Οι (εύκολες) ζωές των άλλων!

Πριν από περίπου δύο μήνες ο προβληματισμός είχε γίνει η δεύτερη φύση των μόνιμων επικριτών. Ο Πεδουλάκης είναι άχρηστος, ο Λάσμε στον κόσμο του, ο Κάρι υπερεκτιμημένος... Τα όρνια έκαναν πτήσεις πάνω από το κουφάρι του Παναθηναϊκού, αναμένοντας και επιζητώντας το αίμα. Είχε μαλλιάσει η γλώσσα του προπονητή να επαναλαμβάνει ότι η κριτική είναι δίκαιη, αλλά σταθμίστε και τις συνθήκες πριν μας βάλετε στην πριονοκορδέλα. Το πεινασμένο ένστικτο του οπαδού όμως, δεν είχε αυτιά να ακούσει. Είχε μάτια να αποθεώσει μόνο αυτά που συγχρονίζονταν με τη δική του καταστροφική σκέψη. Μερικούς μήνες μετά, όχι, ο Παναθηναϊκός δεν έγινε ξαφνικά υπερομάδα.

Προϊόντος του χρόνου όμως, και με τα βασικά γρανάζια να έχουν βγει πια από τον τόρνο και να δουλεύουν καλολαδωμένα, ο Παναθηναϊκός βγάζει το παρκέ το προφίλ που πέρσι τον οδήγησε στη διάκριση. Το προφίλ μίας ομάδας ατάιστης, που απαρτίζεται από 12 λύκους έτοιμους να δαγκώσουν οποιονδήποτε βρεθεί στο δρόμο του. Ηταν η πρώτη φορά μέσα στη σεζόν που οι πρωταθλητές, στη Βιτόρια, έβαλαν πεντακάθαρη και ατσαλάκωτη την εμφάνιση και το πρόσωπο που φορούσαν πέρσι.

Και η Λαμποράλ Κούτσα υποκλίθηκε. Πολλοί, όπως έχω διαπιστώσει από τα κοινωνικά δίκτυα, στέκονται στην εμφάνιση του Διαμαντίδη. Ισως να είναι λογικό, όχι όμως και απολύτως σωστό. Περισσότερο με παραπέμπει σε μία αγαπημένη συνήθεια που δεν ξεχνιέται και σε μία καθοδηγούμενη από αυτόματο πιλότο ανάγκη να (ξανα)υψώσουμε τη σημαία στον ιστό της, παρά σε μία -με καθαρό μάτι- αξιολόγηση των πρωταγωνιστών. Σπουδαίος ήταν ο Διαμαντίδης στη Βιτόρια, όμως, όπως μία Πόρσε φαίνεται λιγότερο όμορφη όταν βγει μέσα από μία λακκούβα με λάσπες, έτσι και ο Διαμαντίδης αισθάνεται και ο ίδιος καλύτερα, όταν γνωρίζει ότι έχει δίπλα του συμπαίκτες που είναι έτοιμοι να τον βοηθήσουν. Κι όχι να τον βοηθήσουν να διακριθεί, αλλά να ...ξεκουραστεί.

Να κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά του. Για αυτό το λόγο λοιπόν, στη Βιτόρια, η προσωπική αξιολόγηση αναδεικνύει τον Στεφάν Λάσμε (και σε δεύτερο βαθμό τον Ραμέλ Κάρι) ως τα πρόσωπα με τα οποία θα άξιζε να ασχοληθεί κάποιος περισσότερο για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Ο Λάσμε έχει επιστρέψει για τα καλά και είναι εκεί όντως, για να κάνει τη δουλειά των πάντων πιο εύκολη. Και κυρίως τη δική του. Του εαυτού του. Πατάει γερά πια, είναι εντάξει με τον εαυτό του και δε χρειάζεται να καταφεύγει σε πιθανούς κι απίθανους τρόπους (που δεν τους είχε συνηθίσει και πιθανώς να μην τους ξέρει) για να αισθανθεί και πάλι χρήσιμος. Δϊπλα του και ο Διαμαντίδης παίρνει ανάσες και οι υπόλοιποι παίκτες ξαποσταίνουν με αποτέλεσμα όταν χρειαστεί να αναλάβουν την πρωτοβουλία να το κάνουν με καλύτερες συνθήκες. Οσο καλύτερες και πιο αποτελεσματικές είναι οι συνεργασίες του Διαμαντίδη με τον Λάσμε, τόσο πιο εύκολη γίνεται η δουλειά για αυτούς που τους περιτριγυρίζουν.

