• «Το ύψος μου πάντα ήταν ο ανασταλτικός παράγοντας για μένα»
• «Δεν είδα τις πιθανότητες αλλά τον στόχο»
• «Στον κόουτς αρέσει ο τίτλος του απόλυτου αουτσάιντερ»
• «Οι διαιτητές μου απαντούν με ευγένεια»
• «Δυσκολότερος αντίπαλος; Ο Νέντοβιτς»
• Ο καφές που δεν ήπιε

Η πρώτη συνάντηση μαζί του (στα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη) συνοδεύτηκε από ένα ασυνήθιστο γεγονός. Γιατί, τουλάχιστον, οι Αμερικάνοι δεν συνηθίζουν να σηκώνονται από τις θέσεις τους για να συστηθούν με ευγένεια και δια χειραψίας. Η δική του κίνηση μάλλον φανέρωσε την παιδεία του. Τότε βέβαια ένιωθε σαν τον μπόμπιρα στην παρθενική του μέρα στο νηπιαγωγείο καθώς ο Άρης είναι η πρώτη επαγγελματική δουλειά του, για πρώτη φορά επίσης άφησε το σπίτι του στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ούτε στο κολέγιο δεν χρειάστηκε να το κάνει.

Ο Γιάννης Καστρίτης συνηθίζει να τον αποκαλεί «σφουγγάρι» λόγω της ικανότητάς στην απορρόφηση πληροφοριών. Δεν έχει κρύψει την πίστη του στην εξέλιξη της καριέρας του. Αυτή θα φανεί προϊόντος του χρόνου, αλλά η γενικότερη συμπεριφορά του υποδηλώνει έναν αθλητή που έχει σκοπό να πετύχει γιατί ακούει, ειδικά τα λόγια που ασκούν κριτική στις αποφάσεις και τις αγωνιστικές επιλογές του. Παράλληλα, είναι ανθεκτικός. Για παράδειγμα, έμαθε να αντέχει στο ξύλο από τα χρόνια ενασχόλησής του με το αμερικανικό ποδόσφαιρο. «… ναι από εκεί έμαθα να αντέχω στο ξύλο. Εκεί, μαθαίνεις ή μάλλον συνηθίζεις την επαφή. Θα έλεγα ότι το ποδόσφαιρο μ’ έκανε πιο σκληρό, πιο ανθεκτικό στις άμυνες που διαχειρίζομαι τώρα στο μπάσκετ. Στο κολέγιο δεν έχασα ούτε ένα παιχνίδι στη διάρκεια της θητείας μου».

Το μαρτυρά και η δομή του σώματός του. Προφανώς μειονεκτεί σε ύψος, αλλά πλεονεκτεί σε μυϊκή μάζα. «Όταν ήμουν μικρός απλά ήθελα να γίνω επαγγελματίας αθλητής καθώς ήμουν παιδί των σπορ. Ήμουν μεταξύ του αμερικανικού ποδοσφαίρου (NFL) και του μπάσκετ. Στο λύκειο κατάλαβα ότι μου ταίριαζε περισσότερο το μπάσκετ ή μάλλον, με ευχαριστούσε περισσότερο. Αγωνιζόμουν στη θέση του cornerback. Δεν ήμουν κακός. Είχα ταχύτητα για να τρέξω με την μπάλα, η δε άμυνα δεν με φόβισε ποτέ. Ο πατέρας μου έπαιζε αμερικανικό ποδόσφαιρο αλλά περιορίστηκε στο πανεπιστήμιο, δεν έφτασε στο επίπεδο του επαγγελματία παίκτη. Επειδή από μικρός λάτρευα τα σπορ, έχω την αίσθηση ότι θα τα πήγαινα το ίδιο καλά και στο ποδόσφαιρο».

