Στην αρένα με τα οπαδικά επιχειρήματα

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ελληνικών αθλητικών διοργανώσεων σπανίως έχει πλάκα, σπανίως είναι διασκεδαστική, σπανίως περιλαμβάνει αποδοχή και εκτίμηση προς τον αντίπαλο. Θρέφει το οπαδικό εγώ μας και έναν μεγάλο οικονομικό κύκλο στα media η αντιπαράθεση ή ακόμα «καλύτερα» το ξεκατίνιασμα και το μίσος.

Με αφορμή την ανάρτηση της αθλήτριας του Ολυμπιακού εναντίον του Ιωάννη Παπαπέτρου επανεκκίνησε ο οχετός των ύβρεων που αλλού, στα λατρεμένα μας social media. Τα «φαπ» και τα «Ιωάννα» πήγαν βροχή, περίπου δηλαδή ότι πόσταρε επώνυμα η Ευαγγελία Βαμβακά με τη διαφορά, ότι αυτή ανόητα (;) παράλογα (;); βλακωδώς (;) υπέγραψε την απρέπειά της. Απρέπεια και εμετικά ήταν ναι και τα μπλουζάκια των αθλητριών του Παναθηναϊκού παλιότερα με το περιβόητο Τσο και Λο και το πιο στενάχωρο είναι πως αυτά φορέθηκαν ή ειπώθηκαν από αθλήτριες. Αποτυχημένες αθλήτριες όσα Κύπελλα κι αν κατέκτησαν, την ουσία του αθλητισμού της έχασαν εντελώς. Πρωταθλήτριες μπορούν να χαρακτηριστούν, αθλήτριες όχι.

Οι αντίστοιχες συμπεριφορές των διοικήσεων με αφήνουν πια αδιάφορο, τα μπλουζάκια, τα στριγκάκια, τα κοτόπουλα και τα λοιπά «διοικητικά». Οι αθλητές όμως και οι αθλήτριες πληγώνουν το άθλημα πολύ περισσότερο κι αυτό δεν είναι κάτι που διορθώνεται με τη σχέση νομικής προειδοποίησης – συγγνώμης και ποινής – προστίμου. Αν η σφαίρα βγει από την κάνη, δεν μαζεύεται.

Είναι εντυπωσιακό στο πεδίο της δημόσιας οπαδικής αντιπαράθεσης, πόσα πολλά επιχειρήματα μπορεί να βρει κανείς και πόσο «δίκιο» μπορούν να έχουν όλοι. Από το μπουκάλι του Πρετεντέρη που πρόχειρα θυμάμαι μέχρι τις ομορφιές στις φυσούνες του ΣΕΦ και του ΟΑΚΑ, όλοι μα όλοι έχουν ιστορίες να πουν, ιστορίες που δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Κι έτσι και κανένας δεν έχει το «ηθικό πλεονέκτημα» και κανένας δεν νιώθει και την ανάγκη να το αναζητήσει. Ωραία δεν είναι αυτή η αλληλεκτίμηση;

Εξαιρετικά στενάχωρη επίσης αλλά πραγματικό γεγονός, η συμμετοχή του Τύπου σε όλα αυτά τα γεγονότα με εκδότες, publishers και επαγγελματίες δημοσιογράφους να συμμετέχουν. Η ΕΣΗΕΑ , η ΕΣΗΕΜΘ και άλλες δημοσιογραφικές ενώσεις δεν τραβάνε απ’ ό,τι φαίνεται κάποιο ιδιαίτερο ζόρι με όσους προάγουν τη βία, υπερασπίζονται «τα δικά μας παιδιά» και περνούν τον περισσότερο χρόνο τους σε στάση επίκυψης μπροστά στις διοικήσεις ομάδων και σε οργανωμένους. Περνούν αντίθετα ξεκάθαρο μήνυμα, αυτή είναι η δημοσιογραφία του 2022, θες να βγάλεις μεροκάματο;

