«Αυτή την μπλούζα μη την ξαναπλύνεις»

Μόλις ο Κώστας Κουφός είδε το μπλουζάκι με την ένδειξη «The Gangster», χαμογέλασε και ετοιμάστηκε για καλαμπούρι: «Είσαι γκάνγκστερ δηλαδή, εσύ;» Έπειτα κοίταξε πιο προσεκτικά και αναγνώρισε τη μορφή που συνόδευε το σλόγκαν. Η έκφραση του προσώπου του άλλαξε μεμιάς και μου θύμισε –με το συμπάθιο- άνθρωπο που μπαίνει σε εκκλησία. «Ώου, is that Nick Galis? Και έχει και αυτόγραφο πάνω; Δεν πρέπει να την ξαναπλύνεις ποτέ αυτή τη μπλούζα, man…».

Ο Νίκος Γκάλης είχε ήδη αποχωρήσει για τις πολιτείες του νότου, τον Μάρτιο του 1993, όταν ο Άρης έπαιξε στο παλαιικό «Πάλα Ρουφίνι» μία από τις σημαντικότερες ζαριές της ιστορίας του.

Ο τελικός του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου με την Εφές Πίλσεν (50-48) προσέφερε στον απερχόμενο αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ μία νύχτα ηδονικής ανακούφισης και ισχνής, έστω, παρηγοριάς.

Ισχνής, επειδή τοδευτεροκλασάτο «Κυπελλούχων» δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τα τρία Πρωταθλητριών που έκαναν φτερά στο τέλος της δεκαετίας του ’80.

Ακόμα χειρότερα, η βραδιά του θριάμβου αμαυρώθηκε από φριχτά επεισόδια, μέσα στον αγωνιστικό χώρο (όπου έπεσε η καρεκλιά σύννεφο…), στις κερκίδες του βολικού για κυνηγητά λόγω της κυκλικής του κατασκευής γηπέδου, αλλά και στο Πάρκο Ρουφίνι που βρίσκεται ακριβώς απ’έξω, στη σκιά του «Κομουνάλε».

Βρισκόμουν στη Γαλλία για τους αγώνες Λιμόζ-Ολυμπιακού (αυτούς με τη γραμμή του Πάσπαλι) και άκουγα τον αγώνα από το, κολλημένο σε κάποιο ραδιόφωνο, τηλέφωνο.

Στην αρχή πανηγύριζα και μετά φαρμακώθηκα. Τέτοιες νίκες, να μας λείπουν.

Ο Άρης τιμωρήθηκε με διετή αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά φρόντισε ο «αη-Γιώργης» για να κλειδωθεί η ποινή στο συρτάρι…

Το «Πάλα Ρουφίνι» χρησιμοποιείται από τους Φιμπαίους ως σάλα προπονήσεων για τις ομάδες που μετέχουν στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2016.

Οι 4 από τους 12 Έλληνες διεθνείς που ταξίδεψαν στο Τορίνο δεν είχαν ακόμη γεννηθεί τη μέρα εκείνου του τελικού. Ένας 5^ος, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ήταν ακόμη βρέφος.

Μόνο ο Μπουρούσης, παιδάκι 10 χρονών το 1993, άντε και ο 9χρονος Περπέρογλου, μπορεί να θυμούνται την εποποιία των Γιαννάκη, Τάρπλεϊ, Ιωάννου, Άντερσον και τον ελληνοτουρκικό καρεκλοπόλεμο που ακολούθησε.

Του Δημήτρη Πρίφτη, όμως, έλαμψε το πρόσωπό του μόλις είδε το μπλουζάκι: «Να, ο Παπαδογιάννης ήλθε εδώ με το κατάλληλο ντύσιμο».

Και ο κυνικός της παρέας πρότεινε –ψιθυριστά για να μη το ακούσει ο Βασιλακόπουλος- να μετονομάσουμε (και) το «Πάλα Ρουφίνι» σε ένα ακόμη «Νick Galis Hall»! Τα καθίσματα, άλλωστε, είναι μισά κίτρινα και μισά μπλε…

Το σχέδιό μου, βέβαια, είναι να το δουν απόψε οι Ιταλοί και να φέρουν στο μυαλό τους τα φαντάσματα του 1987. Δεν μπορεί, όλο και κάποιος θα γνωρίζει τις ζημιές που τους έκανε ο Γκάλης.

Κι αν ακόμη οι σημερινοί παίκτες είναι ανιστόρητοι, δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τον Ντίνο Μενεγκίν που παρακολουθεί τους αγώνες από την πρώτη σειρά των κερκίδων.

Ή, ακόμα καλύτερα, ας τηλεφωνήσουν στο σπίτι!

Ο Βιτόριο Γκαλινάρι, πατέρας του Ντανίλο, ήταν κλασσικό θύμα του Γκάλη στα χρόνια του στην Τρέισερ. Ο Αλμπέρτο Τόνουτ, πατέρας του Στέφανο, ήταν το «τριάρι» των Ιταλών στο Ευρωμπάσκετ του 1987.

Ο παλιόφιλος Νάντο Τζεντίλε, πατήρ του Αλεσάντρο, κυνηγούσε τον Γκάλη στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ 1991 στη Ρώμη. Ο μπαμπάς Χάκετ, ο Ρούντι, έβγαλε το ψωμί του στην Ιταλία από το 1979 ως το 1988 (σε μικρότερες πάντως ομάδες και με αμερικανικό διαβατήριο).

«Είδα τον φόβο στα μάτια των Ιταλών στο ζέσταμα και κατάλαβα ότι δεν υπήρχε τρόπος για να χάσουμε», ομολόγησε ο Νίκος Γκάλης μετά τον ονειρεμένο προημιτελικό του ‘87.

Μόνο που ο παράγων έδρα είναι αυτή τη φορά με το δικό τους μέρος, αγαπητέ. Και έχουν και καλή ομάδα, καλύτερη από τη δική μας.

Δεν πετάγεστε λοιπόν ένα τριημεράκι στο Τορίνο, να καθίσετε δίπλα στον παλιό σας συνοδοιπόρο τον Φασούλα, να θυμηθείτε τα παλιά με τον Μενεγκίν, να τους δείτε και να σας δουν;

Μπορεί την Ομοσπονδία να την περιφρονείτε (και έχετε τα δίκια σας…), μπορεί τα γεύματα νοσταλγίας να τα αποφεύγετε, αλλά αυτή η Εθνική Ελλάδας αξίζει κάθε ψήγμα συμπαράστασης.