Η τελική επιλογή έγινε στην περίοδο του high school. Ως ηγέτης της σχολικής ομάδας, πρωταγωνιστής στην κατάκτηση του περιφερειακού τίτλου στην Washington συμπεριλήφθηκε στους 100 καλύτερους παίκτες στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής σύμφωνα με το Scout.com. Ακόμη ευκολότερη ήταν η επιλογή του πανεπιστημίου καθώς οι εγκαταστάσεις του θρυλικού Maryland δεν απείχαν πολλά χιλιόμετρα από το σπίτι του σε σχέση με τις χαώδεις αποστάσεις στην Αμερικής. «Ολοκλήρωσα τις κολεγιακές σπουδές μου μ’ ένα απωθημένο γιατί ήταν άσχημη η κατάληξη της τελευταίας μου χρονιάς. Μετά από χρόνια, η ομάδα τερμάτισε στην πρώτη θέση στην Big Ten Conference. Συνεχίζω να πιστεύω ότι είχαμε τη δυνατότητα να πάρουμε την πρωτιά στους τελικούς και φυσικά είχαμε πολλές πιθανότητες διάκρισης στο March Madness. Τότε εμφανίστηκε ο Covid 19, αποφασίστηκε η ματαίωση των αγώνων. Πραγματικά, ήταν πολύ λυπηρό και λειτούργησε αντίθετα στην εξέλιξη πολλών συναθλητών μου».

«Το ύψος μου πάντα ήταν ο ανασταλτικός παράγοντας για μένα»

Δεν το είπε αλλά οι εκφράσεις του φανερώνουν ότι θα ήθελε να ήταν ψηλότερος κατά περίπου 6-7 πόντους γιατί έτσι θα απέφευγε το βασικό μειονέκτημά του. «Η αλήθεια είναι ότι το ύψος μου πάντα ήταν ο ανασταλτικός παράγοντας. Σε κάθε επίπεδο δεν ήμουν ο… τρελά κοντός, αλλά αρκετά κοντός. Βέβαια, αυτό δεν επηρέασε την εξέλιξή μου. Είτε στο Λύκειο είτε στο κολέγιο. Δεν είναι τόσο απλό να είσαι από τους πρωταγωνιστές στην πανεπιστημιακή ομάδα του Maryland. Είχε τη σημασία του το γεγονός ότι κατάγομαι από την Πολιτεία στην οποία βρίσκεται το Maryland. Σε συνδυασμό με τον σεβασμό που είχα από συμπαίκτες και προπονητές γρήγορα απέκτησα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου».

«Δεν είδα τις πιθανότητες αλλά τον στόχο»

Ο πρότερος βίος του Άντονι Κάουαν δεν κρύβει κάποια λυπητερή ιστορία ή περιστατικά βίας. Τα παιδικά χρόνια του ήταν ευχάριστα και οικογενειακά, πλούσια σε αθλητική δράση και αγάπη. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο Maryland και από τη στιγμή που δεν επιλέχθηκε στο ντραφτ είχε δύο δρόμους. Αυτόν του προθαλάμου του ΝΒΑ (G League) ή αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «overseas», πέρα δηλαδή από τον Ατλαντικό. Μέτρησε λίγα παιχνίδια στην G League με τους Memphis Hustle, όπου με εξαίρεση έναν αριθμό παικτών οι οποίοι έχουν ρεαλιστικές πιθανότητες εισόδου στο ΝΒΑ, οι περισσότεροι απλά διατηρούν τη φόρμα τους και βελτιώνουν τους αριθμούς τους. H G League είναι σαν το… νυφοπάζαρο των ευρωπαϊκών ομάδων. Για να έρθει η πρόταση του Άρη.

«Δεν κάθισα να λογαριάσω τις πιθανότητες επιτυχίας ή το αντίθετο. Ένιωσα ότι ο προπονητής εμπιστεύτηκε τις ικανότητές μου, είχα μια εξαιρετικά συζήτηση μαζί του όταν μου πρότεινε να έρθω στον Άρη και θα έλεγα ότι ο ένας πίστεψε στα λόγια του άλλου. Προφανώς, ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Δεν είναι τόσο απλό όταν μάλιστα για πρώτη φορά αναγκάζεσαι να λειτουργήσεις μακριά από την οικογένειά σου. Ήταν μεγάλη διαφορά στη ζωή μου, αλλά δέχθηκα τρομερή βοήθεια από τον κόουτς και το επιτελείο της ομάδας».

Πρωτίστως, ο Αμερικανός θα έπρεπε να προσαρμοστεί σε δύο δεδομένα. Καταρχήν στον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας επαγγελματικής ομάδας καθώς ήταν η πρώτη του φορά. Δεύτερον, σε περιβάλλον μακριά από την οικογένειά του αφού είχε συνηθίζει να ζει με τις επιρροές της.