Για να μην υπάρξει κάποια σύγχυση, η δυνατότητα που προσφέρει ο Λάσμε στον Διαμαντίδη να αξιοποιεί την απίστευτη ικανότητα που έχει στην πάσα, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των φυσικών προσόντων του, αλλά και του μυαλού του. Αν κάτι από τα δύο δε δουλεύει καλά, το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που παρακολουθούσαμε επί πολλές εβδομάδες από την αρχή της σεζόν. Τώρα που και τα δύο στοιχεία είναι στη θέση τους και στο επίπεδο που πρέπει, η εικόνα του Παναθηναϊκού αλλάζει. Ο Διαμαντίδης δε χρειάζεται να ντριπλάρει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να πετύχει ένα καλάθι γνωρίζοντας ότι στο παραμικρό λάθος της άμυνας θα πετάξει τη μπάλα ψηλά στον αέρα για να βρεθούν δύο χέρια να την καρφώσουν. Και οι συμπαίκτες τους είναι σε απόλυτη ετοιμότητα, καθώς είναι δεδομένο ότι η άμυνα θα κλείσει για να σταματήσει τη χειρουργικής ακρίβειας συνεργασία των δύο παικτών κι ως εκ τούτου θα υπάρξει χώρος ελεύθερος για αυτούς να επιτεθούν. Ετσι όλα γίνονται πιο εύκολα. Εννοείται πως ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή του τοπ 16 και αν υπάρχει κάτι αρνητικό για τον Παναθηναϊκός, είναι ότι αρχίζει και φορμάρεται σε μία περίοδο που κανονικά θα έπρεπε να (ξεκινήσει να) κάνει την κοιλιά του. Αλλά στον αθλητισμό δεν είναι όλα προβλέψιμα. Και ο Πεδουλάκης θα το διαχειριστεί.

Ο κόουτς του Παναθηναϊκού έχει δημιουργήσει την ομάδα που είναι η καλύτερη στην Ευρώπη στην εδραίωση ενός συγκεκριμένου ρυθμού. Την καλύτερη αμυντική ομάδα, που δε στηρίζεται στο ξύλο και την καταστροφή, αλλά στην άμυνα μέσα από μία συγκεκριμένη και άκρως μπασκετική τακτική. Ειλικρινά θα ήθελα το επόμενο παιχνίδι να είναι Παναθηναϊκός - Ρεάλ Μαδρίτης, για να παρακολουθήσω τους μηχανισμούς αντίδρασης που θα πυροδοτούσαν οι τουρμποκίνητοι Ισπανοί, που κερνούν σκόνη σε όποιον αντίπαλο βρεθεί μπροστά τους, αλλά μάλλον θα χρειαστούν πολλοί μήνες για αυτό το ματς. Αν χρειαστούν κιόλας.

Υ.Γ. Οσοι αποθεώνετε τον σχολιαστή της τηλεόρασης για το "I love you" στον Διαμαντίδης, πως ακριβώς θα αντιδρούσατε αν κάποιος Ελληνες έκανε κάτι αντίστοιχο για τον Ναβάρο, ή τον Νοβίτσκι, ή τον Γκασόλ, ή ακόμα και τον Παπαλουκά όταν έπαιζε στην ΤΣΣΚΑ κόντρα σε μία ελληνική ομάδα; Αλλά είπαμε, στην Ελλάδα επικρατεί το... "τα δικά μας, δικά μας και τα ξένα δικά μας".

Υ..Γ. 2: Δεν το συνηθίζω, αλλά πολλά πράγματα έχουν κι ένα όριο. Η ονομασία της ομάδας που εδρεύει στο Μιλάνο είναι "Ολίμπια", όπως άλλωστε έγραφε φαρδιά πλατιά και η μπλούζα που φόραγε ο Κιθ Λάγκφορντ στις δηλώσεις που έκανε μετά το παιχνίδι. Αλλά επειδή στην Ελλάδα ο δημοσιογράφος είναι πάντα ο εύκολος στόχος ανάλογα αν μας κάνει τα χατήρια ή όχι, προσπαθούμε να βρούμε κάθε σημαντική ή ασήμαντη αφορμή για να του την πέσουμε. Ο δημοσιογράφος έχει απόλυτο δικαίωμα να προσφωνεί την ομάδα, όπως νομίζει ο ίδιος από τη στιγμή που δεν παραπληροφορεί. Οπως έκανε και ο Ιωάννου στο Μιλάνο στο ματς του Ολυμπιακού. Ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά γίναμε ευρωπαίοι για να βρούμε την ευκαιρία να την πέσουμε στον Ιωάννου. Δεν είναι κακό να μην ξέρει, το κακό είναι να το παίζει πονηρός χωρίς να ξέρει. Εδώ και χρόνια ο Πανόπουλος, έχει κάνει τεράστιο αγώνα ώστε η Ξάνθη, να γράφεται, να προσφωνείται, να ονομάζεται από όλους Σκόντα Ξάνθη. Μέχρι και αλλαγή στο καταστατικό της ομάδας έκανε... Δεν παρεξηγείται κανείς όμως, όταν η ακριτική ομάδα, προσφωνείται ως σκέτη Ξάνθη. Και παρεξηγήθηκαν κάποιοι επειδή ο Ιωάννου αποκαλούσε το Μιλάνο με το ιστορικό όνομά του. Πόσο γελοίο Θεέ μου!