Θέλει χρόνο και υπομονή. Έχετε;

Το blog που ακολουθεί θα το χωρίσω σε δύο σκέλη. Το ένα έχει να κάνει με το ντέρμπι και το άλλο με τον τρόπο διαχείρισης του κακού διαστήματος που περνάει ο Ολυμπιακός εδώ και κανά 20αήμερο.

Πάμε να τα πιάσουμε ένα ένα λοιπόν...

Για δεύτερο ντέρμπι σε δέκα μέρες οι παίκτες του Ολυμπιακού παρουσιάστηκαν soft, χωρίς διάθεση να βάλουν το σώμα του στη φωτιά και να πάνε στην επαφή.

Οι δύο ομάδες ξεκίνησαν με «σημάδι». Ο Μπλατ στόχευε στον Λάσμε και ακούμπησε τις τρεις πρώτες μπάλες στον Μιλουτίνοφ, ο Πασκουάλ στόχευε στον Σπανούλη και έδινε τη μπάλα στον Λάνγκφορντ. Αμφότεροι δικαιώθηκαν. Ο μεν Λάσμε χρεώθηκε με γρήγορα φάουλ, ο δε Λάνγκφορντ βρήκε ρυθμό στο σκοράρισμα μετά από καιρό.

Το μπάσκετ του πρώτου ημιχρόνου ήταν τραγικό. Δε βλεπόταν καμία ομάδα.

Ο Παναθηναϊκός δε βλεπόταν γιατί είχε χτίσει ένα προπονητήριο δίπλα στην κεντρική σάλα με τα τρίποντα.

Ο Ολυμπιακός δε βλεπόταν γιατί τους χάλασαν το μυαλό κάποιες διαιτητικές αποφάσεις.

Η είσοδος του Νίκου Παππά άλλαξε τη ροή του αγώνα. Μόνος του ο Έλληνας γκαρντ βρήκε τον τρόπο (εννοώ με προσωπικές ενέργειες και αρκετό iso) και «πλήγωσε» την αντίπαλη άμυνα.

Όταν στο ημίχρονο ο Καλάθης είναι άποντος, ο αντίπαλος έχει ξεκινήσει με 0/10 τρίποντα κι εσύ πας στα αποδυτήρια πίσω στο σκορ... είναι πρόβλημα.

Στο δεύτερο ημίχρονο είδαμε άλλο ματς. Οι γηπεδούχοι από τη μία πλευρά, ξεκίνησαν να σκοράρουν από τα 6.75 με μεγαλύτερη συνέπεια. Από την άλλη πλευρά, ο ΛεΝτέι και ένα δίλεπτο του Σπανούλη... γύρισαν από το -10.

Ο Αμερικανός σέντερ έπαιξε καταπληκτικά μπροστά. Το κλειδί είναι αυτό το «μπροστά» όμως.

Τι έκρινε το αποτέλεσμα;

O Παναθηναϊκός βρήκε 4 lay up στο τελευταίο δεκάλεπτο. Αυτό το έκρινε. Τεράστιο νούμερο για ντέρμπι. Ο Λάσμε πέρασε τον ΛεΝτέι και σκόραρε χωρίς να υπάρξει βοήθεια. Ακολούθησε αριστερό μπάσιμο του Καλάθη λες και έκανε προθέρμανση (τόσο μόνος του), νέο δίποντο του Λάσμε ξεκούραστο και έκλεισε ο κύκλος με τον Παππά να παίρνει τον δεξιό διάδρομο έχοντας μία μικρή αντίσταση από τον ΛεΝτέι.

Αυτό για μένα έπαιξε καθοριστικό ρόλο γιατί σε κρίσιμη καμπή του αγώνα η μία ομάδα σκόραρε ξεκούραστα και ή άλλη... μάτωνε.

Εκτός από πόντους η συγκεκριμένη συνθήκη προσφέρει και ψυχολογία.

ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Οι παρακάτω σκέψεις είναι υποκειμενικές, είναι δικές μου και δε σημαίνει ό,τι πρέπει να συμφωνείτε.

Ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι πήρε τον κορυφαίο προπονητή που μπορούσε και όχι μόνο. Ο Ντέιβιντ Μπλατ κάνει σπουδαία δουλειά, αλλά τα αποτελέσματα δεν τον βοηθάνε.

Είναι πολύ δύσκολο για οποιαδήποτε ομάδα με τόσους καινούριους παίκτες να βγάλει αποτέλεσμα στο πρώτο τρίμηνο.

Ακόμη πιο δύσκολο γίνεται όταν αυτή η ομάδα έχει συνηθίσει να παίζει με ένα συγκεκριμένο στιλ μπάσκετ και πλέον καλείται να αφομοιώσει ένα εντελώς διαφορετικό.

Ο Ολυμπιακός ξεκάθαρα χρειάζεται χρόνο. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει ή όχι, αλλά είναι άδικο να κατακεραυνώνουμε μία ομάδα πριν φύγει ο Νοέμβριος. Την ίδια ομάδα που αποθεώναμε μετά τις νίκες σε Μόσχα και Βιτόρια.

Κατανοώ (κι αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο) πόσο σημαντική είναι μία νίκη επί του Παναθηναϊκού, αλλά δεν ήρθε κάποια καταστροφή.

Και κριτική να γίνει και υπομονή να υπάρξει, αλλά όλα με μέτρο.

