Ένα πρωτάθλημα που δεν μπορούσε να χάσει...

Για ανταγωνιστικές αποδόσεις, άκου τη θεία Βίστα!

Να αρχίσουμε από τα αγωνιστικά. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, μπήκε στο παρκέ με ξεκάθαρο στόχο να πάει τη μπάλα στο «ζωγραφιστό» και να αξιοποιήσει την αποτελεσματικότητα του Πρίντεζη στο post-up (πέτυχε τους 9 πρώτους πόντους της ομάδας του) και την έλλειψη αντιπάλου στο ύψος του Μιλουτίνοφ. Πολύ γρήγορα, όμως, η «ερυθρόλευκη» στόχευση πήγε... περίπατο και λίγο η αδεξιότητα του Σέρβου ψηλού και λίγο η υπερευαισθησία των «γκρι», μόλις στο 3ο λεπτό, το παιχνίδι τελείωσε για τον 23χρονο σέντερ (3 φάουλ).

Παρά το 10-0 σερί που δέχθηκε, όμως, χάρη στην ευστοχία του από μακριά (4/9 τριπ. στο 1ο μέρος) και τα δύο «μεγάλα» σουτ του Ρόμπερτς, την ισορροπία στα ριμπάουντ και κυρίως την αποδιοργάνωση του παιχνιδιού του αντιπάλου (μέσω του περιορισμού του Καλάθη), πήγε στ' αποδυτήρια έχοντας πετύχει τον πρώτο στόχο του! Δεν ήταν απλά μέσα στο ματς, αλλά μπροστά στο σκορ (31-35), την ίδια ώρα που οι γηπεδούχοι δεν είχαν τρέξει και πετύχει εύκολα καλάθια και είχαν αναλωθεί σε βεβιασμένες επιλογές έξω από τα 6,75 (0/7 τριπ.).

Τηρουμένων των αναλογιών, η διαφορά θα μπορούσε να είναι ακόμη και μεγαλύτερη, υπό την έννοια ότι ο Παναθηναϊκός, από το 23-22 και μετά (στο 15'16"), σκόραρε μόνο με 8 βολές! Η βουβαμάρα που επικρατούσε στο «Νίκος Γκάλης» σε όλη τη διάρκεια της ανάπαυλας, ήταν άνευ προηγουμένου! Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι πάμε να δούμε ένα δεύτερο μέρος για πολύ γερά νεύρα και για μία μάχη που φαινόταν ότι θα κριθεί στο τέλος, ήρθε η αποχώρηση του Ολυμπιακού, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη, έβγαλε πλήρως τους φιλοξενούμενους από το ματς κι άλλαξε άρδην τα δεδομένα του 5ου τελικού.

Το γεγονός ότι στο παρελθόν και στα δύο γήπεδα, έχουν συμβεί «σόδομα και γόμορρα» σε σχέση με το τι έγινε χθες (έπεσε γυάλινο μπουκάλι και εισέβαλαν οπαδοί στο περιβάλλοντα χώρο του παρκέ), σίγουρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί δικαιολογία... Από τη στιγμή που οι Πειραιώτες έκριναν ότι δεν αισθάνονται ασφαλείς, καλά έκαναν κι έφυγαν! Ωστόσο, όταν παίζεις εκτός έδρας, είσαι μπροστά στο σκορ, έχεις «προκαλέσει» μούδιασμα στο αντίπαλο κοινό κι απέχεις 20 λεπτά από την ανατροπή και τον τίτλο, μάλλον, δεν φεύγεις από το γήπεδο! Πολύ απλά γιατί η απόφαση της αποχώρησης, συνήθως αφυπνίζει τους αντιπάλους και βοηθάει στο να «ξυπνήσει» η κερκίδα και να «ηλεκτριστεί» η ατμόσφαιρα...

Όπερ και εγένετο! Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο εμφανώς φοβισμένη να διαχειριστεί το προβάδισμά της κι αυτό φάνηκε από τα έξι παιδαριώδη λάθη της στα πρώτα 5'21" της 3ης περιόδου και από τις εντελώς ανορθόδοξες επιλογές στην επίθεση. Κάπως έτσι, οι «πράσινοι» άρχισαν να βρίσκουν στόχο και από μακριά και απόρροια της αθλητικότητάς του, βρήκαν χώρους και πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Παράλληλα με την τρομερή ενέργεια στην άμυνα, ξεσήκωσαν τον κόσμο κι έγιναν πολύ γρήγορα «αφεντικό» του αγώνα.

