Το κρεβάτι του Προκρούστη

Από το καλοκαίρι του 1999 μέχρι τον Ιούνιο του 2012, ο Παναθηναϊκός έσπασε όλα τα κοντέρ και γελοιοποίησε όλα τα κλισέ που θέλουν την καρέκλα του προπονητή ηλεκτρισμένη με χιλιάδες βολτ.

Δεκατρία χρόνια, ένας προπονητής: ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Έφτασαν τους 13 οι προπονητές που πέρασαν από τα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ μεταξύ 2012-6 ή όχι ακόμη;

Αν προστεθούν στην εξίσωση και οι βοηθοί, η απάντηση είναι μάλλον θετική. Και η καταμέτρηση συνεχίζεται…

Μολονότι ο απολογισμός της τετραετίας που μεσολάβησε είναι μάλλον θετικός, ο Παναθηναϊκός τρέχει ένα σερί που θα έκανε και τον πιο παρορμητικό οπαδό να αποστρέψει το βλέμμα με βδελυγμία.

Κάθε χρόνο από το 2013 και έπειτα αλλάζει προπονητή μετά το ξεκίνημα της περιόδου. Συνήθως, λίγο πριν την τελική της ευθεία.

Από τον Πεδουλάκη στον Αλβέρτη, Μάρτιο του ‘14. Από τον Ιβάνοβιτς στους Μανωλόπουλο, Λυκογιάννη, Πρίφτη, παραμονές των ελληνικών τελικών του ‘15. Από τον Τζόρτζεβιτς στον Πεδουλάκη, μετά τον αποκλεισμό από τα ευρωπαϊκά πλέι-οφ του ‘16. Από τον Πεδουλάκη ξανά στο άγνωστο, Οκτώβριο του ’16.

Αυτή τη φορά, οι καμπάνες χτύπησαν φθινόπωρο και όχι μέσα στην τούρλα της άνοιξης. Είναι, όπως και να το κάνουμε, μια κάποια πρόοδος.

Φοβάμαι ότι το καλό όνομα που είχε ο Παναθηναϊκός στην αγορά των μανατζαραίων τα χρόνια του Ομπράντοβιτς εξανεμίστηκε μέσα σε μία σκάρτη πενταετία.

Ποιος προπονητής με τα σύγκαλά του θα δεχθεί να ξαπλώσει το κορμί του στο κρεβάτι του Προκρούστη; Απελπισμένος; Τυχοδιώκτης; Αιθεροβάμων; Τυφλός; Εκτός αν επιστρατευτεί πάλι ο καημένος ο Φράγκι...

Ο προορισμός δεν είναι πια ελκυστικός, όσα μηδενικά και αν προστεθούν στο συμβόλαιο, όποιος και αν πληρώσει την εισφορά αλληλεγγύης και τον ΕΝΦΙΑ. Τη διατροφή που προκύπτει από τα ξαφνικά διαζύγια θα τη χρεωθεί η ίδια η διοίκηση.

Ο Πεδουλάκης, ο Ιβάνοβιτς και ο Τζόρτζεβιτς βγήκαν ωφελημένοι από αυτή την ιστορία, είτε θεωρηθεί επιτυχής η θητεία τους είτε όχι. Το ίδιο ισχύει για τον Μανωλόπουλο και για τον Αλβέρτη.

Ας μη ξεχνάμε, βέβαια, ότι ο ισχυρός άνδρας του Παναθηναϊκού θεωρεί ικανό προπονητή μπάσκετ, εν έτει 2016, τον Πίνι Γκέρσον. Τον Πίνι, τον Γκέρσον!

Κατά κάποιον διεστραμμένο τρόπο, ίσως ο Ισραηλινός να είναι το καταλληλότερο πρόσωπο για να γίνει δεσμοφύλακας στο τρελοκομείο…

Δεν πρόκειται να αμφισβητήσω τις καλές προθέσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Θέλει την πρόοδο του Παναθηναϊκού και τη θέλει τώρα. Εάν έχει στο ραντάρ του και το ίδιον όφελος, πολύ καλά κάνει και το έχει.