Η σεζόν και οι υποχρεώσεις είναι αμείλικτες. Για όλες τις ομάδες ισχύει αυτό. Ο Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια να αγοράσει την ποιότητα. Δεν διαθέτει τα χρήματα της ΤΣΣΚΑ, της Φενέρμπαχτσε, της Εφές, της Αρμάνι.

Ο Ολυμπιακός την ποιότητα οφείλει να τη φτιάξει, να τη δημιουργήσει μέσα από την προπόνηση και φυσικά μέσα από το ρίσκο των μεταγραφών.

Αν υπήρχαν χρήματα θα έπαιρνε τον Κλάιμπερν και όχι τον Τίμα, θα έπαιρνε Γιουλ και όχι τον Ουίλιαμς Γκος, θα έπαιρνε τον Βέσελι και όχι τον ΛεΝτέι.

ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ

Από την άλλη όμως οφείλουν και αυτοί που καθημερινά ιδρώνουν για τον Ολυμπιακό να κάνουν μια κουβέντα με τον εαυτό τους. Δε γίνεται πάντα στην ερώτηση «ποιος φταίει», ο δείκτης του χεριού να δείχνει μπροστά.

Να ξεκινήσω από τους παλιούς...

Για να παίζει ο Μάντζαρης δίλεπτα και να έχει φτάσει να είναι το πέμπτο γκαρντ στο rotation, κάτι έχει κάνει λάθος.

Για να χάνει το μυαλό του ο Παπανικολάου και να βγάζει μεγαλύτερη ενέργεια στις διαμαρτυρίες από ότι αγωνιζόμενος (όχι πάντα εννοείται), κάτι έχει κάνει λάθος.

Για να μένει ο Σπανούλης στον πάγκο στα τελευταία λεπτά, κάτι έχει κάνει λάθος.

Για να είναι ο Στρέλνιεκς μαλθακός και να μοιάζει πως ζει σε άλλο κόσμο, κάτι έχει κάνει λάθος.

Για να είναι ο Τολιόπουλος εκτός πλάνου ακόμη και στην Basket League, κάτι έχει κάνει λάθος.

Πλάκα πλάκα μόνο για τον Πρίντεζη δε μπορώ να σκεφτώ τι έχει κάνει λάθος και ξέρετε γιατί;

Γιατί αυτός σε κάθε ματς παίζει 36΄ και δεν έχει ενέργεια ούτε να πάρει ανάσα.

Σημαντικό tip: Αν νομίζετε πως ο ίδιος θέλει να παίζει 35' γελιέστε. Μακάρι να έπαιζε 25'. Θα ήταν πολύ πιο παραγωγικός σε αυτή την περίπτωση.

Για τους νέους δεν έχω πολλά να πω, απλά πιστεύω πως η παλιά... φρουρά είναι αυτή η οποία μπορεί να γυρίσει την κατάσταση στην παρούσα φάση.

Οι παλιοί να βοηθήσουν ακόμη περισσότερο (γιατί ήδη τους βοηθούν) τους νέους.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Ο Μπλατ αποφάσισε να πάρει γκαρντ για να βρει μεγαλύτερη ταχύτητα, δημιουργία και σκορ. Ταυτόχρονα και τα τρία χαρακτηριστικά δεν υπάρχουν εκτός αν πάρει τον Κάιρι Ίρβινγκ. Θα ψάξει να βρει κάποιον που τα έχει σε ικανοποιητικό βαθμό. Δε βιάζεται και έχω την εντύπωση (δε γνωρίζω δηλαδή) πως θα πάει μέχρι τα κοψίματα των μη εγγυημένων συμβολαίων του ΝΒΑ τα οποία έχουν καταληκτική ημερομηνία τις 30/12.

ΥΓ: Για τις χαμένες βολές του Πρίντεζη ευθύνεται η κούραση. Φάνηκε από ένα τρίποντο που πήρε από τις 45 μοίρες στο πρώτο δεκάλεπτο το οποίο πήγε πολύ άσχημα.

ΥΓ 2: Ο Παναθηναϊκός έκανε 4 λάθη σε 40 λεπτά. Αυτά συμβαίνουν όταν δεν πιέζεις τον παίκτη με τη μπάλα.

ΥΓ 3: Πιστεύω ακράδαντα πως ο Γιώργος Μπόγρης αξίζει να βρίσκεται στον Ολυμπιακό ως τρίτο σέντερ. Με τη «βεντέτα» που έχει ανοίξει με τον κόσμο του Παναθηναϊκού βγαίνει χαμένος και τα όρια είναι λεπτά. Αδικεί την προσπάθειά του ασχολούμενος με όλα αυτά.

ΥΓ 4: Όταν ήμουν μικρός και ξενυχτάγαμε με τα ποδήλατα στους δρόμους, θέλαμε όλοι στην παρέα να γίνουμε ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες. Ονειρευόμασταν buzzer beater και γκολ στο 93' σε ντέρμπι. Είχαμε κι έναν που έλεγε... «θέλω να γίνω διαιτητής και στο τελευταίο ντέρμπι που θα σφύριζα, να έπαιζα 100-0 την αγαπημένη μου ομάδα και μόλις έληγε το ματς να έβγαζα τη γκρι μπλούζα και να φορούσα από μέσα τη φανέλα της». Δημήτρη τον έλεγαν τον φίλο μου...

ΥΓ 5: Οι καλοί δε χάνονται. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ανήκει σε αυτούς. Καλή επιτυχία coach. Θα είμαι και λίγο Μακάμπι πλέον όπως είμαι και αρκετά... Χίμκι εδώ και ενάμιση χρόνο.