Το ματς ουσιαστικά τελείωσε από την 3η περίοδο και χωρίς την παραμικρή συνεισφορά του MVP της εφετινής σεζόν, Νικ Καλάθη! Στο πρώτο μέρος, η ομάδα του Πασκουάλ κρατήθηκε από την υπερπροσπάθεια του Γκιστ (7π.) και την αμυντική αυτοθυσία του Σίνγκλετον (10ρ., 2κλ. & 1κοψ.) και στο 2ο μέρος, απλά ο Ολυμπιακός δεν πίστεψε ποτέ ότι μπορεί να συνεχίσει την πορεία του στην θέση του οδηγού κι επέτρεψε στους Τζέϊμς και Λοτζέσκι να επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον Νίκο Παππά, που πέρασε δύσκολους μήνες και μετά την έλευση του Τζέϊμς έχασε τον ρόλο του. Για έναν παίκτη με τα δικά του χαρακτηριστικά και τρόπο παιχνιδιού, δεν είναι εύκολο να κάνει αισθητή την παρουσία του, όταν ξέρει ότι αποτελεί την ύστατη λύση στα guard καθώς και ότι θα έχει «μετρημένο» χρόνο συμμετοχής. Ο 27χρονος Έλληνας guard, όμως, το έκανε και με το παραπάνω στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς και υπό το ψυχολογικό βάρος ενός συμβολαίου - που από πλευράς ατομικής απόδοσης - δεν ολοκληρώνεται με ιδανικό τρόπο. Δέκα πόντοι που «καίνε» (στο σύνολο 13π. με 4/4 σουτ) στο τελευταίο 7λεπτο, χωρίς ούτε μία άστοχη προσπάθεια, όταν ο Ολυμπιακός επιχειρούσε την ύστατη προσπάθεια, δεν είναι και μικρό πράγμα...

Συμπερασματικά, ένας Παναθηναϊκός που παρουσιάστηκε πολύ κατώτερος των δυνατοτήτων του, των περιστάσεων ενός 5^ου τελικού αλλά και με “άφαντο” τον καλύτερό του παίκτη (Καλάθης), νίκησε καθαρά και δίκαια τον απογοητευτικά προβλέψιμο Ολυμπιακό, που κατέρρευσε μόλις ένιωσε ότι η κακή εικόνα του αντιπάλου, του δίνει ελπίδες να διεκδικήσει τον τίτλο… Κι ενώ λίγο νωρίτερα, είχε εμμέσως φροντίσει - παίρνοντας την άγουσα για τα αποδυτήρια - να βάλει φωτιά σε ένα γήπεδο που είχε το λιγότερο μουδιάσει...

Μέχρι χθες και κατά ένα μεγάλο ποσοστό επί Πασκουάλ, οι πρωταθλητές κέρδιζαν τους «ερυθρόλευκους» μέσα από την άμυνα, κατεβάζοντας αρκετά τον μ.ο. του παθητικού αλλά και της δικής τους παραγωγικότητας. Στον 5ο τελικό, όμως, το «τριφύλλι» επικράτησε εύκολα πετυχαίνοντας τους περισσότερους πόντους σε νίκη του και αντίστοιχα δεχόμενο τους περισσότερους σε ήττα του Ολυμπιακού. Υπάρχει πιο τρανή απόδειξη της απόλυτης ανωτερότητάς του;

Η επόμενη «πράσινη» μέρα

Αρχίζει και τελειώνει από τον Καλάθη! Ο Νικ αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητα του σχεδιασμού της επόμενης διετίας τουλάχιστον και ο Παναθηναϊκός καλείται να μπει στην διαδικασία της υπέρβασης για να τον διατηρήσει στο ρόστερ του. Ο 29χρονος διεθνής point-guard βρίσκεται στην καλύτερη μπασκετική ηλικία, έχει 3-4 χρόνια πολύ ποιοτικού μπάσκετ μέσα του, οπότε η «επόμενη μέρα» πρέπει να τον βρει στον ρόλο του «πράσινου» ηγέτη.

Από 'κει και πέρα, είμαι της άποψης ότι πρέπει να ψάξει για φθηνότερες αθλητικές λύσεις Αμερικανών (λογικά Σίνγκλετον, Ρίβερς και Τζέϊμς αποχωρούν), να κρατήσει τον Ντένμον, τον Λοτζέσκι και τους λοιπούς Έλληνες και να ψάξει για έναν ψηλό που θα κάνει την διαφορά. Όλα αυτά με δεδομένο ότι το 3ο τρόπαιο στην θητεία του στον «πράσινο» πάγκο, θα είναι αρκετό για να εξαντλήσει ο Πασκουάλ και τον τρίτο χρόνο του συμβολαίου του...