«Θαυμάζω» αυτούς που έχουν τόσο δυνατή μνήμη, μη σας πω κι όσους τηρούν προσωπικό αρχείο με posts, stories, φωτογραφίες από οπαδικά πανό ή ηχητικά αρχεία υβριστικών συνθημάτων και videos, για να έχουν επιχειρήματα προς τους απέναντι. Έχουν βέβαια ασθενή μνήμη σχετικά με κάτι επικίνδυνες σωματικές βλάβες, κάτι κυνηγητά που οδήγησαν σε ρόδες αυτοκινήτων και κάτι μαχαιρώματα έως και δολοφονίες. Στόχος είναι να τρεντάρουμε στο twitter και να ταπώσουμε τον αλλόθρησκο. Αν πετύχουμε το στόχο, προφανώς οι απρέπειες παραγράφονται και από τους δολοφόνους παίρνουμε απλώς διακριτική αλλά υποκριτική απόσταση.

Οι βοθροσυμπεριφορές, συγχωρήστε μου την έκφραση, της αθλήτριας του Ολυμπιακού και των αθλητριών του Παναθηναϊκού δεν είναι πιθανώς ποινικά κολάσιμες κι αν ήταν, ποια Δικαιοσύνη είμαστε σίγουροι ότι θα επιλαμβανόταν; Είναι συμπεριφορές αποτυχημένων αθλητών και αθλητριών. Συμπεριφορές ντροπής για τις ομάδες τους, τους προπονητές τους, τις οικογένειές τους και τους δασκάλους τους. Και συμπεριφορές ντροπής για όλο το αντιαθλητικό περιβάλλον που νομίζουν ότι απευθύνονται επειδή συμπωματικά φορούν το ένα ή το άλλο κασκόλ.

Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό το αντιαθλητικό περιβάλλον παράγει πλούτο και είναι εμπορικά εκμεταλλεύσιμο αλλά η εικόνα των ελληνικών κερκίδων και βέβαια όλα τα οικονομικά στοιχεία των ομάδων λένε την αλήθεια. Τηλεοπτικά δικαιώματα, στοιχηματικές εταιρίες και σπανίως ο επενδυτής-οπαδός συντηρούν κάτι που πάει προς τον γκρεμό. Εξαιρώ προφανώς τα καπαρωμένα έσοδα από UEFA ή Euroleague που αφορούν ολίγους, μετρημένους στα λίγα δάχτυλα του ενός χεριού.

Απόψε πιθανότατα ο Ολυμπιακός θα στεφθεί πρωταθλητής στο ΣΕΦ, ο Ιωάννης Παπαπέτρου θα έχει την τιμητική του, ο Παναθηναϊκός θα φυγαδευτεί σε μια φυσούνα με κωλοδάχτυλα και η κυρία Βαμβακά θα αποθεωνόταν στο κέντρο του γηπέδου, αν ήταν παρούσα. Τα ίδια ακριβώς και στο ανάποδο σενάριο. Εμένα κι εσάς μας αφορά; Αν ναι, κρίμα που σπατάλησα το χρόνο σας μέχρι αυτή την παράγραφο.

Αν όχι, πιστεύω ακράδαντα ότι εμείς οι αηδιασμένοι καναπεδάκηδες είμαστε περισσότεροι, μόνο που προτιμάμε να ξοδεύουμε χρόνο και χρήματα σε τηλεοπτικές συνδρομές και ταξίδια σε ευρωπαϊκές κερκίδες κι αυτό είναι το πιο ηχηρό «φαπ» στο ελληνικό αντιαθλητικό περιβάλλον.

Υ.Γ. Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος της Original νοσηλεύεται και γνωρίζει την οπαδική συμπαράσταση. Παλιότερα ομοίως ο Ντόκεν, ακόμα πιο παλιά ο Αττίλιο. Από το κρεβάτι του πόνου μέχρι το νεκροκρέβατο, «δεν χωρούν οπαδικά», είμαστε «όλοι αδέρφια». Πριν κι όσο είμαστε υγιείς, επιβάλλεται το συνεπές ανθρωποφάγο μίσος.