Άλφα Ντιαλό: «Λατρεύω τον Ροναλντίνιο, όμως... ερωτεύτηκα το παιχνίδι του Κόμπι» (vids)
Μία μπάλα ποδοσφαίρου ήταν όλος ο κόσμος του. Ένας πιτσιρικάς ονειρευόταν πως είναι ο Ροναλντίνιο. Και σκάρωνε μερικά από τα τρικ, χάιδευε την μπάλα με περίσσια χάρη, όπως ο μεγάλος Βραζιλιάνος.
Ένα σουτ. Γκολ! Και αποθέωση! Σε ένα αδειανό πάρκο, δίχως θεατές. Ο Άλφα Ντιαλό ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Σαν τον Ροναλντίνιο ή κάτι σαν τον Βραζιλιάνο, αφού λάτρευε να παίζει στην άμυνα και στο κέντρο.
Ο καιρός πέρασε. Και ο Άλφα ψήλωνε. Το μπάσκετμπολ προστέθηκε στις επιλογές του. Ήταν τόσο θελκτικό που τον έκανε να απαρνηθεί το ποδόσφαιρο. Μαμά, μπαμπά, αυτός είναι ο νέος έρωτάς μου. Και μάλλον παντοτινός.
Ήταν η εποχή του Κόμπι Μπράιαντ. Αυτός αντικατέστησε τον Ροναλντίνιο. Μα η θέληση του Άλφα Ντιαλό δεν άλλαξε. Την κουβαλάει μέχρι σήμερα, στο Λαύριο. Σκληρή δουλειά, ατελείωτη δουλειά. Και μπάσκετμπολ!
Ο 23χρονος Αμερικανός small forward ξέρει να μαγειρεύει το φαγητό του, αποκαλύπτει τι σημαίνει το όνομά του, μιλάει για τα ποδοσφαιρικά του χρόνια, αποθεώνει τον συμπαίκτη του Δημήτρη Λεγκίκα και εξηγεί γιατί το Λαύριο βαστάει τα πόδια του γερά στο έδαφος και η πορεία του μόνο τυχαία δεν είναι.
Κυρίες και κύριοι, ο Άλφα Ντιαλό....
Γιατί σε ονόμασαν Άλφα; Σημαίνει κάτι;
«Είναι ένα οικογενειακό όνομα, το είχε ο παππούς μου. Και εγώ το απέκτησα γιατί ήμουν το πρώτο αγόρι των γονιών μου».
Έχει κάτι ελληνικό, αφού είναι το πρώτο γράμμα του αλφάβητου...
«Ποιος ξέρει, ίσως είμαι Έλληνας... (σ.σ. γέλια)»
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
«Ήταν καλά. Γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη και μετά με τους γονείς μου πήγα στο Κολοράντο. Εκεί είχα την ευκαιρία να παίξω για δύο χρόνια. Ήταν μία απίθανη εμπειρία. Η Νέα Υόρκη είναι μία μεγάλη πόλη, το Κολοράντο όχι τόσο. Έχει πιο αργό ρυθμό και είναι καλύτερο μέρος για να ζεις».
Πώς περνούσες τον χρόνο σου;
«Στην αρχή έπαιζα ποδόσφαιρο. Μέχρι το Γυμνάσιο. Εκεί άρχισα να ψηλώνω και ξεκίνησαν να παίζει μπάσκετ. Το αγάπησα, το ερωτεύτηκα. Και δούλεψα σκληρά. Μου άρεσε να παίζω με τους φίλους. Είμαι ο μεγαλύτερος στην οικογένειά μου και όταν οι γονείς μου έπρεπε να δουλέψουν, εγώ αναλάμβανα να προσέχω τα αδέρφια μου. Και όποτε οι δικοί μου επέστρεφαν, τότε πήγαινα να παίξω μπάσκετ».
Διάβασα ότι θαυμάζεις τον Κόμπι Μπράιαντ. Γιατί αυτόν και όχι κάποιον άλλον;
«Μεγάλωσα στην εποχή των Λέικερς. Με τον Κόμπι στην ομάδα. Βλέποντας τον Κόμπι και τους Λέικερς αγάπησα το παιχνίδι. Ήταν αυτός που δούλευε σκληρά, αυτός που πήγαινε πρώτος για προπόνηση και έφευγε τελευταίος και μου έδωσε κίνητρο να δουλεύω σκληρά».
To ποδόσφαιρο και ο Ροναλντίνιο!
Άρα ο μικρός Άλφα έπαιζε σε ένα γήπεδο και φανταζόταν ότι είναι ο Κόμπι;
«Όχι ακριβώς. Παλιότερα λάτρευα τον Ροναλντίνιο! Ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης όταν έπαιζα ποδόσφαιρο και έπαιρνα την μπάλα και προσπαθούσα να κάνω όλα αυτά τα μαγικά που έκανε».