Τι... ξημερώνει το «αύριο» στον Πειραιά

Νομίζω ότι θα πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε ότι η σεζόν που ολοκληρώθηκε είναι η πλέον αποτυχημένη της ομάδας τα τελευταία χρόνια, από την περίοδο 2013-2014 και μετά. Επίσης, εκτιμώ ότι ο κύκλος της ομάδας που αρνούνταν να χάσει και αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο της Ευρώπης, παίζοντας για μεγάλα διαστήματα πολύ ελκυστικό μπάσκετ, κλείνει οριστικά και στο «λιμάνι», θα πρέπει να βρουν τον σωστό τρόπο της διαφορετικής αξιοποίησης του Σπανούλη, την ποιοτική πλαισίωση του Πρίντεζη στο "4" και την ενίσχυση του ρόστερ με κατά βάση αθλητικούς παίκτες.

Η προσφορά του "Kill-Bill" στον σύλλογο είναι τόσο ανεκτίμητη, που από τη μία πλευρά, του δίνει το δικαίωμα να έχει ενεργό ρόλο σε πολλά κομμάτια και από την άλλη του έχει «απονείμει» το προνόμιο να φοράει τα «ερυθρόλευκα» όσο εκείνος αντέχει κι επιθυμεί. Δύσκολα οι αδελφοί Αγγελόπουλοι θα έχουν αντίθετη άποψη και ακόμη δυσκολότερα ο νέος προπονητής, θα εισηγηθεί την απομάκρυνσή του...

Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι ο μακροβιότερος προπονητής του Ολυμπιακού μετά τον Γιάννη Ιωαννίδη, κάθισε χθες για τελευταία φορά στον «ερυθρόλευκο» πάγκο, συμπληρώνοντας τέσσερα παρά κάτι χρόνια στην τεχνική ηγεσία της ομάδας.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος φεύγει με παράσημα δύο πρωταθλήματα, δύο τελικούς στην Euroleague και τις περισσότερες εκτός έδρας νίκες επί του Παναθηναϊκού από οποιονδήποτε άλλο προπονητή των Πειραιωτών. Ταυτόχρονα, όμως και με ανάμικτα συναισθήματα στην συνείδηση του κόσμου, λόγω του αποτυχημένου στησίματος του εφετινού ρόστερ και του μέτριου και προβλέψιμου μπάσκετ που έπαιξε, γεγονός που φέτος είχε να κάνει και με τη συνεχιζόμενη κακοδαιμονία των τραυματισμών.

Σαφώς και είμαι υπέρ της παραμονής των δύο "Παπ" (Παπανικολάου και Παπαπέτρου), ωστόσο, η μεγαλύτερη ανάγκη του Ολυμπιακού μοιάζει να βρίσκεται στην θέση ενός γρήγορου, εκρηκτικού και αποτελεσματικού σκόρερ στην θέση του combo-guard, καθώς επίσης και στην απόκτηση δύο αθλητικών ψηλών που θα παίζουν στο "4" και το "5", διότι ο τραυματισμός του Τίλι και η απώλεια του Αγραβάνη, άφησε τη front-line με μόνο δύο βαριά κορμιά (Μιλουτίνοφ και ΜακΛιν), τα οποία ήταν η... χαρά όλων των ομάδων που έπαιζαν αποτελεσματικά το pick'n'roll.

To μπάσκετ έχει πάει πλέον στην ταχύτητα, την έκρηξη, τη δύναμη και το μακρινό σουτ και ο Ολυμπιακός και σουτέρ δεν είχε και η λιγότερο αθλητική ομάδα της Euroleague ήταν...

Υγ.: Οι τρεις εικόνες που θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου από τον 5ο τελικό, είναι το αγνό, ανθρώπινο κι αυθεντικό κλάμα του Θανάση Γιαννακόπουλου, που προσπαθούσε μάταια να τιθασεύσει δύο εντελώς αντίθετα συναισθήματα (τη χαρά της νίκης-τίτλου και την θλίψης της απώλειας του αγαπημένου του αδελφού), τη χειρονομία του Βασίλη Σπανούλη να τον ασπαστεί και να τον συλλυπηθεί την ώρα που αρκετοί θερμόαιμοι του έβριζαν την οικογένεια και την εξαιρετική συμπεριφορά του Κώστα Παπανικολάου (δεν έφυγε πριν χαιρετήσει και συγχαρεί κάθε παίκτη των «πρασίνων») στον διάδρομο των αποδυτηρίων.