Η λεπτή γραμμή της ευθύνης

Κάποιος γνωστός προπονητής, όταν ήταν έκανε τα πρώτα του βήματα στην ομάδα της περιοχής του, είχε γράψει στον τοίχο των αποδυτηρίων: “το άδικο κανόνας, το δίκαιο αγώνας”. Στην ουσία θέλησε να μεταδώσει στους παίκτες του την σημασία που έχει στον Αθλητισμό, στο μπάσκετ στην προκειμένη περίπτωση, ο χαρακτήρας. Με απλά λόγια να συνεχίζεις να προσπαθείς, ακόμη κι αν θεωρείς ότι ο προπονητής του σε έχει αδικήσει (ακούσια ή εκούσια) για να τον πείσεις με πράξεις και όχι με λόγια και μουρμούρες , ότι έχει κάνει λάθος. Ότι δικαιούσαι και περισσότερο χρόνο και περισσότερες ευκαιρίες. Είναι η υγιής αντίδραση που βγάζει ένας πραγματικά ανταγωνιστικός χαρακτήρας και που τον διαφοροποιεί από εκείνον που τα βάφει μαύρα και τα παρατάει.

Αυτή η πλευρά που περισσότερο είναι συνυφασμένη με τα ομαδικά σπορ , στα οποία δεν υπάρχει το αντικειμενικό κριτήριο του χρόνου και της μεζούρας, παίζει καθοριστικό ρόλο στο υψηλότερο επίπεδο, ειδικά σε ομάδες που οι προπονητές έχουν τον δύσκολο ρόλο να επιλέξουν από ένα μεγάλο αριθμό παικτών που χρειάζεται να είναι ετοιμοπόλεμοι γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα είναι η ώρα του να βγει μπροστά.

Υπό αυτή την έννοια αποκτάει πολλαπλάσια αξία η εμφάνιση του Μάρκους Ντέντμον. Όχι γιατί τελείωσε με επτά στα οκτώ τρίποντα και "έσπρωξε" τον Παναθηναϊκό να παραμείνει αήττητος στο πρωτάθλημα, λυγίζοντας και τον αξιόμαχο αλλά ελλιπή Προμηθέα, αλλά γιατί είναι η δεύτερη φορά μέσα από την στιγμή που αποκτήθηκε ο Μάικ Τζέιμς, ο οποίος υποτίθεται ότι ήρθε για να του πάρει τη θέση, που παλεύει σα σκυλί, με νύχια και με δόντια. Σας θυμίζω ότι στη πράσινη ανυπαρξία του αγώνα με την Χίμκι, όπου ο Τζέιμς ξεκίνησε πεντάδα, ήταν ο μόνος που προσπάθησε να κρατήσει ψηλά τη σημαία, σκοράροντας 11 πόντους σε 14 λεπτά. Στο “Τόφαλος” έκανε “όργια” παρότι τρεις μέρες πριν έμεινε εκτός δωδεκάδας στο ντέρμπι και δεν θα ήταν παράλογο να τον πάρει από κάτω.

Πάνω -κάτω τα ίδια ισχύουν και για τον Θανάση Αντετοκούνμπο των 89 δευτερολέπτων στο ντέρμπι και την ξαφνική υποχώρησή του στις επιλογές του προπονητή. Με την ενέργειά του επιβεβαίωσε ότι αυτός είναι ο τρόπος που έχει για να παίζει, είτε αγωνίζεται σε τελικό Euroleague, είτε σε ένα αδιάφορο ματς της λίγκας, που και να χανόταν, ίσως να μην είχε ασχοληθεί και κανείς.

Αυτά τα δυο παραδείγματα, στα οποία θα θα προσθέσω και τον Ρόμπερτς του Ολυμπιακού, δεν τα επικαλούμαι για να ενισχύσω την άποψη ότι ο Πασκουάλ, ή ο Σφαιρόπουλος αντίστοιχα, έκαναν λάθος στις προηγούμενες επιλογές τους. Αυτά και τις παραμέτρους τους, τα συζητήσαμε όταν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Άλλωστε δεν είναι ίδιο να παίζεις ένα κρίσιμο ματς Euroleague με τον Ολυμπιακό την ΤΣΣΚΑ, την Ρεάλ Μ. , ή την Φενέρμαχτσε και ίδιο ένα τυπικό ματς ελληνικού πρωταθλήματος για να μπορείς να μιλάς για ισοβαρείς συνθήκες. Μπορείς όμως να τα χρησιμοποιήσεις ως ένα δείγμα νοοτροπίας. Και στο φινάλε, από πού θα κρίνεις έναν παίκτη;

Η αίσθησή μου είναι ότι αυτή είναι η λεπτή γραμμή η οποία χωρίζει το πεδίο στο οποία σταματάει η ευθύνη του προπονητή και ξεκινάει η ευθύνη του (κάθε) παίκτη. Ο Πασκουάλ και ο κάθε Πασκουάλ σχεδιάζει ένα πλάνο. Από εκεί και πέρα, αυτό το εκτελούν οι παίκτες στο γήπεδο. Η δουλειά τους είναι να είναι έτοιμοι να παίξουν είτε για ένα δευτερόλεπτο, είτε για σαράντα λεπτά. Υπό αυτή την έννοια, κυρίως ο Ντένμον, γιατί για τον Θανάση δεν νομίζω να τέθηκε ποτέ θέμα συζήτησης, ο Αμερικανός δείχνει ότι , αν μη τι άλλο δεν είναι “άμαχος πληθυσμός”. Το να θυσιαστεί, είναι μια άλλη υπόθεση και μια επιλογή που είναι δικαίωμα να κάνει κάθε τεχνικός. Αν μη τί άλλο ο ίδιος θα έχει ήσυχη τη συνείδησή του.

Μιας και το έφερε κουβέντα , θυμήθηκα και την περίπτωση του Μάρντι Κόλλινς. Ενός Αμερικανού γκαρντ, που όχι μόνο άντεξε τις αποδοκιμασίες των άσχετων ,που παρεπιδημούν στις εξέδρες όλων των ομάδων, ενώ αγωνιζόταν με την φανέλα του Ολυμπιακού, αλλά κάνοντας επίδειξη χαρακτήρα, στα ματς που ακολούθησαν μέχρι το τέλος εκείνης της σεζόν (2013-14) ήταν ο πιο σκληρός παίκτης της ομάδας του σε Ευρώπη και Ελλάδα, αλλά και στην εξέλιξη , με την πορεία του έδειξε σε πόσο μεγάλο λάθος μπορεί να πέσει ο “όχλος”. Να μου πείτε εδώ λάθη κάνουν οι κατ' εξοχήν ειδικοί.