Ήσουν καλός στο ποδόσφαιρο;
«Ναι, ήμουν Έπαιζα στην άμυνα και στη μεσαία γραμμή. Από το ποδόσφαιρο κράτησα την αντοχή. Είναι διαφορετικά αθλήματα, αλλά η αντοχή με βοήθησε αρκετά».
Αν σου έλεγε κάποιος, στο ξεκίνημα της σεζόν, ότι στις 10/2 το Λαύριο θα ήταν στην 1η θέση στο πρωτάθλημα και στους 4 του Κυπέλλου, τι θα του έλεγες;
«Θα του έλεγα ότι είναι 100% σωστός! Επειδή αυτή η ομάδα είναι “πεινασμένη”, όλοι δουλεύουν σκληρά. Και αυτό συμβαίνει και για όσους είναι στον πάγκο και αυτούς που δεν παίζουν καν. Με τον Δημήτρη Λεγκίκα έχω παίξει μόνο στην προπόνηση. Ο τραυματισμός του μας χτύπησε σκληρά. Αλλά ο τρόπος που με αντιμετώπιζε στην προπόνηση με έκανε καλύτερο. Μιλάμε κάθε μέρα, ακόμη και σήμερα. Μου λέει για διάφορα πράγματα και η προσέγγισή του με έχει βοηθήσει να γίνω ανταγωνιστικός. Κάθε προπόνησή μας είναι μία μάχη».
Ο Χρήστος Σερέλης δήλωσε πως δεν θέλει να κοιτάζει μακροπρόθεσμα, αλλά μόνο το επόμενο ματς. Είναι έτσι;
«Έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ, παιχνίδι με παιχνίδι. Δεν κοιτάξαμε ποτέ παραπάνω από το επόμενο ματς. Δεν είπαμε ότι σε δύο ματς παίζουμε με κάποια ομάδα. Το τεχνικό επιτελείο μας βοηθάει πάρα πολύ, ξέρουμε όλες τις ατέλειες και τις κινήσεις των αντιπάλων μας. Και αυτό μας βοηθάει να εμφανιζόμαστε έτσι».
Πάμε στο ματς με την ΑΕΚ. Πώς είναι να παίρνεις μία πρόκριση;
«Ήταν ένα σκληρό ματς. Η ΑΕΚ είναι καλή ομάδα, ξέραμε ότι δεν θα έρθει να μας χαρίσει τίποτα. Είμαστε περήφανοι που παίξαμε σκληρά, καλή και σωστή άμυνα. Κανείς δεν ήθελε να χάσει. Αλλά κάναμε μερικά πράγματα παραπάνω από την ΑΕΚ».
«Αν μέτραγε το σουτ του Λάνγκφορντ, θα ήμουν εντάξει»
Στο τρίποντο του Λάνγκφορντ τι σκέφτηκες;
«Είχα δει ότι η μπάλα ήταν στα χέρια του αφού ήχησε η κόρνα, αλλά ήταν ένα απίθανο σουτ. Αν μέτραγε, θα ήμουν εντάξει. Σημαίνει ότι παλέψαμε μέχρι το τέλος και νίκησαν με ένα σουτ... προσευχή».
Πώς πήρες την απόφαση να έρθεις στο Λαύριο;
«Οι κόουτς δεν μου είπανε ψέματα. Σκέφτηκα πως θα έχω καλές πιθανότητες σε μια ομάδα με άλλους Αμερικανούς. Ο κόουτς μου έδωσε αρκετή αυτοπεποίθηση. Θυμάμαι πως μου είπε να ζήσω τη στιγμή, όταν είμαι στο Λαύριο, μην σκέφτομαι τις ΗΠΑ, και να εμπιστευτώ τη διαδικασία, την εξέλιξη. Μίλησα με άλλους Αμερικανούς που είχαν αγωνιστεί στο Λαύριο και μου είπαν το ίδιο: Το Λαύριο είναι ένα βήμα, αν κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις, τότε θα λάβεις μία ώθηση για να κάνεις μία καλή αρχή».
Οι δικοί σου είναι μακριά. Πως διαχειρίζεσαι την απόσταση;
«Μιλάω κάθε μέρα μαζί τους. Λέω τα πάντα, πως έχει περάσει την ημέρα μου. Πολλές φορές η μητέρα μου, μου δίνει συνταγές για να μαγειρέψω. Είναι σκληρό που βρισκόμαστε χώρια, αλλά το καταλαβαίνουμε, είμαι επαγγελματίας και η δουλειά μου είναι εδώ. Μου αρέσει να μαγειρεύω, το έκανα και στο κολέγιο. Συνήθως κάτι υγιεινό, που το έβαζα και στο ψυγείο και για άλλες ημέρες, να γλιτώσω χρήματα».
Δοκίμασες να μαγειρέψεις κάτι ελληνικό;
«Όχι ακόμη, αλλά μου αρέσουν μερικές ελληνικά φαγητά. Το καλύτερο είναι το σουβλάκι...».
