Μούντι στο Gazzetta: «Η αδερφή μου "έφυγε" και έγινε η καρδιά που αγωνίστηκα»
«Μη σταματάς να πετάς»! Ο Στέφαν Μούντι θέλησε να το χαράξει στο στήθος του. Για να μη το ξεχνάει. Για να το θυμάται. Το συνοδεύει με το μορφή ενός περήφανου και ελεύθερου αετού.
Αυτή ήταν η προτροπή της μητέρας του. Να μην σταματήσει να... πετάει.
Ο νεαρός Στέφαν θα πρέπει να κάνει ό,τι βάλει στο μυαλό του. Αυτή η φιλοσοφία τον οδηγεί. Ακόμη και τώρα που μεγάλωσε.
Το έκανε ακόμη και όταν έχασε την αδελφή του! Αναζήτησε στην καρδιά του την απάντηση. Και αυτή του... είπε: μπάσκετ! Και η αδελφή του έγινε η καρδιά του. Για ένα ματς. Για πάντα!
Ξέρετε, οι ξένοι που παίζουν στην Basket League, «κουβαλούν» την ταμπέλα του «λεγεωνάριου». Του παίκτη που παίζει μόνο για μία... χούφτα δολάρια.
Όχι ο Μούντι! Έβαλε τον στόχο της Λάρισας πάνω απ' όλα. Και συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Αν και κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι ο γκαρντ της Λάρισας θα ήταν εξίσου ένας καλός αθλητής στίβου. Η πρώτη αγάπη του, μα όχι παντοτινή.
O Στέφαν Μούντι μας συστήνεται στο Gazzetta.
Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία;
«Ήταν ομαλή, οι γονείς μου φρόντιζαν να μας κρατούν απασχολημένους και ενεργούς. Είτε με τον αθλητισμό, είτε με τη μουσική. Είχα μία καλή παιδική ηλικία.
Αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν όταν βρισκόμασταν, όλοι, με τα αδέρφια μου, κάτω από την ίδια στέγη. Έπειτα μεγαλώνουμε, ο καθένας κάνει τα δικά του πράγματα και δεν τους βλέπεις όλους όσο συχνά θα επιθυμούσες».
Πώς ασχολήθηκες με το μπάσκετ;
«Ο αθλητισμός ήταν παντού στην οικογένειά μου. Από την ημέρα που γεννήθηκα. Οι γονείς μου ήταν αθλητικοί τύποι, ο μπαμπάς μου έπαιζε μπάσκετ, έκανε στίβο. Και είχαμε και άλλους αθλητές στη φαμίλια. Ήταν λογικό να με προσελκύσει το μπάσκετ κάποια στιγμή. Δεν ήταν αυτό που λέμε η πρώτη αγάπη. Ο στίβος ήταν ο... έρωτας και το μπάσκετ ήταν στην άκρη. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάνω μόνο ένα άθλημα και δεν δοκιμάζω άλλο. Προσπαθώ, από παλιά, να είμαι ο καλύτερος σε αυτό που κάνω».
Το NFL και οι Buccaneers
Αληθεύει ότι είχες προτάσεις από ομάδες του NFL, πριν συμμετάσχεις στο Draft του ΝΒΑ; Τι συνέβη;
«Υπήρχε ενδιαφέρον από τους Μπακανίερς (σ.σ.: τους περσινούς πρωταθλητές). Είχα δεχτεί ένα τηλεφώνημα, αλλά η μητέρα μου ήθελε να παίξω μπάσκετ. Και ο ατζέντης μου δεν ήθελε να το κάνω, δεν το σκέφτηκα καν. Αν το έκανα, θα ήταν μόνο για πειραματισμό.
Νομίζω ότι αυτό που τους προσέλκυσε το ενδιαφέρον ήταν οι κινήσεις μου στο γήπεδο, η ταχύτητά μου, στοιχεία που θα μου επέτρεπαν να είμαι στο γήπεδο ενός αγώνα NFL».
Τι σημαίνει το μπάσκετ για εσένα;
«Αυτή τη στιγμή είναι η ζωή μου. Όταν δεν βρίσκομαι με την οικογένειά μου το μπάσκετ είναι στο μυαλό μου όλη την ώρα. Το διασκεδάζω, γνωρίζω νέο κόσμο, διαφορετικούς συμπαίκτες, έχω πνεύμα, θέλω να παίρνω την πρόσκληση, να κάνω την εκάστοτε ομάδα μου καλύτερη».
Μετά τη νίκη επί του Ιωνικού, ανάμεσα στους πανηγυρισμούς, ήσουν ψύχραιμος και έλεγες ότι περίμενες τη νίκη. Αυτή είναι η φιλοσοφία σου;
«Περίμενα ότι θα νικήσουμε. Δεν είμαι απ' αυτούς που ελπίζουν να να κερδίσουμε Ελπίζω το καλύτερο, περιμένω το καλύτερο. Είχα τεράστια εμπιστοσύνη. Βρισκόμαστε ακόμη στο πίσω μέρος της βαθμολογίας, θέλουμε να κάνουμε κάτι παραπάνω».