Ωστόσο, οφείλει να διδαχθεί από τα παθήματα των προκατόχων του και να κρατήσει τα αυτιά του ανοιχτά στο επόμενο οικογενειακό συμβούλιο.

Ο πατήρ Παύλος και ο θείος Θανάσης ακολουθούσαν την ίδια τακτική, των σπασμωδικών αντιδράσεων και των βιαστικών κινήσεων, μέχρι που αποφάσισαν να παραδώσουν τα κλειδιά της ομάδας σε έναν ικανό προπονητή άνευ όρων και αντιρρήσεων.

Ο πρώτος που δούλεψε απερίσπαστος κατέκτησε ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ο δεύτερος, έσπασε την κυριαρχία του Ολυμπιακού εντός των τειχών. Ο τρίτος έχτισε δυναστεία και έκανε το όνομα του συλλόγου θρύλο εκτός συνόρων.

Ποιος αφελής πιστεύει ότι δεν υπήρξαν τριβές τον καιρό του Ομπράντοβιτς, του Μάλκοβιτς και (κυρίως) του Σούμποτιτς; Καλή διοίκηση είναι εκείνη που βάζει χαλινάρι και φίμωτρο όχι στον προπονητή, αλλά στον εαυτό της.

Ή μήπως δεν γνώριζε ο Γιαννακόπουλος τι εστί Πεδουλάκης; Ακόμα και αν θεωρηθεί σφάλμα καλοκαιρινής νυκτός η πρόσληψη Τζόρτζεβιτς ή η αντίστοιχη του Ιβάνοβιτς, δεν στέκει τέτοιο άλλοθι για τον Αργύρη.

Οι δύο άνδρες είχαν συνεργαστεί και συχνωτιστεί επί μήνες και μήνες. Δεν ήταν βήμα στα τυφλά η ανανέωση του συμβολαίου του Πεδουλάκη.

Έγραφα σε προηγούμενο σημείωμα, ότι ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ένα ηφαιστειώδες κοκτέιλ από δύσκολους χαρακτήρες, σε όλα του τα μήκη και πλάτη: από τον πρόεδρο μέχρι τους νέους σε ηλικία αθλητές του.

Η ηχηρή απουσία του Διαμαντίδη και η άηχη παρουσία αρκετών παικτών με μειλίχιο χαρακτήρα σε θέσεις-κλειδιά πολλαπλασίαζαν το πρόβλημα. Αρχηγός των αποδυτηρίων με έρεισμα μέσα στην ομάδα, δεν υπήρχε και δεν υπάρχει.

Ο Πεδουλάκης ήταν ο άνθρωπος που φύσει και θέσει μπορούσε να κρατήσει τις ισορροπίες. Η καρέκλα με την υψηλή τάση απαιτεί έναν προπονητή ικανό όχι μόνο στα συστήματα, αλλά και στη διαχείριση χαρακτήρων.

Ορισμένοι παίκτες αυτής της παράξενης λεγεώνας έχουν υπερμεγέθες «εγώ», άλλοι αναιμικό. Ποιος θα κατορθώσει να κάνει σφιχτή και συσπειρωμένη ομάδα αυτό το εκρηκτικό μείγμα;

Ο νέος Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να χτιστεί γύρω από μία πιατέλα παϊδάκια. Θα απαιτηθεί επαγγελματισμός, σοβαρότητα και σιδηρά πειθαρχία.

«Και υπομονή», πήγα να προσθέσω, μέχρι που μου έβγαλε κοροϊδευτικά τη γλώσσα η στατιστική των διαζυγίων. Πέρασαν 4,5 χρόνια από την τελευταία φορά που προπονητής του Παναθηναϊκού έκλεισε 12μηνο στον πάγκο.

Ουδέν φαιδρόν αμιγές καλού. Με αυτά και μ’αυτά, μπορεί να βρήκαμε Σχέδιο Β και για την Εθνική μπάσκετ…