«Στον κόουτς αρέσει ο τίτλος του απόλυτου αουτσάιντερ»

Στο πρώτο παιχνίδι του (στον αποκλεισμό από τη Λάρισα στο Κύπελλο) σημείωσε 16 πόντους. Το δεύτερο ήταν αυτό κόντρα στον Παναθηναϊκό στο Nick Galis Hall. Σουτ δεν έβαλε αλλά τελείωσε τον αγώνα με εννιά ασίστ. «Όταν είσαι στην αρχή ενός δρόμου και ψάχνεις τα πατήματά σου, πάντα χρειάζεσαι κάτι σπουδαίο για να αισθανθείς καλύτερα. Υπό αυτή την έννοια, όντως με βοήθησε αρκετά η νίκη επί του Παναθηναϊκού. Περισσότερο συνέβαλε όμως στο κλίμα στην ομάδα. Η διάθεση να σε βοηθήσουν. Η ομάδα έχει φιλόδοξους Έλληνες, ο Όλι (Χάνλαν) ήταν φυσικά ο ηγέτης μας και θα έλεγα ότι πραγματικά με βοήθησε αρκετά δείχνοντας μου μικρά πραγματάκια για τα οποία δεν είχα γνώση».

Εκεί μπήκε στη συζήτηση και το όνομα του Γιάννη Καστρίτη όπως και το γεγονός ότι κανείς δεν περίμενε από μια τόσο καινούργια ομάδα να παρουσιάσει τέτοια αγωνιστική επιτυχία. «Η αλήθεια είναι ότι αυτό ήταν το κίνητρό μου και ως ένα βαθμό το πλεονέκτημά μας. Όλοι μας θεωρούσαν απόλυτο αουτσάιντερ. Έχω την αίσθηση ότι ο κόουτς το χρησιμοποίησε έντονα στη μεθοδολογία του. Πάντα λέει ότι δεν έχει σημασία ποιον έχεις απέναντί σου αλλά πόσο πεινασμένος νιώθεις σ’ ένα παιχνίδι. Κι εμείς πηγαίναμε σα… νηστικοί».

Συνεχίζει να πιστεύει όμως ότι ο μέχρι στιγμής απολογισμός του Άρη δεν είναι ενδεικτικός της αξίας της ομάδας. «Θεωρώ ότι η ομάδα άξιζε περισσότερες νίκες αλλά αυτό είναι το τίμημα της έλλειψης εμπειρίας. Αν δούμε το βιογραφικό των παικτών, η συντριπτική πλειοψηφία είμαστε νεαροί και φιλόδοξοι παίκτες, πλούσιοι σε ενέργεια. Έχω την άποψη ότι σε μια σεζόν δεν πρέπει να βλέπεις τι έχασες αλλά αυτό που έρχεται. Πέραν του ότι στον κόουτς δεν αρέσουν οι δικαιολογίες. Δηλαδή, δεν θα δικαιολογήσει κάτι που χάσαμε όταν ξέρει και ξέρουμε ότι θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να είχαμε κερδίσει».

«Οι διαιτητές μου απαντούν με ευγένεια»

Η εικόνα του παραπονεμένου αθλητή που γκρινιάζει για τα χτυπήματα που έχει δεχθεί τον έχει συντροφεύσει σε πολλά παιχνίδια. Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε χρόνο για να καταλάβει ότι στην Ελλάδα το μπάσκετ έχει πολλές επαφές. «Ναι, από τη μία πλευρά είναι πιο σκληρό αλλά έχει πολύ λεπτομέρεια. Θέλω να πω ότι το τεχνικό επιτελείο σου εξηγεί τα πάντα, σου παρέχει την όποια λεπτομέρεια. Οπότε, ήταν λογικό να χρειαστώ χρόνο για να καταλάβω το παιχνίδι. Νιώθω ότι συνεχώς βελτιώνομαι σ’ αυτό το κομμάτι και αναφέρομαι κυρίως στα μικρά πράγματα που έχουν μεγάλη αξία. Μέσα σε αυτά που έπρεπε να μάθω είναι και το κομμάτι της διαιτησίας. Πλέον νιώθω ότι με ξέρουν και τους ξέρω. Δεν έχω παράπονο. Κάθε φορά που ρωτάω για ένα φάουλ μου εξηγούν με ευγένεια».