Αυτή είναι η δεύτερη θητεία σου στην Ελλάδα. Στην πρώτη σημείωσες ρεκόρ πόντων, τώρα πρωταγωνιστείς. Είναι η χώρα κάτι σαν γούρι για εσένα;
«Έχει ξεχωριστή σημασία για εμένα, πριν από χρόνια το διασκέδασα Πετύχαμε τον στόχο μας, αλλά δεν μπήκαμε στα playoffs, αλλάξαμε αρκετούς παίκτες, αλλά με όσους ήμασταν μαζί, περάσαμε μία χαρά, ήταν μία εξαιρετική εμπειρία. Η επιστροφή στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα».
«Κάτι πρέπει να θυσιάσουμε. Μίλησα με την οικογένειά μου»
Πριν το ματς με τον Άρη, «έφυγε» η αδερφή σου. Όμως προτίμησες να μείνεις και να αγωνιστείς. Γιατί;
«Αν έπρεπε να αποφασίσω να παίξω, δεν θα έβρισκα καμία δικαιολογία. Δεν θα μπορούσα να αγωνιστώ και να μην μπορώ να προσπαθώ. Το καλύτερο που έπρεπε να κάνω ήταν να κερδίσω. Είχαμε ένα στόχο. Επέλεξα να μείνω, ήθελα να δω αυτόν τον στόχο να πραγματοποιείται, ήταν σημαντικός».
Πώς αντέδρασαν οι συμπαίκτες σου σε αυτή την απόφαση;
«Το σεβάστηκαν, δεν με ρώτησαν το ίδιο πράγμα συνεχώς. Η αλήθεια είναι πως δεν έπαιξα τόσο καλά, αλλά και μόνο που πήραμε τη νίκη, με έκανε χαρούμενο που την έκανα χαρούμενη. Αυτή ήταν η προσπάθειά μου, η καρδιά, με την οποία αγωνίστηκα. Πήρα αυτή την απόφαση, γιατί αν έφευγα και λόγω του κορονοϊού θα έπρεπε να μείνω στις ΗΠΑ για ένα διάστημα.
Ήθελα να σιγουρέψω το στόχο. Αν αυτός είναι να μην υποβιβαστούμε και να μπούμε στα playoffs, θα είναι δύσκολο αν δεν κάνουμε νίκες. Κάτι πρέπει να θυσιάσουμε. Μίλησα με την οικογένειά μου, συμφωνήσαμε να ταξιδέψω στη διακοπή του πρωταθλήματος για τους αγώνες Κυπέλλου. Τότε θα έχω αρκετό χρόνο».
Στο στήθος σου έχεις ένα μεγάλο τατουάζ. Θα μας πεις την ιστορία πίσω απ' αυτό;
«Γράφει “I' ll never stop flying” (δεν θα σταματήσω να πετάω) και από κάτω έναν έναν αετό. Αυτό μου το λέει η μητέρα μου συνεχώς. Το έκανα όταν ήμουν στην Τουρκία στην πρώτη επαγγελματική σεζόν μου. Διάλεξα τον αετό γιατί είναι ένα επιβλητικό πουλί, το λατρεύω».
Ποιος ήταν ο παίκτης – πρότυπο όσο μεγάλωνες και έπαιζες μπάσκετ;
«Ήταν δύο, ο Ντέρικ Ρόουζ, και ο νέος σε ηλικία Ράσελ Ουέστμπρουκ. Για τον πρώτο, οι τραυματισμοί του άλλαξαν το παιχνίδι του. Αλλά εκτιμώ το ταξίδι του».
«Δεν ανησυχώ για το μέγεθός μου, αλλά είναι απίθανο να είσαι ψηλός»
Το ύψος σου (1.78) αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα ή αδυναμία στο παιχνίδι σου;
«Ποτέ δεν το σκέφτηκα, όταν παίζω με μία ομάδα κανείς δεν είμαι μικρότερος από εμένα. Δεν ανησυχώ όμως. Χρησιμοποιώ το μέγεθός μου και θα τρέξω πιο γρήγορα και θα πηδήξω ψηλότερο από κάθε παίκτη που είναι υψηλότερος από εμένα. Αλλά είναι απίθανο να είσαι ψηλός».
Στην αρχή αναφέρθηκες στην αγάπη σου στον στίβο. Τι συνέβη και τον άφησες;
«Δεν ήταν ακριβώς επιλογή μου. Στην αρχή ζούσα στην στη Νότια Φλόριντα, εκεί ο στίβος είναι σημαντικός. Όταν μετακόμισα στην κεντρική, όλα άλλαξαν. Ο στίβος δεν είναι τόσο δημοφιλής, όλοι λατρεύουν το μπάσκετ και από εκείνο το σημείο μεγάλωσε η αγάπη μου γι' αυτό.
Πάντως, στο στίβο έκανα 100 μέτρα, σκυταλοδρομία 4Χ100 και μήκος».