντας άμυνα. Αυτό με βοήθησε στην ευρωπαϊκή προσέγγιση. Όταν ήμουν πιτσιρικάς είχα άφρο μαλλί και είχα ταυτιστεί με τον Μπεν Ουάλας. Αλλά και οι άλλοι τρεις παίκτες των Πίστονς, ο Τσόνσι Μπίλαπς, ο Ριπ Χάμιλτον και ο Ρασίντ Ουάλας, που έγιναν All Star μαζί με τον Μπεν Ουάλας, ήταν εκπληκτικοί. Η μπάλα δεν λέει ψέματα, φίλε. Μία φορά θυμάμαι είχα δει τον "Big Ben" από κοντά. Ήμουν στο κολέγιο. Είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος για μία φωτογραφία. Δεν ήθελα να τον ενοχλήσω και εγώ. Έστειλα όμως την αδερφή μου και βγήκε αυτή στη φωτογραφία».