Προϊόντος του χρόνου, ο Κάουαν χρειάστηκε να επωμιστεί μεγαλύτερο όγκο ευθυνών σε σχέση με αυτές που του αναλογούσαν. Από το διάστημα απουσίας του Ολιβιέ Χάνλαν λόγω τραυματισμού μέχρι την αποχώρηση του Καναδού γκαρντ με προορισμό τη Βαλένθια. «Δυσκολία υπήρχε όταν έλειπε ο Όλι γιατί το παιχνίδι μας δομήθηκε πάνω στα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του. Εκεί ήταν αναγκαίο να αντιδράσουμε όλοι μαζί. Έπρεπε να ανέβει περισσότερο η άμυνα για να χαμηλώσουμε το σκορ καθότι δεν είχαμε τους πόντους του Χάνλαν. Προσωπικά όφειλα να βρω τρόπους δημιουργίας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία εμπλούτισα το παιχνίδι μου αλλά έχω πολλά περιθώρια βελτίωσης. Νομίζω όμως ότι αναδείχθηκε η ομάδα γιατί ο καθένας έδωσε περισσότερα από αυτά που μπορούσε. Βέβαια, απόντος του Όλι διαφοροποιήθηκε κάπως το παιχνίδι μας γιατί είναι διαφορετικό να παίζεις με δύο ball handler».

«Δυσκολότερος αντίπαλος; Ο Νέντοβιτς»

Στη συζήτηση για τον δυσκολότερο αντίπαλο δεν χρειάστηκε χρόνο για να απαντήσει. «Ο Νέντοβιτς του Παναθηναϊκού. Δεν υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισής του. Για να τον σταματήσεις θα πρέπει να φροντίσεις να μην πάρει την μπάλα. Αν την πάρει, έχεις πρόβλημα. Καταρχήν είναι πανέξυπνος με τρομερή αντίληψη του παιχνιδιού. Παίρνει την μπάλα με την ευκολία να τη βάλει στο καλάθι από μακρινή απόσταση. Εκεί που περιμένεις να σουτάρει, αυτός αφήνει την μπάλα κάτω και κάνει διείσδυση στο καλάθι. Εκεί που περιμένεις τη διείσδυση μπορεί επίσης να σταματήσει και να εκτελέσει από τα τέσσερα μέτρα. Είναι πληθωρικός παίκτης στην επίθεση».

Ο καφές που δεν ήπιε

Αυτό έγινε την επομένη της νίκης στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Ως ένα βαθμό, είχε εικόνα από τους φίλους του Άρη μέσω του youtube. Λίγο πολύ του εξήγησαν αρκετά πράγματα και οι άνθρωποι της ομάδας, αλλά αυτό που συνάντησε ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη. «Είναι η συμπεριφορά του κόσμου. Πριν έρθω στη Θεσσαλονίκη είχα παρακολουθήσει διάφορα βίντεο στο youtube, αλλά είναι διαφορετικό να τους βλέπεις από την οθόνη του υπολογιστή σου από το να είσαι μέσα. Απίστευτη εμπειρία. Ειδικά μετά τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ ερχόντουσαν και μ’ ευχαριστούσαν για τη νίκη. Νομίζω ότι εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν αυτό το παιχνίδι. Την επομένη πήγα να πιω έναν καφέ στην παραλία. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κάθισα στο τραπέζι. Τουλάχιστον τριάντα άτομα με πλησίασαν για μια φωτογραφία, ένα αυτόγραφο».

Το επίπεδο αποδοχής είναι από τους λόγους των ευχάριστων συναισθημάτων που νιώθει στη διάρκεια της παρουσίας του στη Θεσσαλονίκη. Η καριέρα εκτός Η.Π.Α. είναι κάτι που προφανώς είχε σκεφτεί, ασχέτως του ονείρου παρουσίας στο ΝΒΑ. Βέβαια, για τίποτε δεν θα θυσιάσει το πραγματικό παιχνίδι. «Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν θα ήθελα μια ευκαιρία να παίξω στο ΝΒΑ, αντιλαμβάνομαι όμως ότι είναι δύσκολο. Εξαρτάται από τι θέλει ένας παίκτης από την καριέρα σου. Είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τα καλύτερά του χρόνια καθισμένος στον πάγκο μιας ομάδας του ΝΒΑ ή θέλει να δείχνει το ταλέντο του και να διασκεδάζει το παιχνίδι; Οκ, αν έρθει το ΝΒΑ θα ενθουσιαστώ, από την άλλη πλευρά όμως δεν θέλω να βλέπω τον εαυτό μου να κάθεται συνεχώς στον πάγκο γιατί εκεί χάνεται η μαγεία του αθλήματος».